Nasi

Maandag 1 juni 2009
Wat moet je nu nog zeggen over zo’n laatste dag? Wat moet je daar nu nog over schrijven? De vakantie zit erop. Die drie weken zijn gewoon sneller gegaan dan gedacht. Toch is het prima dat we weer naar huis gaan. Even geen Grieks eten meer. Ik maak ook geen ontbijt voor Tineke. Daar heeft zij echt geen zin in. Met een vliegreis voor de boeg, krijgt zij geen hap door haar keel.
Nog even een verfrissende douche. Laatjes nakijken. Opletten dat alles wat we mee willen nemen, ook daadwerkelijk in onze tassen verdwijnt. En de rest weggooien of gewoon laten staan. Zoals de overgebleven flessen water. We nemen nog wel wat fris mee voor onderweg. Voor op het vliegveld.
De tassen worden door een bestelbusje opgehaald bij Várdia. Daar staan de koffers al van de andere twee Nederlandse koppels, als ik ze achterlaat. Nadat wij afscheid hebben genomen van Fotini wandelen zij voor ons uit naar beneden. Nog een keer de trap nemen. Het toegangshek is een paar dagen geleden geschilderd. Zwart. Is droog. En kan weer dicht. Afsluiten. Een hoofdstuk afsluiten. Een vakantie afsluiten. Maar hoe doe je dat?
Als wij beneden aankomen, dan staan onze tassen en de koffers van de anderen al bij het plein. Dat gaat snel. Ankie en Johan zitten op een bankje, we zwaaien en lopen naar hen toe. Vertrouwde gezichten. De terugreis is begonnen. Ook al zitten we nog niet eens in de bus. Daar hoeven we niet lang op te wachten. Nee geen bus niet met Giorgos aan het stuur. Die doet de excursies. Ook niet met Terrry als bijrijder. Op die plek zit Marjolein, onze hostess. De hostess van Ross.
Het is akelig stil in de bus. Iedereen is met zijn of haar eigen gedachten bezig. Geen uitleg meer over de omgeving. Dat is ook niet nodig. Wel als we in Kalamáta zijn een korte uitleg over hoe het eraan toegaat op het vliegveld. Het is een militair vliegveld. Dus niet fotograferen. Eigenlijk een overbodige mededeling. Alhoewel er zijn wel eens mensen hun fotorolletje op de laatste dag kwijtgeraakt, omdat zij zich daar niet aan hielden. Hoe gaat dat met digitale camera’s. Worden dan alle foto’s gewist? Moet het kaartje worden ingeleverd? Nee, ik heb geen zin om het uit te proberen.
Ondanks dat Kalamáta een redelijk groot militair vliegveld is, waarop diverse burgerluchtvaartmaatschappijen vliegen, verloopt alles vrij soepel. Het scannen van de bagage neemt niet echt veel tijd in beslag. En we zijn ook redelijk snel klaar met inchecken. Zitten net achter de vleugels. En Tineke bij het raam. Dat is gelukt.
We hebben zelfs nog even tijd voor wat frisse lucht. Samen met de Friezen uit Appelscha. En dan toch eindelijk maar eens door de douane, naar de vertrekhal. Het vliegtuig van Transavia is weer stipt op tijd. Op internet klagen veel mensen over de vertragingen van deze maatschappij, maar wij hebben daar eigenlijk niet of nauwelijks iets van gemerkt. De mensen die van Kýthira zijn gekomen, zitten al aan boord. De bemanning begint met haar werk.
Het duurt heel even voor we mogen opstijgen. Wachten op een aantal instructievliegtuigjes van de Griekse luchtmacht. Van die kleine zoemers die achter elkaar de landingsbaan opkomen. De baan waarop wij omhoog gaan. De baan waarmee wij afscheid nemen van de Pelopónnesos.
Onderweg blaast de wind in het staartstuk. De piloot legt uit dat hij aan de daarbij horende turbulentie wil ontsnappen door iets hoger te klimmen. Het stelt Tineke gerust. Haar valeriaanpil helpt trouwens toch goed. Ik heb geen pil nodig om te dutten, kijk met een half oog naar de film. En ik voel dat de daling wordt ingezet, al ver voor de piloot dat meldt. Ja, we komen weer via Enschede Nederland binnen. En dan is het via Flevoland naar Schiphol. Doordat we aan de rechterzijde van het vliegtuig zitten kunnen we van Almere niet veel zien. Ja de Oostvaarders- en de Lepelaarsplassen. Maar onze stad herbergt nog zoveel meer schoons.
Dat zien we straks wel weer. Eerst landen. Om ongeveer tien voor drie. Vlucht HV 738 zit erop. Lekker op tijd. Zelfs iets eerder dan verwacht. En we blijven verschoond van lang taxiën. Dat is ook mooi meegenomen. De Boeing wordt geparkeerd bij Gate C10. Nog een meevaller. Want dat betekent geen lange wandeling. En ook onze bagage hoeft niet zo’n grote afstand af te leggen. Ligt razendsnel op de band. Afscheid nemen van Johan en Ankie. Adressen zijn al uitgewisseld. En omdat Tineke al een treinkaartje heeft gekocht lopen we daar ook geen oponthoud mee op. Hup naar de trein, die al na een paar minuten aan komt rijden. Wat zijn we een mazzelkonten.
Tweede Pinksterdag. Het is rustig. In de trein. Op de weg. Eigenlijk overal. Om tien voor drie op Schiphol en om half vijf thuis. Raema heeft ons, zoals ook de laatste paar jaar, opgehaald bij het station in Buiten. Naomi zit thuis te wachten. Met Gianny en een pan nasi. Die pan moet even wachten. Eerst even de shirts voor Gianny uitpakken. Daarna tassen naar boven brengen en bijpraten, eten en vervolgens doe ik de eerste was. Zo de vakantie zit er nu echt op.