Sleutel
Dinsdag 19 mei 2009
Twee kleine wit voor het ontbijt en voor de middag en een bruin voor morgenochtend. Dat neem ik mee bij de bakker vandaan. Op de terugweg zet ik nog wat citroenen op de foto.
En kom de eigenaresse van de supermarkt en Várdia tegen als ik de trap op puf. Ze heeft net lente-ui geplukt. Groeit hier gewoon in het wild. Van haar hoor ik dat de grotten naast de groentetuin niet zo heel diep zijn. Niet zoveel voorstellen. Nee, het is niet iets dat met Pollux en Castor te maken heeft.
Na het ontbijt gaat Tineke nog even trainen.
Weer iets verder, weer iets langer. Aan het begin van de middag stelt zij voor om er nog even op uit te trekken. Naar Kastánia. De tijd dringt dus snel op pad. Voorlopig de laatste keer met deze metalic grijze Astra. Vanavond moet de auto weer worden ingeleverd.
Tineke stuurt de kamikaze vaardig de heuvels in, boven Stoúpa. Kronkelend langs Neochóri. Verder stijgend langs Pírgos. Langs de kant van de weg ligt een das. Geen shawl. Zo’n dier, een asvos. Geveld door het verkeer. Bij de afslag naar Saïdóna gaan we rechtdoor naar Kastánia. Het oude kerkje Aghios Ioanis, gebouwd in het begin van de Byzantijnse tijd, verwelkomt de bezoekers. Ons wordt aangeraden om aan het begin van het dorp te parkeren. Een tweede mogelijkheid is nog aan het eind van het dorp bij een taveerne.
Een probleem is alleen dat wij aan het begin van het dorp op een veldje een bordje zien staan, dat parkeren hier niet is toegestaan. En doen we dat wel, dan zul je altijd zien dat er juist nu een bonnenuitschrijvende agent langs komt, die maar dolgraag een kamikaze aan een bekeuring helpt zodat hij zijn quotum voor die dag weer heeft gehaald.
Iets verderop langs de kant van de weg vindt Tineke gelukkig een plekje, die bovendien geen aanslag op de handrem oplevert. Nog een bof; we zijn bijna bij het plein dat wordt gedomineerd door twee kafeinions, de kerk Koimesios tis Theotokou en de Dourakistoren, die zijn beste tijd wel heeft gehad en wacht op renovatie.
In dit gebied heerste Konstantos Dourakis, die alles deed voor geld. Het verhaal gaat dat Theodoros Kolokotronis, wiens dochter was getrouwd met de zoon van Dourakis, om hulp aanklopte in Kastánia. Het is overigens dezelfde Kolokotronis die tijdens de Griekse onafhankelijkheidsoorlog zijn hoofdkwartier in (oud) Kardamíli heeft. Dourakis besloot hem te bedriegen en hem uit te leveren aan de Turken.
Dourakis liet opium in de wijn van Kolokotronis stoppen. De broer van Dourakis waarschuwde Kolokotronis voor de valstrik en die slaagde erin te vluchten naar Kastanítsa, aan de andere kant van de bergen.
Wij wandelen door de smalle straatjes van het rustieke dorp, waar de tijd stil lijkt stil te staan. We zijn op zoek naar een aantal kerkjes. Bovenin het dorp vinden we Agios Petros. De originele kerk dateert uit de elfde eeuw.
De deur van de kerk is op slot. De sleutel ligt in een gat in de muur, zodat we toch naar binnen kunnen. De kerk bevat veel fresco’s. De oude ikonostase dateert uit de achttiende eeuw.
We lopen door naar de andere kant van het dorp. Daar is inderdaad bij het kafeinion voldoende parkeerruimte. Het kafeinion zelf is gesloten en wordt vermoedelijk opgeknapt. Gemoderniseerd, want een kafeinion is niet meer van deze tijd. In de nabijheid is veel stromend water. Uit een bron, of wordt het opgepompt voor de dieren. Ik vermoed het laatste en durf dus mijn lege fles niet te vullen.
We zakken hierna af naar de Agios Nikolaos met zijn fraaie fresco’s. Iets verderop staat de Panagiakerk.
Twee bij drie meter. Naast de kerk hangt een vrouw haar kleden over een bank. Binnen zijn Byzantijnse tekeningen te zien. Net voorbij het dorpsplein staat nog een Agios Nikolaos, slechts iets groter dan de Panagiakerk. Wij laten het echter hierbij. Gaan terug naar de auto.
We zoeken het strand op. ‘Ons’ plekje is bezet.
Dus een plaatsje dat minder beschut is. Er staat een stevige bries. Het water is afgekoeld. De zee duwt. En de zee trekt. Toch durf ik me in het diepe van de zee te vertonen. Wat een lef. Tineke houdt het snel voor gezien. Eenmaal gewend aan de watertemperatuur lat ik me drijven. En na enige tijd door Poseidon op het strand tillen. Daar heeft hij een flinke klus aan. Toch moet ik wel, want de golfslag is aan de kust sterk. En op de ronde stenen heb ik geen houvast. Wordt omver geduwd. Maar Poseidon is mij ter wille. Steeds een stukje verder tilt de god van de zee mij. Tot ik op het veilige strand ben aanbeland.
Afdrogen, aankleden en vertrekken. Geen uitgebreid zonnebad voor ons vandaag. Daarvoor is het ook te fris. De bewolking neem toe en op weg naar Stoúpa vallen al snel de eerste druppels. We zetten door, parkeren de auto in de buurt van de school en bezoeken het internetcafé voor een mailtje naar het thuisfront.
We hebben nu meer tijd en Tineke leest nog even mijn eerste bericht aan de vakantievolgers. We lezen op ons gemak de antwoorden en zetten ons aan het schrijven. Nu iets rustiger en met beduidend minder schrijffouten. Leg het begrip kamikaze drie keer Raema uit.
Het is ondertussen droog geworden. Niet iedereen in Stoúpa heeft tijdens de regenbui het strand verlaten.
Echte volhouders. Dat ben ik niet. Wij rijden terug naar Várdia. De zwemspullen worden uitgespoeld voor Tineke de Astra terugbrengt. Bijna hollend komt ze de trap weer op. Zij wel. Ik zit dan aan de Buckler. Uit blik. Die in Nederland bijna besmette naam bestaat nog steeds en wordt hier in Griekenland, in Athene, gebrouwen.
Bij Charílaos gaan we eten. Vooraf nemen we een choriatiki en daarna volgt een vleesmaaltijd. Tineke kiest voor de pork in wijn gestoofd. Mijn pork komt van de grill. En ik bestel Messina. Messina? Ja inderdaad, een Grieks bier. Ontdekt tijdens ons vorige bezoek aan dit restaurant. Een nieuw bier afkomstig van een kleine brouwerij, die dit jaar is geopend. Na het eten krijgen we een glaasje drinken van het huis.
Voor de kust drijft een vissersboot. Eenzaam op zoek naar zijn vriendjes. Die vindt hij als hij puffend de haven binnenkomt. Zelf puf ik iets harder. Bij het beklimmen van de 163 treden naar Várdia. Het lijkt wel of het er iedere dag meer worden. Vermoeid val ik snel in slaap.
Dinsdag 19 mei 2009
Twee kleine wit voor het ontbijt en voor de middag en een bruin voor morgenochtend. Dat neem ik mee bij de bakker vandaan. Op de terugweg zet ik nog wat citroenen op de foto.
En kom de eigenaresse van de supermarkt en Várdia tegen als ik de trap op puf. Ze heeft net lente-ui geplukt. Groeit hier gewoon in het wild. Van haar hoor ik dat de grotten naast de groentetuin niet zo heel diep zijn. Niet zoveel voorstellen. Nee, het is niet iets dat met Pollux en Castor te maken heeft.Na het ontbijt gaat Tineke nog even trainen.
Weer iets verder, weer iets langer. Aan het begin van de middag stelt zij voor om er nog even op uit te trekken. Naar Kastánia. De tijd dringt dus snel op pad. Voorlopig de laatste keer met deze metalic grijze Astra. Vanavond moet de auto weer worden ingeleverd.Tineke stuurt de kamikaze vaardig de heuvels in, boven Stoúpa. Kronkelend langs Neochóri. Verder stijgend langs Pírgos. Langs de kant van de weg ligt een das. Geen shawl. Zo’n dier, een asvos. Geveld door het verkeer. Bij de afslag naar Saïdóna gaan we rechtdoor naar Kastánia. Het oude kerkje Aghios Ioanis, gebouwd in het begin van de Byzantijnse tijd, verwelkomt de bezoekers. Ons wordt aangeraden om aan het begin van het dorp te parkeren. Een tweede mogelijkheid is nog aan het eind van het dorp bij een taveerne.
Een probleem is alleen dat wij aan het begin van het dorp op een veldje een bordje zien staan, dat parkeren hier niet is toegestaan. En doen we dat wel, dan zul je altijd zien dat er juist nu een bonnenuitschrijvende agent langs komt, die maar dolgraag een kamikaze aan een bekeuring helpt zodat hij zijn quotum voor die dag weer heeft gehaald.Iets verderop langs de kant van de weg vindt Tineke gelukkig een plekje, die bovendien geen aanslag op de handrem oplevert. Nog een bof; we zijn bijna bij het plein dat wordt gedomineerd door twee kafeinions, de kerk Koimesios tis Theotokou en de Dourakistoren, die zijn beste tijd wel heeft gehad en wacht op renovatie.In dit gebied heerste Konstantos Dourakis, die alles deed voor geld. Het verhaal gaat dat Theodoros Kolokotronis, wiens dochter was getrouwd met de zoon van Dourakis, om hulp aanklopte in Kastánia. Het is overigens dezelfde Kolokotronis die tijdens de Griekse onafhankelijkheidsoorlog zijn hoofdkwartier in (oud) Kardamíli heeft. Dourakis besloot hem te bedriegen en hem uit te leveren aan de Turken.Dourakis liet opium in de wijn van Kolokotronis stoppen. De broer van Dourakis waarschuwde Kolokotronis voor de valstrik en die slaagde erin te vluchten naar Kastanítsa, aan de andere kant van de bergen.Wij wandelen door de smalle straatjes van het rustieke dorp, waar de tijd stil lijkt stil te staan. We zijn op zoek naar een aantal kerkjes. Bovenin het dorp vinden we Agios Petros. De originele kerk dateert uit de elfde eeuw.De deur van de kerk is op slot. De sleutel ligt in een gat in de muur, zodat we toch naar binnen kunnen. De kerk bevat veel fresco’s. De oude ikonostase dateert uit de achttiende eeuw.We lopen door naar de andere kant van het dorp. Daar is inderdaad bij het kafeinion voldoende parkeerruimte. Het kafeinion zelf is gesloten en wordt vermoedelijk opgeknapt. Gemoderniseerd, want een kafeinion is niet meer van deze tijd. In de nabijheid is veel stromend water. Uit een bron, of wordt het opgepompt voor de dieren. Ik vermoed het laatste en durf dus mijn lege fles niet te vullen.
We zakken hierna af naar de Agios Nikolaos met zijn fraaie fresco’s. Iets verderop staat de Panagiakerk.Twee bij drie meter. Naast de kerk hangt een vrouw haar kleden over een bank. Binnen zijn Byzantijnse tekeningen te zien. Net voorbij het dorpsplein staat nog een Agios Nikolaos, slechts iets groter dan de Panagiakerk. Wij laten het echter hierbij. Gaan terug naar de auto.We zoeken het strand op. ‘Ons’ plekje is bezet.
Dus een plaatsje dat minder beschut is. Er staat een stevige bries. Het water is afgekoeld. De zee duwt. En de zee trekt. Toch durf ik me in het diepe van de zee te vertonen. Wat een lef. Tineke houdt het snel voor gezien. Eenmaal gewend aan de watertemperatuur lat ik me drijven. En na enige tijd door Poseidon op het strand tillen. Daar heeft hij een flinke klus aan. Toch moet ik wel, want de golfslag is aan de kust sterk. En op de ronde stenen heb ik geen houvast. Wordt omver geduwd. Maar Poseidon is mij ter wille. Steeds een stukje verder tilt de god van de zee mij. Tot ik op het veilige strand ben aanbeland.Afdrogen, aankleden en vertrekken. Geen uitgebreid zonnebad voor ons vandaag. Daarvoor is het ook te fris. De bewolking neem toe en op weg naar Stoúpa vallen al snel de eerste druppels. We zetten door, parkeren de auto in de buurt van de school en bezoeken het internetcafé voor een mailtje naar het thuisfront.We hebben nu meer tijd en Tineke leest nog even mijn eerste bericht aan de vakantievolgers. We lezen op ons gemak de antwoorden en zetten ons aan het schrijven. Nu iets rustiger en met beduidend minder schrijffouten. Leg het begrip kamikaze drie keer Raema uit.
Het is ondertussen droog geworden. Niet iedereen in Stoúpa heeft tijdens de regenbui het strand verlaten.
Echte volhouders. Dat ben ik niet. Wij rijden terug naar Várdia. De zwemspullen worden uitgespoeld voor Tineke de Astra terugbrengt. Bijna hollend komt ze de trap weer op. Zij wel. Ik zit dan aan de Buckler. Uit blik. Die in Nederland bijna besmette naam bestaat nog steeds en wordt hier in Griekenland, in Athene, gebrouwen.Bij Charílaos gaan we eten. Vooraf nemen we een choriatiki en daarna volgt een vleesmaaltijd. Tineke kiest voor de pork in wijn gestoofd. Mijn pork komt van de grill. En ik bestel Messina. Messina? Ja inderdaad, een Grieks bier. Ontdekt tijdens ons vorige bezoek aan dit restaurant. Een nieuw bier afkomstig van een kleine brouwerij, die dit jaar is geopend. Na het eten krijgen we een glaasje drinken van het huis.
Voor de kust drijft een vissersboot. Eenzaam op zoek naar zijn vriendjes. Die vindt hij als hij puffend de haven binnenkomt. Zelf puf ik iets harder. Bij het beklimmen van de 163 treden naar Várdia. Het lijkt wel of het er iedere dag meer worden. Vermoeid val ik snel in slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten