De levering

Om een lang verhaal kort te maken, ik heb er genoeg van om ieder jaar met oud en nieuw alleen in mijn flatje te zitten en daarom heb ik…

Laat ik mij eerst even voorstellen: ik ben Bart. Nee geen achternaam, want die is niet belangrijk. Vorige week heb ik voor het eerst sinds lange tijd weer iets besteld bij bol.com, je weet wel dat bedrijf dat altijd de goedkoopste is maar niet heus. Ze beloven van alles, maar komen hun woord zelden na. En omdat ik heel huiverig ben voor alles wat over dat World Wide Web vliegt heb ik ook geen goed vergelijkingsmateriaal, want bij andere bedrijven heb ik nog nooit iets besteld.

In deze gekke tijd, waarin ik door het kabinet achter de geraniums ben geplaatst, word ik echter bijna wel gedwongen mijn heil daar te zoeken, want de eenzaamheid sloopt mij bijna. Gelukkig heb ik fijne buren die voor mij de boodschappen in huis halen, want zelf durf ik de straat niet meer op. Bang dat het virus mij te pakken neemt. Daarom doet een van de buren, ze hebben daar onderling afspraken over gemaakt, voor mij een paar keer in de week de boodschappen. Ze zetten die boodschappen netjes op de stoep en ik gooi het verschuldigde geld vervolgens in een enveloppe bij hen door de brievenbus. Nee, niks overmaken via de bank want ook daarbij gaat alles mis. Ik ben nog iemand van de oude stempel en geloof in handje contantje en bewaar daarom mijn geld in de spreekwoordelijke oude sok.

Ja, lach er maar om. Ik heb genoeg meegemaakt in mijn leven. En gezien en gehoord. Hoe? Nou gewoon; tot dit virus ben ik iedere dag naar de Oude Haven gewandeld. Daar staan van die mooie bankjes en daar komen wij dan bij elkaar en bespreken wat er speelt in deze wereld. Simon en Anna hebben het zelf aan den lijve ondervonden. Maar zij zijn niet de enigen, ook van andere eenzame mensen is de bankrekening volledig geplunderd. En die mensen zitten nu allemaal op zwart zaad, te wachten tot de kraai hen uit hun lijden verlost. Want de banken die beloven ook al zoveel, maar nakomen ho maar. Doen zij dat wel dan kunnen zij aan het einde van het jaar naar hun bonus fluiten. En geloof maar, dat klinkt ontzettend vals.

 

Nu zullen je misschien afvragen wat ik heb besteld. Nou zo’n levensechte pop, die mij tijdens de laatste uren van het jaar nog enige bevrediging schenkt. Gisteren heb ik een berichtje gekregen dat het pakketje vandaag wordt afgeleverd, tussen negen uur ’s morgens en vijf uur ’s avonds. Om drie uur is er aangebeld. Op de stoep staat een beeldschone dame en voor ik mijn mond open kan doen vraagt zij: ‘Ben u Bart?’

‘Ja’, stamel ik.

‘Dan ben ik op het goede adres. Ik ben uw pop en alleen u mag mij uitpakken.’

Voor het eerst van mijn leven ben ik tevreden over de levering van bol.com.

 

Opa IJsbeer

 

 

Geschreven voor de decemberuitdaging van Schrijvelarij. Opdracht: December is een maand waarin veel cadeautjes gegeven en ontvangen worden van de Sint of de kerstman. Jij hebt voor jezelf wat besteld bij een online webwinkel en eindelijk wordt het pakje afgeleverd. Alleen is het niet hetgeen je besteld hebt. Wat had je besteld en wat heb je gekregen. Beschrijf dat in tussen de 500 en 700 woorden.

De liefde van de Python aan het eind van een vreemd jaar

Wat een jaar hebben wij achter de rug. Alles in de wereld lijkt op slag veranderd. En toch… De wijzen komen nog steeds uit het oosten en niet alleen de wijzen. Zelfs in de donkere decemberdagen komt de zon op in… Inderdaad in het oosten en ook al zien wij de zon niet iedere dag, hij is er wel.

Soms duurt het even voor dit doordringt. Maar zodra dit besef er is, komt de rest ook vanzelf. Dan lijkt het of geluk heel gewoon is. En dat geldt uiteraard ook voor de boerderij van JeZus.

Terwijl iedereen een jaartje ouder is geworden blijft de tweeling in deze boerderij dezelfde leeftijd behouden. Het heeft er alle schijn van dat zij net zijn geboren. Sommigen spreken zelfs over herboren; bij veel geloven is dat ook heel belangrijk maar zelf geloof ik daar niet in.

Een tweede leven is meer iets voor de aankoop uit een kringloopwinkel. En de tweede JC is iemand die heel goed kon voetballen maar mij niet overhaalt te knielen voor een kribbe, twee kribbes zelfs waar Jerome en Suzanne worden aanbeden. Je en Zus voelen zich vereerd over ieder bezoek maar verder ook niet, want zij weten dat zij volgend jaar weer worden uitgestald in hun boerderij. Opnieuw het wonder moeten herleven.

En of daar verder nog iets is veranderd? Natuurlijk! Net zoals ieder jaar is het een komen en gaan van bekenden en onbekenden. Sommigen keren ieder jaar terug en anderen blijven er hangen. Niet letterlijk uiteraard. Er zijn ook uitstapjes, een brutale aap wipt bijvoorbeeld aan bij de buren.

Een aap, jazeker want Noach had niet het alleenrecht op het beschermen en onthalen van dieren. Ook in de boerderij van JeZus is ieder dier welkom.

Ook wordt er niet naar ras of geloof gekeken. Zeus kijkt verlekkerd toe, verkleed als wolf in schaapskleren. En dat is liefde op het eerste gezicht.

Zoals ook de ijsbeer verliefd lijkt op het menselijk wonder en al een voorschot neemt op de verwarming der aarde en zich heeft gespoed naar de warme boerderij om zijn groet te brengen aan JeZus.

Het virus heeft hier nog niet om zich heen gegrepen. Zo wordt zelfs de terugkeer van de zebra gevierd en wordt ook de kerstman met warmte ontvangen. De ster van Bethlehem heeft hem hiernaartoe geleid. Zijn rendieren heeft hij achter zich gelaten.

Hier bij de boerderij wordt gezongen, ditmaal schalt niet de kreet ‘Ajax’ rond in de vallei, maar klinkt een slaapliedje: Summertime. En dat terwijl de winter nog maar net is begonnen; een deel van de wereld met sneeuw is bedekt.

De boerderij straalt van het begin tot het einde en iedereen wordt ermee besmet. Ook de Python heeft zijn lesje geleerd en bezorgt geen wurgcontract of gif maar biedt liefde.

 

Opa IJsbeer

Over discipline en de terugkeer van een keeper

Zaterdag 5 december 2020

De laatste voetbalwedstrijd die ik langs het veld heb gezien ligt alweer enkele maanden achter mij. Het betreft een jeugdwedstrijd en die competitie ligt immers al maanden stil. En ik vermoed dat de competities niet meer zullen worden afgemaakt. Of er een alternatieve competitie wordt gespeeld? Afwachten maar, de bond heeft daar nog niet over besloten en is bovendien voor een aantal zaken afhankelijk van Den Haag. Gelukkig mogen de jongens en meisjes van ons kabinet nog wel trainen, maar serieuze wedstrijden spelen is er niet meer bij. Een onderling partijtje is prima, als de spelers maar van de eigen club zijn.

Vanmorgen ben ik tegen het advies van velen in naar sportpark De Marken in Haven gefietst. Op tijd om de zon te zien opkomen door de bomen, op tijd om te kunnen genieten van de stilte rond de ruïne van het Almeerse kasteel. En dat alles om een potje vriendschappelijk voetbal te bekijken en te berichten over andere zaken.

Ouders van voetbalkinderen krijgen regelmatig te horen en te lezen (onder andere via apps en mail) dat zij niet op het sportpark mogen komen en dat het ook min of meer verboden is buiten de hekken te gaan staan om te kijken.

In de beginperiode van de coronatijd heeft Opa IJsbeer als verslaggever enkele interviews afgenomen. Ditmaal wil hij weten of ouders en verzorgers zich houden aan de wensen van het bestuur. Het antwoord is: de meesten wel. Een enkeling houdt zich op buiten de hekken, waarbij het mondmasker in de binnenzak blijft. Vreemd vind ik die kijkers overigens niet. Zij hebben hun kind gebracht en op en neer rijden is eigenlijk geen optie. Verstandige mensen zijn het, die best beloond mogen worden met een kop koffie. Sommigen zoeken contact met elkaar, maar houden ook ruimschoots afstand en bespreken ondertussen het voetbal en andere zaken.

Dat voetbal betreft een duel van de eerste selectie van de Onder 14 jaar van FC Almere tegen de eerste selectie van de Onder 15 jaar. Een ongelijke strijd of toch niet? Voor rust heerst de jongste groep, is ongeveer tachtig procent van de tijd op de helft van de ander te vinden en krijgt ook mogelijkheden, kansen. De eindpass en de afwerking laten echter te wensen over. Een counter en profiteren van slecht uitverdedigen levert de oudste garde twee treffers op.

Ondertussen zijn er ook op andere velden kinderen actief aan het trainen. En ook hier staan ouders die afstand bewaren tot hun kroost. Een iets positievere benadering kan soms wonderen doen! 

In de tweede helft van het duel van deze zaterdag keert bij de jongste garde de gestopte, vroegere keeper terug onder de lat. Zijn team krijgt de kans het duel te laten kantelen, maar de lat en de doelverdediger van ‘de vijftien’ voorkomen dat. En als dan aan de andere kant nummer drie wel valt, blijft er van het spel van de veertienjarigen weinig meer over. De trainer wisselt door, zet spelers op andere posities maar is daar niet echt veel wijzer van geworden, want niemand haalt zijn normale vorm. Of het moet dat jonkie zijn, dat doorvecht. Maar alleen kun je geen oorlog winnen. Nog eenmaal slaat de oude garde toe, via de binnenkant van de paal, en daar blijft het bij.

Met respect voor de club, de gedisciplineerde ouders en de acteurs (lees jeugdvoetballers) fietst de verslaggever naar huis en maakt zijn verslag van deze bijzondere Sinterklaasuitvoering.

 

Opa IJsbeer