Hoe Yari Opa IJsbeer aan het werk zet

Donderdag 27 en vrijdag 28 december 2018

 Aan mij de eer om het jaar af te sluiten. Natuurlijk ben ik mij ervan bewust dat er nog enkele dagen komen, maar dit is de laatste dag van het jaar dat een van zijn kleinkinderen Opa IJsbeer bezighoudt. En gelukkig krijg ik een beetje hulp van oma Tineke, zoals zij het liefst wordt genoemd, want echt waar, die man is zo vermoeiend.

Hoe vermoeiend? Nou dat begint meteen al goed, want als mijn mama mij brengt ligt die man nog op een oor. Luid gapend komt het ochtendmens even later naar beneden, maar dan is hij ook wel meteen zeer actief. Eerlijk is eerlijk; meteen de vaatwasser leeg maken, nog voor hij koffie drinkt. De was doen, badkamer schoonmaken, boodschappen doen. Ik mag kiezen wat ik wil eten: pizza. Nou dat gaat mooi niet door. Maar tagliatelle met een witte saus. Lekker.

Terwijl Opa IJsbeer zichzelf bezighoudt, bekommer ik mij om mijn oma. Die moet zo hard werken dus heeft ze wel recht op wat ontspanning. En wat is er leuker dan een ouderwets spelletje kwartetten. Inderdaad ouderwets, want dino’s kun je toch moeilijk modern noemen. Dat zijn toch echt beesten uit de oudheid. Ik ken de meeste plaatjes wel, maar lezen is toch nog een stapje verder. Zeg maar dat ik daar nog een beetje aan moet werken, veel oefenen. Dat doe ik door gewoon nog een spelletje te spelen. En kijk eens hoe oma opleeft.

Ze maakt zelfs wentelteefjes voor mij en gaat ’s middags nog even het dorp, komt terug met nog drie kwartetspellen, over sport en landen en wilde dieren. En ja jullie raden het al: ik neem mijn oude opa op sleeptouw en zorgt dat hij meedoet als we sporten en met wilde beesten spelen.

En dan komt het Lego op tafel. Oma blijft maar aanslepen. Poppetjes en steentjes. Sommige steentjes zijn bijna net zo oud als de dinosaurussen, zijn nog van Opa IJsbeer geweest, hij heeft daarmee gespeeld. Die steentjes passen ook niet meer zo goed op elkaar. En een schuin dak daarmee maken gaat niet goed, daarvoor wijken de steentjes te veel af, zijn te krom. Maar het is het proberen waard. En ik zet opa gewoon aan het werk om het te proberen.

Ook moet hij de poppetjes in elkaar zetten, armpjes eraan, handjes eraan, hoedjes en helmpjes op. En als hij er dan weer een af heeft dan kan ik er oorlog mee voeren vanuit mijn zelf ontworpen kasteel. Zeg nou ‘schellevis’ is dat kasteel mooi of mooi.. Nou.

Als alle opties om ze te maken op zijn, liggen er nog enkele afgerukte armpjes op tafel. Dat heb je nu eenmaal bij een oorlog. En iemand een beentje mist, nou die moet maar in een rolstoel rijden. Net zoals mijn andere opa.

Eigenlijk heb ik mijn opa wel een beetje afgebeuld en zeg tegen hem dat hij aan het einde van de middag maar een dutje moet gaan doen. En het is dat oma hem wakker heeft gemaakt omdat het eten klaar is, want anders dan sliep die man nu nog. Na het eten help ik hem maar met de vaat: afdrogen. Hij maakt de pannen nat en ik droog ze af, want anders zet hij ze zo in het pannenkastje.

Om acht uur brengt Opa IJsbeer nog even naar bed en leest voor uit eigen werk. Ik kan daar geen genoeg van krijgen. Hij mag dat de hele nacht wel doen. Maar ja, dat gaat niet, ik moet ook slapen.

Vanmorgen ben ik al aan het spelen als opa wakker wordt en ik zet hem meteen weer aan het werk. Lekker een toverbroodje maken. Daar lust ik wel pap van. Daarna speel ik nog een tijdje op de iPad en met het lego.

Aan het eind van de ochtend stuur ik hem naar de kapper, kan oma zich ook nog even over mij ontfermen. Nou daar weet ze wel raad mee en neemt me mee naar het zwembad waar ik lekker kan zwemmen en glijden. Ook krijg ik nog een kroket van haar, voor opa verschijnt en mij naar mijn papa en broertje brengt.

De boerderij van JeZus

Donderdag 6 december 2018

 Zo in de laatste maand van het jaar komen de verhalen los, over liefde en warmte. Dicht tegen elkaar aan zitten of liggen om de kilte van de nacht – voor sommigen ook overdag – te verdringen. En vaak levert dat iets bijzonders op. Zeker op de boerderij van JeZus.

Die boerderij bestaat al eeuwen. Al sinds het begin van onze jaartelling. Maar nog nooit heeft die boerderij een eigen naam gekregen. Lange tijd is het een stal genoemd, maar met de komst van de Tiny Houses wordt het eindelijk voor vol aangezien. En dat mag ook wel, want er is flink vertimmerd door Jozef. Niet alleen aan zijn boerderij, maar hij heeft vandaag ook razendsnel twee wiegjes gemaakt.

Inderdaad twee, want Maria is bevallen van een tweeling: een jongen en een meisje, Je en Zus. En ook nog eens vrij onverwacht, want ze is nog niet uitgerekend. Dus uitgerekend op de dag dat Sint Nikolaas zijn naamdag viert is het feest.

Maar ik keer even terug naar de bevalling. Terwijl Maria in het stro ligt te zweten en vergaat van de pijn, brult Jozef er buiten op los. Hij heeft in de haast op zijn duim geslagen. Van heinde en ver komen de buren aandraven, allemaal geschrokken door zijn geschreeuw. Zelfs de schapen kijken verschrikt op. En als dan ook nog het gejammer van Maria overgaat in het eerste kindergezang, ja dan is het feest in de boerderij van JeZus.

De vroedvrouw ligt in aanbidding voor dit wonder. Want de kinderen zijn beiden gezond en een bijzonder leven ligt voor hen. Dat is meteen duidelijk. Je gaat straks reizen en heeft nu al het aureool van een heilige en Zus? Ach dat is een meisje en zijn evenbeeld en kan dus bijna overal zijn plaats innemen. Zolang ze jong is.

Heel stiekem kijk ik even in de toekomst.

Je vertrekt en over hem heeft niemand het meer. Als Zus wat ouder wordt, kan ze rekenen op een grote schare vrijers. Want zo mooi… Een mooi en sterk baken in de maatschappij. Zij geeft de boerderij niet alleen kleur, ze is roodharig, maar er straalt ook een onverzettelijkheid uit. Alle boerenknechten willen haar veroveren, maar ook de vissers komen van heinde en ver, zelfs uit Huizen op hun botter, aangevaren.

Ze hebben echter allemaal pech, want Zus wil geen man, maar voelt zich veilig en geborgen in de armen van een vrouw.

Opa IJsbeer

PS

Met dank aan kleinzoon Yari voor de titel. En dank aan mijn lief voor de inspiratie.