Of ik kan oppassen op mijn kleinzoon. Mijn tweede
kleinzoon: Yari. Als ik vrij ben. Op vrijdag.
Tot op heden kwam de kleine man, een paar maandjes oud,
vrijdagmiddag. Ditmaal is hij er vrijdagmorgen. Om acht uur. Zonder
wandelwagen, want de banden zijn kapot. Nou ja, dat is jammer dan… Geen
wandeling langs het kanaal, de Lage Vaart.
Hij moet nog wel de fles hebben. Die drinkt hij vlot
leeg. En voor het verschonen draai ik mijn hand ook niet om. Dat is wel iets
anders dan hem een hapje geven. De eerste keer faalde ik daarbij ontzettend als
opa, maar ja… Er komt ook een volgende keer. Vandaag dus.
Maar laat ik niet op de feiten vooruitlopen. Het jochie,
goed vijf maanden, doet eerst nog een dutje voor hij een fruithapje krijgt. En
ligt daarna nog even lekker te pruttelen. Zoals grote baby’s en jonge mannen
samen kunnen pruttelen. En Opa IJsbeer is ondertussen wel zo gevormd dat hij
niet bij ieder kreetje overeind vliegt om het aan zijn zorgen toevertrouwde
kind aan de brede borst te drukken. Gewoon op het juiste moment toeslaan. Met
perenmoes, in opdracht van Mamoe op tijd uit de koelkast gehaald, want anders
valt het als een klein ijsblokje in zijn maag.
En dan wordt het toch echt tijd voor zijn fruit. En dat
gaat erin als appelmoes, zo vlot. Denk niet dat ik me nu vergis en niet weet
dat je appels nooit met peren moet vergelijken. Het is alle twee fruit en
groeit ook aan een boom, in tegenstelling tot de aardbei. Die vergelijking zal
ik niet maken dus, net zoals het geen zin heeft om mijn twee kleinzonen Gianny
en Yari met elkaar te vergelijken.
Terug naar het hapje, zonder zich onder te smeren gaat de
peer naar binnen. Mond al snel open, lekker op de tong proeven. En slikken.
Voor ik het in de gaten heb is het schaaltje helemaal leeg en verdwijnt er een
duim in de mond. Eerst de ene. Daarna de ander. De slab blijft niet helemaal
schoon, maar ik durf wel te beweren; het is een schone eter. Hij heeft zich
niet echt onder gesmeerd.
Yari pruttelt nog even verder en dan is het al weer tijd
voor zijn tweede fles met voeding. Vullen met water, beetje poeder erbij en schudden maar.
Daarna in de magnetron. Wat een luxe. De tijd van rommelen met een pannetje
water en daar de fles in opwarmen is echt voorbij. Yari wil dus aan de fles.
Hij pruttelt wat. Wil wel en toch weer niet. En de laatste tien cc schenk ik
hem. Hij geeft mij de andijvie van gisteren. In de luier. En ook nog eens tien
cc drinken terug op mijn T-shirt. Gelukkig heeft hij de slab nog om, zodat ik
alleen mijn eigen shirt hoef te verschonen.
Ik leg hem weer in de box en daar ligt hij nog even te
spelen voor hij in slaap valt. Als zijn moeder komt, zo rond de klok van drie,
is hij wakker. Nou ja wakker… Hij keuvelt wat. Lastig geweest nee. Weliswaar
hebben we samen geen kattenkwaad kunnen uithalen omdat we aan huis waren
gebonden, maar zo’n opasoppasdag is toch prima te doen. Voor mij zit het er nu
op. Met de komst van Raema. Nu mag zijn moeder weer voor hem zorgen.
