22 februari 2024

De ware ik

Februari 2024, uitdaging Schrijvelarij. Eindelijk is het zo ver. De hel is bevroren, sint-juttemis is gekomen en Pasen en Pinksteren delen hun dagen. Wat gebeurt er? Waar heb je zo lang op zitten wachten? Wie is degene die je gaat ontmoeten terwijl je zeker wist dat dat nooit zou gaan gebeuren en die je eigenlijk ook nooit meer tegen wil komen. Schrijf over de aanleiding, de gebeurtenis, het moment en de eventuele gevolgen in ongeveer 500 woorden.

 

Donderdag 22 februari 2024

Al jaren mijd ik iedere spiegel. Iedere plek waar een plas op de straat kan ontstaan heb ik opgeslagen in mijn hersenpan en bij regenachtig weer loop ik liever een kilometer om dan erlangs te gaan, zodat ik mezelf maar niet tegenkom in een reflectie. Alles is terug te voeren op die ene dag, tot dat ene moment, dat moment waarop zij mij de ring om de vinger zou schuiven en terugdeinsde omdat zij iets zag dat niemand eerder had gezien. Zelfs ik niet.


Sindsdien schuifel ik langzaam door het leven, kom niet meer in winkelstraten, zoek altijd blinde muren en vermijd iedere drukte. Boodschappen worden voor mij in een apart afgesloten ruimte geplaatst, betalen doe ik altijd vooraf.

Het donkere bos heeft mij omarmd en dieren zijn mijn vrienden. Mensen geven mij slechts lik op stuk. Variëren soms met een veeg, terwijl zij hun vingers daarbij aflikken. En niemand vraagt zich af; wat doet dat met hem? Sommigen zijn wel op zoek naar mij, maar vooral om zichzelf beter te voelen en nimmer proberen zij mijn ware aard te vinden. Nee, dit is geen fabeltje, het is de waarheid die ik door schade en schande heb ontdekt.


Steeds verder trek ik mij daarom terug. Maar nog is het niet genoeg. De bladeren van de bomen fluisteren: ‘Ze zijn weer op zoek, op zoek naar jou. Verstop je gauw, want anders…’ En daar stokt het gefluister. Ook de bomen weten het waarom niet. Niemand weet het. Helemaal niemand. Alleen zij, maar is zij iemand? Iemand die… ja iemand die ooit vertrouwen heeft gesteld in mij!


Langzaam open ik mijn ogen. Tussen de boomstammen verschijnt een hinde. Haar ogen, de mooie ronde ogen, richten zich op mij. Aarzelend doet zij een stap voorwaarts, steekt de neus omhoog, ruikt, ruikt geen gevaar. Ik steek mijn hand uit naar haar. Nog even twijfelt zij, doet nog twee stappen voorwaarts en kijkt mij doordringend aan voor zij zich omdraait als teken… volg mij.


Samen gaan wij naar de rand van het bos. Zij leidt en ik volg. Het bos gaat over in een akker. Langs de omgeploegde grond bloeien blauwe korenbloemen en oranje roggelelie, een klaproos springt open, biedt troost. Halverwege de akker ploegt de boerin moeizaam verder, helemaal alleen.

Terwijl ik tussen de bomen blijf staan, loopt de hinde naar de bloemenrand in de wetenschap dat de vrouw haar daar wel moet ontdekken. De boerin ziet de beweging en kijkt op, kijkt naar de hinde, kijkt voorbij de hinde en ziet mij staan. Opent haar armen en snelt naar mij toe. Zij heeft haar vrede gevonden.


Opa IJsbeer

22 december 2023

De bizon gesignaleerd

Vrijdag 22 december 2023

Er wordt gedanst, getrouwd en gezoend in de schaduw van de boerderij van JeZus. Ogenschijnlijk een en al vrolijkheid in deze donkere dagen, waarin het weer vooral nattigheid laat voelen. De onrust dat de mens niet alles onder controle heeft is evenwel duidelijk voelbaar. De natuur verandert, zowel bij de mens als op aarde.


Die onrust is ook te bemerken bij de boerderij van de tweeling Jerome en Suzanne, kortweg Je en Zus, die ook dit jaar niet zijn verouderd. De ouders Jozef en Maria kijken liefdevol, maar ook bezorgd toe. Zij hebben geen idee hoe zij hiermee moeten omgaan. De geboorte van hun tweeling JeZus heeft immers eeuwen geleden al plaatsgevonden. En dat is het enige wat er niet verandert.


Zelfs de dino is een jaar geleden teruggekeerd, terwijl de ontdekker en tevens naamgever van de boerderij daar zo zijn vraagtekens bij zet. Vorig jaar heeft hij geprobeerd dat te verdonkeremanen. Die poging is, zoals blijkt uit de vorige zin, mislukt. Toch wordt het herhaald, zoals de geschiedenis zich herhaalt zodat wij er lering uit kunnen trekken.


Ruim tweeduizend jaar geleden zitten immers de herbergen overal propvol en moeten Jozef en Maria uitwijken naar een stal, die nu is uitgegroeid tot hun boerderij. En kijk maar eens goed om je heen… is er nog plaats ergens en op hun erf?


Je zou daarbij bijna denken dat er een nieuwe zondvloed op komst is en dat het enige veilige plekje op deze globe de uit de kluiten gewassen stal en zijn omgeving is. Niet alleen de ijsbeer heeft zich vanuit het hoge noorden laten afzakken naar dit onderkomen.



Ook de bizon is gesignaleerd terwijl toch echt cowboys en indianen overal in de ban zijn gedaan dus er daar voldoende onbedreigde leefruimte voor hem overblijft. Of speelt er iets anders? Scheiden wegen zich?

De engeltjes zijn daarover voor even uitgezongen en maken pas op de plaats. Een diepe buiging wordt gemaakt voor het licht, dat maar blijft schijnen. Euforie is er ook in de polder ondanks dat de bouw vooral teruggrijpt op herhalingen en het stapelen van fouten. De grachtenhuisjes maken dat weer goed en zijn in trek.


In het dal blijft het spoor ongebruikt. Deels een kwestie van kostenbesparing, maar ook is het materiaal verouderd en daarom moet omzichtig omgesprongen worden met bruikbare minuten in deze onzekere tijd waarin peilingen en stemmingen voor andere inzichten zorgen, wildere gedachten bieden bovendien weinig soelaas bij boeren en burgers.


De roep om transparantie is traditioneel groot. Jozef en Maria hebben daar overigens ook een handje van en geven weinig uitsluitsel over het gebrek aan groei van hun kroost. De bezoekers uit het oosten twijfelen meer en meer of dit allemaal wel zuivere olie is en beginnen zich te roeren. Niets menselijks is hun vreemd.


Wat resteert zijn de dwalende schapen, die in toom worden gehouden door de wolf. Deze heeft openlijk zijn kleed afgeworpen en heeft vriendschappen afgesloten met de meeste bedreigde diersoorten in een poging het moreel van de fauna hoog te houden.


De uitsmijter is ditmaal voor de poezenkolonie. Zij hebben voor even hun muisvrienden bij de Stone House Gallery op Lesvos verlaten en tekenen voor liefde en een vreedzaam verhaal.


Opa IJsbeer

PS

Het begon allemaal met: Henk: De boerderij van JeZus (valemaan.blogspot.com)

Het vervolg: Henk: Het mysterie van de verdwenen zebra (valemaan.blogspot.com)

Ook met kerstmis: Henk: De liefde van de Python aan het eind van een vreemd jaar (valemaan.blogspot.com)

Voortgang: Henk: Het lichtpuntje in de duisternis (valemaan.blogspot.com)

Het einde?: Henk: Invasie van de dino’s (valemaan.blogspot.com)


10 december 2023

Opa IJsbeer en de voetbalverloedering

Zaterdag 9 december 2023

Als sportliefhebber wil ik erbij zijn als de kleinkinderen sporten. Dat gaat uiteraard niet altijd, maar… De avonturen van onze oudste heb ik van jongs af aan beschreven, heb zijn team van FC Almere ook een tijdje gevolgd als verslaggever. Over judo en de tweede kleinzoon heb ik mijn licht laten schijnen en onze prinses heeft zich laten gelden als een gevaarlijke dame die haar kickboslessen alleen in de sportschool vertoont. Gelukkig maar, want op straat is er al genoeg agressie. En sport hoort tot verbroedering te leiden.

Vandaag ga ik bezoek in Kampen waar bij Door Oefening Sterk na de zomer twee van onze kleinkinderen zijn neergestreken. De Poelänten, ontstaan in de wijk Brunnepe, hebben op De Maten hun onderkomen gevonden. Op het hoofdveld speelt ons jongste kleinkind vandaag een wedstrijdje tegen leeftijdgenoten van Zalk, dat zonder Klazien aantreedt.


Voor Daeley is het wennen, zo’n eerste jaar, in teamverband voetballen. En niet alleen voor hem, ook geldt dat voor zijn medespelers van het vijfde team van de Onder 9 jaar die nog vaak moeten oefenen voor zij een echt en hecht geheel vormen. Daar is ook de training op gericht. Spelers worden veelvuldig gewisseld en iedereen moet zo nu en dan onder de lat staan. Dat laatste moet ook ons kleinkind en zelfs bij de afsluitende strafschoppen.


Bij het bezoekende team trekt een jongetje zowel positief als negatief de aandacht naar zich toe. Bij het winnende team neemt hij de regie, scoort bijna alles en kan niet tegen zijn verlies als hij door Daeley wordt afgestopt, trapt hem na. Dit hoort niet op het veld en ook niet in een kinderverhaal! Maar het is helaas de praktijk. En daarom laat ik ook dit lezen. Dat Zalk als winnaar van het veld afstapt is terecht, maar gelukkig maakt het strafschop nemen en stoppen nog iets goed.


Hiermee is de koek nog niet op, want ook Yari moet aan de bak met zijn team. Hij speelt in het vierde van de Onder 13 jaar en treft in Dronten als tegenstander Reaal Dronten. Ook hier gaat het mis. Bij de thuisploeg speelt een razendsnel jongetje, die zich zo nu en dan als een Neymar ontpopt. Het samenspel van Reaal verloopt veel beter, dan dat van DOS Kampen en de overwinning van die ploeg is daarom volledig terecht.


Over sportiviteit valt echter te twisten en datzelfde geldt over arbitrale beslissingen en missers. Gebeuk hoort niet op het veld, emotie wel. Beide hebben plaatsgevonden. Sorry zeggen na afloop nadat je boos wordt na een bewuste beuk in de rug, maakt voor mij echter alles goed. Voor mij ben jij daarom de held van deze wedstrijd Yari. En de jongens die schelden en anderen op hun afkomst beoordelen hebben nog veel te leren.


Opa IJsbeer

PS Het team van Gianny heeft zaterdag niet gespeeld omdat Spakenburg niet in staat is geweest een elftal jongens voor de Onder 17 jaar bijeen te brengen!

PS 2 De wedstrijd tegen Hoogland is vorige week uit de hand gelopen. In de eerste helft raakt Gianny, de aanvoerder van het team, geblesseerd tijdens een duel om de bal. Terwijl hij in de dug-out zit scoort Hoogland bij een 4-0-achterstand de eretreffer. Een speler wil de bal snel meenemen, dat wordt hem verhinderd door de keeper waarna een vechtpartij ontstaat tussen één speler van Hoogland en drie jongens van FC Almere waaronder de speler, die de aanvoerdersband van Gianny heeft overgenomen.

PS 3 Is het gek dat mensen afstand nemen van voetbal?