Het lichtpuntje in de duisternis

De boerderij van JeZus (vierde jaargang)

Vrijdag 18 december 2021

Van heinde en ver stromen nog steeds mensen en dieren toe op zoek naar het geheim van… Inderdaad de tweeling Jerome en Suzanne wil maar niet ouder worden en ieder jaar weer liggen Je en Zus, zoals zij worden genoemd, in de laatste maand van het jaar in de kribbe in de boerderij van JeZus.

Heel voorzichtig worden er al vergelijkingen gemaakt met dat Gallische dorpje waar Panoramix zijn toverdrankje brouwt. Is hier ook sprake van zo’n drankje of is er toch iets anders aan de hand? Geloof het of niet, veel kerkdeuren staan in deze decembermaand open maar daar is de oplossing van dit bijzondere geheim niet te vinden.

Is dat niet ouder worden van de tweeling mogelijk de kracht van het samenzijn en toch gescheiden liggen? Want voor ieder kind staat een eigen kribbe opgesteld bij de boerderij. En dat is een feit! Net zoals het een feit is dat Jozef en Maria geen last hebben van een toeslagenaffaire omdat er voldoende onbetaalde opvang aanwezig is.

De grote boze wolf uit sprookjes hoeft bovendien niet te huilen met de verongelijkten in het bos maar wordt in zo’n liefdevolle omgeving vanzelf een dier dat vriendelijk wordt begroet door de poes. En  het hondje kijkt van een afstand al even vriendelijk en kwispelstaartend toe in het besef dat het leven op de boerderij goed is. Zelfs zonder de hand van Yvon, die tevergeefs op zoek is naar het juiste adres van de boerderij van JeZus om daar een nieuwe televisieserie van te maken.

Ook een cocktail, een trio dus, van aap, slang en kangoeroe, voelt zich op deze plek thuis. Hoeft zich niet te verschuilen voor natuurlijke vijanden en voegt zich bij de schapen en het andere vee.

Terwijl de rest van de wereld zich druk maakt over de opwarming van de aarde en er gevreesd wordt voor het voortbestaan van de ijsbeer, laat dit dier juist zien over zeldzame eigenschappen te beschikken. De ijsbeer muteert gewoon mee, gekneed door alle ontwikkelingen op de Griekse eilanden en in het bijzonder Zakynthos.

En nog iets waar de mensen en de dieren op de boerderij van JeZus zich niet druk hoeven te maken. Het virus dat rond de aarde woedt heeft geen enkele vat op hen. Het is net alsof iedereen in en rond de boerderij wordt beschermd door een groot masker.

En uiteraard hebben virologen uit de gehele wereld daar een mening over. Die verschillen niet alleen van land tot land maar zelfs van onderzoeker tot onderzoeker. De gezindheidsdienst staat klaar met een vaccin om naar de boerderij te komen vliegen.

Wim heeft er samen met zijn Alice zelfs een helikopter voor beschikbaar gesteld, maar Jozef wil absoluut van geen prik weten. Hij heeft het te druk en weigert domweg zijn telefoon op te nemen.

Terecht naar blijkt, want in deze bijzondere enclave wordt niet gesnotterd en niet geproest. Oké, oké jullie hebben een beetje gelijk. Maar dat gesnotter is afkomstig van vreugdetranen. Omdat alles hier ook dit jaar in harmonie verloopt.

Opa IJsbeer

Voetballen tegen de meisjes, Tot Ons Genoegen

Zaterdag 20 november 2021

Je hebt jongens en je hebt meisjes. Gossie, wat een constatering. In sommige sporten spelen zij in een team. Als voorbeeld noem ik korfbal. Ook bij voetbal gebeurt dat, maar daar is zoiets toch nog een uitzondering. Het aantal meisjesteams is de afgelopen jaren sterk toegenomen en meestal spelen zij in een eigen competitie. En een enkele keer heb je een meisjesteam dat in een jongenscompetitie meedoet, Tot Ons Genoegen. Inderdaad TOG uit Amsterdam heeft zo’n team en die ploeg is vandaag de tegenstander van het eerste elftal van de FC Almere onder 15 jaar.

Het duel wordt gespeeld op een moment dat ouders en grootouders samen met andere geïnteresseerden niet meer welkom zijn langs de lijn vanwege de corona uitbraak en achter de buitenhekken moeten blijven.

Maar ook, nadat Rordi is vertrokken, is het de eerste officiële wedstrijd onder leiding van de nieuwe trainer/coach. Flaviu is de naam.

Vanaf het eerste fluitsignaal is er meteen al een volgende verandering merkbaar. Door de trainer wordt er hoorbaar gecoacht langs de lijn. Spelers worden meteen gecorrigeerd op het moment dat zij de afspraken niet nakomen. En niet iedereen is daar even blij mee, maar zeker op de lange tijd heeft het elftal hier baat bij.

Voetballend gaat er nog heel veel mis. Zo ontbreekt precisie, maar de wil om er iets van te maken is zo nu en dan wel te zien. En dat is alweer het volgende pluspunt dat vandaag valt te noteren. Of ik nog iets heb? Er wordt zo nu en dan gelachen, zowel binnen als buiten de lijnen, en op de reservebank. Zelfs door de ouders.

In TOG heeft FC Almere vandaag ook nog eens een sportieve, maar wel felle tegenstander. Regelmatig worden de jongens afgetroefd omdat zij te afwachtend zijn. Ook op technisch gebied staan de meiden hun mannetje en vies van een schouderduw zijn zij niet. Door al die pluspunten verkrijgen de meiden een veldoverwicht, maar het levert hun nauwelijks kansen op. Pas ver in de eerste helft kruipt de groene brigade uit zijn schulp en dat levert enkele mogelijkheden op via de flanken waar de snelheid van Luca en Ian wordt gezocht, maar geen treffers. Ook TOG komt niet tot scoren zodat de teams met een brilstand de kleedkamer op zoeken.

In de tweede helft speelt de thuisploeg iets feller en komt zelfs op voorsprong door Donny, even later gaat de bal op de stip na een lichte overtreding in het strafschopgebied van Almere en prompt wordt doelman Dani kansloos gelaten. Via Senna en Ian (de bal bewust met het hoofd geschampt) loopt uit naar 3-1. Uit een vrije trap valt vervolgens nog de aansluitingstreffer, Dani  zit met de vingers nog wel aan de bal, waardoor het in de slotfase nog knap spannend is: 3-2.

Geluk heeft Almere bij een bal op de paal en een bal op de lat. Uiteraard willen de jongens niet van meisjes verliezen en ik zie diverse spelers na het laatste fluitsignaal opgelucht adem halen, omdat de drie punten over de streep zijn getrokken.

Opa IJsbeer

En de winnaar is…

Een verhaal over kleinzoon Yari

Zondag 31 oktober 2021

Regelmatig heb ik mijn kleinzoon Yari uit school gehaald en dan fietsen wij samen vanuit de Stripheldenbuurt naar onze woning in de Faunabuurt. Eerst mee voorop (op de stang) en later zelf trappend; veilig naast (aan de binnenkant) of voor mij uit. Soms fietsen wij rechtstreeks, soms met een extra lusje. Maar sinds vijf weken is alles anders voor hem. Een keer meetrainen met de wielrentak van de Almeerse fietsclub en hij is meteen verkocht.

Wielrennen. Dat betekent eerst goed leren sturen en daarna al snel het veld in, omdat het wegseizoen is afgelopen. Dat rijden in het veld kost veel stuurmanskunst en durf. Inzicht van waar je van de fiets moet en waar je moet versnellen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over goed verdelen van krachten, want rijden in het gras is een stuk lastiger en intensiever dan rustig peddelen door de buurt, naast je opa en dan als eerste een brug opvliegen.

Vanmorgen staat er voor hem een eerste (club)wedstrijd op het programma. De clubjeugd is ingedeeld in twee leeftijdsgroepen en onderling weer in diverse categorieën. Het rustig inrijden is niet voor iedereen weggelegd en enkeling verspeelt daar al veel kracht.

Yari is al snel warm en wil zijn ondershirt met lange mouwen uit. Wat een ijsbeer. En dan komt het moment van opspelden van rugnummers en dan weet iedere renner dat het nummer dertien ongeluk brengt. Zo’n nummer wil niemand hebben.

Wordt die alsnog uitgereikt dan gaat dat nummer op zijn kop; zelfs bij de jeugd.

Een aantal ervaren kinderen weet dat het gunstig is om dat nummer snel te pakken te pakken te krijgen. Zodra zij dat op de rug hebben zitten, kunnen zij naar de startstreep om daar een plaatsje te vinden op de eerste rij. Yari vindt een plekje op de tweede rij. Vanaf de start dringen drie jongens naar voren en kleinzoon komt heel knap als vijfde het eerste verharde gedeelte op. ‘Goed gedaan jongen’, klinkt het.

Verrassend genoeg weet onze kleinzoon zich nog een plaats te verbeteren. De afstand met de top drie wordt iets groter en achter hem rijdt een mountainbikster op een zwaar verzet rond. Op driekwart van de wedstrijd gaat er een siddering door de toeschouwers. Yari wordt door zijn vader aan de kant gezet. De knaap heeft wel veterloze wielrenschoentjes maar daar nog nooit mee gefietst en gebruikt die niet. O wat een pech een van de veters van zijn sportschoen is losgeraakt en als die om de trapper slaat… Zijn vader knoopt de veter rap dicht en dan begint de renner aan de achtervolging.

Meter voor meter trapt Yari het gaatje dicht, even bijkomen dan er voorbij. Het lukt en een welverdiende vierde plaats valt hem op de finishstreep ten deel.

Of het daarom gaat? Ach voor mij is hij de winnaar omdat hij vooral zichzelf heeft overwonnen en de rust tot het laatste toe heeft weten te bewaren. Maar ook omdat hij zo’n plezier heeft laten zien en talloze mensen heeft laten genieten.

Opa IJsbeer

Competitiewedstrijd AS'80 - FC Almere

Over rivaliteit en toeslaan in de slotfase

Zaterdag 23 oktober 2021

Rivaliteit hoort bij sport net zoals de wil om te winnen en soms gaan sporters daarbij wel eens een grens over. Ook in de voetbalwereld is dat een bekend gegeven. Tussen sommige clubs is die rivaliteit iets groter dan met andere verenigingen en als er dan een derby wordt afgewerkt dan zijn spelers van jong tot oud bereid er een schepje bovenop te doen.

De selectie van de Jongens onder 15 van FC Almere treedt vandaag bijvoorbeeld in het strijdperk aan tegen ‘de eeuwige rivaal’ AS’80. Die vereniging is gevestigd op sportpark Klein Brandt in Almere Stad.

Een sportpark waar niet alleen tegen een bal wordt getrapt, maar ook wordt gegooid met ballen en  er tegenaan wordt geslagen; in het verleden zelfs met een knuppel. Dit park is overigens niet vernoemd naar bekende Almeerse voetballers maar naar de roeiers Roelof Klein en François Brandt, die in 1900 goud wonnen op de Olympische Spelen in Parijs bij het roeien doordat zij in de finale hun zwaardere Nederlandse stuurman inwisselden voor een lichtere (Franse) jongen. Het trekken aan spelers is dus niet iets van de huidige tijd, maar gebeurt al meer dan 120 jaar.

Zo’n twee jaar geleden speelden de selecties van AS’80 en Almere nog op hetzelfde niveau. De club uit Stad heeft echter zijn selectie fors versterkt met spelers van de concurrentie en heeft de club uit Haven achter zich gelaten. Het team van trainer/coach Rordi neemt het derhalve vandaag op tegen het tweede elftal van de thuisclub en die twee teams zijn redelijk aan elkaar gewaagd.

Veel kansen levert de strijd in eerste instantie niet op. Wel is Almere iets doortastender en komt in de 25^ste minuut terecht op voorsprong door een prachtig afstandsschot van Bram, waarbij de bal onderweg licht van richting wordt veranderd door een verdediger.

Ook na de 0-1 blijft Almere de aanval zoeken en een tweede treffer is vlak voor rust in de maak. Ian gaat op snelheid langs zijn man, legt terug op Donny die nog even strand maar de opgekomen Gianny werkt het leer alsnog snoeihard tegen de touwen. Maar… Inderdaad hier volgt een maar, want de grensrechter legt de arbiter in de luren door voor buitenspel te vlaggen en dat signaal wordt door de scheidsrechter gehonoreerd.

Ook na de pauze is Almere aanvankelijk iets beter, maar het team verzuimd afstand te nemen. Op het moment dat het hart van de defensie het te mooi wil doen slaat AS’80 keihard terug. En ditmaal helpt vlaggen voor buitenspel niet en wordt het advies van de grensrechter, die wel even wordt geraadpleegd, genegeerd.

Almere heeft het nu even heel lastig, maar Dani doet hierna een paar keer waarvoor hij tussen de palen staat en houdt zijn ploeg op de been. Ver in de tweede helft kan aanvoerder Gianny

na een aanslag niet verder en keert Luca, lang geblesseerd geweest, terug in het elftal. En juist hij maakt in de slotfase met zijn snelheid het verschil. Zijn scherpe voorzet vanaf rechts wordt een minuut voor tijd door Ian tegen de touwen gewerkt. AS’80 weet dat het vandaag is verslagen door een hecht team dat net ietsjes beter is.

Opa IJsbeer

Competitiewedstrijd FC Almere - FC Amsterdam

Drie punten en opgelucht adem halen

Zaterdag 16 oktober 2021

Een goede voorbereiding is het halve werk, maar soms, heel soms… Als verslaggever van het eerste elftal van de Onder 15 jaar van FC Almere ben ik uiteraard al vroeg in de kantine te vinden en drink daar mijn kopje koffie. Schiet deze en gene aan voor de laatste nieuwtjes. En de opstelling? Ach die heeft trainer Rordi in zijn hoofd zitten en hij zet de jongens nog heel even op scherp want met name de afwerking lijkt nergens naar.

Vandaag is het een kwestie om weer eens drie punten thuis te houden. Niet alleen voor de spelers is dat belangrijk, maar ook voor de trainer en de vaste kern die voor deze wedstrijd op de tribune van het hoofdveld is te vinden. Zelfs de voormalige trainer heeft daar plaatsgenomen en wie hem kent weet dat hij zijn mond niet kan houden en zo nu en dan een aanwijzing roept. En of de jongens die ook hebben opgevolgd? Niet echt, maar mogelijk hebben zij dat ook niet gehoord.

Over de eerste helft kan ik heel kort zijn. Een kans hebben de bezoekers gekregen; een schot van zo’n 25 meter en daar had doelman Dani weinig moeite heeft. Voor de groene brigade regent het mogelijkheden, mede door het goede samenspel tussen de diverse linies. Slechts een kans wordt er verzilverd, door Donny, al in de zevende minuut. Door de slordige afwerking blijft het tot het rustsignaal daardoor spannend.

In de rust heeft Rordi aangegeven dat de backs iets meer moeten opkomen en dat de diepte moet worden gezocht. Dat gebeurt vooral aan de linkerkant via Ian en als die meteen na de hervatting wordt weggestuurd schrikt een verdediger daar zo van dat hij de bal in eigen doel werkt net voor de Almeerse aanvoerder kan intikken. Twee minuten later ligt nummer drie er al in en weer is Ian de aangever. Jaylano mag twee keer afdrukken en de tweede keer is raak.

Op de tribune wordt opgelucht adem gehaald, dit kan wel eens een monsterscore worden. Maar het tegendeel is waar. Het spel van de Almeerders wordt steeds slordiger, te veel wordt er op de tegenstander gelet en er worden veel onnodige overtredingen gemaakt. Goed en attent ingrijpen van Dani voorkomt dat FC Amsterdam kan tegenscoren en zo de wedstrijd nog echt spannend maakt.

Na afloop is iedereen aan Almeerse zijde en dus ook de trainer opgelucht. ‘Ik ben hier nu drie maanden en vooral in het begin heb ik moeten wennen. Zowel aan de spelers als aan de omgeving. In de regio waar ik vandaan kom, wordt er iets anders gereageerd. Zelf ben ik niet het type coach dat schreeuwend langs de kant staat, hoewel ik merk dat sommige jongens dat wel verwachten.’

Dat de tweede helft iets minder is, betekent ook voor hem weer werk, want volgende week staat de volgende wedstrijd al weer op het programma. Dan gaat de groene brigade naar sportpark Klein-Brandt en de wedstrijden tegen AS’80, de bespelers van dat sportpark, zijn altijd lastig.

Opa IJsbeer

Wie heeft er nog een telraam over?

 Almere – Buitenboys Onder 15 jaar

Zaterdag 18 september 2021

Het valt niet mee om ouder te zijn. Het valt ook niet mee om ouder te worden. En over groot- en overgrootouders zal ik het maar niet hebben. Die moeten altijd schipperen tussen hun kinderen en kleinkinderen. Het is trouwens al heel wat dat er weer publiek langs de kant van het voetbalveld mag staan. En uiteraard bestaat dat publiek louter alleen uit deskundige coaches of staat er toch nog ergens een vader of moeder langs de kant die net als Opa IJsbeer geen verstand van voetballen heeft?

De derde bekwedstrijd uit een serie van drie is het eerste duel van dit seizoen waarbij deze verslaggever op Sportpark De Marken langs de lange zijde staat te kijken naar de verrichtingen van de selectie van de Onder 15 jaar. En het moet hem van het hart ten opzichte van de Onder 14 jaar heeft deze groep weinig vooruitgang gemaakt. De laatste vriendschappelijke duels waren bij vlagen het aanzien nauwelijks waard en die lijn heeft de selectie knap voortgezet.

Toegegeven uit de groep van afgelopen seizoen is een aantal spelers vertrokken, zoals ook dat seizoen daarvoor en daarvoor en… Ja ik moet oppassen niet in herhaling te vervallen. Net zoals ik al diverse trainers heb zien komen en gaan. De huidige trainer komt van buitenaf en heeft zijn stempel nog niet op het team kunnen drukken. Rordi heeft met de eerste competitiewedstrijd in zicht nog heel wat werk te verrichten.

Maar dat geldt natuurlijk ook voor het team dat best met de borst vooruit het veld op mag komen, de jongens mogen laten zien dat zij FC Almere zijn. Die indruk wekken zij helaas nog niet. Bij het inspelen denken zij namelijk al aan de tegentreffers die er gaan komen en dan is er uiteraard ook geen houden meer aan als de eerste tegengoal valt. Buitenboys, dat wel met opgeheven hoofd en flair op het veld staat, heeft er slechts tien minuten voor over om de eerste goal achter doelman Dani te prikken. Het eerste verweer van ‘onze’ jongens is bij een 0-2 achterstand, wanneer Jaylano de lat raakt.

Bij rust is het al 0-5 en hierna loopt de Buitenboys verder uit naar 0-7. Nummer acht wordt hierna vanwege buitenspel afgekeurd. Bij een scrimmage voor het doel raakt aanvoerder Gianny, de enige die in de bekerwedstrijden eenmaal heeft gescoord, geblesseerd aan zijn hoofd. Hij gaat nog wel even verder, maar bekijkt het einde van de wedstrijd uiteindelijk vanuit de dug-out. Domairo, de beste man bij de groenen, neemt zijn positie in het hart van de defensie over maar kan toch niet voorkomen dat er in drie minuten tijd nog driemaal door de jongens uit Buiten wordt gescoord.

En dan slaat na afloop de verwarring toe. Wat is nu de echte uitslag? Heeft de arbiter er negen geteld? En het publiek, komt dat tot elf waarbij de afgekeurde goal niet eens is meegerekend. En wie heeft er nu het meeste baat bij deze monsteruitslag? Misschien een suggestie voor het volgende duel; toch maar een telraam gebruiken.

Opa IJsbeer

De omweg van Gianny en Opa IJsbeer

Maandag 5 juli 2021

Met Opa IJsbeer maak ik vandaag een treinreisje af, die eerder dit jaar abrupt werd onderbroken omdat die oude man zijn fototoestel in de trein had laten liggen. Inderdaad, die man is vaak iets kwijt maar gelukkig ben ik er ook nog. Hoewel… laat ik vanmorgen n de trein mijn mondkapje nou kwijt zijn. Overal gekeken. Alle zakken leeggemaakt. In de rugtas zit ook al niets, niets in de capuchon. Niet tussen in de zitting van de bank of op de vloer. En dan, als ik mijn Ajax-vest wil uittrekken, hangt-ie ineens aan mijn linker pols.

Zo deze reis is goed begonnen. Zijn jullie klaar voor de rest? Aan mijn moeder heb ik beloofd om mijn Engels bij te spijkeren dus doe ik dat braaf. Verwacht van mij echter niet dat ik het braafste jongetje van de klas wil spelen, maar soms kan luisteren geen kwaad. Daar weet mijn opa een woordje over mee te spreken, hoewel je bij hem nooit weet of hij het nu wel hoort of niet.

Gelukkig hoor ik dat wij ons eindstation Dordrecht hebben bereikt en trek ik hem mee naar de Arriva-trein die ons naar Sliedrecht brengt.

Hier strekken wij de benen en eten bij Brasserie De Dijk een broodje, terwijl de sirene begint te loeien. Niet omdat de politie op zoek is naar ons, maar het is het maandelijkse deuntje van de eerste maandag. Ik neem Opa IJsbeer daarna mee over de dijk van de Kerkbuurt. Vlakbij stroomt de Merwede. En geloof mij of niet, er is hier zelfs een speciale halte voor de waterbus naar Dordrecht. Opa, misschien een idee voor later?

Nadat hij een vijftal beeldenfoto’s heeft gemaakt voor Beeldbepalend, vind ik het genoeg en laat het lot bepalen hoe wij verder gaan. De kop is rechtdoor maar de munt valt en wijst naar links en daardoor heb ik weer mazzel en ben weer een boek rijker. In een kantoorboekhandel zoek ik namelijk een boek van Harry Potter uit.

Dan wordt het echt tijd om terug te gaan naar het station. De trein in Sliedrecht blijft netjes op ons wachten, dank je voor de service Arriva, en wij rijden nu door naar Geldermalsen. Op dat station worden wij uit de trein gezet, nou ja, wordt ons vriendelijk verzocht uit te stappen omdat het eindstation is bereikt.

Het geeft mij de gelegenheid de omgeving te bekijken. Boven mijn hoofd heeft een vogel een krakkemikkig nest gebouwd. Als dat maar goed gaat. Ik schat in dat deze vogel geen nestbouwdiploma heeft verdiend.

De NS vervoert ons trouwens naar Tiel, waar wij opnieuw van vervoerder wisselen. Daarna moet er in de trein een keuze worden gemaakt. En dat valt niet altijd mee. Uitstappen in Elst en dan naar Nijmegen? Of door naar Arnhem en wat dan? En als de reisapp van de NS waarschuwt dat er tussen Utrecht en Duivendrecht problemen zijn met het spoor (lees werkzaamheden) en dat er bussen worden ingezet? Wat doen wij dan?

Opa IJsbeer maakt het niets uit. Hij is zelfs bereid om op een ijsschots de Rijn af te zakken. Nou schiet mij maar lek, dat is geen dagje treinen. Dan lijkt het mij beter dat we met de trein de IJssel volgen en waar je dan uitkomt kun je vast wel op je blauwe vingers natellen.

Daar net over de IJssel gaan wij de stad in. Heel formeel allemaal, langs de Fundatie en langs Jan Cele naar de Grote Markt, met als doel een hapje te gaan eten. 

Nou laat ik meteen maar melden dat valt niet mee. De Pizzabakker is niet te vinden, bij McDonald’s staat er zelfs buiten een rij en de Griek is dicht. Dus… ik bepaal en opa betaalt de tapas bij Las Rosas.

En dan komt toch nog na lang wachten de laatste etappe. O, o; de trein tussen Zwolle en Kampen-Zuid rijdt niet. Er worden bussen ingezet en weer wil die oude man dan maar op een ijsschots verder reizen. Nou mooi niet, dit is mijn reisje. En een reddingsboei uitgooien omdat hij geen zwemdiploma heeft vind ik als afsluiting helemaal niets.

Wat resteert is derhalve een snelbusreis gevolgd door een spoortochtje door Flevoland. Uiteraard gaat dat met een hobbel, we rijden met de intercity achter de stoptrein aan, rijden er bij station Oostvaarders voorbij maar ook voorbij ons uitstapstation. Noemen jullie dit voor mij part een Buitenritje. Ik noem het een geweldige dag.

 

Opa IJsbeer

 

PS

 Wat er op tafel kwam?

Onder andere olijven, varkenshaasje in rozemarijnensaus, gehaktballetjes in tomatensalsa, frietjes, ossenhaaspuntjes met aioli, empanadas met gehakt, Spaans stokbrood met huisgemaakte aioli, nacho’s met dip, kipvingers, knapperige haricot verts met chorizo, 2 bolletjes vanille-ijs met slagroom koekjes en chocoladesaus en witte chocolade mousse met pure chocoladesaus.