2 januari 2020
Is het nog nodig dat ik mij aan jullie voorstel? Jullie
hebben mij immers al zo vaak langs zien komen. Nou oké dan voor de nieuwe
volgers; ik ben Gianny en heb twee lieve opa’s.
De oudste van de twee is Opa
van de Bootjes, ook wel Opa Herman genoemd, en de andere is Opa IJsbeer, ook al
met een H – de H van Henk of Hendrik. Twee Opa’s H dus. En ze zijn allebei een
beetje gek, een beetje gek op mij als hun oudste kleinkind.
Met Opa IJsbeer maak ik ieder jaar wel een paar
treinreisjes en Opa Herman gaat sinds 2018 een keer per jaar met ons mee. Dat
is zo tof joh, met twee opa’s op pad. Met die IJsbeer probeer ik langs de
uiteinden van het Nederlandse spoorwegnet te rijden. We zijn al op heel wat stations
geweest en hebben zelfs al eens een grens overschreden. Zo zijn we in 2016 al
bij Roodeschool geweest. En toen heb ik al geschreven dat die lijn voor
passagiers in 2017 wordt doorgetrokken naar de Eemshaven. Nou vandaag gaan we
daar maar eens kijken.
Opa Herman haalt mij thuis op en in het centrum van Stad
staat Opa IJsbeer al op ons te wachten. Omdat we met onze kaartjes vanaf negen
uur voordeliger mogen reizen, moeten we heel even wachten en dan… pakken we de
Intercity naar Zwolle, stappen daar over op de sneltrein naar Groningen en
nemen hier de regionale trein van Arriva naar Eemshaven.
Terwijl die twee oude mannen met elkaar praten vermaak ik
mij wel alleen, met mijn gsm. Gelukkig staan daar allerlei spelletjes op, kan
ik naar YouTube kijken en zelfs Netflix zodat ik mij niet verveel. Kijk ik ben
natuurlijk niet meer dat jongetje van acht of negen jaar dat overal
nieuwsgierig naar is.
Nee, ik ben al twaalf en word volgende maand zelfs
dertien dus… Inderdaad stap ik niet meer op ieder station uit om een foto te
maken van het perron en het bord waar we zijn. Die tijd ligt echt achter mij.
Ik gedraag me gewoon zoals iedere jongenspuber van twaalf en weet heus wel wat
ik wil.
Wat ik niet wil? Nou Opa IJsbeer wil niet in een keer
doorrijden, maar vindt het nodig om in Sauwerd uit te stappen om zijn benen te
strekken. Sauwerd, wie wil daar nu wonen. Hij wil daar een kop koffie gaan
drinken. Maar volgens de app van Opa Herman is er helemaal geen café of
restaurant te vinden in Sauwerd.
Wel mooie huizen, sommige met een prachtige
grote tuin. En een aantal rijtjes woningen. En vergis je niet, in dit dorpje
van iets meer dan duizend inwoners is Ranomi Kromowidjojo geboren, een heel
beroemde zwemster. Er is zelfs een plantsoen naar haar genoemd.
Maar goed we blijven niet al te lang in Sauwerd en rijden
door het mistige landschap weer verder naar het oosten, waar ergens Roodeschool
en de Eemshaven moeten liggen. Opa Herman heeft ondertussen toch wel dorst
gekregen en heeft uitgezocht op zijn telefoon, ik ben echt niet de enige in de
trein die zijn telefoon gebruikt, dat er in Uithuizen wel iets is.
En daarom
stappen we een paar stations verder alweer uit en wandelen we door
Oethoezen,
zoals de Groningers zeggen. Dit ligt aan het Boterdiep en heeft
hele
mooie rode huizen. Volgens Opa Herman komt dat omdat de mensen hier heel sociaal
zijn, dat er in Groningen veel communisten wonen en die worden altijd als rood
afgeschilderd. Daarom zijn er veel huizen met rode bakstenen gebouwd. Ik denk
dat hij het verzint.
Hier in dit dorp is de cabaretier Seth Gaaikema geboren.
Die heeft nog musicals geschreven en vertaald, schreef ook voor een andere
cabaretier: Wim Kan. En was heel goed met zijn woordgrapjes. Dat probeer ik ook
wel en leer ik weer van mijn opa’s, die dat soms ook proberen. Maar ik ben daar
veel beter in dan zij.
Maar genoeg, we hebben nog steeds niets gedronken en daar
komt verandering in bij De Blink, dat is de naam van zowel een lunchroom als
een brug over het Boterdiep, waaraan wordt gewerkt als wij er zijn. Bij die
lunchroom eten we ook wat, omdat ik toch wel trek heb gekregen van al dat
geklets van die oude mannen.
Maar ondertussen ben ik nog steeds niet in Eemshaven. En
daar kom ik vandaag ook niet meer, want wat blijkt: niet alle treinen rijden
door. De meeste gaan niet verder dan Roodeschool.
Heb ik verdorie in twee treinen
gezeten die wel doorgaan naar Eemshaven en dan moet ik eruit van de opa’s. Voor
Opa Herman ben ik bereid om nog wel even naar Roodeschool door te rijden,
hoewel daar echt helemaal niets te zien valt. Dat is nog stiller dan Sauwerd.
Met dezelfde trein rijden we weer terug naar Groningen. De
trein die is vernoemd naar een beroemde Groninger, iemand die op zondag een
radioprogramma had en van wie de zin: al wat leeft en bloeit en ons altijd weer
boeit, door opa’s en oma’s heel bekend voor komt.
Opa IJsbeer maakt zich ondertussen zorgen. Zorgen om mij
en mijn leeftijdgenoten. En Opa Herman steunt hem daarbij. Zij hebben al heel
vaak gelezen dat jongetjes van mijn leeftijd betrokken zijn bij vandalisme, bij
overvallen, steekpartijen. Nou ik pas wel op hoor, heb vrienden die ik
blindelings vertrouw. Hoewel aan eentje begin ik toch wel te twijfelen, ken ik
die nu echt wel zo goed. Nee namen noem ik niet. Oeps… wat zeg ik nu weer;
OPA’s houd daarmee op.
Zo dat serieuze hebben we ook weer gehad. Tijd om
Groningen te verkennen. En lekker gek te doen met en bij het beroemde
Peerd
van Ome Loeks.
Opa Herman wil de Martini-toren nu ook wel eens zien en
daarom lopen naar het centrum en komen langs de Grote Synagoge van Groningen. Als
we binnen zijn denkt een mevrouw denkt dat ik met mijn vader en mijn opa op
pad. Dat Opa Herman mijn vader is en dat Opa IJsbeer weer zijn vader is. Nou
ja, ik denk dat die ogen van die mevrouw niet zo heel goed meer zijn, want zeg
nu zelf…
Een synagoge is een kerk voor joden. Daar zijn er niet zo
veel meer van in Groningen, komt door de Tweede Wereldoorlog, toen zijn er veel
vermoord. De synagoge is open en we mogen een kijkje binnen nemen, onder andere
bij het rituele bad, de Mikwe. Dat is niet meer in gebruik maar in het verleden
dompelden mensen zich hier helemaal onder. Ook werd nieuw servies hier eerst
gereinigd voor het werd gebruikt: touwelen heet dat.
Boven worden nog enkele gebruiken uitgelegd. Zo kennen de
joden het Pesach, wat iets anders is dan het christelijke Pasen. Maar ook Poerim,
een vrolijk voorjaarsfeest waar mensen zich op verkleden.
Verder wordt er
uitgelegd dat melk- en vleeskost gescheiden moeten blijven. Ze hebben daar
zelfs twee verschillende serviezen voor.
Ik kan nog wel meer over vertellen, maar Oma Tineke kan
dat veel beter en daarom doe ik het maar niet en besluit om de opa’s mee naar
buiten te trekken, want voor je het weet is het donker en kunnen we de
Martini-toren alleen nog maar in het donker zien.
Onder de toren is een schaatsbaan, waar een aantal
meisjes op kunstschaatsen laten zien wat zij hebben geleerd. Wel leuk, maar het
is veel leuker om zelf te schaatsen of te skiën. Dat heb ik ruim een week
geleden nog gedaan in Dubai.
Omdat ik dorst heb en nog ergens wat wil drinken blijven
we hier niet te lang staan. Bovendien is het vochtig buiten. Groningen is een
echte studentenstad en dat zie je ook wel op straat en aan de cafés. Wij duiken
Wadapartja in, waar je ook iets kunt eten en waar je zelfs een tafeltje moet en
kunt reserveren om maar plek te hebben. Opa IJsbeer bestelt hier voor zichzelf
een Smoothie, Opa Herman neemt een Zeezuiper ik geniet van een cola. En er komt
een borrelplankje op tafel, met nootjes, dips, kaas en worst en brood
uiteraard.
Omdat er ook echt gegeten wordt tijdens ons uitje gaan we
weer naar de trein. Ik stel voor omdat eten maar in Almere te doen. Want we
zijn ook nog wel even onderweg vanuit Groningen.
Heel toevallig zitten we in
dezelfde trein als op de heenweg, zelfs in dezelfde coupé waar we heerlijk
ontspannen naar ‘onze’ stad snellen en onderweg alleen in Assen, Zwolle en
Lelystad stoppen.
Het is al half acht geweest als we Yamas binnen stappen.
En het zal niet, daar zijn dus weer mensen die Opa IJsbeer kent en waar hij
eerst een praatje mee moet maken voor we kunnen bestellen. Dat laat ik maar aan
hem over, hoewel… er moet wel saganaki op tafel komen. Opa zoekt op de kaart allemaal kleine hapjes uit en zo
stelt hij zijn eigen mezes samen.
Opa Herman lust alles dus die maakt het niet
uit. De dolmadakia probeer ik wel, maar die smaakt mij toch niet echt.
Misschien over een jaar. Maar er zit genoeg lekkers tussen, zoals de
keftedakia.
De ober is ook heel vriendelijk en we sluiten af met een
ijsje voor mij en koffie voor de opa’s. Bij de bushalte bij het Raadhuisplein
nemen we afscheid. Afscheid ook van een leuke dag. Opa IJsbeer gaat naar
Buiten. Zelf rijd ik met Opa Herman naar Haven. Opa’s het is een mooie dag
geworden. Volgend jaar weer met zijn drietjes?
Opa IJsbeer
