'De druk is te hoog'

Zaterdag 23 november 2019

Verslag Huizen O13-1 – Almere O13-1 2-0

 Er is van alles vandaag geprobeerd door de familie Baas om Opa IJsbeer weg te houden uit Huizen. Zoonlief is blijven slapen in de Faunabuurt en heeft na een stevig en zoet ontbijt heel sneaky de fiets van zijn grootvader op slot gezet en de sleutel verdonkeremaand zodat die man maar niet op twee wielen de oversteek naar het Gooi kan maken.

Maar die ijsbeer is gewoon niet af te stoppen en heeft zich vervolgens razendsnel in de kofferbak van de auto verstopt waarin zijn kleinzoon om kwart over acht is opgehaald. Dat grote lijf past daar maar net in, alleen voor zijn pet is geen ruimte meer en die steekt er een stukje uit.

Toch is zijn list geslaagd en zo kan hij toch nog een verslag maken vanaf De Wolfskamer, het sportpark waar twee van de drie Huizer voetbalclubs hun onderkomen hebben.

Als verslaggever hoor je onafhankelijk te zijn, objectief naar een wedstrijd te kijken. Wel dien je rekening te houden voor wie je het schrijft, wie jouw lezerspubliek is. Die objectiviteit is vandaag niet moeilijk, want hij kijkt immers naar zijn favoriete jeugdteam: de Onder 13-1 van FC Almere. En de tegenstander? Het eerste team van dezelfde leeftijdsklasse van zijn favoriete amateurvereniging, een club waar hij als kind heel vaak langs de lijn heeft gestaan. Een club met legendarische voetballers als Arie Bout, Koekie en Kikkertje, spelers die alle drie in het Nederlands amateurteam hebben gespeeld. Een club die een paar keer Nederlands kampioen bij de amateurs is geweest. Maar de glans is er bij SV Huizen ondertussen wel af.

De wedstrijd zelf wordt vandaag op het mooie hoofdveld afgewerkt. En misschien dat de mannen van trainer/coach Benjamin daardoor wel enigszins onder indruk zijn geweest, want echt goed gaat het niet. De wedstrijd wordt meteen na de aftrap voor een minuut onderbreken om aandacht te vragen voor het feit dat racisme niet op voetbalvelden thuis hoort. Opa IJsbeer gaat een stapje verder en stelt dat het niet thuishoort in de maatschappij.

Een paar minuten later ligt de wedstrijd alweer stil. Ditmaal omdat de jeugdige Huizer arbiter ontdekt heeft dat de cornervlaggen niet aanwezig zijn. En blijken er ook nog eens twee soorten vlaggen te bestaan voor de hoeken van het veld. En die ene soort past niet, zodat er weer andere vlaggen worden gepakt. De onderbroken tijd wordt aan het einde van de eerste helft netjes ingehaald, zoals het hoort.

Die onderbrekingen komen het spel van de ‘groene brigade’ echter niet ten goede. De vaste spelpatronen ontbreken volledig. Naar elkaar overspelen is een grote last en een actie wordt regelmatig te ver doorgevuurd. Huizen zet daar ook nog eens een portie gezonde agressie tegenover, is vaak net een stapje eerder bij de bal en onderbreekt op die manier de meeste aanvallen.

In de zeventiende minuut wordt geklungel in de defensie door de Huizer spits genadeloos afgestraft. Een paar minuten eerder heeft de Almeerse keeper nog redding weten de brengen, maar ditmaal is er geen houden aan. Pal voor rust wordt het toch nog bijna gelijk als de aanvoerder van Almere vanaf links uithaalt. Bij de eerste paal weet de doelverdediger van Huizen nog net redding te brengen, zodat de Almeerse jongens met een 1-0-achterstand naar de kleedkamer verdwijnen.

Na de hervatting verandert het spelbeeld licht, met dien verstande dat de ‘taatjens’ er vaker uitkomen en soms een licht veldoverwicht hebben. Almere probeert zich daar wel aan te ontworstelen maar het magnifieke centrale duo van de thuisploeg, niet alleen fors maar ook gezegend met een goede techniek, houdt redelijk eenvoudig stand. En lijkt het precair te worden voor de ‘geel-groenen’ dan is er altijd nog een keeper die ingrijpt.

In de 47^ste minuut wordt de wedstrijd beslist. De Almeerse grensrechter steekt zijn vlag wel omhoog bij een aanval, maar wordt door de scheidsrechter overruled. Almere klaagt terecht dat de assistent van Huizen wel tweemaal niet wordt gecorrigeerd. Aan de 2-0-uitslag doet dat niets af.

‘Verdiend gewonnen’, zegt trainer Benjamin over de winst van Huizen. Hij neemt zijn spelers vervolgens in bescherming. ‘Het zijn nog maar kinderen.’ Dat zijn jongens beter kunnen weet hij ook wel en dat het er vandaag niet uitkomt? ‘De druk is te hoog’, zegt een van de Almeerse jongens. ‘Volgende week gewoon weer wat beter spelen.’

Opa IJsbeer

Een buikschuiver om de winst te vieren

Zaterdag 16 november 2019

ASC Waterwijk O13-2 – FC Almere O13-1

 Zoals SV Almere ooit een Ome Jan (de Moor) zo kende ASC Waterwijk een Ome Jan (de Ridder). Laatstgenoemde is een van de oprichters van ASCW zoals de club ook wel wordt genoemd. Ik heb het dan over het jaar 1984. AS’80 bestond al en een groep mensen zocht nog een veld voor een tweede voetbalclub in Stad. Dat veld werd in Buiten gevonden. Maar… inwoners van Buiten vonden het maar niets dat er een club uit Stad daar zou gaan voetballen en dan ook nog met de naam Waterwijk. Dus werd snel Buitenboys opgericht.

De gemeente kwam vervolgens met een veld op Bok de Korver op de proppen en dat moest Waterwijk delen met Real Almere. Na een paar jaar werd er aan de rand van de Kruidenwijk een nieuw sportpark geopend en daar kreeg Waterwijk alsnog een eigen plekje, dicht bij de wijk waarnaar de club is genoemd.

Het sportpark heet Rie Mastenbroek, genoemd naar een voormalig zwemster die in een ver verleden – zelfs voor Opa IJsbeer was geboren – driemaal goud won tijdens de Olympische Spelen. Met al dat water en zwemmen als uitgangspunt ging de auteur van dit verslag op zoek naar een speciale pet, maar een zwemcap was niet voorradig zodat hij zaterdagmorgen al vroeg blootshoofds langs het hoofdveld van Waterwijk stond.

Hier speelt de trots van FC Almere onder 13-1 zijn wedstrijd tegen het tweede team van de jaargenoten van Waterwijk. Een wedstrijd die gewonnen moet worden, want de tegenstander heeft nog geen enkele zege behaald en de formatie van trainer/coach Benjamin gaat nog steeds voor de eerste plek.

Ja en als de aanhang uit Haven dan al weddenschappen afsluit dat de eerste treffer binnen drie minuten valt, dan weet je het wel. De eerste kans is zelfs binnen een minuut en de bal gaat rakelings over. Zo’n wedstrijd wordt het dus.

Een wedstrijd waarin doelman Dylan zich staat te vervelen en al blij is met een paar terugspeelballen. En de rest is geschiedenis. Of toch niet. Rayan krijgt het op zijn heupen en laat de aanhang van FC Almere met een bekeken schot in de achttiende minuut juichen. Bij de trots gaat er echter veel mis. Veel doelloos gepingel en voor het doel zijn de spelers niet scherp.

Opa IJsbeer gebruikt de pauze om nog even te praten met een andere coryfee van Waterwijk: Eddie Maduro. Ook een van de oprichters van de club en de vader van Hedwiges en Roger Maduro. Twee voetbalinternationals, de een op het veld en de ander in de zaal. Op tijd staat Opa langs de lijn en ziet dat het spel iets beter is.

Opnieuw krijgt FC Almere veel kansen. Een vrije trap van Soufian belandt in de 38^ste minuut op de lat. Een minuut later is het door Rayan wel raak en als twee minuten later Gianny de bal bij de tweede paal inkopt is de wedstrijd wel gespeeld. Alleen voor Rayan niet. Die voltooid zijn hattrick en viert dat met een buikschuiver: 0-4.

De jongens uit Haven hebben duidelijk medelijden met deze tegenstander, die niet genoeg is en tot overmaat van ramp ook nog van keeper moet wisselen. Ondanks dat de veldspeler zijn handen niet gebruik om verdere goals te voorkomen, maakt FC Almere daar geen gebruik van. Tevreden gaat de aanhang naar huis. De drie punten zijn binnen.

En Opa IJsbeer? Die is kritisch. Voor een verslaggever is dat ook het makkelijkste; kritiek leveren op. Immers: goed nieuws is geen nieuws. Maar zeg dat niet tegen de voetballers van Onder 13-1. Die blijven strak tweede, omdat naaste achtervolger Huizen bij de koploper met 3-0 verloor.

Opa IJsbeer

De zevenklapper

Almere – AS’80 (onder 13-1)

 Laat je niet foppen! Niet door een tegenstander en al helemaal niet door een verslaggever.

Zo de eerste twee regels staan op het beeldscherm. Vandaag heeft Opa IJsbeer een pet van Athene opgezet. Een pet die refereert aan de Olympische Spelen van 2004, die in de Griekse hoofdstad zijn gehouden. En daarmee kom ik toe aan de uitspraak Deelnemen is belangrijker dan winnen. Deze woorden worden aan de stichter van de moderne Olympische Spelen toegeschreven. Maar het zijn niet de woorden van Pierre de Coubertin. Wat hij in 1908 zei is echter: L’important dans la vie ce n’est point le triomphe, mais le combat, l’essentiële ce n’est pas d’avoir vaincu mais de s’être bien battu. In het Hollands vertaald: Het belangrijke in het leven is niet de triomf, maar de strijd, het essentiële is niet om te hebben gewonnen, maar om goed te hebben gestreden.

Voor alle duidelijkheid: laat je niet foppen! Deze woorden heeft Baron van Coubertin overgenomen van de toenmalige bisschop van Pennsylvania. Ja, ja, toen al is er plagiaat gepleegd.

En… die uitspraak van Deelnemen is belangrijker dan winnen waren zeker niet aan de Oude Grieken besteed. Die streden soms tot zij erbij neervielen. De eeuwige roem telde wel degelijk voor hen. En eigenlijk geldt dat ook voor de Onder 13-1 van FC Almere als het tegenover hun Angstgegner staat. Van die ploeg is bijna niets meer over. Dat merkt het team van trainer/coach Benjamin al heel snel. De leeftijdgenoten van AS’80 uit Almere Stad beginnen nog wel goed, met het windje in de rug, maar van de bravoure is al snel niets meer over. In de tweede minuut mist de grensrechter van AS’80 dat Luca buitenspel staat na aangeven van Rayan. Luca doet verder alles goed, omspeelt de keeper en wordt neergelegd. De preses-scheidsrechter kan niet anders doen dan naar de stip wijzen en aanvoerder Rayan zegt dankjewel tegen dit buitenkansje.

Twee minuten later staat AS’80 nog maar met tien man. Onbesuisd en bewust doorgaan op Gianny wordt met rood bestraft. De Almeerse middenvelder wordt door zijn trainer in bescherming genomen. De wissel staat al klaar, maar de bikkel wil er niet uit. Hij speelt door tot en met een deel van de tweede helft en wordt daarna definitief naar de kant gehaald, ook omdat hij vandaag nog een tweede wedstrijd in Amsterdam tegen AFC moet spelen.

De wedstrijd is eigenlijk helemaal gespeeld als in de twaalfde minuut Luca op snelheid doorbreekt en er 3-0 van maakt. Twee minuten eerder is een combinatie van Luca met Xavje door Rayan beheerst afgerond. Eenmaal gaat het bijna mis als Soufian in het centrum mistast, doelman Dylan speelt attent mee en loopt op tijd uit en haalt daarmee de angel uit het gevaar.

Terwijl de regen in de tweede helft met de bakken uit de hemel valt laat de regenboog zich zien. De moeders genieten, terwijl de vaders – de mietjes - zich verschuilen in de dug-out waar nauwelijks meer ruimte overblijft voor de wisselspelers.

Benjamin maakt er geen woorden aan vuil, mede omdat zijn team combineert zoals hij graag ziet. Via doelpunten van Ocean, Xavje, Rayan en op de valreep nogmaals Ocean wordt het een zevenklapper. De 7-0-uitslag kan zelfs nog iets groter zijn, maar Sami, Jair en Ryan hebben pech met hun doelpogingen en misschien ook wel enig medelijden met de tegenstanders.

Wat een team, verzucht de natte supportersschare, die ook de handen op elkaar brengt voor de waterdragers Dion, Kenny, Bram en Alessio, die er mede voor hebben gezorgd dat de nul vandaag is gehouden.

Opa IJsbeer

Opa IJsbeer zet bij NVC zijn Ithaki-pet op

Donderdag 7 november 2019

 Vorige maand heeft Opa IJsbeer via de moeder van Gianny het verzoek gekregen om van de volgende wedstrijd van de Onder 13-1 een wedstrijdverslag te maken. Als verslaggever heeft hij jaren met een pet op langs de lijn gestaan. Die pet is echter verdwenen en die verslaggever heeft plaatsgemaakt voor een liefhebber. Voor deze gelegenheid heeft hij toch maar een pet opgezet. Passend bij deze jeugdwedstrijd. Ithaki staat er op die pet, het eiland van Odyssee. Deze Griekse held heeft er tien jaar over gedaan om na de Trojaanse oorlog huiswaarts te keren. Niet zo vreemd want de reis is belangrijker dan de bestemming.

Dat vindt Opa IJsbeer ook. Die eerstvolgende wedstrijd is al gespeeld en heeft hij laten passeren, dus… Dan maar naar de Amersfoortsestraatweg in Naarden waar NVC vanavond om zes uur de tegenstander is.

Een club met een lange traditie, die teruggaat naar 1931 toen de Naardense Voetbal Vereniging is opgericht. Daarna komen er nog andere clubs als Meervogels’32, Chefana en Ministerpark. Naarden en Meervogels gaan halverwege de jaren zestig samen en worden De Vesting. Chefana en Ministerpark fuseren tot Naarden’79. En die twee fusieclubs zijn sinds 1989 samen NVC, de Naarden’79-de Vesting Combinatie.

Wees Welkom bij sv NVC staat er in chocoladeletters boven de kantine. Dat laten de meegereisde supporters, moeders, vaders, broertjes en zusjes en de twee opa’s van Gianny zich geen tweemaal vertellen. Dus duiken zij zodra de kantine is geopend naar binnen terwijl de voetbalhelden zich omkleden, de laatste instructies krijgen van trainer/coach Benjamin en zich warm gaan lopen.

Belangrijk want vanaf de eerste minuut moeten zij er staan. Net zoals de supporters trouwens.

Op het eigen sportpark De Marken draait het ondertussen om respect en dat is deze lichting voetballers ook al bijgebracht. Respectvol geven zij voor aanvang van de wedstrijd de tegenstander de hand, ook de arbiter krijgt een hand en dan kan er om drie minuten over zes worden afgetrapt.

Onwennig, dat is het voor beide elftallen. Ze hebben een klein kwartier nodig om te wennen, aan elkaar, het veld, de tegenstander en de scheidsrechter. Een sympathieke vrijwilliger die het begin van zijn avond beschikbaar heeft gesteld om een groep jongens en enkele meisjes een wedstrijd te laten spelen. Alleen die regeltjes. Die zijn wel lastig.

De eerste kans is voor de gastheren. Uit een hoekschop wordt de bal goed op het doel gekopt, maar Dylan plukt het leer knap uit de lucht. Aan de andere kant heeft NVC mazzel met een bal op de lat en mikt Luca net naast.

In de zeventiende minuut komt de ‘combinatie’ op voorsprong. Terwijl de Almeerse supporters wachten op een fluitje vanwege een overtreding op de laatste man van Almere stoomt de Naardense spits naar het Almeerse doel en passeert ook de keeper. Een minuut later is het echter alweer gelijk. Een vrije trap van Soufian belandt via een NVC-speler tussen de palen. Na onnodig gepingel op het middenveld door een Almeerse aanvaller wordt het vlak voor rust nog onverwacht spannend. De bal wordt echter niet goed geraakt en hobbelt naast. Tijd voor de kantine.

Vlak na rust slaat het team van Benjamin toe. Luca wordt diep gestuurd en behoudt het overzicht. Rayan staat vrij en rondt keurig af: 1-2. Twee kopballen van Gianny, na een hoekschop, gaan rakelings over. Ocean vergeet de bal tegen de touwen te jagen en stapt op de knikker. Een schitterende voorzet van Xavje levert een volley op van Rayan. Ja deze combinatie heeft een beter lot verdiend.

NVC komt er nauwelijks meer uit. Bram, Kenny en Alessio verdedigen goed. Ryan, Dion, Jair en Sami doen hun stinkende best. En zo haalt het bezoekende elftal na drie minuten extra speeltijd winnend de eindstreep.

En de trainer is die na afloop tevreden? ‘Nee’. Oeps dat klinkt hard. Natuurlijk het is een avondwedstrijd en sommige jongens hebben honger, zijn moe na een lange schooldag. ‘Maar gelukkig hebben we wel gewonnen. De laatste weken lukt het allemaal niet zo goed’, geeft Benjamin aan. ‘Wat we op de trainingen doen, komt er niet helemaal uit. Jammer.’

Inderdaad daar draait het allemaal om: de reis is belangrijker dan de bestemming.



Opa IJsbeer