Bloemen

Zaterdag 30 mei 2009
Ik ben op tijd wakker voor de bakker. Maar maak bij terugkeer niet meteen het ontbijt. We zijn een paar dagen vroeg uit de veren geweest en dus geef ik Tineke wat extra slaaptijd. Om half tien vind ik het welletjes. Opstaan.
Toch hebben we twee versnellingen lager geschakeld. Na de drukte van Athene is dit een welkome afwisseling. Ook na het ontbijt doen we het bolletjes aan.
Nog plannen? Ja, die zijn er nog wel.
Hoewel, voor mij geldt dat de vakantie nu ook wel afgelopen mag zijn.
En nee, we hebben bij lange na niet alles gezien.
Maar wat moeten we nu nog. Na die geweldige indrukken uit Athene. En alles wat we al wel hebben gezien.Tineke heeft het antwoord: een krant kopen. Lezen op een terrasje. Nieuws opslorpen uit Nederland. Nieuws tot ons nemen uit de rest van de wereld. Ja, oud nieuws. Maar dat is nieuws sowieso. Nieuws is verleden tijd. En verleden tijd hebben we de afgelopen dagen al genoeg gezien.
Toch maakt Tineke geen haast om snel naar het dorp te gaan. We vertrekken pas na twaalven. Nadat Tatyana onze kamer heeft opgeruimd en het bed heeft verschoond. Want dat gebeurt hier zo’n vier keer per week, verschonen. Iedere dag wordt het bed bovendien opgemaakt. Zelfs als we dat zelf al zo goed en zo kwaad als we kunnen hebben gedaan. Het kan altijd beter. Verder even snel de badkamer een lap en een dweil over de vloer. Nee, niet door ons, maar door de Roemeense hulp. Het hoort allemaal bij de service in Várdia.
Met de gang naar beneden verlaten we ook de herrie.Boven de grotten bij Várdia wordt het gras gemaaid. Het onkruid gemaaid. En dat gaat met van die handmaaiers, die zoveel lawaai produceren.
Tineke wil mij nog een boot met bloemen laten zien. Die moet ik op de foto zetten, want zij heeft haar toestel niet bij zich.Bloemen en Kardamíli horen bij elkaar. De mensen doen hier hun uiterste best om kleur aan hun bestaan te geven.
In het dorp staat de Volkskrant nog te wachten in het rek bij de boekhandel. Gelukkig, geen Telegraaf. Wat oud nieuws in plaats van een roddelrubriek als opening van de krant. Gedrukt op donderdagnacht. Bij de abonnees vrijdagmorgen op de mat en bij ons dus op tafel. Naast de frappé. Met suiker voor mij, zonder suiker voor Tineke.Bij café Tikla, aan de kust. Met uitzicht op het eiland Meropi.
De rust daalt over mij neer. Maar niet voor lang. Ik spring op, ga aan de wandel. Niet ver. Naast Tikla ligt restaurant Charílaos en daarnaast is een piepklein strandje, waar oud en jong zich vermaakt. Een eenzame buggy staat te wachten tot het weer wordt gebruikt. Door een moeder met kind.
Voor we terugwandelen naar Várdia wil Tineke eerst nog een lunch. Die gebruiken we bij het café waar we gisteravond met Johan en Ankie hebben gezeten. Een tosti met ham en kaas voor Tineke en een baguette met onder andere mozzarella voor mij. We spoelen dat weg met verse sinaasappelsap en citroenlimonade.
Nog snel wat ouzo en Fanta lemon kopen voor we naar boven klimmen. Je kunt toch niet met lege handen arriveren? Het is veel te warm om je ergens druk over te maken. Een luide dag vandaag. Die luie dag hebben we bovendien wel verdiend. Zeker Tineke, die ons toch een aantal dagen door de Máni heeft gestuurd.
’s Avonds keren we weer terug naar de kust. Naar Charílaos. Daar hebben we om half negen afgesproken met Ankie en Johan. Het wordt een gezellige avond. We praten veel, luisteren veel en wensen elkaar een rustige zondag. Voor zij naar hun appartement vertrekken. En wij over de weg naar wachtpost Várdia lopen.