Hoe Opa IJsbeer wordt gered door Gianny

28 april 2021

Om oma een beetje te ontzien neem ik vandaag Opa IJsbeer onder mijn hoede. De titel van dit verhaal geeft iets anders aan, maar niet oma, maar opa wordt uiteindelijk gered. Waarvan? Nou dat is een heel verhaal op zich, dus…

Als oudste kleinzoon heb ik niet alleen verantwoordelijkheden, maar ook enkele voorrechten. Zo reis ik met Opa IJsbeer regelmatig met de trein langs verschillende stations, naar eindstations en over diverse lijnen. We zijn echt niet op alle treinstations uitgestapt, maar hebben inmiddels wel bijna over alle lijnen al samen gereden. En ik vind dat nog steeds leuk. Onze laatste reis ligt echter alweer enige tijd achter ons, als gevolg van het nog steeds aanwezige virus.

Vandaag hebben wij de stoute wandelschoenen aangetrokken en hebben ondanks alles een reisje gemaakt. Niet naar een kopstation, hoewel dat op een bepaald moment wel zo voelt. Wij zijn ruim op tijd op station Buiten voor de trein naar Dordrecht. Even is het spannend, of de treinen wel zullen rijden want er is immers een staking van medewerkers van Pro Rail. Onze reis heeft daar echter geen last van. Wel rijden er op dat moment minder treinen de andere richting uit.

We hebben een rechtstreekse verbinding die ons onder andere langs Schiphol, Den Haag (Holland Spoor), Delft (met zijn stadsgids) en Rotterdam leidt. Binnen twee uur zijn wij in Dordrecht. Hier strekken wij even onze benen, want van een hele dag in de trein wordt Opa IJsbeer moe en zit hij (vanachter zijn mondkapje) te gapen.

We wandelen naar Park Merwestein, het oudste stadspark in deze stad. Het is ontstaan uit een landgoed met dezelfde naam. De gemeente is in 1884 eigenaar geworden van dit landgoed en in de villa hebben talloze burgemeesters gewoond. De villa is in de Tweede Wereldoorlog gebombardeerd, toen de Duitsers daar gebruik van maakten. Op die plek staat nu een herdenkingsmonument. Dit monument en talloze andere kunstwerken worden door mij en Opa IJsbeer gefotografeerd.

Maar ook ontdek ik loslopende kalkoenen en een zwart zwanenpaar, zie ganzen lopen en er is een hertenkamp, er spelen kinderen. En wij? Wij nemen plaats op een bankje, eten een meegenomen krentenbol, praten en denken na over jong zijn, ouder worden, puberen.

Tijdens onze reisjes staat echter niet het wandelen en praten centraal, maar het treinen en dus gaan wij weer naar het station van Dordrecht om onze reis voort te zetten. Wij nemen vandaag de MerwedeLingelijn. Dit is een traject tussen Dordrecht en Geldermalsen. Die verbinding bestaat al sinds 1885 en sinds eind 2006 is de provincie Zuid-Holland hiervoor verantwoordelijk. Ruim twee jaar geleden heeft Qbuzz het vervoer overgenomen en is het onderdeel geworden van R-net en dat is ook aan de kleuren van de nieuwe treinstellen te zien.

Er is een kwartierdienst ingesteld tussen Dordrecht en Gorinchem, er zijn ook nieuwe stations bijgekomen. Allemaal weetjes voor treinfanaten. En de treinen? Die zijn ook ingesteld op het vervoeren van mensen met een handicap. De lijn eindigt zoals gezegd in Geldermalsen, waar een heel nieuw station wordt gebouwd. Een mooi punt om te gaan lunchen zo heeft Opa IJsbeer bedacht, de terrasjes zijn vanaf vandaag immers weer open.

Met één ding heeft hij echter geen rekening gehouden: Eten & Drinken is nog gesloten. ‘Wij gaan in het weekend weer open’, zegt de eigenaar. En het centrum is minimaal een kwartier wandelen en de kans dat daar gegeten kan worden is vermoedelijk klein. Dus… Wij besluiten om verder te treinen met de NS door de Betuwe en ons heil, lees terrasje, in Tiel te gaan zoeken. En daar doet Opa IJsbeer een ontdekking.

Die man is zijn fototoestel kwijt. Het is maar goed dat zijn hoofd niet los zit, want anders vergeet hij die ook mee te nemen. Ik neem hem maar weer onder de arm, niet letterlijk hoor, troost hem en wij rijden langs de bloeiende fruitbomen terug naar Geldermalsen. Daar staat een trein klaar om te vertrekken, een trein waarin wij al eerder hebben gezeten en met de conductrice die al eerder onze kaartjes tweemaal heeft gecontroleerd.

Zij heeft opa’s fototoestel gevonden en die ligt inmiddels al in Gorinchem bij de servicebalie. En daarom stappen wij in Gorinchem uit. Halen de tas met camera op en halen nog net de wachtende trein naar Dordrecht. Want het rondje gaan we nu echt niet meer afmaken. Dat komt later nog wel eens. Voor vandaag genoeg meegemaakt.

In Dordrecht halen we nog net de intercity naar Lelystad en hoeven zodoende nergens meer over te stappen. Het blijft, in tegenstelling tot de heenreis, heel rustig in de trein zodat ik nog even kan leren.

Zelfs op Schiphol en op station Zuid stappen er nauwelijks mensen in. Nog eenmaal een wegwerpmondkapje omhoog in de bus en dan kan die weg. Opa IJsbeer, je wordt weer bedankt.

 

Opa IJsbeer

Wie staat er altijd in de weg?

Maandag 26 april 2021

Je zal maar zo’n grootvader hebben. Wie ik bedoel? Nou Opa IJsbeer! Die man is soms echt een slavendrijver. Omdat mijn school dicht is vanwege corona heeft hij mij zondag op de fiets gezet en vervolgens heb ik met die kleine beentjes van mij wel tien kilometer tegen de wind in moeten trappen. En denk maar niet dat hij mij ook maar een moment heeft geduwd. Welnee, bij een ferme windstoot gaat hij achter mij fietsen, zodat ik de wind voor hem opvang. Maar goed we zijn dus uiteindelijk wel bij De Python gearriveerd.

En daar is het echt niet bij gebleven hoor. Want ik heb wel schoolwerk meegekregen en dat heb ik allemaal moeten maken. Geen moment rust heeft die man mij gegund. En moeilijk dat het is, die sommen bedoel ik. Ik moet van hem allemaal sommen uit mijn hoofd maken, terwijl ik eigenlijk een werkschrift erbij moet gebruiken. En die taalopdrachten ook al zoiets lastigs en als laatste heb ik ook nog een code moeten kraken. Denk maar niet dat hij mij daarmee heeft geholpen hoor. Alles echt, echt alles moet ik alleen doen.

Oké hij heeft tussen de middag een toverbroodje voor mij gemaakt. Maar dat kan ik zelf ook wel, ik ben immers SuperFayèn. De kleindochter die de hele wereld weet te betoveren met haar kunsten en overal wordt gewaardeerd. Ook wel moet kunnen vliegen, want wie staat er in de weg? Opa!

Vanmiddag ook zoiets. Wil ik hem broedende zwanen laten zien. Dus fietsen wij met zijn tweeën een stukje door Almere Buiten en als wij dan eindelijk bij een nest komen, dan is de zwaan hem al gesmeerd. Die kent Opa IJsbeer inmiddels ook al en weet dat die man zo nieuwsgierig is. Dus daarom is zij mooi van de eieren afgegaan, zodat hij haar niet heeft kunnen snappen.

Bij het tweede nest, hetzelfde verhaal. Geen zwanen op de eieren. Gelukkig is het niet al te koud, zodat de eieren dat wel even kunnen hebben. Bovendien zijn de zwanen druk in de weer met het vergaren van voedsel en het verstevigen van het nest. Dat is wel nodig, want er zijn ook veel eenden in de buurt en dat zijn bijna net zulke druktemakers als die Opa IJsbeer van mij.

Iets verderop zie ik een aantal pulletjes zwemmen. Ik vind ze zo schattig. Moeder eend houdt hun echt goed in de gaten. Ook vanwege die malle fratsen van die man. Ik heb hem vanmiddag zelfs tegen moeten houden, want wilde die donzige eendjes meenemen naar zwemles. Nou dat hebben zij echt niet nodig hoor, want die zwemmen zo weg, terwijl hij… nou hij is maar een krabbelaar en heeft mooi geen zwemdiploma.

Ja, die reiger blijft wel rustig zitten voor hem. Die weet ook wel dat die man niet kan vliegen. Alles doet hij op zijn elfendertigst. En vooral als er even moet worden doorgepakt, is hij nergens te vinden. En als je hem niet kunt gebruiken? Nou dan staat hij in de weg, maar dat heb ik al een keer gezegd. Echt vreselijk is het toch…

Maar goed, we zijn uiteindelijk toch weer bij De Python gearriveerd en daar heb ik nog een tijdje moeten bouwen aan een zwemtoren. Die moet per se groter dan mijzelf zijn, want denk maar niet dat Opa IJsbeer snel tevreden is. Pas nadat die toren boven mijn hoofd is gekomen, is die man tevreden.

Gelukkig weet ik hem over te halen dat mijn neef Yari ook mag komen, zodat hij even wat minder op mij let. Yari en ik zijn bijna vier handen op één buik, kunnen lezen en schrijven met elkaar en hebben nog nooit ruzie met elkaar gehad. Morgenavond, na het eten, gaat Yari weer naar huis omdat hij woensdag gewoon naar school moet. Gelukkig mag ik hem woensdagmiddag weer uit school halen van mijn oma. Die is heel anders dan die Opa IJsbeer. Ook haar staat die man altijd in de weg en dan roepen wij in koor: Opa!

Waar die man wel goed voor is? Nou een verhaaltje vertellen of voorlezen. Voor wij gaan slapen. Goed jullie zijn weer helemaal bij. Nu ga ik voor het slapen gaan nog even chillen met mijn neef. Tot de volgende keer.

 Opa IJsbeer

Er waren eens...

15 april 2021

Er waren eens twee mannen. Oqortoq en Tinaoq besloten volgens goed Eskimogebruik op een dag hun vrouwen te ruilen. Maar Arnangussaq en Tinôreq weigerden mee te werken en bleven daarom beiden voor de tent van de andere man staan. Voor hen verscheen de Grote Bij. Normaal is de geest Ivigtarssuaq een normale bij, maar wanneer zijn toorn is opgewekt dan verandert hij en kan groot en vervaarlijk, zelfs gevaarlijk worden.

De twee weigerachtige vrouwen schrokken van de mismaakte gestalte die voor hen verscheen. Arnangussaq viel prompt in kwatzwijm, terwijl Tinôreq de koude nacht in vluchtte.

Onderweg kwam Tinôreq een jong geschrokken meisje tegen, die door haar familie op pad was gestuurd om bij het feesthuis een droogrek te halen. Met het rek onder haar arm vertelt het meisje haar, waar gebeurde verhaal.

“In het feesthuis kwam ik een naakte gedaante tegen, die zich kennelijk verdiept had in het sprookje van Roodkapje. Ik vroeg hem of hij wist waar ik de geest van het feesthuis kon vinden, omdat die mij aan een droogrek kon helpen. ‘Die is hier’, was zijn antwoord. Ook op mijn vragen naar het ontbreken van ogen, oren en neus, volgde steeds hetzelfde antwoord. Naar handen en voeten heb ik gevraagd en weer volgde: ‘Die zijn hier.’ En nadat ik naar de penis en de ballen had gevraagd, werd ik door de geest vastgepakt en wilde hij mij nemen. Ik riep nog: ‘O, laat mij eerst het droogrek meenemen!’ Dat stond de geest toe en zo kon ik ontkomen.”

Ontdaan luisterde Tinôreq naar het verhaal van het meisje en nam afscheid. Vermoeid viel zij vervolgens in de ijskoude nacht in slaap. Arnangussaq, die ondertussen was bijgekomen ging samen met de twee mannen op zoek naar Tinôreq die in half bevroren toestand werd gevonden.

Pas ’s morgens vroeg ontdooide zij en vertelde over haar ontmoeting met het meisje en met de Grote Bij. Dat veranderde haar leven en van de andere drie. Volgens goed Eskimogebruik volgden zij hierna nog lang en gelukkig.

 

Opa IJsbeer

 

PS

Voor dit verhaal is teruggegrepen op twee Eskimoverhalen, (De geest van het feesthuis en De ongehoorzame vrouwen) geschreven door Knud Rasmussen en onder ander in Volkssprookjes en Legenden van de Eskimo’s.

 

PS 2

Dit verhaal is voor de maanduitdaging april 2021 van Schrijvelarij, waarbij enkele sprookjes door elkaar gehaald moesten worden.