En de winnaar is…

Een verhaal over kleinzoon Yari

Zondag 31 oktober 2021

Regelmatig heb ik mijn kleinzoon Yari uit school gehaald en dan fietsen wij samen vanuit de Stripheldenbuurt naar onze woning in de Faunabuurt. Eerst mee voorop (op de stang) en later zelf trappend; veilig naast (aan de binnenkant) of voor mij uit. Soms fietsen wij rechtstreeks, soms met een extra lusje. Maar sinds vijf weken is alles anders voor hem. Een keer meetrainen met de wielrentak van de Almeerse fietsclub en hij is meteen verkocht.

Wielrennen. Dat betekent eerst goed leren sturen en daarna al snel het veld in, omdat het wegseizoen is afgelopen. Dat rijden in het veld kost veel stuurmanskunst en durf. Inzicht van waar je van de fiets moet en waar je moet versnellen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over goed verdelen van krachten, want rijden in het gras is een stuk lastiger en intensiever dan rustig peddelen door de buurt, naast je opa en dan als eerste een brug opvliegen.

Vanmorgen staat er voor hem een eerste (club)wedstrijd op het programma. De clubjeugd is ingedeeld in twee leeftijdsgroepen en onderling weer in diverse categorieën. Het rustig inrijden is niet voor iedereen weggelegd en enkeling verspeelt daar al veel kracht.

Yari is al snel warm en wil zijn ondershirt met lange mouwen uit. Wat een ijsbeer. En dan komt het moment van opspelden van rugnummers en dan weet iedere renner dat het nummer dertien ongeluk brengt. Zo’n nummer wil niemand hebben.

Wordt die alsnog uitgereikt dan gaat dat nummer op zijn kop; zelfs bij de jeugd.

Een aantal ervaren kinderen weet dat het gunstig is om dat nummer snel te pakken te pakken te krijgen. Zodra zij dat op de rug hebben zitten, kunnen zij naar de startstreep om daar een plaatsje te vinden op de eerste rij. Yari vindt een plekje op de tweede rij. Vanaf de start dringen drie jongens naar voren en kleinzoon komt heel knap als vijfde het eerste verharde gedeelte op. ‘Goed gedaan jongen’, klinkt het.

Verrassend genoeg weet onze kleinzoon zich nog een plaats te verbeteren. De afstand met de top drie wordt iets groter en achter hem rijdt een mountainbikster op een zwaar verzet rond. Op driekwart van de wedstrijd gaat er een siddering door de toeschouwers. Yari wordt door zijn vader aan de kant gezet. De knaap heeft wel veterloze wielrenschoentjes maar daar nog nooit mee gefietst en gebruikt die niet. O wat een pech een van de veters van zijn sportschoen is losgeraakt en als die om de trapper slaat… Zijn vader knoopt de veter rap dicht en dan begint de renner aan de achtervolging.

Meter voor meter trapt Yari het gaatje dicht, even bijkomen dan er voorbij. Het lukt en een welverdiende vierde plaats valt hem op de finishstreep ten deel.

Of het daarom gaat? Ach voor mij is hij de winnaar omdat hij vooral zichzelf heeft overwonnen en de rust tot het laatste toe heeft weten te bewaren. Maar ook omdat hij zo’n plezier heeft laten zien en talloze mensen heeft laten genieten.

Opa IJsbeer

Competitiewedstrijd AS'80 - FC Almere

Over rivaliteit en toeslaan in de slotfase

Zaterdag 23 oktober 2021

Rivaliteit hoort bij sport net zoals de wil om te winnen en soms gaan sporters daarbij wel eens een grens over. Ook in de voetbalwereld is dat een bekend gegeven. Tussen sommige clubs is die rivaliteit iets groter dan met andere verenigingen en als er dan een derby wordt afgewerkt dan zijn spelers van jong tot oud bereid er een schepje bovenop te doen.

De selectie van de Jongens onder 15 van FC Almere treedt vandaag bijvoorbeeld in het strijdperk aan tegen ‘de eeuwige rivaal’ AS’80. Die vereniging is gevestigd op sportpark Klein Brandt in Almere Stad.

Een sportpark waar niet alleen tegen een bal wordt getrapt, maar ook wordt gegooid met ballen en  er tegenaan wordt geslagen; in het verleden zelfs met een knuppel. Dit park is overigens niet vernoemd naar bekende Almeerse voetballers maar naar de roeiers Roelof Klein en François Brandt, die in 1900 goud wonnen op de Olympische Spelen in Parijs bij het roeien doordat zij in de finale hun zwaardere Nederlandse stuurman inwisselden voor een lichtere (Franse) jongen. Het trekken aan spelers is dus niet iets van de huidige tijd, maar gebeurt al meer dan 120 jaar.

Zo’n twee jaar geleden speelden de selecties van AS’80 en Almere nog op hetzelfde niveau. De club uit Stad heeft echter zijn selectie fors versterkt met spelers van de concurrentie en heeft de club uit Haven achter zich gelaten. Het team van trainer/coach Rordi neemt het derhalve vandaag op tegen het tweede elftal van de thuisclub en die twee teams zijn redelijk aan elkaar gewaagd.

Veel kansen levert de strijd in eerste instantie niet op. Wel is Almere iets doortastender en komt in de 25^ste minuut terecht op voorsprong door een prachtig afstandsschot van Bram, waarbij de bal onderweg licht van richting wordt veranderd door een verdediger.

Ook na de 0-1 blijft Almere de aanval zoeken en een tweede treffer is vlak voor rust in de maak. Ian gaat op snelheid langs zijn man, legt terug op Donny die nog even strand maar de opgekomen Gianny werkt het leer alsnog snoeihard tegen de touwen. Maar… Inderdaad hier volgt een maar, want de grensrechter legt de arbiter in de luren door voor buitenspel te vlaggen en dat signaal wordt door de scheidsrechter gehonoreerd.

Ook na de pauze is Almere aanvankelijk iets beter, maar het team verzuimd afstand te nemen. Op het moment dat het hart van de defensie het te mooi wil doen slaat AS’80 keihard terug. En ditmaal helpt vlaggen voor buitenspel niet en wordt het advies van de grensrechter, die wel even wordt geraadpleegd, genegeerd.

Almere heeft het nu even heel lastig, maar Dani doet hierna een paar keer waarvoor hij tussen de palen staat en houdt zijn ploeg op de been. Ver in de tweede helft kan aanvoerder Gianny

na een aanslag niet verder en keert Luca, lang geblesseerd geweest, terug in het elftal. En juist hij maakt in de slotfase met zijn snelheid het verschil. Zijn scherpe voorzet vanaf rechts wordt een minuut voor tijd door Ian tegen de touwen gewerkt. AS’80 weet dat het vandaag is verslagen door een hecht team dat net ietsjes beter is.

Opa IJsbeer

Competitiewedstrijd FC Almere - FC Amsterdam

Drie punten en opgelucht adem halen

Zaterdag 16 oktober 2021

Een goede voorbereiding is het halve werk, maar soms, heel soms… Als verslaggever van het eerste elftal van de Onder 15 jaar van FC Almere ben ik uiteraard al vroeg in de kantine te vinden en drink daar mijn kopje koffie. Schiet deze en gene aan voor de laatste nieuwtjes. En de opstelling? Ach die heeft trainer Rordi in zijn hoofd zitten en hij zet de jongens nog heel even op scherp want met name de afwerking lijkt nergens naar.

Vandaag is het een kwestie om weer eens drie punten thuis te houden. Niet alleen voor de spelers is dat belangrijk, maar ook voor de trainer en de vaste kern die voor deze wedstrijd op de tribune van het hoofdveld is te vinden. Zelfs de voormalige trainer heeft daar plaatsgenomen en wie hem kent weet dat hij zijn mond niet kan houden en zo nu en dan een aanwijzing roept. En of de jongens die ook hebben opgevolgd? Niet echt, maar mogelijk hebben zij dat ook niet gehoord.

Over de eerste helft kan ik heel kort zijn. Een kans hebben de bezoekers gekregen; een schot van zo’n 25 meter en daar had doelman Dani weinig moeite heeft. Voor de groene brigade regent het mogelijkheden, mede door het goede samenspel tussen de diverse linies. Slechts een kans wordt er verzilverd, door Donny, al in de zevende minuut. Door de slordige afwerking blijft het tot het rustsignaal daardoor spannend.

In de rust heeft Rordi aangegeven dat de backs iets meer moeten opkomen en dat de diepte moet worden gezocht. Dat gebeurt vooral aan de linkerkant via Ian en als die meteen na de hervatting wordt weggestuurd schrikt een verdediger daar zo van dat hij de bal in eigen doel werkt net voor de Almeerse aanvoerder kan intikken. Twee minuten later ligt nummer drie er al in en weer is Ian de aangever. Jaylano mag twee keer afdrukken en de tweede keer is raak.

Op de tribune wordt opgelucht adem gehaald, dit kan wel eens een monsterscore worden. Maar het tegendeel is waar. Het spel van de Almeerders wordt steeds slordiger, te veel wordt er op de tegenstander gelet en er worden veel onnodige overtredingen gemaakt. Goed en attent ingrijpen van Dani voorkomt dat FC Amsterdam kan tegenscoren en zo de wedstrijd nog echt spannend maakt.

Na afloop is iedereen aan Almeerse zijde en dus ook de trainer opgelucht. ‘Ik ben hier nu drie maanden en vooral in het begin heb ik moeten wennen. Zowel aan de spelers als aan de omgeving. In de regio waar ik vandaan kom, wordt er iets anders gereageerd. Zelf ben ik niet het type coach dat schreeuwend langs de kant staat, hoewel ik merk dat sommige jongens dat wel verwachten.’

Dat de tweede helft iets minder is, betekent ook voor hem weer werk, want volgende week staat de volgende wedstrijd al weer op het programma. Dan gaat de groene brigade naar sportpark Klein-Brandt en de wedstrijden tegen AS’80, de bespelers van dat sportpark, zijn altijd lastig.

Opa IJsbeer