Voor de februari uitdaging 2023; opdracht: kruip in de houd van je ex.
Dinsdag 7 februari 2023
Nu wij beiden oud zijn, ja zo voelt het op mijn zeventigste, denk ik nog wel eens terug aan mijn tienertijd. Hoe zou het met hem zijn, mijn eerste vriendje. Wat waren wij nog jong en onervaren. En die eerste kus… een beetje gestolen, de tanden tegen elkaar.
Hij was wel lief, maar ook een beetje naïef. Had ook niet door dat ik niet verder wilde, niet verder mocht, omdat… En die zaterdag toen ik het uitmaakte, een paar maanden voor ons middelbare schoolexamen stond hij daar op het pad als een geslagen hond, wist niet wat hem overkwam terwijl hij het had kunnen weten. Ik droeg immers niet langer het dunne zilveren kettinkje met hartje, dat hij mij had gegeven tijdens een schoolreis naar Echternach. Zo lief.
Ik zag het wel; hij had de tranen in de ogen toen hij
wegfietste nadat hij mij zoals gewoonlijk na school had thuisgebracht. Er brak
toen wel iets in mij en dat kettinkje heb ik altijd bewaard.
Maar ja dat geloof hè, dat stond tussen ons in. Hij ging niet naar de kerk, terwijl mijn ouders erop stonden dat ik iedere zondag meeging zoals mijn hele familie dat iedere zondag deed. En hij hoefde niet van zijn ouders, die zelf ook niet gingen. Even dacht ik dat het nog wel goed zou komen, omdat hij soms met zijn opa ging, maar ja die was van een andere kerk. De gereformeerde en dat was toch een stuk lichter dan onze kerk, dus zat er maar één ding op.
Een paar jaar geleden zag ik hem onverwachts lopen in het
dorp. Tenminste ik dacht dat hij het was, want het is zo lang geleden. Hij leek
wel wat op een overjarige hippie met dat lange haar en die baard. Van een neef
heb ik begrepen dat hij bij de krant werkte en soms kwam ik zijn naam ook wel
tegen. Maar verder…
Geen social media voor mij en ook geen internet. Daar doen wij bij ons niet aan. Helaas! Hier zit ik dan; helemaal alleen, geen kind noch kraai, met alleen die herinneringen aan toen… En dat kettinkje.
Opa IJsbeer
