Geschreven voor de augustus 2023 uitdaging van Schrijvelarij.
Een koude regendruppel viel in de kraag van haar jas en zocht zich langs haar ruggengraat een weg naar beneden. Even rilde ze kort. Tijd om zich er druk over te maken had ze niet want daar in de verte zag ze… de volgende bui al hangen. En dat was er een van totaal andere aard.
Weer bekroop haar de spanning, net zoals bij de eerste ontmoeting. Wat was zij naïef geweest. Met bijna trillende benen had zij daar toen gestaan, overgegeven aan dat beeld van hem, een bonk spieren, een blonde jonge god met een opgekweekte sixpack. En hij had naar haar gekeken, haar gewenkt, haar in zijn sterke armen genomen.
Ja, dat was toen. Hoe anders is het nu. Zij heeft ook zijn andere kant gezien en daar wil zij niet meer aan denken. Schichtig kijkt zij om zich heen. Is er nog een uitweg, kan zij ongezien verdwijnen.
Een bliksemschicht, een donderklap. De wereld lijkt even volledig stil te staan. Tussen de bomen van het kerkhof door ziet zij de bloemen op het grafje. Iedere dag is er één. Alleen die ene dag, die haar leven totaal heeft veranderd.
Hij slaat de hoek om en verdwijnt, zoals hij
altijd weer verdwijnt.
Opa IJsbeer
