Dansje

Vrijdag 29 mei 2009
Voor de derde op achtereenvolgende dag om zes uur op. We zijn op vakantie hoor. Dit is geen werkritme. Wel vermoeiend. Het ontbijt staat klaar, schuin aan de overkant. In de hoofdvestiging van het hotel. Vanaf half zeven.En wij moeten om acht uur klaar staan voor een gezamenlijk programma in Athene. Voor we weer terug rijden naar de Máni. Maar eerst dus het ontbijt. Dun sap, slappe koffie, hard brood, koud kruimelei, een croissantje. Nee geen medelijden svp.
De tas staat al gepakt. Nog wel even de tandjes poetsen en de laatste dingen opbergen en op tijd naar beneden.De meisjes van het naaiatelier zijn al weer aan de slag. Een portier sjouwt zich bijna een breuk met de koffers, die door Japanners in het bijgebouw zijn achtergelaten. Sommige koffers zijn bijna net zo groot als de eigenaar. Nou onze tas draag ik zelf wel. Tussen twee strak geparkeerde auto’s door.
Ik heb het al een keer geschreven. Athene is de hoofdstad van Griekenland. Maar dat is niet altijd zo geweest. De eerste hoofdstad van het onafhankelijke Griekenland is Nafplio, op de Pelopónnesos. Nadat de eerste president Kapodistria door twee Mániotische broers is vermoord, wordt Otto von Wittelsbach tot koning gekroond. En hij brengt de zetel over naar Athene dat vervolgens uitgroeit tot de met voorsprong belangrijkste stad van het land. Tot een metropool. Tot een stad met tegenwoordig ongeveer vier miljoen Griekse inwoners. En tel daar dan nog ongeveer een miljoen (illegale)immigranten bij op.
Voor de naam van de stad moet ik ver terug in de oudheid. Zover dat er zelfs geen jaartal aan hangt. Terug naar de tijd van de Goden. Poseidon en Athene hebben hun oog op de plaats laten vallen. De bewoners mogen kiezen. Ze geven ieder een geschenk aan de plaats. Poseidon schenkt het dorp water en Athene geeft een olijfboom. Koning Cecrops van Attica roept de bewoners op om te gaan stemmen. Alle mannen kiezen voor het water. Alle vrouwen voor de olijfboom. In het dorp woont een vrouw meer dan er mannen zijn, zodat Athene wint. Poseidon kan niet goed tegen zijn verlies en zet heel Attica onder water. Om Poseidon mild te stemmen wordt besloten om de vrouwen voortaan het stemrecht te ontnemen. Het duurt eeuwen en eeuwen voor zij dat terugkrijgen.Het bewijs voor dit verhaal is opgeslagen bij het Erechtheion. Hier is een bron met brak water en de olijfboom, van Athene. Dat Erechtheion is overigens gebouwd ter ere van de slangenkoning, Cecrops. Op de akropolis.
Daar gaat ons gezelschap vandaag naar toe. En wordt ontvangen door de charmante gids Vicky.Die ons overlaadt met gegevens over dit deel van Athene. Over de Goden. Over de mythologie, over bouwkunst en uiteraard over de bouw van diverse gebouwen op de akropolis. En het herstel ervan. Nee, niet alles wordt in de oude stijl teruggebracht. Dat is niet de bedoeling van deze werkzaamheden. Echt uitgebreid stilstaan bij alles kan niet. Want daarvoor is er hier gewoon te veel. Daarvoor moet je dagen uittrekken. Weken, wellicht maanden. En die tijd hebben we niet. We zijn er nu. En nu krijgen we heel veel te horen. Zo veel dat er veel weer met de zon verdwijnt. En die brandt boven op de akropolis. Vandaar dat ons bezoek ook vroeg begint. En we zijn niet de eersten.
We bekijken vanaf de bovenkant het Odeon Herodes Atticus.Daar wordt de Aida van Verdi opgevoerd. Het decor wordt zorgvuldig afgebroken. In dit theater kunnen vijfduizend bezoekers terecht. Het is gebouwd tussen 160 en 174 na Christus. Dit Herodeion, dat door Herodes is laten bouwen ter nagedachtenis aan zijn vrouw Regilia, ligt niet op het platform zelf. Dat geldt ook voor het naastgelegen theater van Dionysos.Beide liggen aan de zuidkant van de akropolis.
Voor de gebouwen op de akropolis is gebruik gemaakt van marmer dat op ongeveer vijftien kilometer afstand is gewonnen. Dat lijkt niet zo ver, maar bedenk wel dat men toen nog niet over de (vervoers)middelen van tegenwoordig beschikte.
Het platform is alleen vanuit het westen bereikbaar. Door de Beulépoort. Vernoemd naar de Franse archeoloog die de ingang nauwgezet heeft bestudeerd. De Propylaea geldt voor velen echter als de eigenlijke toegang en vervangt op zijn beurt een ingang die omstreeks 490 voor Christus is gebouwd. Het ontwerp van het Propylaea was voor zijn tijd zeer revolutionair. Architect Mnesicles gaf het de vorm van een tempel.De zuilen kregen een Dorische stijl, maar binnen zijn zes Ionische zuilen geplaatst. Het plafond is ingelegd met fraai versierwerk, maar daar krijgen wij niets van te zien. Bovendien is er in de loop der eeuwen veel verdwenen. Dit stukje bouwkunst is in 432 voor Christus opgeleverd. Men is er slechts zo’n vijf jaar mee bezig geweest.
Het Parthenon is het hoogste en absolute hoogtepunt van de akoropolis. Uitgangspunt was het met goud afgezette beeld van Athena Parthenon. De opdracht voor het maken van dit beeld werd gegeven aan de beroemde Pheidias, die de supervisie kreeg over alle bouwwerken op de akropolis. Het Parthenon werd gebouwd op de fundering van een eerder gebouw, dat door de Perzen was verwoest. Vijftien jaar is men er mee bezig geweest. Acht zuilen breed, vijftien zuilen lang. Voor de herbouw werd vooral gebruik gemaakt van het bestaande materiaal. Vanwege het gigantische beeld moest de tempel wel groter en breder worden. Van 23 naar 30 meter breed en van 67 naar 70 meter lang. De zuilen hellen heel licht naar binnen voor een grotere stabiliteit. De hoofdzuilen zijn dikker om het effect van het taps toelopen op te vangen. De beste kunstenaars van de stad hebben geholpen bij de talloze versieringen, afbeeldingen van de Goden en beelden uit het gewone leven, de geschiedenis.
Nadat wij aan de achterzijde van het Parthenon afscheid hebben genomen van de beëindigde rondleiding maken wij een kleine wandeling onder andere naar het al eerder vermelde Theater van Dionysos, de god van de wijn en eigenlijk ook beschermheer van de creatieve mensen. Dans en zang.Het oude theater bestaat uit drie delen. De plek waar de dansers verschijnen, het podium voor de acteurs en de tribunes voor de toeschouwers.
Er is nog veel meer moois te zien, maar ook scharrelen er twee dorstige schildpadden rond op het buiten terrein, waarvoor ook entree moet worden betaald. Die zit inbegrepen in het combinatiekaartje dat wij in het begin hebben gekocht, zodat we niet met lange wachttijden voor de kassa worden geconfronteerd.
Omdat we niet te laat willen komen, wandelen we naar het busstation, waar Giorgos ons zal oppikken. Hij mag daar zelf niet blijven staan met zijn bus. We hebben nog tijd voor de laatste aankopen, uiteraard een boekwerk en Tineke heeft ’s ochtends al een paar T-shirts gekocht. Precies op het afgesproken tijdstip komt Giorgos aanrijden.We gaan nu op weg naar het Parlementsgebouw, voor de wisseling van de wacht. We zijn nog iets te vroeg om ons al naar de trappen te begeven en maken nog een blokje om, langs het oude Olympisch Stadion, dat al in 1896 is gebruikt en ook in 2004 nog een functie had.
We zijn ruimschoots op tijd terug. Terry geeft ons nog wat tips over wat de beste plaats is voor het nemen van foto’s. En wat we wel en niet mogen doen.Naast de schildwachten staan voor een statieportret is toegestaan. Praten tegen de schildwachten ook, maar reken er niet op dat je een antwoord krijgt van de speciaal geselecteerde mannen, die in traditionele kledij zijn gestoken. En het is streng verboden om tijdens de ceremonie op de trappen te komen. Stokstijf hebben ze bijna een uur lang gestaan. En het stijve marcheren is daarom niet zo heel erg verwonderlijk.
Nadat het afgeloste duo is vervangen verlaten wij Athene. Via het Omonioplein, waar dit jaar – en ook in het verleden – al zoveel rellen zijn geweest. Bijna iedere demonstratie in Athene vindt hier plaats. Of wordt als startpunt gebruikt.Door al het gekrioel vindt Giorgos zijn weg.
Voorbij het Kanaal van Kórinthos wordt er even gestopt bij een wegrestaurant voor een snelle hap. Tineke probeert de spaghetti, ik houd het bij een broodje. Ik vind er nog een sleutelhanger van het kanaal.En daarna gaan we weer op pad, langs Tripoli en Megalopoli naar Gardenia, waar we nog even de benen kunnen strekken en de jonkies ons verlaten. De taxi staat al te wachten om hen naar Koróni te brengen. Wij gaan nog een klein stukje verder met Giorgos en Terry.
In Kardamíli zeul ik de trappen op met onze bagage. Wij zijn omstreeks zeven uur weer binnen en gaan ons opfrissen voor we bij Kiki gaan eten. Daar zitten Johan en Ankie we praten bij en schuiven aan, ondanks dat zij al klaar zijn met hun maaltijd. We nemen allebei Stifado en krijgen er nog een Griekse salade bij. In het dorp nemen we nog een afzakkertje voor wij over de weg de klim nog een keer aanvatten.

PS Nog een toetje. Onhoorbaar