Show
Donderdag 21 mei 2009
Naar beneden, naar de bakker en extra brood meenemen. Voor morgenochtend, omdat ik dan geen tijd heb om brood te halen voor ontbijt. Vanwege een excursie naar Olympia. Dan moeten we weer vroeg op. Nu niet.
We hebben geen grote plannen en dus kan Tineke weer een uurtje gaan hardlopen. Onder de Griekse zon. Zelf lees ik, probeer me te ontspannen.
Na het middaguur verlaten we Várdia. Doen een poging om vanuit Kardamíli een stukje door de Viróskloof te lopen. Geen geslaagd experiment.
Allereerst valt het niet mee om een begaanbare toegang te vinden. Daarna lopen we misschien tweehonderd meter over de hobbelige bodem. De witte bijna ronde keien liggen bijna lange na niet allemaal vast. Een bron ligt er op 3,5 kilometer. Dat halen wij nooit heelheids en wij besluiten al snel om maar via dezelfde route terug te keren. We klimmen nog voor de brug bij het dorp weer naar de veilige oever. Zonder struikelen. Zonder vallen. Heelhuids terug.
We lopen een stukje noordwaarts over de hoofdweg en besluiten het bordje Melitsina te volgen. Tineke wil mij een stuk van de route laten zien, die zij rennend afloopt. Dat is niet dit stukje weg. Deze weg kent zij ook niet.
We komen langs het politiebureau en de weg eindigt bij de kust, bij de taveerne Gialos. Hier slaan we rechtsaf. Langs de kust staan diverse campers. Die zie je op de eilanden minder vaak, campers. Maar op het vaste land is het een geliefd vervoermiddel voor toeristen. Die zich vervolgens op het strand proberen te vermaken.
Een hele dag in de zon liggen. En zo nu en dan, heel kort, het water in. En tussendoor uiteraard een terrasje pakken.
We wandelen voorbij het Beachhotel. De weg eindigt bij een appartementencomplex. Het complex wacht op zijn bezoekers. Die zijn nu nog niet welkom. Een hek verspert ons en eventuele gasten de weg.
We moeten terug. Dat heeft Tineke ook al aangegeven. Bij een taveerne slaan we af. Iets verderop gaat de weg stijl omhoog. Maar eerst een broodje tomaat.
Onderweg hebben de gelegenheid om nog een keer af te buigen van onze route. Een wandelroute die doorloopt naar Málta. Daar zijn we tien jaar geleden geweest. De luchtdoop voor Tineke. Of vergis ik me nu heel sterk. Heeft dit Málta niets met het eilandstaatje van doen?
Ik ga het niet uitvogelen. En volg trouw mijn partner. In de bergwand links ontdek ik meerdere holen.
Sommige grotten worden gebruikt voor de opvang van dieren. Andere gaten dienen als opslagplaats. Rechts van de weg klingelen de bellen van geiten. De geitenfarm zelf is nergens te vinden.
De weg gaat glooiend naar beneden. Mijn knie steekt. Toch loop ik door. Even kijken in de souvenirshops, die hier niet veel voor stellen. Er wordt beweerd dat het toerisme in Kardamíli een grote vlucht neemt. Ik kan dat niet ontdekken. Niet beamen. De meest bijzondere zaak wordt gerund door een Duitssprekende dame. Die is nu gesloten. Ze opent vanavond weer haar deuren. Doet het op zijn Grieks. Op het heetst van de dag dicht.
Via de weg wandelen we terug naar Várdia. Waar we rustig aandoen. Op het balkon drink ik een Henninger Lager. ’s Avonds gaan we uit eten, bij Kiki. Maar eerst stoppen we bij het plein. Een reuzenslang ligt daar loom als blikvanger van een theatershow voor kinderen. Oei, hij beweegt richting Tineke. Twee meter scheiden slechts.
Zij verblikt of verbloost niet. ‘Hij krijgt voldoende te eten.’
Wij ook. Choriatiki vooraf en stifado voor mij. Tineke kiest voor geit en krijgt daar groente bij in plaats van de slappe zoutloze patat, die bijna overal en bijna alles wordt geserveerd. Nee geen toetje voor ons. Bij Kiki zitten onze buren uit het appartement. Met twee verveeld kijkende pubermeiden. Zij zijn al weg als wij ook opstappen. We maken nog even een tussenstop op het plein. Voor het einde van de voorstelling. Een goochelaar tovert een wit konijn uit de zak. Kinderen joelen.
De centenbak van Theater Zoon gaat rond. Vooral bij de ouders, die zich - op gepaste afstand - rond het plein hebben genesteld. Ik hijs me omhoog, 163 treden. Benny Lie, mijn fysiotherapeut, mag op mij trots zijn. Ik ben het niet. Mijn knie steekt meer en meer. Om half elf gaat mijn bedlampje uit.
Donderdag 21 mei 2009
Naar beneden, naar de bakker en extra brood meenemen. Voor morgenochtend, omdat ik dan geen tijd heb om brood te halen voor ontbijt. Vanwege een excursie naar Olympia. Dan moeten we weer vroeg op. Nu niet.
We hebben geen grote plannen en dus kan Tineke weer een uurtje gaan hardlopen. Onder de Griekse zon. Zelf lees ik, probeer me te ontspannen.Na het middaguur verlaten we Várdia. Doen een poging om vanuit Kardamíli een stukje door de Viróskloof te lopen. Geen geslaagd experiment.
Allereerst valt het niet mee om een begaanbare toegang te vinden. Daarna lopen we misschien tweehonderd meter over de hobbelige bodem. De witte bijna ronde keien liggen bijna lange na niet allemaal vast. Een bron ligt er op 3,5 kilometer. Dat halen wij nooit heelheids en wij besluiten al snel om maar via dezelfde route terug te keren. We klimmen nog voor de brug bij het dorp weer naar de veilige oever. Zonder struikelen. Zonder vallen. Heelhuids terug.We lopen een stukje noordwaarts over de hoofdweg en besluiten het bordje Melitsina te volgen. Tineke wil mij een stuk van de route laten zien, die zij rennend afloopt. Dat is niet dit stukje weg. Deze weg kent zij ook niet.We komen langs het politiebureau en de weg eindigt bij de kust, bij de taveerne Gialos. Hier slaan we rechtsaf. Langs de kust staan diverse campers. Die zie je op de eilanden minder vaak, campers. Maar op het vaste land is het een geliefd vervoermiddel voor toeristen. Die zich vervolgens op het strand proberen te vermaken.Een hele dag in de zon liggen. En zo nu en dan, heel kort, het water in. En tussendoor uiteraard een terrasje pakken.We wandelen voorbij het Beachhotel. De weg eindigt bij een appartementencomplex. Het complex wacht op zijn bezoekers. Die zijn nu nog niet welkom. Een hek verspert ons en eventuele gasten de weg.
We moeten terug. Dat heeft Tineke ook al aangegeven. Bij een taveerne slaan we af. Iets verderop gaat de weg stijl omhoog. Maar eerst een broodje tomaat.Onderweg hebben de gelegenheid om nog een keer af te buigen van onze route. Een wandelroute die doorloopt naar Málta. Daar zijn we tien jaar geleden geweest. De luchtdoop voor Tineke. Of vergis ik me nu heel sterk. Heeft dit Málta niets met het eilandstaatje van doen?
Ik ga het niet uitvogelen. En volg trouw mijn partner. In de bergwand links ontdek ik meerdere holen.
Sommige grotten worden gebruikt voor de opvang van dieren. Andere gaten dienen als opslagplaats. Rechts van de weg klingelen de bellen van geiten. De geitenfarm zelf is nergens te vinden.De weg gaat glooiend naar beneden. Mijn knie steekt. Toch loop ik door. Even kijken in de souvenirshops, die hier niet veel voor stellen. Er wordt beweerd dat het toerisme in Kardamíli een grote vlucht neemt. Ik kan dat niet ontdekken. Niet beamen. De meest bijzondere zaak wordt gerund door een Duitssprekende dame. Die is nu gesloten. Ze opent vanavond weer haar deuren. Doet het op zijn Grieks. Op het heetst van de dag dicht.Via de weg wandelen we terug naar Várdia. Waar we rustig aandoen. Op het balkon drink ik een Henninger Lager. ’s Avonds gaan we uit eten, bij Kiki. Maar eerst stoppen we bij het plein. Een reuzenslang ligt daar loom als blikvanger van een theatershow voor kinderen. Oei, hij beweegt richting Tineke. Twee meter scheiden slechts.Zij verblikt of verbloost niet. ‘Hij krijgt voldoende te eten.’Wij ook. Choriatiki vooraf en stifado voor mij. Tineke kiest voor geit en krijgt daar groente bij in plaats van de slappe zoutloze patat, die bijna overal en bijna alles wordt geserveerd. Nee geen toetje voor ons. Bij Kiki zitten onze buren uit het appartement. Met twee verveeld kijkende pubermeiden. Zij zijn al weg als wij ook opstappen. We maken nog even een tussenstop op het plein. Voor het einde van de voorstelling. Een goochelaar tovert een wit konijn uit de zak. Kinderen joelen.
De centenbak van Theater Zoon gaat rond. Vooral bij de ouders, die zich - op gepaste afstand - rond het plein hebben genesteld. Ik hijs me omhoog, 163 treden. Benny Lie, mijn fysiotherapeut, mag op mij trots zijn. Ik ben het niet. Mijn knie steekt meer en meer. Om half elf gaat mijn bedlampje uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten