Achter de tralies

Het is zoals het is. Onderweg ben ik niemand tegengekomen en uitgezwaaid ben ik al evenmin. En hier staat ook al niemand te wachten op mij. Zoals reeds gezegd: het is zoals het is. Gelukkig heb ik een goede, zeer ervaren chauffeur. Galant ook, iemand die jou het idee geeft dat jij heel bijzonder bent zelfs als de situatie er eigenlijk niet naar is.

Natuurlijk weet ik wel dat het een aparte tijd, een periode waarin ons wordt gevraagd om zo weinig mogelijk te reizen. Dat de meeste mensen gevraagd is om thuis te werken en dat er daardoor weinig verkeer onderweg is. Ook een hossende menigte hoef ik daarom niet te verwachten. Hetzelfde geldt voor een erehaag, die is er niet, thuis niet en ook hier niet.

Vandaag ligt er zelfs geen rode loper voor mij klaar, iets wat ik normaliter wel ben gewend. Zelfs in het buitenland wordt die regelmatig voor mij uitgerold, bijvoorbeeld vanaf de vliegtuigtrap naar het ontvangstgebouw maar ook als ik met een limousine naar het theater wordt vervoerd ligt daar een rode loper. Niet dat dit een eis is van mij, wel nee theaterdirecteuren zijn zo blij met mijn komst dat zij hier bijna een gewoonte van beginnen te maken. Ik denk dat zij dit onderling ook zo hebben afgesproken.

Uiteraard heb ik mij al wel eens de vraag gesteld waarom zij dat doen? Waar heb ik al die aandacht nu eigenlijk aan verdiend, terwijl ik toch echt geen blauw bloed in de aderen heb. Het gaat zelfs nog een stukje verder. Eenmaal slechts heb ik de show gestolen en prompt is dat door iemand gezien en die heeft daar werk gemaakt.

Ach, ik val in herhaling: het is zoals het is. 24 Uur achter de tralies en morgen word ik weer opgehaald.

 

Opa IJsbeer

 

Geschreven voor de maanduitdaging januari 2022 van Schrijvelarij.

Yari de winterclubkampioen voor één dag

Zaterdag 8 januari 2022

Het is winter en de nationale wielerwedstrijdkalender is door regering en wielrenbond op zwart gedraaid. Althans voor jeugd en recreanten. De absolute top mag wel in actie komen. Maar wat doe je dan als club, ga je dan huilen met de wolven in het bos of grijp je de eerste de beste kans aan om een interne wedstrijd te organiseren?

In het weekend dat het NK-veldrijden wordt gehouden, rijden de Flevorennertjes van FRTC Almere (vandaag) hun winterclubkampioenschap op sportpark Fanny Blankers-Koen. De deelnemers strijden in drie grote groepen en per groep is er voor iedere leeftijd een titel te winnen.

Niet iedereen fietst even lang. Zo rijden de oudste jongens 35 minuten en de tegelijk startende dertienjarigen 25 minuten, de groep daaronder rijdt van 17 tot minuten en in de laatste serie gaat het van 15 minuten terug tot tien minuten voor twee meisjes op een mountainbike.

Zelf richt ik mij op de laatste startgroep. Dan ben ik er bovendien snel vanaf of… Heeft uw verslaggever misschien toch zo zijn eigen belangen? Hij inspecteert eerst het parcours terwijl de rennertjes even aan het terrein proeven en instructies krijgen. En desondanks kan het nog verkeerd gaan.

Dat blijkt meteen bij de eerste start, er wordt door de drie subgroepen om de minuut gestart, waarbij Luke al na een paar minuten Yari per ongeluk onderuit rijdt omdat hij te vroeg afslaat. Gelukkig is er geen schade en kunnen de twee jongens verder. Maar wel na een herstart.

Na die tweede start laat Yari Luke zijn rug zien en duikt als eerste het veld in. Daar neemt hij al snel enige meters afstand en die rug is eigenlijk ook het enige wat Luke van zijn tegenstander krijgt te zien.

Onverdroten rijdt Yari zijn rondjes en zet de ene na de andere op een ronde achterstand. Hij is duidelijk te sterk voor de rest en passeert ook in het labyrint, op een plek waar het kan, een tegenstander.

 Luke geeft zich gewonnen, aan de ontketende Yari, die zijn eerste kampioenschap rijdt en behaalt. Alleen die ene ronde gunt Luke zijn concurrent toch niet.

Misschien nog een schrale troost voor de runner-up. Vanaf morgen start de Winterclubkampioen van negen jaar in een oudere leeftijdsgroep. Yari gefeliciteerd man met jouw race.

 

Opa IJsbeer