Over wennen en motivatie bewaren

Zaterdag 20 maart 2021

De laatste wedstrijd van de eerste selectie van de Onder 14 jaar van FC Almere dateert alweer van januari. De verslaggever van dit team moet zelfs nog iets verder terug in de tijd voor een wedstrijd, terug naar december vorig jaar. De tegenstander van vandaag is dezelfde als toen: de eerste selectie van de Onder 15 jaar. En er zijn meer overeenkomsten maar daarover later meer. Covid-19 houdt de gemoederen al geruime tijd bezig en het bestuur doet zijn uiterste best om ook in deze lastige tijden de vereniging draaiende te houden.

Dat valt niet altijd mee, maar mede door de inzet van een aantal meedenkende mensen lukt dat. ‘Íedere woensdag hebben we met het bestuur en een afvaardiging van de trainers overleg. Daar wordt ook besloten wat er daadwerkelijk op zaterdag gaat gebeuren.’ Belangrijk activiteiten om de nog jeugdige spelers gemotiveerd te houden, die moeten voetballen stelt de preses, en niet massaal achter de Play Station kruipen.

En als dan de velden van De Marken op zaterdag vol lopen dan zie je de voorzitter genieten. Daar haalt Remco Fens de energie uit om alles draaiende te houden. Ondanks dat anderen er plezier aan beleven vernielingen te plegen, zo is er afgelopen week een gat gegraven op het hoofdveld. Daar is op deze wedstrijddag niets meer van terug te zien.

Voor zowel de jongens als de verslaggever is het even wennen vandaag. Zo mist de verslaggever bijvoorbeeld de snelle Luca, die het plezier kwijt is. Maar er is ook goed nieuws, want die heeft zijn gezicht weer laten zien op De Marken, er kriebelt nog steeds iets bij hem. Dus wie weet keert Luca, net zoals doelman Dylan al eerder heeft gedaan, terug. Trainer Rody heeft al met hem gesproken en voorlopig Donny op zijn positie aan de rechterkant geposteerd. Mogelijk keren er komend seizoen meer spelers terug op het oude nest. ‘Wij zullen hen verwelkomen, maar zij zullen wel hun plek in het oude team moeten verdienen, daarvoor moeten zij werken’, zo geeft de voorzitter de handelwijze van de club aan.

De wedstrijd van vandaag heeft duidelijk twee gezichten. In de beginfase heeft de jongste selectie het meeste balbezit en maakt indruk met goed samenspel. In de vijfde minuut wordt Ian op links gelanceerd, hij behoudt het overzicht en stelt de meegelopen Gianny in staat de score te openen. Het elftal verzuimt hierna door te drukken en de 2-0 binnen te tikken.

Het duel kantelt als in de 23^ste minuut Dylan de bal, na een ogenschijnlijk kansloos afstandsschot, door de vingers laat glippen. Dylan kan wel door de grond zakken, maar staat al snel weer te coachen. De durf is echter meteen weg bij zijn teamgenoten en de een jaar oudere tegenstanders voelen dat uitstekend aan. Zij zetten een tandje bij en als drie minuten voor rust de bal uit een vrije trap onbereikbaar voor de keeper in de hoek ploft is het gedaan.

Rody probeert zijn spelers nog te motiveren: ‘Ga eens voetballen’, maar de tegenstander ziet zijn kans schoon. De precisie is bij de jonkies weg en als er nogmaals een vrije trap van grote afstand via de onderkant van de lat in de touwen ploft is het helemaal over en uit. Ook het op andere posities neerzetten helpt niet en met lede ogen ziet de trainer dat vlak voor tijd zijn team een vierde treffer, netjes uitgespeeld, krijgt te incasseren.

Rody weet dat er nog veel werk te doen is voor hem en voor de spelers. Toch is hij niet helemaal ontevreden over zijn spelers. Vooral over de beginfase. Geen kluitjesvoetbal maar spreiding in het spel, niet zomaar lukraak een bal naar voren poeieren maar met overleg opbouwen. Komende zaterdag staat er weer een duel op het programma en dan kunnen zijn jongens laten zien dat zij verder zijn gegroeid en ook een tegenslag kunnen verwerken.

 Opa IJsbeer 

Nike

‘Dag Sien, heb je even voor mij. Ik heb namelijk een probleem: Hoe leg ik dit nu weer uit aan hem? Uiteraard is het een onderwerp van onze gesprekken geweest; ik wil zo graag eens een weekje alleen eropuit. Genieten van een mooie zonsopgang op een klein Grieks eiland, maar de centen ervoor, of beter gezegd de euro’s, kunnen wij niet missen. Maar gisteravond, net nadat Ferry mij welterusten heeft gekust, heb ik spontaan gereageerd op een bijzondere advertentie in het Avondblad.

Je moet weten ons dorp bezit geen zwembad en een deel van de bevolking vindt dat een groot gemis. Om dat onder de aandacht van de gemeente te brengen is het idee ontstaan om een zwemwedstrijd voor alle leeftijden te organiseren, alleen voor inwoners van ons dorp. En ook nog eens gratis inschrijven met als lokkertje een hoofdprijs van een weekje naar het groene, Griekse eiland Samothraki. In de voorwaarden staat dat snel zwemmen geen vereiste is, maar dat de hoofdprijs wordt verloot onder de honderd snelste reageerders. Dus je snapt wel dat ik mij meteen heb ingeschreven.

Pas hierna Sien, zie ik dat er een addertje onder het gras zit verborgen. Er is namelijk een tweede prijs, die wordt verloot onder de overige deelnemers. En die prijs betreft eveneens een weekje weg, alleen op een veel minder aangename plek. De organisator heeft via zijn contacten een plekje weten te bemachtigen in een gevangenis ergens bij jullie in Amerika, waar de gevangenen dagelijks onder de hete zon al hakkend en gravend een nieuwe weg moeten aanleggen.

Het geheel wordt mogelijk gemaakt, zoals dat vaak wordt gezegd bij televisieprogramma’s, door onze lokale bierbrouwerij Lindeboom. Die heeft al vaker meegewerkt aan bijzondere activiteiten voor de plaatselijke bevolking. Alleen die extra prijs…

Voor alle anderen is er na afloop van de zwemwedstrijd een mooie show, met muziekkorpsen en vendelzwaaiers geregeld, zo heb ik in de aankondiging gelezen. Bij ons in de regio is dat nog steeds een begrip en in bijna ieder gezin is er wel iemand die lid van het korps is of heeft gevendeld.’

Twee dagen later hang ik weer bij Sien aan de telefoon.

‘Over twee dagen is het zover. Moet je horen Sien, wat mij nu weer is overkomen. Vanmorgen heb ik nog even de zwemkleding buiten gehangen. En wat denk je: dikke pech. Een schijtlijster heeft zijn kwakkie erop gedaan, zodat ik nu nog als een haas naar de sportzaak in de stad moet om een nieuw zwempak te kopen. Daar heb ik bij toeval vorige week zo’n prachtige bikini gezien, die kan ik uiteraard niet laten hangen. Komt vast van pas als ik op dat Griekse eiland zit. Want ik ben er echt van overtuigd dat ik die prijs ga winnen.’

Drie dagen later.

‘Dag Sien, heb je nog even voor mij. Ik heb je verteld over die zwemwedstrijd en dat ik al rekende op een weekje Samothraki met zijn waterval en eeuwig groene, ruisende bossen, en zijn Nike. Echt dat weekje alleen zijn, daar ben ik zo aan toe. Dat heeft mijn voorkeur; even het dorp uit, het dorp waar iedereen je kent en waar altijd wel iemand is die je eraan zal herinneren dat…

Maar Sien, laat ik niet op de zaken vooruit lopen. En je meenemen naar die dag: als ik op pad ga naar het zwembad in de stad miezert het. Zo’n echte lenteregen waar je drijfnat van wordt. Dat deert mij echter niet, want ik ga die hoofdprijs pakken. Dat zit in mijn hoofd gebakken. En die overtuiging groeit alleen maar als ik bij het bad kom. Daar zijn maar heel weinig mensen uit het dorp, dus de kans dat ik win is heel groot.

Naast het zwembad staat de fanfare al klaar, met een aantal vendelzwaaiers. Het Avondblad heeft uiteraard een verslaggever gestuurd en die maakt een praatje met ons achten. Want meer hebben zich er niet gemeld. De fotograaf heeft al een groepsfoto gemaakt. Het zonnetje breekt op dat moment door. Mijn bikini heb ik thuisgelaten. Dat is zo’n spannend geval om in te zonnen en niet geschikt om in een bad te duiken. Voor deze wedstrijd heb ik inderdaad nog een nieuw badpak aangeschaft en dat zit mij als gegoten. Wij, de acht deelnemers, hebben afgesproken dat de jongste als eerst mag aantikken. Met een sierlijke duik ga ik na het startschot het water in.

Twee baantjes moeten we zwemmen en ook na het keerpunt blijven wij dicht bij elkaar. De jongste tikt zoals afgesproken als eerste aan en de rest volgt. Dan klinkt er gelach van de kant. Er wordt een bord omhoog getild, nee niet zoals afgesproken met de namen van de prijswinnaars. Maar met een datum erop. Van schaamte kan ik nu alleen nog maar weglopen.’

 

Opa IJsbeer

   

PS

Geschreven voor de maanduitdaging van maart 2021 van Schrijvelarij. Een verhaal van ongeveer 800 woorden waarin de volgende steekwoorden moeten worden verwerkt: Lenteregen, schijtlijster, Lindeboom, zwemwedstrijd, voorkeur, weglopen, gevangenis, show, advertentie, badpak.