Als ochtendmens ben ik eraan gewend; vroeg opstaan en de maan bewonderen in zijn laatste volle uur van de nacht. Om dat met een fris hoofd te kunnen blijven doen ga ik tegelijk met de kippen op stok. En uiteraard lukt dat de ene dag beter dan de andere en soms gaat er ook wel eens iets mis. Vooral op dagen dat er weer iets in mijn hoofd broedt. Maar als het ei eenmaal is gelegd ga ik er vol voor.
Maar laat ik mij eerst even voorstellen. Mijn naam is Neoma en die naam past wonderwel bij mij. Daar hebben mijn ouders goed over nagedacht. Maar dat terzijde en mogen jullie ook meteen weer vergeten. Het is slechts een overgang, net zoiets als de overgang van nacht naar dag. En toch… Het is het moment waarop de donkere nacht plaatsmaakt voor het daglicht, we geraakt worden door een klein wonder. Het moment van pure liefde en alle verschillen oplossen, alles samenkomt in die ene korte aanraking. En nog steeds voel ik de tinteling bij de gedachte aan die eerste keer.
Ik leg alle kleding van mij af en in alle naaktheid reik ik jullie mijn hand. Geef ik mijn diepste gedachten bloot. Alleen dat ene krijgen jullie niet. Dat bewaar ik. Voor als hij er weer is. En vragen heeft geen enkele zin. Hier moeten jullie het mee doen. Eerlijk en oprecht, zonder geflirt. En de diepe betekenis dan? Vul zelf maar in, er moet toch iets onder de radar blijven?
Hij heeft dat begrepen. Kent die diepere betekenis; trekt zijn eigen spoor en weet dat mensen soms als twee schepen in de mist langs elkaar varen. Soms treffen zij elkaar nooit en hebben zij geluk dan varen zij samen een stukje op en treffen elkaar in de veilige haven. Maar juist voor hem heb ik het sein op groen gezet. Heb ook alle vertrouwen in de wisselwachter, dat die op het geschikte moment de omschakeling maakt en wij elkaar vlak voor het stootblok treffen; aan elkaar worden gekoppeld. Onze reis samen voortzetten.
Onderweg schuilen veel gevaren. Iedere wissel is een hobbel. Iedereen zal dat anders ervaren. Voor de een is het slechts een lichte trilling, voor een ander een forse dreun, een aanslag op het evenwicht. Bovendien is niet iedere wissel hetzelfde, zoals ook niet iedere regenbui hetzelfde is. Sommige buien gaan met donder gepaard, andere komen onverwacht op een zonnige dag. Ik kijk naar buiten en voel de eerste druppels over mijn gelaat zakken. Het zweet komt langzaam tot leven. De regenboog strekt zich uit. Ik begeleid hem naar de pot met goud. Nog even een laatste uitdaging. Snapt hij het? Trekt hij de juiste kleur? Of doet die er toch niet toe?
Vol vertrouwen sla ik een pagina van het levensboek om, ben in feite nog maar aan het begin. En toch… Tevreden spin ik bij al die mooie gedachten. Voel weer de tinteling, zijn handen, zijn lippen. En weet waar het verhaal eindigt.
Opa IJsbeer
PS Dit verhaal is geschreven voor Schrijvelarij,
januari 2021. De uitdaging was een verhaal te schrijven van ongeveer 500
woorden, waarbij van een of meer aangeleverde foto’s, illustraties als
uitgangspunt dienden.
