Prestige en de sterkste wint niet altijd

29 december 2019

 De Wintercup in Almere is voor mij onlosmakelijk verbonden aan Gerard Baljet, jarenlang de voorzitter van de voetbalvereniging AS’80 en jarenlang een van de steunpilaren van dit voetbaltoernooi voor de Almeerse voetbalclubs. Een toernooi uitgesmeerd over enkele dagen ergens tussen Kerst en de jaarwisseling in. Een evenement om te overwinteren, maar wel in de zaal. Een toernooi van strijd en prestige.

Een frequent bezoeker ben ik nooit geweest van dit toernooi. Ook niet als verslaggever voor het Dagblad van Almere. In die periode aan het eind van het jaar, heb ik altijd gas teruggenomen en heb de verslaggeving ieder jaar weer aan een medewerker overgelaten, iemand die door de organisatie ook vaak als sportverslaggever van het jaar is geëerd. Sjaak Remkes, bij deze, ik proost op je.

Na enkele jaren van afwezigheid is de Wintercup door een nieuwe groep mensen weer in ere hersteld en het is dit jaar alweer aan de zesde editie van deze organisatie toe. Vandaag heb ik een bezoekje gebracht aan Sporthal Waterwijk, waar mijn kleinzoon samen met zijn teamgenoten van FC Almere de eer in de leeftijdsgroep onder 13 jaar moet hoog houden. En dat ondanks dat hij een etmaal eerder nog onder de zon in Dubai te vinden is.

De openingswedstrijd is door Waterwijk gewonnen van AS’80: 0-2. Daarna is het de beurt aan het team van Benjamin van ’t Veer, die voor deze gelegenheid vervangen wordt door Rody Schouten. Rody ziet zijn ploeg uitstekend beginnen tegen Sporting Almere en vooral Rayan is een plaag voor Sporting. Met drie treffers geeft hij een waarschuwing af en vooral de tweede, een bekeken stiffie, is van grote klasse. Xavje bepaalt uiteindelijk de eindstand op 4-0.

Het is jammer dat Forza Almere geen team kan afvaardigen, waardoor het lang duurt voor de jongens uit Haven weer aan de beurt zijn. Mede daardoor hebben zij moeite om op gang te komen tegen Buitenboys, dat zelfs volledig terecht op voorsprong komt. Dylan voorkomt met enkele reddingen dat het team uit Buiten niet kan uitlopen en als Rayan alle schroom van zich af gooit en opnieuw driemaal schoort is de buit binnen. Een groene kaart voor Gianny, die even op de ezelsbank wordt gezet, verandert daar ook niets meer aan: 3-1.

Niet veel later volgt de sleutelwedstrijd, het duel met Waterwijk. Almere speelt uitstekend en neemt door Rayen de leiding. Maar het zit de ploeg van Rody niet mee.

Eigenlijk zit alles tegen en tegen de verhouding in komt Waterwijk op voorsprong door te profiteren van twee slippertjes. De 3-1 lijkt de beslissing, maar Almere geeft niet op, blijft beter en Jair brengt de spanning terug. Met alle geluk van de wereld blijft Waterwijk op de been, ook omdat Rayan deze wedstrijd niet weet te scoren en na de keeper uitgespeeld te hebben in de slotfase slechts de paal raakt.

Waterwijk blijft hierna zijn wedstrijden winnen zodat er voor Almere niets meer inzit dan de tweede plaats, maar dan moet er in de slotwedstrijd wel minimaal gelijk worden gespeeld tegen AS’80. En weer zit het niet mee, althans aanvankelijk. Zo staat de arbiter in de weg, ziet aansluitend een overtreding door de vingers en voor Dylan is er geen houden meer aan. Kleinzoon Gianny ontploft bijna bij zoveel onrecht, zit er doorheen en wordt terecht gewisseld. AS’80 ruikt bloed, maar Dylan houdt zijn team met enkele prachtige reddingen op de been. Laatste man Soufyan maakt de gelijkmaker en als net voor de zoemer Rayan zijn zevende doelpunt van dit toernooi maakt is de ontlading groot. Aanvoerder Dion mag vergezeld door de spelers de beker ophalen voor de tweede plaats.

De Wintercup 2019 zit er nog niet op. Maar voor deze leeftijdsklasse wel en voor mij ook. Voetbal het gaat vaak om details. En dat was ook vanmiddag weer het geval. En de arbitrage, ja zonder scheidsrechters gaat het niet. Laten we dat met zijn allen niet vergeten. En ook zij zijn mensen en laten heel wat steekjes vallen, net als spelers.

Opa IJsbeer

PS De laatste twee foto's komen van de Facebookpagina van de organisatie.

Het mysterie van de verdwenen zebra

 Een jaar geleden heb ik jullie kennis laten maken met de boerderij van JeZus. In dat ene jaar is er weinig en toch ook weer veel veranderd. Opnieuw zijn er twee kribben met kinderen; een jongen en een meisje. Een tweeling. De namen van de tweeling zijn simpel Je en Zus. Je is de afkorting van Jerome en Zus komt van Suzanne.

Ook vandaag is het druk bij de boerderij. Er is veel aanloop omdat mensen nu eenmaal nieuwsgierig van aard zijn. Maar er zijn ook bezoekers die graag ergens bij willen horen en daarom met een kameel een lange weg hebben afgelegd om de vader en de moeder te feliciteren.

Zelfs de stoomtrein is ingezet door reizigers. Om het wonder van deze twee mooie kinderen te kunnen aanschouwen.

Buiten is het guur, binnen ligt het stro zoals het jarenlang is gebruikt om te voorkomen dat de koude vanaf de grond omhoog trekt. Ossen en een ezel, schapen en de herders met hun staf allemaal zijn ze naar de boerderij gekomen. De boerderij van JeZus.

De kikker kwaakt er vrolijk op los. De aap heeft zo zijn eigen rol en weet dat een portie gekkigheid de mensen vrolijk maakt. Vanaf het dak roert hij zich en zingt: ‘De herdertjes lagen bij nachte, zij lagen bij nacht in het veld, daar hoorden zij engelen zingen: Ajax! Ajax! Ajax!’

Niet zo heel vreemd overigens, want Jozef heeft de bevalling van Maria bijna niet gehaald omdat zijn favoriete club in de donkere dagen van december nog een laatste wedstrijd heeft gespeeld en zonder zijn aanwezigheid…

Gelukkig hebben de engelen ingegrepen en de weeën uitgesteld tot ook Jozef terug is in de boerderij. En hij Maria heeft kunnen ondersteunen.

En nu alles achter de rug is huilt de wolf naast de boerderij. Niet omdat er voor hem geen eten is. Want voedsel is er genoeg. Hoewel het vrede op aarde hier niet synoniem is aan vreten op aarde. Nee, de wolf heeft de oversteek gemaakt vanuit de Veluwe om zijn bijdrage te leveren aan de feestvreugde en gooit zijn kop in de nek en huilt er op los.

Toch is de boerderij dit jaar niet compleet. De zebra is verdwenen. De vraag is nu: is zijn rol definitief uitgespeeld of is de zebra tijdelijk ondergedoken om even bij te komen van alle onverwachte gebeurtenissen van dit jaar en staat hij er volgend jaar gewoon weer bij.

Opa IJsbeer

De schatjes

Zaterdag 21 december 2019

 Mijn droom komt uit, nou ja droom… een nachtmerrie is het, zo een van dit kan alleen mij overkomen. Is mij overkomen; gisteren. En nog begint mijn hele lijf te trillen, lig ik in bed te shaken.

Het is dinsdagmorgen half acht, mijn uitslaapdag en ik droom net over liefde als ik door het doordringende geluid van de deurbel word gewekt. Snel schiet ik mijn ochtendjas aan. Voor de deur staat Nel, mijn chaotische buurvrouw.

‘Sorry maar uh… nou ja de leraren staken weer eens en daarom uh… en ik moet naar mijn werk dus dacht ik… Janus wil wel op mijn kinderen passen, want die is toch vrij vandaag. Daarom…’, ze geeft de kinderen een zetje, draait zich om en loopt weg. ‘O ja, ik kom ze om ongeveer vier uur weer halen’, zegt ze als ze al in haar auto zit.

Merel en Lion heten de twee duiveltjes van Nel, een alleenstaande moeder. Vader Chris is er na de geboorte van de tweeling meteen vandoor gegaan. En met wat ik allemaal al heb meegemaakt met die kinderen, acht zijn ze nu, kan ik hem geen ongelijk geven. Het etiket ettertjes is op hun voorhoofd geplakt, je kunt ze geen tel alleen laten. En toch moet dat gebeuren, want ik ben nog niet aangekleed.

Snel schiet ik een oud trainingspak aan, maar als ik beneden ben ligt er al een lege zak chips op de grond en is Benny, mijn goedzak van een retriever, met zijn staart vastgebonden aan een tafelpoot. Vragen of die twee de hond samen willen uitlaten is er nu niet meer bij. Dat zal ik met hen moeten doen, want alleen thuislaten. Pffff.

Tijdens het blokje om doen ze gelukkig poeslief, gedragen zij zich als lieve buurkinderen, maar eenmaal binnen in mijn altijd keurig opgeruimde huisje is het meteen raak. Terwijl ik Bennie zijn eten geef pakt Lion de krant uit de brievenbus en scheurt Het Dagelijkse Nieuws in kleine snippers. Voor Merel het sein om het op een schreeuwen te zetten, want zij wil de pagina met strips lezen. Ik heb nog wel een paar klassieke stripboeken, maar die vertrouw ik dit tweetal toch echt niet toe.

Snel begin ik de snippers op te ruimen en om half tien ziet alles er weer redelijk uit. Angstvallig kijk ik op de klok. De dag duurt nog zo lang. Wat moet ik met dit duo. Een glaasje limonade? Ja en dan alles over de grond zeker. En ze mee naar buiten nemen? Het regent inmiddels pijpenstelen en Nel heeft hun geen regenjasje meegegeven.

In de keuken geef ik ze beiden toch maar iets te drinken en een Snelle Jelle. Dat drinken gaat gelukkig niet over de vloer, maar de ontbijtkoek wordt verkruimeld boven de tegelvloer. Ik zet ze aan de keukentafel en pak papier en wat kleurpotloden. ‘Maak maar een mooie tekening voor jullie moeder’, zeg ik. Daar zijn ze een half uurtje mee zoet, maar daarna hoor ik het gekras en hoor punten afbreken. Merel hanteert de puntenslijper en het slijpsel… inderdaad op de vloer.

‘Ik wil het rood nou ook wel eens een keer; schreeuwt Merel tegen haar broer als alle punten weer scherp zijn. ‘Nou dan delen we die toch’, antwoordt Lion en breekt het rode kleurpotlood doormidden.

Enfin, er komen tekeningen en zo gaat de ochtend voorbij. Tussen de buien door laten we Bennie nog een keer uit. Een beker melk gaat tijdens het middageten om over tafel. De knakworstjes worden naar de hond gegooid, die al kwispelend daarvoor bedankt en zijn angst alweer te boven is.

Om twee uur parkeer ik de kinderen op de bank en zet de televisie aan. Zelf kijk ik zelden en ik heb nog zo’n ouderwets klein ding op een kast staan. Heel wat anders dan dat bakbeest van Nel dat bijna een halve muur beslaat. Van kinderprogramma’s heb ik geen benul. Maar Lion en Merel weten wel raad met de afstandsbediening en zappen langs de diverse zenders. En uiteraard levert dat weer ruzie op, want de een wil hierna naar kijken en de ander vindt dat ‘saai’ en ‘niet cool’.

De tijd kruipt en om tien over vier komt eindelijk Nel om mij te verlossen van haar schatjes. Vertederd kijkt zij naar haar kinderen, die haar meteen hun tekening laten zien. ‘Zijn ze wel lief geweest, vast wel’, vraagt mijn buurvrouw nog. Wat moet ik? Moet ik haar echt vertellen dat ze mij zoiets niet nogmaals moet flikken want dat haar kroost een onhandelbaar stelletje is! Ik slik het maar in en ben blij dat ze snel vertrekt. Met een diepe zucht doe ik de deur achter hen dicht.



Opa IJsbeer

Voor de december uitdaging 2019 van Schrijvelarij op Facebook.

Opdracht: De buurvrouw staat om half 8 ’s morgens voor de deur met de mededeling dat er een staking is op school, dat zij naar haar werk moet en of jij dus op de kinderen kunt passen die dag. Voordat je nee kunt zeggen, heeft ze de kinderen al bij je naar binnen geduwd en stapt in haar auto. Door het open raampje laat ze nog snel weten dat ze ze rond vier uur weer op zal halen en heel erg bedankt voor je hulp.

En daar sta je dan.

Wat ga je doen, hoe vul je deze dag in. Vertel dat in een verhaal van ongeveer 800 woorden.

Hoe Opa IJsbeer de schorre Sint Nikolaas assisteert

Woensdag 4 december 2019

 Vandaag komt Sint Nikolaas een bezoekje brengen aan Opa IJsbeer. De Sint heeft het ook dit jaar weer heel druk en wil zijn eigen verjaardag, op vrijdag 6 december, nu een keer in alle rust samen met zijn Pieten vieren. Daarom is hij al op woensdag begonnen met het bezoeken van kinderen. Eigenlijk heeft hij dat al gedaan vanaf de dag dat hij weer voet op vaste bodem in Nederland heeft gezet. Maar met zo’n opmerking maakt hij het wel weer heel erg ingewikkeld voor alle kinderen die nog niets in hun schoen hebben gekregen.

Opa IJsbeer heeft zelf twee kinderen en heeft ook zijn schoen gezet. En denk maar niet dat de Pieten daar iets in hebben gestopt. Nog geen knikker. Maar goed zo erg is dat ook niet want hij vindt het veel leuker om zijn kleinkinderen te verwennen en door hen alles te gunnen doet hij een stapje opzij, maakt het bovendien mogelijk voor de Goedheiligman om wat extra bezoekjes te regelen door al op woensdag een afspraak te maken.

Samen met Oma Tineke heeft hij zijn huis daarom voor de vier kleinkinderen beschikbaar gesteld zodat de Sint in een klap vier kleinkinderen en twee kinderen kan bezoeken. En omdat Opa IJsbeer de Pieten niet te veel wil laten sjouwen heeft hij zijn schuur ter beschikking gesteld zodat daar voor de komst alle cadeautjes voor de kinderen een plekje krijgen. Ja inderdaad daar is de zak van Sinterklaas heel geschikt voor.

De Sint heeft beloofd dat hij om ongeveer zeven uur ’s avonds langs zal komen. Oma Tineke heeft daarom voor alle grote mensen en kinderen soep gemaakt en heeft allerlei lekkere hapjes verzorgd zodat iedereen een volle maag heeft als de kindervriend arriveert.

Daeley, de jongste van het spul, kan bijna niet wachten en ziet hoe de maan door de bomen schijnt. En daar hoort een liedje bij. Alleen Opa IJsbeer is niet tekstvast dus dat liedje van Opa IJsbeer gaan we hier niet herhalen. En laat hem ook maar niet zingen, want dan wordt die IJsbeer al snel een Brombeer. Als iedereen voldoende heeft gegeten, het Sinterklaas journaal op televisie is afgelopen, prinses Fayèn in een prachtig kinderboek heeft gelezen, zitten de kinderen rustig op een rijtje te wachten. En niet zoals vroeger vol ongeduld. Nee hoor, daarvoor zijn nou de iPads uitgevonden.

De grote mensen zitten ondertussen op hete kolen. Zo heet dat. Want het is al zeven uur geweest en de Sint is er nog steeds niet. Hoe moet dat nou, vraagt Opa IJsbeer zich af. Die kleintjes moeten straks toch een keer naar bed. En dan eindelijk, eindelijk klinkt er gestommel en staan er toch nog drie Pieten en Sinterklaas in huis.

‘We zijn een beetje laat’, zegt Sinterklaas. ‘Ik weet dat we bij Opa IJsbeer moeten zijn, maar mijn schimmel heeft het niet helemaal goed begrepen en is naar het IJsberenpad gegaan. En daar kennen ze geen Opa IJsbeer dus hebben wij heel lang moeten zoeken. En ik heb ook nog heel lang geroepen, maar ja opa is een beetje doof en heeft me niet gehoord. En nu ben ik zelf een beetje schor.’

‘Gelukkig heb ik een hele slimme Piet en die heeft in het Dikke Boek opgezocht waar Opa IJsbeer en Oma Tineke wonen. Hè, hè en nu zijn we er. Maar omdat mijn stem bijna weg is kan ik niet uit het grote boek voorlezen.’

Nou dat wil Opa IJsbeer wel doen, maar Piet vindt dat geen goed plan. Hij heeft niet voor niets het Grote Boek van de Sint gekregen. Een voor een moeten de kinderen bij Sinterklaas komen. Daeley mag beginnen, als jongste. Ja en dan begint Piet voor te lezen. En dat duurt en dat duurt. Sinterklaas stoot Piet al een keer aan dat hij moet opschieten.

De rollen zijn vandaag duidelijk omgedraaid, want meestal zegt Piet er iets van als de Sint aan het teuten is. De jongste Piet komt ondertussen bijna niet meer bij van het lachen.

En als dan Yari nog eens heel stil blijkt te kunnen zitten, terwijl anderen altijd zeggen dat hij dat niet kan dan ligt iedereen in een deuk. Want wie kan er niet stil zitten? Nou, nee niet Opa IJsbeer maar Sinterklaas die zit maar heen en weer te schommelen en te wiebelen en bijna valt Yari van zijn schoot. Gelukkig heeft Yari bij judo geleerd om te vallen en als je tegen muren op leert rennen dan moet je wel over een goed evenwicht beschikken.

De volgende is de prinses. Ook voor haar heeft Sinterklaas alle tijd maar hij schrikt wel als hij van Piet hoort dat Fayèn op boksen zit. Nee Opa, niet op boksen maar op kickboksen. En dan boks je niet alleen maar je kickt ook nog, uh schopt ook nog. Sinterklaas kan in de huidige tijd best een extra beveiliger gebruiken en vraagt of Fayèn hem voortaan wil helpen beschermen. Daar zal ze nog een jaartje over nadenken belooft zij.

Voor Gianny heeft de Sint wat minder tijd. Maar ja die is al zo vaak bij hem geweest en heeft al zo vaak te horen gekregen dat het een lieve jongen is die soms ook ondeugende streken uithaalt en voetbalt en…

‘O ja, de cadeautjes. Helemaal vergeten. Dat doet Opa IJsbeer maar als wij straks weg zijn, want wij moeten eigenlijk nog naar een ander kindje toe. Daar horen wij om half acht te zijn en als ik zo naar de klok kijk halen wij dat ook niet meer.’

De kleinkinderen vinden het niet erg en doen Sinterklaas zingend uitgeleide. En daarna mag Opa IJsbeer de cadeautjes uitdelen. Maar omdat hij toch zeker Sinterklaas niet is wil hij eerst zijn eigen kinderen op schoot hebben. Want voor Naomi en Raema heeft hij ook iets, een bundeltje met gedichten, onder andere over heksen.

De kleintjes hebben lang genoeg gewacht. Maar wat blijkt? Opa IJsbeer heeft wat moeite met lezen, leest de naam van Oma Tineke voor en de volgende keer wil hij iets aan Opa Cees geven of aan Oma Henny, maar gelukkig kunnen Fayèn en Yari wel lezen en die sturen hem wel bij zodat de pakjes toch nog bij de juiste personen terechtkomen.

Alleen dat ene pakje heeft hij stiekem achter de stoel verstopt. En wie heeft dat gezien? Uiteraard Fayèn die hem helpt, terwijl Yari zich trouw op het verzamelen van pakpapier stort en dat in de lege jutezak propt. Als dank daarvoor is het laatste presentje voor hem.

En als dan eindelijk, eindelijk ook dat is uitgepakt en iedereen naar zijn eigen huis gaat is Sinterklaas nog steeds aan het werk. Samen met zijn vriendjes de Pieten.

Opa IJsbeer

'De druk is te hoog'

Zaterdag 23 november 2019

Verslag Huizen O13-1 – Almere O13-1 2-0

 Er is van alles vandaag geprobeerd door de familie Baas om Opa IJsbeer weg te houden uit Huizen. Zoonlief is blijven slapen in de Faunabuurt en heeft na een stevig en zoet ontbijt heel sneaky de fiets van zijn grootvader op slot gezet en de sleutel verdonkeremaand zodat die man maar niet op twee wielen de oversteek naar het Gooi kan maken.

Maar die ijsbeer is gewoon niet af te stoppen en heeft zich vervolgens razendsnel in de kofferbak van de auto verstopt waarin zijn kleinzoon om kwart over acht is opgehaald. Dat grote lijf past daar maar net in, alleen voor zijn pet is geen ruimte meer en die steekt er een stukje uit.

Toch is zijn list geslaagd en zo kan hij toch nog een verslag maken vanaf De Wolfskamer, het sportpark waar twee van de drie Huizer voetbalclubs hun onderkomen hebben.

Als verslaggever hoor je onafhankelijk te zijn, objectief naar een wedstrijd te kijken. Wel dien je rekening te houden voor wie je het schrijft, wie jouw lezerspubliek is. Die objectiviteit is vandaag niet moeilijk, want hij kijkt immers naar zijn favoriete jeugdteam: de Onder 13-1 van FC Almere. En de tegenstander? Het eerste team van dezelfde leeftijdsklasse van zijn favoriete amateurvereniging, een club waar hij als kind heel vaak langs de lijn heeft gestaan. Een club met legendarische voetballers als Arie Bout, Koekie en Kikkertje, spelers die alle drie in het Nederlands amateurteam hebben gespeeld. Een club die een paar keer Nederlands kampioen bij de amateurs is geweest. Maar de glans is er bij SV Huizen ondertussen wel af.

De wedstrijd zelf wordt vandaag op het mooie hoofdveld afgewerkt. En misschien dat de mannen van trainer/coach Benjamin daardoor wel enigszins onder indruk zijn geweest, want echt goed gaat het niet. De wedstrijd wordt meteen na de aftrap voor een minuut onderbreken om aandacht te vragen voor het feit dat racisme niet op voetbalvelden thuis hoort. Opa IJsbeer gaat een stapje verder en stelt dat het niet thuishoort in de maatschappij.

Een paar minuten later ligt de wedstrijd alweer stil. Ditmaal omdat de jeugdige Huizer arbiter ontdekt heeft dat de cornervlaggen niet aanwezig zijn. En blijken er ook nog eens twee soorten vlaggen te bestaan voor de hoeken van het veld. En die ene soort past niet, zodat er weer andere vlaggen worden gepakt. De onderbroken tijd wordt aan het einde van de eerste helft netjes ingehaald, zoals het hoort.

Die onderbrekingen komen het spel van de ‘groene brigade’ echter niet ten goede. De vaste spelpatronen ontbreken volledig. Naar elkaar overspelen is een grote last en een actie wordt regelmatig te ver doorgevuurd. Huizen zet daar ook nog eens een portie gezonde agressie tegenover, is vaak net een stapje eerder bij de bal en onderbreekt op die manier de meeste aanvallen.

In de zeventiende minuut wordt geklungel in de defensie door de Huizer spits genadeloos afgestraft. Een paar minuten eerder heeft de Almeerse keeper nog redding weten de brengen, maar ditmaal is er geen houden aan. Pal voor rust wordt het toch nog bijna gelijk als de aanvoerder van Almere vanaf links uithaalt. Bij de eerste paal weet de doelverdediger van Huizen nog net redding te brengen, zodat de Almeerse jongens met een 1-0-achterstand naar de kleedkamer verdwijnen.

Na de hervatting verandert het spelbeeld licht, met dien verstande dat de ‘taatjens’ er vaker uitkomen en soms een licht veldoverwicht hebben. Almere probeert zich daar wel aan te ontworstelen maar het magnifieke centrale duo van de thuisploeg, niet alleen fors maar ook gezegend met een goede techniek, houdt redelijk eenvoudig stand. En lijkt het precair te worden voor de ‘geel-groenen’ dan is er altijd nog een keeper die ingrijpt.

In de 47^ste minuut wordt de wedstrijd beslist. De Almeerse grensrechter steekt zijn vlag wel omhoog bij een aanval, maar wordt door de scheidsrechter overruled. Almere klaagt terecht dat de assistent van Huizen wel tweemaal niet wordt gecorrigeerd. Aan de 2-0-uitslag doet dat niets af.

‘Verdiend gewonnen’, zegt trainer Benjamin over de winst van Huizen. Hij neemt zijn spelers vervolgens in bescherming. ‘Het zijn nog maar kinderen.’ Dat zijn jongens beter kunnen weet hij ook wel en dat het er vandaag niet uitkomt? ‘De druk is te hoog’, zegt een van de Almeerse jongens. ‘Volgende week gewoon weer wat beter spelen.’

Opa IJsbeer

Een buikschuiver om de winst te vieren

Zaterdag 16 november 2019

ASC Waterwijk O13-2 – FC Almere O13-1

 Zoals SV Almere ooit een Ome Jan (de Moor) zo kende ASC Waterwijk een Ome Jan (de Ridder). Laatstgenoemde is een van de oprichters van ASCW zoals de club ook wel wordt genoemd. Ik heb het dan over het jaar 1984. AS’80 bestond al en een groep mensen zocht nog een veld voor een tweede voetbalclub in Stad. Dat veld werd in Buiten gevonden. Maar… inwoners van Buiten vonden het maar niets dat er een club uit Stad daar zou gaan voetballen en dan ook nog met de naam Waterwijk. Dus werd snel Buitenboys opgericht.

De gemeente kwam vervolgens met een veld op Bok de Korver op de proppen en dat moest Waterwijk delen met Real Almere. Na een paar jaar werd er aan de rand van de Kruidenwijk een nieuw sportpark geopend en daar kreeg Waterwijk alsnog een eigen plekje, dicht bij de wijk waarnaar de club is genoemd.

Het sportpark heet Rie Mastenbroek, genoemd naar een voormalig zwemster die in een ver verleden – zelfs voor Opa IJsbeer was geboren – driemaal goud won tijdens de Olympische Spelen. Met al dat water en zwemmen als uitgangspunt ging de auteur van dit verslag op zoek naar een speciale pet, maar een zwemcap was niet voorradig zodat hij zaterdagmorgen al vroeg blootshoofds langs het hoofdveld van Waterwijk stond.

Hier speelt de trots van FC Almere onder 13-1 zijn wedstrijd tegen het tweede team van de jaargenoten van Waterwijk. Een wedstrijd die gewonnen moet worden, want de tegenstander heeft nog geen enkele zege behaald en de formatie van trainer/coach Benjamin gaat nog steeds voor de eerste plek.

Ja en als de aanhang uit Haven dan al weddenschappen afsluit dat de eerste treffer binnen drie minuten valt, dan weet je het wel. De eerste kans is zelfs binnen een minuut en de bal gaat rakelings over. Zo’n wedstrijd wordt het dus.

Een wedstrijd waarin doelman Dylan zich staat te vervelen en al blij is met een paar terugspeelballen. En de rest is geschiedenis. Of toch niet. Rayan krijgt het op zijn heupen en laat de aanhang van FC Almere met een bekeken schot in de achttiende minuut juichen. Bij de trots gaat er echter veel mis. Veel doelloos gepingel en voor het doel zijn de spelers niet scherp.

Opa IJsbeer gebruikt de pauze om nog even te praten met een andere coryfee van Waterwijk: Eddie Maduro. Ook een van de oprichters van de club en de vader van Hedwiges en Roger Maduro. Twee voetbalinternationals, de een op het veld en de ander in de zaal. Op tijd staat Opa langs de lijn en ziet dat het spel iets beter is.

Opnieuw krijgt FC Almere veel kansen. Een vrije trap van Soufian belandt in de 38^ste minuut op de lat. Een minuut later is het door Rayan wel raak en als twee minuten later Gianny de bal bij de tweede paal inkopt is de wedstrijd wel gespeeld. Alleen voor Rayan niet. Die voltooid zijn hattrick en viert dat met een buikschuiver: 0-4.

De jongens uit Haven hebben duidelijk medelijden met deze tegenstander, die niet genoeg is en tot overmaat van ramp ook nog van keeper moet wisselen. Ondanks dat de veldspeler zijn handen niet gebruik om verdere goals te voorkomen, maakt FC Almere daar geen gebruik van. Tevreden gaat de aanhang naar huis. De drie punten zijn binnen.

En Opa IJsbeer? Die is kritisch. Voor een verslaggever is dat ook het makkelijkste; kritiek leveren op. Immers: goed nieuws is geen nieuws. Maar zeg dat niet tegen de voetballers van Onder 13-1. Die blijven strak tweede, omdat naaste achtervolger Huizen bij de koploper met 3-0 verloor.

Opa IJsbeer