Woensdag 31 mei 2023
Geschreven bij diverse illustraties voor de mei-uitdaging
van Schrijvelarij.
Het is nooit te laat om te leren, zelfs niet voor hen die denken geleerd te hebben. Met die gedachte sta ik vanmorgen op na een nacht vol liefde. Nee dit is geen anekdote en nee dit is geen fantasie, het is de ware wereld die iedere dag weer op mijn deur klopt. Op de deur van mijn geest en mij vraagt om de deur van de kennis te openen.
Natuurlijk zijn er mensen die deze deur met een dubbele grendel hebben bewapend, heel hun wezen is erop gericht die kennis buiten de deur te houden, maar neem van mij aan dat zij daarin niet zijn geslaagd. In hun onderbewustzijn is er immers een splinter kennis doorgedrongen en die woekert voort in hun geest.
Zelf houd ik de deur open en laat mij fêteren op een verfrissend ontbijt. Die komt mij toe na zo’n stormachtige nacht waarin de kennis van nu zich heeft verenigd met de kennis van toen. Bergen hebben wij samen verzet. Jij en ik. Nu wordt het tijd voor een nieuwe dag waarin wij niet alleen de praktijk eren, maar ook weer nieuwe theoretische regels tot ons nemen. Waarom? Omdat mijn geest niet van nature lui is en op zoek is naar nieuwe kennis. En die van jou?
Voor ieder mens is dat weer anders. Zelf zoek ik nieuwe wegen en stof de oude af. De Uiver heeft mij de weg gewezen, de weg naar verre oorden waar anderen in armoede leven. Mijn kennis wil ik aan hen overbrengen en hoop van hen ook weer iets te leren. En dat is dan geen kwestie van ruilhandel of materiële verrijking, maar een gevalletje van sociaal denken.
Wij kunnen wat dat betreft nog veel leren van de dierenwereld maar moeten dat uiteraard ook met een klein korreltje zout nemen. Het knuffelgedrag van poezenpuppy’s is aandoenlijk, maar in hun instinct zit vaak iets wreeds. Iets wat zij echt niet van de mens hebben geleerd, maar dat diep in hun genen is geworteld.
Ik zie dat regelmatig voorbij komen door te kijken naar als ik door de smalle straatjes van een oude stad loop in de hoop te ontdekken wat de mens heeft bewogen zich juist hier te settelen. Inderdaad daar probeer ik van te leren, ik probeer te begrijpen waarom een heuvel meer geschikt is om op te bouwen dan het vlakke land. Heeft dat iets met bescherming te maken en tegen wie of wat? In die straatjes zie ik niet alleen de huizen, de mensen, maar ook de kadavers van de slachtoffers van de oorlog tussen diverse diersoorten.
Om niet alles op één grote hoop te gooien wissel ik die straatjes af met het bezoek aan een oase van rust. De ene keer kies ik daarbij voor een gloeiende zandvlakte en een andere keer – zoals vandaag – valt mijn keuze op een klein en intiem eiland waar het groen nog welig tiert. Waar ik de opgedane kennis weer kan omzetten en op papier kan gooien.
Maar dat moet niet te lang duren, die rust, want het begint al snel te kriebelen. Kennis is voor mij iets als een welkom bad, waarin ik mij wentel. En ja een deeltje van die kennis deel ik graag met u en u en al die anderen.
Opa IJsbeer
