De levering

Om een lang verhaal kort te maken, ik heb er genoeg van om ieder jaar met oud en nieuw alleen in mijn flatje te zitten en daarom heb ik…

Laat ik mij eerst even voorstellen: ik ben Bart. Nee geen achternaam, want die is niet belangrijk. Vorige week heb ik voor het eerst sinds lange tijd weer iets besteld bij bol.com, je weet wel dat bedrijf dat altijd de goedkoopste is maar niet heus. Ze beloven van alles, maar komen hun woord zelden na. En omdat ik heel huiverig ben voor alles wat over dat World Wide Web vliegt heb ik ook geen goed vergelijkingsmateriaal, want bij andere bedrijven heb ik nog nooit iets besteld.

In deze gekke tijd, waarin ik door het kabinet achter de geraniums ben geplaatst, word ik echter bijna wel gedwongen mijn heil daar te zoeken, want de eenzaamheid sloopt mij bijna. Gelukkig heb ik fijne buren die voor mij de boodschappen in huis halen, want zelf durf ik de straat niet meer op. Bang dat het virus mij te pakken neemt. Daarom doet een van de buren, ze hebben daar onderling afspraken over gemaakt, voor mij een paar keer in de week de boodschappen. Ze zetten die boodschappen netjes op de stoep en ik gooi het verschuldigde geld vervolgens in een enveloppe bij hen door de brievenbus. Nee, niks overmaken via de bank want ook daarbij gaat alles mis. Ik ben nog iemand van de oude stempel en geloof in handje contantje en bewaar daarom mijn geld in de spreekwoordelijke oude sok.

Ja, lach er maar om. Ik heb genoeg meegemaakt in mijn leven. En gezien en gehoord. Hoe? Nou gewoon; tot dit virus ben ik iedere dag naar de Oude Haven gewandeld. Daar staan van die mooie bankjes en daar komen wij dan bij elkaar en bespreken wat er speelt in deze wereld. Simon en Anna hebben het zelf aan den lijve ondervonden. Maar zij zijn niet de enigen, ook van andere eenzame mensen is de bankrekening volledig geplunderd. En die mensen zitten nu allemaal op zwart zaad, te wachten tot de kraai hen uit hun lijden verlost. Want de banken die beloven ook al zoveel, maar nakomen ho maar. Doen zij dat wel dan kunnen zij aan het einde van het jaar naar hun bonus fluiten. En geloof maar, dat klinkt ontzettend vals.

 

Nu zullen je misschien afvragen wat ik heb besteld. Nou zo’n levensechte pop, die mij tijdens de laatste uren van het jaar nog enige bevrediging schenkt. Gisteren heb ik een berichtje gekregen dat het pakketje vandaag wordt afgeleverd, tussen negen uur ’s morgens en vijf uur ’s avonds. Om drie uur is er aangebeld. Op de stoep staat een beeldschone dame en voor ik mijn mond open kan doen vraagt zij: ‘Ben u Bart?’

‘Ja’, stamel ik.

‘Dan ben ik op het goede adres. Ik ben uw pop en alleen u mag mij uitpakken.’

Voor het eerst van mijn leven ben ik tevreden over de levering van bol.com.

 

Opa IJsbeer

 

 

Geschreven voor de decemberuitdaging van Schrijvelarij. Opdracht: December is een maand waarin veel cadeautjes gegeven en ontvangen worden van de Sint of de kerstman. Jij hebt voor jezelf wat besteld bij een online webwinkel en eindelijk wordt het pakje afgeleverd. Alleen is het niet hetgeen je besteld hebt. Wat had je besteld en wat heb je gekregen. Beschrijf dat in tussen de 500 en 700 woorden.

De liefde van de Python aan het eind van een vreemd jaar

Wat een jaar hebben wij achter de rug. Alles in de wereld lijkt op slag veranderd. En toch… De wijzen komen nog steeds uit het oosten en niet alleen de wijzen. Zelfs in de donkere decemberdagen komt de zon op in… Inderdaad in het oosten en ook al zien wij de zon niet iedere dag, hij is er wel.

Soms duurt het even voor dit doordringt. Maar zodra dit besef er is, komt de rest ook vanzelf. Dan lijkt het of geluk heel gewoon is. En dat geldt uiteraard ook voor de boerderij van JeZus.

Terwijl iedereen een jaartje ouder is geworden blijft de tweeling in deze boerderij dezelfde leeftijd behouden. Het heeft er alle schijn van dat zij net zijn geboren. Sommigen spreken zelfs over herboren; bij veel geloven is dat ook heel belangrijk maar zelf geloof ik daar niet in.

Een tweede leven is meer iets voor de aankoop uit een kringloopwinkel. En de tweede JC is iemand die heel goed kon voetballen maar mij niet overhaalt te knielen voor een kribbe, twee kribbes zelfs waar Jerome en Suzanne worden aanbeden. Je en Zus voelen zich vereerd over ieder bezoek maar verder ook niet, want zij weten dat zij volgend jaar weer worden uitgestald in hun boerderij. Opnieuw het wonder moeten herleven.

En of daar verder nog iets is veranderd? Natuurlijk! Net zoals ieder jaar is het een komen en gaan van bekenden en onbekenden. Sommigen keren ieder jaar terug en anderen blijven er hangen. Niet letterlijk uiteraard. Er zijn ook uitstapjes, een brutale aap wipt bijvoorbeeld aan bij de buren.

Een aap, jazeker want Noach had niet het alleenrecht op het beschermen en onthalen van dieren. Ook in de boerderij van JeZus is ieder dier welkom.

Ook wordt er niet naar ras of geloof gekeken. Zeus kijkt verlekkerd toe, verkleed als wolf in schaapskleren. En dat is liefde op het eerste gezicht.

Zoals ook de ijsbeer verliefd lijkt op het menselijk wonder en al een voorschot neemt op de verwarming der aarde en zich heeft gespoed naar de warme boerderij om zijn groet te brengen aan JeZus.

Het virus heeft hier nog niet om zich heen gegrepen. Zo wordt zelfs de terugkeer van de zebra gevierd en wordt ook de kerstman met warmte ontvangen. De ster van Bethlehem heeft hem hiernaartoe geleid. Zijn rendieren heeft hij achter zich gelaten.

Hier bij de boerderij wordt gezongen, ditmaal schalt niet de kreet ‘Ajax’ rond in de vallei, maar klinkt een slaapliedje: Summertime. En dat terwijl de winter nog maar net is begonnen; een deel van de wereld met sneeuw is bedekt.

De boerderij straalt van het begin tot het einde en iedereen wordt ermee besmet. Ook de Python heeft zijn lesje geleerd en bezorgt geen wurgcontract of gif maar biedt liefde.

 

Opa IJsbeer

Over discipline en de terugkeer van een keeper

Zaterdag 5 december 2020

De laatste voetbalwedstrijd die ik langs het veld heb gezien ligt alweer enkele maanden achter mij. Het betreft een jeugdwedstrijd en die competitie ligt immers al maanden stil. En ik vermoed dat de competities niet meer zullen worden afgemaakt. Of er een alternatieve competitie wordt gespeeld? Afwachten maar, de bond heeft daar nog niet over besloten en is bovendien voor een aantal zaken afhankelijk van Den Haag. Gelukkig mogen de jongens en meisjes van ons kabinet nog wel trainen, maar serieuze wedstrijden spelen is er niet meer bij. Een onderling partijtje is prima, als de spelers maar van de eigen club zijn.

Vanmorgen ben ik tegen het advies van velen in naar sportpark De Marken in Haven gefietst. Op tijd om de zon te zien opkomen door de bomen, op tijd om te kunnen genieten van de stilte rond de ruïne van het Almeerse kasteel. En dat alles om een potje vriendschappelijk voetbal te bekijken en te berichten over andere zaken.

Ouders van voetbalkinderen krijgen regelmatig te horen en te lezen (onder andere via apps en mail) dat zij niet op het sportpark mogen komen en dat het ook min of meer verboden is buiten de hekken te gaan staan om te kijken.

In de beginperiode van de coronatijd heeft Opa IJsbeer als verslaggever enkele interviews afgenomen. Ditmaal wil hij weten of ouders en verzorgers zich houden aan de wensen van het bestuur. Het antwoord is: de meesten wel. Een enkeling houdt zich op buiten de hekken, waarbij het mondmasker in de binnenzak blijft. Vreemd vind ik die kijkers overigens niet. Zij hebben hun kind gebracht en op en neer rijden is eigenlijk geen optie. Verstandige mensen zijn het, die best beloond mogen worden met een kop koffie. Sommigen zoeken contact met elkaar, maar houden ook ruimschoots afstand en bespreken ondertussen het voetbal en andere zaken.

Dat voetbal betreft een duel van de eerste selectie van de Onder 14 jaar van FC Almere tegen de eerste selectie van de Onder 15 jaar. Een ongelijke strijd of toch niet? Voor rust heerst de jongste groep, is ongeveer tachtig procent van de tijd op de helft van de ander te vinden en krijgt ook mogelijkheden, kansen. De eindpass en de afwerking laten echter te wensen over. Een counter en profiteren van slecht uitverdedigen levert de oudste garde twee treffers op.

Ondertussen zijn er ook op andere velden kinderen actief aan het trainen. En ook hier staan ouders die afstand bewaren tot hun kroost. Een iets positievere benadering kan soms wonderen doen! 

In de tweede helft van het duel van deze zaterdag keert bij de jongste garde de gestopte, vroegere keeper terug onder de lat. Zijn team krijgt de kans het duel te laten kantelen, maar de lat en de doelverdediger van ‘de vijftien’ voorkomen dat. En als dan aan de andere kant nummer drie wel valt, blijft er van het spel van de veertienjarigen weinig meer over. De trainer wisselt door, zet spelers op andere posities maar is daar niet echt veel wijzer van geworden, want niemand haalt zijn normale vorm. Of het moet dat jonkie zijn, dat doorvecht. Maar alleen kun je geen oorlog winnen. Nog eenmaal slaat de oude garde toe, via de binnenkant van de paal, en daar blijft het bij.

Met respect voor de club, de gedisciplineerde ouders en de acteurs (lees jeugdvoetballers) fietst de verslaggever naar huis en maakt zijn verslag van deze bijzondere Sinterklaasuitvoering.

 

Opa IJsbeer

Daeley en de Rommel Piet

Zondag 22 november 2020

Misschien weten jullie het nog wel, vorige week is Sinterklaas weer uit Spanje naar ons land gekomen. Mijn broer, neef en nichtje hebben toen bij oma en Opa IJsbeer gelogeerd. En nu is het mijn beurt, alleen wil mijn vader mij zaterdag na het zwemmen in Lelystad meenemen naar de caravan en dus… En als papa niet gaat dan heb ik alsnog de gelegenheid tot… Maar dan hoor ik dat wij vanavond shoarma eten en daar… Ja dan wil ik dus niet meer naar hen toe maar thuis eten en dat moet ik zelf tegen opa en oma zeggen.

Oeps dat is moeilijk. En het wordt nog lastiger want Opa IJsbeer zegt dat hij dan de aardbeien zelf op gaat eten die hij speciaal voor mij heeft gekocht. Tja, dan moet ik kiezen tussen een boterham met aardbeien en een broodje shoarma. Dat is gewoon niet eerlijk. Welke keuze maken jullie? En als mama dan zegt dat wij dan zondagavond shoarma gaan eten? Nou dan ga ik toch lekker alsnog naar De Python. Mijn papa pakt snel een koffertje voor mij in en hup, wij weer op pad.

Omdat ik nog geen boterham heb gegeten, maakt mijn opa snel een toverbroodje voor mij en dan een broodje met aardbeien. Hmmm, zo lekker. En ik ben niet de enige die daar zo over denkt, want Pluto die kijkt het brood bijna van mijn bord. Ik moet hem een paar keer vanmanend of is het vermanend toespreken.

Oma heeft ondertussen het speelkleed al naar beneden gehaald. Het is bijna weer ouderwets. Alleen is het nu geen maandag dat ik bij mijn opa en oma ben, maar zaterdag. Ik bouw en speel, ook met autootjes en tussendoor ook nog even op de iPad, die wel heel erg oud aan het worden is en niet meer zo goed oplaadt.

En dan aan het einde van de zaterdagmiddag moet Almere voetballen. Natuurlijk juich ik het hardst van allemaal als Almere scoort. Oma maakt ondertussen ei met frutsels en dat eet ik op brood. Bijna net zo lekker als shoarma, maar die aardbeien zijn toch echt het lekkerst van alles. Als het Sinkerklaasjournaal begint zet oma voor mij de televisie op een andere zender. De Pieten zijn ook vandaag heel erg sloom en ondeugend, maken overal een rommeltje van en lachen iedereen en elkaar uit.

Een van die Pieten heeft, eerder vandaag, in het winkelcentrum Opa IJsbeer ondersteboven gelopen en opa heeft toen verteld dat ik bij hem slaap vannacht. ‘Dan komen wij hem daar wel een kadootje brengen’, heeft Rommel Piet tegen Opa IJsbeer gezegd. Voor ik ga slapen, zing ik samen met opa en oma nog een paar versjes voor Sinterklaas en mag ik mijn schoen zetten. Daarna moet ik naar bed. Opa brengt mij en leest voor en zingt een liedje. Nou dat kan hij echt niet. Ook al gaat het over hemzelf; mijn ouwe opa.

De volgende morgen als ik opsta is opa weg, aan het wandelen. En hij heeft helemaal niets gezien, geen cadeau, helemaal niets. Nou ik wel, ik schrik me een hoedje. Oma, oma, o kom toch eens kijken. De kamer is een geweldige rotzooi. Het kleed is omhoog getrokken. Er ligt zelfs een stoel ondersteboven en mijn schoen… waar is mijn schoen? Nou die hangt aan een deurkruk. Die Piet die heeft er echt een bende van gemaakt en ik help oma met opruimen. Maar een ding is weer lief, Rommel Piet heeft ook een pakje en een brief voor mij achtergelaten.

En weet je wat daarop stond?

Ik zal het jullie vertellen: Lieve Daeley, dat ben ik dus. Waar was je nou. Ik maar zoeken, niet op de Python, niet op de Mickey Mousse. Geen schoen, geen water, geen hooi. Ik zei nog tegen je opa: Als er een schoen staat en water en hooi, en er mooi gezongen is dan heb ik een cadeau voor Daeley, maar ik zie niets. O o o, ja daar bij de deur daar staat een schoen en hooi en water, stukje oud brood. Het laatste kadootje van vannacht helemaal onder uit de zak, eindelijk heb ik je gevonden. Maar nu is het papier op, ik heb iets van je oma geleend. Lieve Daeley laat altijd goed weten waar je bent. Ik zoek me een rotje. Pak maar gauw uit. Dikke knuffel. Piet.

Nou dat laat ik me geen twee keer zeggen. Ik vergeet daardoor bijna de Sint en Piet te bedanken, maar gelukkig is oma er om mij dat te vertellen. En opa? Als die terug is geeft hij mij weer twee van zijn boterhammen en nog een extra met aardbeien. Ben ik toch niet voor niets bij hen geweest.

Oma en opa zetten met mijn hulp daarna het kadootje in elkaar. Papa en mama komen mij aan het begin van de middag halen, maar ik mag van Opa IJsbeer pas gaan nadat ik een appel en nog wat aardbeien heb gegeten. Ja, die aardbeien laat ik mij niet door de neus boren. 

Opa IJsbeer

Yari en de woorden schat

Zondag 15 november 2020

Als kleinzoon van Opa IJsbeer moet je wel een dikke huid hebben. Iedere keer weer bij hem logeren hoort een feestje te zijn, maar gelukkig is oma er ook nog om alles in goede banen te leiden, want anders… Het is alweer een tijdje geleden dat ik bijna iedere dag bij hen over de vloer kwam. Als ik daaraan terugdenk, dat is echt een te gekke tijd geweest. Geen school en toch iedere dag weer naar school via de computer. Nieuwe woorden leren, rekenen, tafels leren en veel buiten spelen. Soms ook met mijn lievelingsnichtje.

Wat hebben wij plezier gehad, in de tuin en bij de vijver; van oma geleerd een pijl en boog te maken en dan niet op elkaar richten. Ja (zucht) dat was toen het nog mooi weer was en lekker warm en nu, nu is het buiten fris en regenachtig en blijf ik binnen. Alhoewel.

Op zaterdag, o nee op verzoek van oma ben ik al op vrijdagavond gekomen. En tot mijn verrassing schuiven mijn neef en nicht op zaterdagmiddag ook aan en blijven een nachtje slapen. Dat is dikke pret met zijn drietjes. Het hele huis wordt op zijn kop gezet. Verstoppertje spelen, soep zonder sliertjes eten en gedraaide patatjes. Hmmmm lekker.

En serieus? Nou dat probeer ik echt wel te zijn, maar die Opa doet er alles aan om mij te laten struikelen. Niet letterlijk maar hij doet wel steeds een poging om mij op het verkeerde been te zetten. Waar hij nog steeds geen erg in heeft, is dat ik toch echt links georiënteerd ben. Misschien voor menigeen een moeilijk woord, maar ik schrijf links en als ik een bal wegschop doe ik dat het liefst met mijn linkervoet en heeft mijn rechterbeen vooral de functie van chocoladebeen. Dat laatste heeft dus niets met Sinterklaas te maken, maar meer dat ik dat been vooral gebruik om op te staan.

Maar goed Opa IJsbeer leert mij zo nu en dan ook nog wel iets. Zo heb ik zaterdag met oma, en mijn neef en nicht een nieuw spel gespeeld. Voor mij nieuw. Allemaal letters gebruiken om woordjes te maken en die woordjes op een bord plaatsen en als je dat dan goed doet, dan krijg je daar punten voor. Opa IJsbeer telt die punten. Aan het einde heb ik als eerste mijn balkje helemaal leeg. Dat lukken mijn nicht en oma ook. Alleen mijn neef Gianny niet. Die krijgt voor straf tien punten in mindering en daardoor heb ik de meeste punten en dus het spel gewonnen.

En dan mogen wij, voor het slapen gaan, onze schoen zetten. Wel moeten we met zijn drietjes zingen. Oma zingt mee, Opa IJsbeer niet, want tjeempie die man zingt vals. Vanmorgen zijn wij alweer vroeg wakker, voor het krieken van de dag zelfs en vinden in onze schoen een cadeautje. Voor mij speciale potloden, een gum en een mooi schetsboekje waarin ik meteen enkele tekeningen maak, want spelen met mijn dino’s en tekenen zijn toch wel de leukste dingen.

Mijn Opa IJsbeer heeft gewoon het verkeerde beroep gekozen en wil in de loop van de ochtend weer schooltje spelen. Ik moet van hem allerlei woorden opschrijven, zodat hij kan laten zien hoe alles kan worden geschreven. Slapeloze nachten houd ik daaraan over, waarom mag ik geen nagt schrijven als ik dat versta. En vlonkeren van een sterenheemel kan toch best. En hij doet ’s middags een dutje waarom mag ik dan niet duten of lekker weg doeselen schrijven. Om die man, en mijn moeder, een plezier te doen, zal ik het op school goed schrijven. Beloofd!

Maar nu wil ik toch echt gewoon met Fayèn met mijn dino’s spelen. En dat het buiten blaadjes sneeuwt en dat de wolken beginnen te huilen is voor iedereen jammer. Maar voor ons? Wij zijn gewoon te druk om ons daar druk over te maken en spelen ons eigen spel. En de volgende keer dat wij samen zijn, gaan we daar gewoon weer mee verder.

 

Opa IJsbeer

Een vijfklapper voor de beker

Zaterdag 29 augustus 2020

Na een handvol oefenwedstrijden is trainer/coach Rody tevreden over de ontwikkeling die zijn team doormaakt. Vandaag staat voor de onder veertien van FC Almere de eerste krachtmeting op het programma waarin iets te verdienen valt. Het elftal is voor de beker in een poule gekoppeld aan Aalsmeer, het tweede van Kampong en Hooglanderveen. Dat laatst genoemde team is vandaag de eerste tegenstander, een duel dat al vroeg in de ochtend wordt afgewerkt op sportpark De Marken.

Hooglanderveen is voor een deel van de Almeerse jongens een bekende. De laatste wedstrijd tegen die ploeg leverde een moeizame 1-0-zege op. Maar ja toen stond er wel een heel ander elftal binnen de lijnen. Er zijn immers diverse spelers vertrokken of gestopt. In korte tijd is Rody erin geslaagd om van ‘zijn selectie’ een vechtmachine te maken. En dat vechten is in de goede betekenis van het woord bedoeld. En dreigt iemand te ontsporen dan grijpt Rody verbaal meteen in.

Vanaf het eerste fluitsignaal laat Almere zien dat er slechts een team aanspraak op de overwinning maakt. Wel duurt het zeventien minuten voor de score wordt geopend. Op aangeven van Luca scoort rechtsachter (!) Alessio in tweede instantie. Een minuut later krijgt Luca weer een assist op zijn naam, ditmaal bedient de snelle rechterspits Ian, die afdrukt: 2-0. En als dan voor rust ook nog teamspeler Xavjé het net laat bollen lijkt de wedstrijd gespeeld.

De verslaggever weet echter ook dat na een tevreden ploeg na de pauze in kan dutten. In die eerste 35 minuten is doelman Tim geen enkele keer onder druk gezet en zijn belangrijkste daad is goed uitkomen op een diepe bal. Het centrale duo aanvoerder Soefian en de bikkelende Dion hebben bovendien hun zaakjes goed voor elkaar. Aan de zijkanten geven Alessio en Bram niets weg.

Na de hervatting vervangt de jeugdige, felle Kevin Bram en dat is zeker geen verzwakking. Ook de andere wissels pakken goed uit, maar eerst maakt Luca er nog 4-0 van na een schitterende steekpass van Xavjé.

Na die vierde Almeerse goal wordt het spel wel iets slordiger, waardoor Hooglanderveen eindelijk voor het doel van de gastheren kan komen. De afwerking laat echter te wensen over.

Het siert de bezoekers dat zij blijven voetballen en blijven hopen op een beter resultaat. De eindstand wordt door een goed doorzettende Donny, in het veld gekomen voor Xavjé, op 5-0 bepaald. Met vijf verschillende doelpuntenmakers is coach Rody uitermate tevreden. Dit is een basis om door te gaan. ,,Veel veranderen ga ik nu niet, want ik wil graag nog iets verder komen in de beker’’, zo vertelt hij na afloop.

 

Opa IJsbeer

Boven de wolken schijnt alweer de zon

Zaterdag 23 augustus 2020

Driemaal is scheepsrecht. Driemaal ben ik zaterdag langs de manege in het Buitenhout gekomen en driemaal heb ik een regenbui over mij heen gekregen. De eerste keer is dat totaal onverwacht en ben ik tot op het ondergoed nat geworden. Een koude douche zogezegd, de volgende keer heeft een poncho redding gebracht en bleef de schade beperkt. De laatste keer op de terugweg heb ik het water maar over mij heen laten komen.

Achteraf gezien zijn die regenbuien ergens goed voor geweest. Zij staan voor de drie tegentreffers die de jongens van onder veertien van FC Almere gisteren hebben verwerkt. Op Sportpark De Marken in Almere Haven hebben zij die ochtend geoefend tegen hun leeftijdgenoten uit Huizen. Noem het rustig de gele kant van De Wolfskamer. Een lastige tegenstander met trucjes waar de Almeerse jongens alleen maar van kunnen leren, moeten leren ook.

Voor mij, Opa IJsbeer, is het de eerste kennismaking met dit vernieuwde team. Diverse jongens zijn weggegaan, gestopt. Er staat een nieuwe trainer/coach voor de groep en die heeft ‘zijn team’ al enkele oefenpotjes zien spelen. Vooral achter gesloten hekken. Nu de vakantie voorbij is, wordt het tijd dat ook ouders, grootouders hun kroost kunnen zien.

Er is door Rody Schouten hard gewerkt om er een team van te maken. Goed smeedwerk kost nu eenmaal tijd en er zijn nog enkele weken te gaan voor de competitie losbarst. Er komen ook nog enkele bekerwedstrijden, met enkele goede tegenstanders. En dan is zo’n wedstrijd tegen de taatjes (en drie nennen) uit Huizen een mooie leerschool. Ook voor Opa IJsbeer om te wennen aan deze ploeg.

Het is nog veel te vroeg om te juichen, maar de teamgeest lijkt groot. Evenals de veerkracht. Er zijn nog diverse verbeterpunten, zowel op het gebied van uitvoeren van taken als op het technisch vlak. En dat is maar goed ook, want anders staan die jongens niet hier maar op De Toekomst of in Utrecht of…

Diverse kansen krijgt het team van Schouten voor rust. Luca is het dichtst bij een doelpunt, maar zijn inzet wordt nog net tot corner verwerkt. Aan die korte corners schort nog wel iets, de uitvoering kan stukken beter en als iedereen zich eigenlijk heeft neergelegd bij een doelpuntloze eerste helft slaat de tegenstander, ik tel dat buitenspel uit de beginfase maar niet mee, toe bij de eerste echte kans; uit een wel heel gemakkelijk gegeven vrije trap.

Na de hervatting is Almere iets minder dominant, maar krijgt voldoende mogelijkheden de wedstrijd naar zich toe te trekken. De leidsman wil echter niets weten van hands in het strafschopgebied (driemaal) en onthoudt ook Huizen een penalty bij een overtreding. Toch wordt het gelijk door Luca die op snelheid iedereen klopt, inclusief de keeper.

De vreugde is groot maar van korte duur. Drie minuten later valt de 1-2, de Almeerse grensrechter vlagt terecht; er is hands gemaakt en daarvoor ook al een overtreding gemaakt. Maar de arbiter komt niet terug op zijn beslissing: doelpunt. Als dan een kwartier later de 1-3 valt is de wedstrijd wel beslist. Of toch? Gianny denkt hier anders over en met een geweldige pegel zorgt de middenvelder voor de aansluiting.

En die gelijkmaker? Luca en Donny hebben de mogelijkheid op, maar ja er drijven alweer donkere wolken binnen op Sportpark De Marken. Maar Opa IJsbeer weet een ding zeker. Boven die wolken schijnt alweer de zon.

 

Opa IJsbeer