Opa IJsbeer geniet van jeugdvoetbal

Zaterdag 27 oktober 2018

 Nee papa, we hebben niets tegen Gianny gezegd, dus hij kan het ook niet erg vinden als je niet komt kijken. En dan hoeft hij of een van de andere kleinkinderen ook geen verhaaltje voor je te schrijven. Daar zijn er deze maand al genoeg van verschenen.

Het zal je maar gezegd worden door je eigen dochter. En zij is de aanstichtster van al die verhaaltjes, want zij moest mij zo nodig Papa IJsbeer noemen. En zwanger worden waardoor ik nu Opa IJsbeer ben. En nu mag ik niet eens komen kijken naar een thuiswedstrijd van mijn oudste kleinzoon. Niet zomaar een wedstrijd, nee een echte derby. Ook nog eens de wedstrijd tussen de nummers één en twee, twee teams met evenveel punten. Het doelsaldo is in het voordeel van Waterwijk, zodat het team van kleinzoon Gianny op de tweede plaats staat.

Ik weet nu al dat Waterwijk er alles aan zal doen om bovenaan te blijven. Ze hebben ook wat goed te maken, want voor de beker heeft een zeer fel FC Almere hun leeftijdgenoten uit Stad op sportpark Rie Mastenbroek met 0-6 geklopt. En dat komt hard aan.

Genoeg redenen om op tijd op te staan en naar Almere Haven te verkassen. Gelukkig heb ik eerder deze week de badkamer al schoongemaakt, zodat ik met een gerust hart kan scooteren. Als ik Buiten uitrijd word ik vergezeld door een waterig zonnetje, dat zich genesteld heeft aan de andere kant van de A6.

Zelf tuf ik nog iets verder via Pon, misschien ooit eens vragen om shirtsponsor te worden, naar de tuibrug en de woonboten langs de Lange Wetering. In de verte blinkt ons kasteel, dat nooit afgebouwd wordt, geen trouwlocatie wordt en het themapark WitchWorld is helaas ook afgeblazen. De wind heeft vrij spel en blaast bladeren door de kieren.

Op Sportpark De Marken zitten de jongetjes nog lekker warm binnen. In de gang staan enkele moeders de kansen van hun kroost te bespreken. Mijn schoonzoon en kleindochter arriveren. En zij, Fayèn, laat het IJsberen-hart weer even sneller slaan. Tjeerd legt nog een keer uit wat hij van zijn ‘Bende’ verwacht: vlammen.

Dat laatste valt een beetje tegen, in het begin. Een spetter van Waterwijk belandt boven het hoofd van doelman Dylan op de lat. De Almeerse keeper maakt bovendien enkele schuivers onschadelijk. Gastspeler Yannick moet een voormalig teamgenootje in bedwang houden en als hij er toch een keer langs glipt dan zet Gianny wel een sliding in om alle gevaar te ontzenuwen.

Almere heeft duidelijk moeite met de gasten. Wessel buffelt op het middenveld, met Chigelny naast zich. Nu maar hopen dat ik zijn naam goed heb geschreven. Die Chigelny dus, zorgt met een prachtig schot in de kruising voor de ommekeer: 1-0. Bij Waterwijk dringt het besef door dat deze drie punten niet zomaar meegaan naar Stad. En Almere begrijpt dat er hard gewerkt moet worden voor de goals.

De club in het groen krijgt nu kansen en enkele Waterwijkertjes krijgen een waas voor ogen. Gianny gilt het uit als hij geraakt wordt. Nee geen knecht maar hij is een Baas en staat weer op. Met een flink ei op zijn wreef. Dat zie ik pas na afloop.

De eerste helft is de thuisploeg goed doorgekomen en als de buitenspelval, de grensrechter van Waterwijk vlagt tevergeefs, niet goed dichtklapt kan Rayen er 2-0 van maken uit een pass van Gianny. De vreugde bij Almere is groot. Luca jaagt op zijn goal, Ocean pingelt en ja Almere is nu sterker. Xavje mikt de bal op de lat. Met latjetrap is het dus gelijk.

Tjeerd stuurt zijn jongens en laat Gianny en Yannick van plaats wisselen als de gevaarlijke rechtsbuiten van de bezoekers, hij overwoog in de zomer nog over te stappen naar Sportpark De Marken, in de spits gaat spelen. Waterwijk drinkt nog wel aan, maar het is tevergeefs. Almere weet niet van wijken en als Chigelny, de partijdige grensrechter van Waterwijk is vervangen en de tweede assistent steekt zijn vlag niet omhoog, de keeper uitspeelt en de bal tussen de palen prikt, is de wedstrijd gespeeld.

Een heerlijke pot. Als Opa IJsbeer ben ik niet helemaal onpartijdig. En namen, van Waterwijk ken ik niet en van Almere? Ja daar blijf ik moeite mee hebben. Dus als jouw naam hier niet voor komt, dan wil dat niet zeggen dat jij niet hard hebt gewerkt. Jij en jij dus dubbel gefeliciteerd.

PS Ik vergeet scheidsrechter Tanis. Jouw vader heb ik nog zien voetballen en hij mag trots zijn op zijn zoon, want hier staat een onpartijdige leidsman.

PS 2 De pretfoto van de ijsberin is gemaakt door Martin Baas

Yari en Opa IJsbeer in het drukke Artis

Dinsdag 23 oktober 2018

 Artistiek?

Ik zoek je.
Een bezoeking?
Nee een bezoekje aan…
Artis!

Ik geef het toe, deze woorden zijn niet van mij, maar van Opa IJsbeer. Zelf heb ik iets anders in gedachten. Maar ik gun hem de lol. Gisteren heb ik nog met mijn oma en met mijn grote neef Gianny gezwommen, maar vandaag moet ik mijn oude opa een beetje in toom houden. Ik fungeer dus als een soort oppasser.

Anders gaat hij gekke dingen doen. Hij wil mij bijvoorbeeld meenemen naar een museum, dat ook geschikt is voor kinderen. Oké het Vestingmuseum in Naarden is leuk en daar heb ik veel plezier gehad met hem, maar daar wil ik toch niet iedere keer heen.

En het bezoekje aan de Oostvaardersplassen is ook niet verkeerd. Dat verandert voortdurend en een klein beetje gluren naar de dieren… Maar dat kan ik ook op andere plaatsen.

Zoals in Utrecht waar ik heb gegriezeld bij de dinosaurussen. Daar wil ik wel weer heen, maar oma zegt dat die er niet meer zijn. Die dinosaurussen bedoelt zij.

Dus dan toch maar weer naar Artis, daar ben ik al een hele tijd niet geweest. Dat is goed Yari, zegt mijn opa, dan gaan we daar vandaag heen. En wat wil je daar dan allemaal zien? Nou dat is voor mij geen punt: de tapirs en de vissen, krokodillen, leeuwen. En, nou ja, heel veel dus. Maar ik kan niet alles aan jullie laten zien en ik ga ook niet alles verklappen. Nu vragen jullie je misschien af, waarom begint Yari nou met tapirs? Dat zal ik vertellen. Opa IJsbeer en ik zitten soms op de fiets en dan fietsen we door de Faunabuurt en door de Tapirstraat. Ook als ik naar de bushalte wandel, kom ik door die straat. En Opa IJsbeer heeft mij wat over de tapirs vertelt, dus daarom.

Maar voor we daar zijn komen we eerst langs apen en pelikanen. Die zijn in de zomer verhuisd. In juni is er nog een pelikaan ontsnapt uit Artis. Want de roze pelikanen, kunnen niet alleen heel mooi drijven, maar ook vliegen. Om te voorkomen dat ze uit Artis wegvliegen, worden ze gekortwiekt. En deze pelikaan heeft voordat de oppassers dat kunnen doen de vleugels genomen. Bij die pelikanen zitten ook aalscholvers, die zie je bij ons ook in de buurt. En die mogen wel vrij rondvliegen. Maar ze komen graag bij Artis, omdat ze hier een lekker visje kunnen vangen.

Bij de tapirs, met hun gekke kleine slurfjes, ga ik op zoek de babytapir. We lopen helemaal rond en zien wel lama’s en andere dieren. En twee luie Zuid-Amerikaanse tapirs, die alleen hun kop op willen tillen. Maar een kindje zien we niet. Aan een Artis-meneer vragen wij of de jonge tapir binnen zit. Volgens hem moet hij wel buiten zijn. Wij lopen tweemaal rond de pampa en zoeken en zoeken. Maar nee hoor, ook onder de brug niet. Er is geen jonge tapir te vinden.

Dan maar naar de vissen. We komen langs de jaguars, die heen en weer ijsberen en bij de stokstaartjes die rondrennen. Eentje houdt de wacht en kijkt rond of er geen gevaar is. Nou mijn Opa IJsbeer is zeker niet gevaarlijk, dus even later doet de wachter ook vrolijk mee aan het tikkertje spelen.

De dinosaurussen in Artis leven niet meer, dus daar hoef ik niet naar te kijken. En tegen de eieren schop ik natuurlijk niet. Want anders breekt de schaal misschien wel en komt er een gevaarlijke dino uit. Nou maar vlug naar het aquarium, waar de vissen in grote bakken rond zwemmen. Uiteraard wil ik de haaien zien, maar ook een Nemo-vis en een Dory-vis, die in het echt heel anders heten. Maar ga dat zelf maar bij Artis vragen.

V

ia de rumoerige zeeleeuwen komen we bij het vlinderhuis. Buiten druppelt het zachtjes en binnen druppelt het ook, maar niet van de regen, maar omdat het hier zo warm is. Daar houden de vlinders van. Ook vandaag zie ik weer veel grote, blauwe Morpho-vlinders vliegen. Als ze van het fruit eten, dan hebben ze hun vlinders meestal opgevouwen en hebben een totaal andere kleur. Een vlinder die de vleugels uitgespreid heeft op een blad is heel bijzonder.

De overgang van de vlinder naar de gorilla is voor sommige mensen misschien groot, maar voor mij niet. Want een vlinder is teer en dat is een baby ook. Vraag maar aan moeder gorilla, die geen enkele jonge gorilla in haar buurt veelt. Een moeilijk woord hè, velen. Maar wel mooi, want dat past wel bij dit onderwerp. Velen hebben naar de moeder gekeken, zo veel dat ik opa even kwijt ben. Hij staat grinnikend bij een ander raam en heeft alles in de gaten.

Nou als hij spelletjes wil spelen, dan kan dat. Maar eerst even eten. En dan klimmen en glijden en klimmen en weer glijden of beter toch maar naar beneden klimmen en weer omhoog. En opa die ziet mij niet meer en maakt zich ongerust, omdat er ook enkele heel kleine kinderen zijn en anderen die ruzie zoeken. Hij vindt het een beetje te druk worden en zegt dat we verder moeten. Langzaam op weg naar huis.

Via de olifanten, die alles onthouden dus kun je ze beter niet plagen, komen we bij de leeuwen. De jonge leeuwinnen liggen tegen het huis aan waar de jonge leeuw achter glas ligt. En hij wil het liefst naar zijn nieuwe vriendinnen toe. Maar moet nog even wachten.

De krokodillen liggen vandaag niet bij elkaar. De schildpadden zijn druk in de weer en de mensen verdringen elkaar daar allemaal. Alleen de kinderen krijgen voorrang. Dan kun je beter in het voormalige apen- en vogelhuis kijken. Daar lopen en vliegen veel dieren los. En sommige zijn neppers, om mensen zoals mijn Opa IJsbeer voor de gek te houden.

Genoeg verteld voor vandaag. Op de terugweg naar het station gaat vlak voordat de tram wil passeren een brug open. Dat is best een leuk gezicht. En al die fietsers die zich dan naar voren dringen en meteen wegsprinten terwijl de bomen nog omhoog gaan… En de gevolgen voor ons? Nou wij missen onze trein. Niet dat zoiets veel uitmaakt, want er gaan meer treinen naar Almere en mijn mama is toch nog aan het werk.

Gianny houdt Opa IJsbeer in toom bij het voetbal

Vrijdag 19 oktober 2018

 De leerkrachten op mijn basisschool De Ark hebben weer iets nieuws bedacht; wij nemen de vrijdag voor de herfstvakantie een studiedag op zodat Gianny een dagje op zijn Opa IJsbeer kan passen. En het mooiste is, Chantal van Almere City zit ook in het complot en belt op donderdag mijn opa met de vraag of ik vanavond met een vlag wil zwaaien als Almere tegen Go Ahead moet voetballen.

Tegen beide dingen zeg ik uiteraard geen nee. Want mijn opa heeft soms wel wat extra steun nodig. Zeker omdat hij ook nog eens op vrijdag mijn neefje Yari uit school moet halen. Soms doet hij dat op de fiets en als hij ook mijn neefje Daeley in huis heeft, doet hij dat met de bus. Vermoeiend voor hem al die kinderen. Dus een beetje oppassen als oudste kleinkind is niet overbodig en dat gaat mij prima af. Omdat Opa IJsbeer niet van plan is om complimentjes uit te delen, doe ik dat zelf maar.

Maar eerst ga ik met hem boodschappen doen. Prompt vergeet hij het boodschappenbriefje en dus ook de perssinaasappelen. Ja, dat weet ik natuurlijk niet, dat die ook in huis moeten komen. Wel dat er vanavond pizza’s gegeten worden en om te voorkomen dat opa er twee voor zichzelf meeneemt, kies ik er maar een voor mezelf uit. Een die ik wel lust. Met lekker veel kaas.

Als Opa IJsbeer Yari uit het Drieluik ophaalt, blijf ik alleen in de Faunabuurt en bereid mij voor op de lunch. Dat betekent dus een broodje ham voor mij en een toverbroodje voor mijn oudste neef. Mijn tweede boterham, echt een uitzondering dat ik die krijg, is ook een toverbroodje.

En dan begint de lange vermoeiende middag. Waarmee houd je zo’n man nou uren bezig? Tijdens zo’n oppasdag neem ik die man meestal mee in de trein en we rijden soms kriskras door het land. Maar zoals al gezegd, dit is geen gewone dag en de ochtend is al voorbij en er komt ook nog een avond. Natuurlijk kan ik een potje schaken met hem, maar daar heeft Yari niets aan, want die kent de spelregels nog niet. Dus Opa IJsbeer mat zetten, is er vanmiddag niet bij.

Het beste kun je die ijsbeer maar gewoon met rust laten, heeft Mamoe mij geleerd. En dat werkt. Nou ja, een beetje. Want hoe doe je dat. De hele middag op mijn gsm filmpjes kijken, valt niet mee. En wat moet Yari dan? Nou gewoon om een iPad vragen en ook filmpjes kijken.

Zoiets is uiteraard reuze saai. Daarom heb ik er een spelletje van gemaakt. Gewoon een keer van plaats wisselen, zonder dat opa het merkt. En zo nu en dan een andere houding aannemen. Dat helpt echt om die lage middag door te komen.

Als mijn oma thuiskomt van haar werk, zijn de pizza’s bijna klaar. Voor zichzelf wokt oma garnalen. Die vind ik echt niet lekker, dus ben ik blij dat ik voor Opa IJsbeer een mijzelf een pizza in de oven heb geschoven.

Na het eten gaan opa en ik naar sportpark Fanny Blankers-Koen, waar onze club vanavond de topper uit de eerste divisie speelt. Nee, die andere naam gebruik ik niet, want dat is alleen maar een hoop reclame en verandert over een paar jaar toch weer. We zijn vroeg en Ik moet nog even wachten op de andere kinderen. Opa kletst ondertussen met een vroegere sportmedewerker van hem, die ook in het stadion is.

Als het half acht is moet ik mij omkleden in het tenue van Almere City. Ik krijg nummer twaalf, het nummer van de twaalfde man, de supporters.

Jordy, de keeper van mijn vroegere team bij FC Almere, heeft nummer veertien gekregen. En samen met hem heb ik heel veel lol. Jammer dat Quinten er vandaag niet bij is, want ik denk dat hij zoiets ook heel leuk vindt.

Bij de receptie van de club krijgen we de vlaggen en even later gaan we het veld op. Het licht gaat uit, voor de clubmascotte en wij zwaaien en zwaaien en zwieren. Maken een haag voor de spelers als die het veld op komen. Als de wedstrijd begint, kleden wij ons snel weer om in onze eigen kleren.

En Opa IJsbeer? Die heb ik ondertussen aan de zorgen van mijn oom Daniel overgedragen, want die zit ook op de tribune. En hij houdt Opa IJsbeer daar in toom, want wat die man tijdens de wedstrijd allemaal wil roepen… Daar wordt een oppaskind niet groot van.

Ik houd mijn hart soms vast. Als de scheidsrechter fluit, dan weet die man het altijd beter. Ik denk dat het veel beter is om opa een spreekverbod op te leggen, of voor aanvang van de wedstrijd op te sluiten in de kleedkamer met een spannend boek of een poëziebundel. Daar heeft hij een hele lade vol van.

En de wedstrijd zelf? Die is spannend. Jammer dat wij hebben verloren. Maar eerlijk waar Go Ahead is vandaag iets beter. Alleen die kopbal in blessuretijd, die moet wel zitten hoor.  Hoe dat moet? Ik zal het een keer komen voordoen. Gewoon op het juiste moment springen, zoals ik vorige week heb gedaan tegen AS’80. En zaterdag in het bekerduel met SDO scoor ik opnieuw voor mijn club FC Almere. Als laatste man beloof ik dat. Kan ik makkelijk zeggen. Jullie zijn er toch niet bij. En mijn opa is er dan ook niet bij. Die koopt dan bloemen, omdat hij daar zo van houdt.

PS

Ik heb woord gehouden en de openingstreffer gemaakt. De wedstrijd hebben we ook gewonnen, met 2-3. Dus wij bekeren verder.

 Kleedkamerfoto is gemaakt door Ingeborg Zeilstra-Molenberg

De verjaardag van een prinses door Fayèn (en zonder Opa IJsbeer)

Zondag 14 oktober 2018

Mijn Opa IJsbeer kan er niets van. Hij doet wel alsof, maar zijn verhaaltjes kloppen van geen kant. Mijn broer, neefjes en ik – zijn prinses – zijn de echte schrijvers. Maar dat hadden jullie allemaal al wel door. En zijn foto’s? Nou soms lijken ze nog wel ergens op. Maar er zijn momenten dat hij niet eens van zijn plaats komt.

Deze maand ben ik jarig (geweest) en mijn oma Tineke zingt iedere dag over een Oktoberkind. Dat is zijzelf ook, net als mijn neefje Daeley. En Opa IJsbeer, hmmm, die komt altijd achteraan. Hij houdt niet van verjaardagen en viert ze daarom ook niet. Wat een klein kind, denkt zeker dat hij altijd zes jaar blijft. Hij doet in ieder geval wel alsof.

Maar waar was hij? Toen ik op mijn verjaardag naar school ging. Oké hij heeft Yari, mijn neef gebracht naar mijn verjaardagsfeestje. Maar zelfs toen heeft hij niet gewacht tot ik was uitgespeeld in het speelparadijs, bij hem om de hoek. Het is dat mijn papa hem nog wel heeft gezien, want anders… Ik heb even getwijfeld of hij er zelf wel is geweest.

Ja zaterdag heb ik hem gezien. Bij mijn broer Gianny, die moest voetballen. En hij scoorde nog ook, als laatste man, uit een hoekschop. Toen was Opa IJsbeer er wel. De hele wedstrijd.

En flauw dat Opa IJsbeer deed. Toe ik verstoppertje speelde, ging hij er zich mee bemoeien. En toen ik even niet bij de buutpaal was, riep hij; vrij voor de hele kliek. En mijn papa maar lachen. Ikke niet hoor, want hij deed helemaal niet mee. Daar had hij ook geen tijd voor, want hij moest ook nog naar Amsterdam om daar weer van die gekke gedichten voor te dragen. Opa dat soort gedichten verzin je niet als je zes bent, dat doe je maar als je twee zessen bent.

Vandaag geef ik opnieuw een feestje. Vooral voor de oudere mensen, en een paar kinderen. Mijn mama heeft taart laten maken. En ik krijg nog allerlei cadeautjes. Bijna iedereen is er. En Opa IJsbeer, hij is er, maar ook weer niet. Terwijl iedereen in het zonnetje zit, zit hij in de schaduw aan de grote tafel. Bang dat hij smelt. Je bent nu eenmaal een ijsbeer of niet.

En op die tafel, speelt zich iets bijzonders af. Daar raakt Barbie zwanger. Daarom gaat ze trouwen met Ken. En de hond Gusta mag daar ook bij zijn. Opa niet. Want die gaat daar dan weer iets flauws over zeggen. En weet je waar ze gaan wonen? In hun nieuwe huis. Over een paar weken krijgen ze de sleutel en volgende maand trekken ze daarin.

Wat doe je met een kind

een kind dat graag met poppen speelt

en opa om haar vinger windt

een kind dat zich niet gauw verveelt

dat kind dat sluit je in je hart

Met dank aan papa Martin, mama Naomi, Opa IJsbeer en Bianca Hazenberg voor de foto’s.