De bizon gesignaleerd

Vrijdag 22 december 2023

Er wordt gedanst, getrouwd en gezoend in de schaduw van de boerderij van JeZus. Ogenschijnlijk een en al vrolijkheid in deze donkere dagen, waarin het weer vooral nattigheid laat voelen. De onrust dat de mens niet alles onder controle heeft is evenwel duidelijk voelbaar. De natuur verandert, zowel bij de mens als op aarde.

Die onrust is ook te bemerken bij de boerderij van de tweeling Jerome en Suzanne, kortweg Je en Zus, die ook dit jaar niet zijn verouderd. De ouders Jozef en Maria kijken liefdevol, maar ook bezorgd toe. Zij hebben geen idee hoe zij hiermee moeten omgaan. De geboorte van hun tweeling JeZus heeft immers eeuwen geleden al plaatsgevonden. En dat is het enige wat er niet verandert.

Zelfs de dino is een jaar geleden teruggekeerd, terwijl de ontdekker en tevens naamgever van de boerderij daar zo zijn vraagtekens bij zet. Vorig jaar heeft hij geprobeerd dat te verdonkeremanen. Die poging is, zoals blijkt uit de vorige zin, mislukt. Toch wordt het herhaald, zoals de geschiedenis zich herhaalt zodat wij er lering uit kunnen trekken.

Ruim tweeduizend jaar geleden zitten immers de herbergen overal propvol en moeten Jozef en Maria uitwijken naar een stal, die nu is uitgegroeid tot hun boerderij. En kijk maar eens goed om je heen… is er nog plaats ergens en op hun erf?

Je zou daarbij bijna denken dat er een nieuwe zondvloed op komst is en dat het enige veilige plekje op deze globe de uit de kluiten gewassen stal en zijn omgeving is. Niet alleen de ijsbeer heeft zich vanuit het hoge noorden laten afzakken naar dit onderkomen.

Ook de bizon is gesignaleerd terwijl toch echt cowboys en indianen overal in de ban zijn gedaan dus er daar voldoende onbedreigde leefruimte voor hem overblijft. Of speelt er iets anders? Scheiden wegen zich?

De engeltjes zijn daarover voor even uitgezongen en maken pas op de plaats. Een diepe buiging wordt gemaakt voor het licht, dat maar blijft schijnen. Euforie is er ook in de polder ondanks dat de bouw vooral teruggrijpt op herhalingen en het stapelen van fouten. De grachtenhuisjes maken dat weer goed en zijn in trek.

In het dal blijft het spoor ongebruikt. Deels een kwestie van kostenbesparing, maar ook is het materiaal verouderd en daarom moet omzichtig omgesprongen worden met bruikbare minuten in deze onzekere tijd waarin peilingen en stemmingen voor andere inzichten zorgen, wildere gedachten bieden bovendien weinig soelaas bij boeren en burgers.

De roep om transparantie is traditioneel groot. Jozef en Maria hebben daar overigens ook een handje van en geven weinig uitsluitsel over het gebrek aan groei van hun kroost. De bezoekers uit het oosten twijfelen meer en meer of dit allemaal wel zuivere olie is en beginnen zich te roeren. Niets menselijks is hun vreemd.

Wat resteert zijn de dwalende schapen, die in toom worden gehouden door de wolf. Deze heeft openlijk zijn kleed afgeworpen en heeft vriendschappen afgesloten met de meeste bedreigde diersoorten in een poging het moreel van de fauna hoog te houden.

De uitsmijter is ditmaal voor de poezenkolonie. Zij hebben voor even hun muisvrienden bij de Stone House Gallery op Lesvos verlaten en tekenen voor liefde en een vreedzaam verhaal.

Opa IJsbeer

PS

Het begon allemaal met: Henk: De boerderij van JeZus (valemaan.blogspot.com)

Het vervolg: Henk: Het mysterie van de verdwenen zebra (valemaan.blogspot.com)

Ook met kerstmis: Henk: De liefde van de Python aan het eind van een vreemd jaar (valemaan.blogspot.com)

Voortgang: Henk: Het lichtpuntje in de duisternis (valemaan.blogspot.com)

Het einde?: Henk: Invasie van de dino’s (valemaan.blogspot.com)

Opa IJsbeer en de voetbalverloedering

Zaterdag 9 december 2023

Als sportliefhebber wil ik erbij zijn als de kleinkinderen sporten. Dat gaat uiteraard niet altijd, maar… De avonturen van onze oudste heb ik van jongs af aan beschreven, heb zijn team van FC Almere ook een tijdje gevolgd als verslaggever. Over judo en de tweede kleinzoon heb ik mijn licht laten schijnen en onze prinses heeft zich laten gelden als een gevaarlijke dame die haar kickboslessen alleen in de sportschool vertoont. Gelukkig maar, want op straat is er al genoeg agressie. En sport hoort tot verbroedering te leiden.

Vandaag ga ik bezoek in Kampen waar bij Door Oefening Sterk na de zomer twee van onze kleinkinderen zijn neergestreken. De Poelänten, ontstaan in de wijk Brunnepe, hebben op De Maten hun onderkomen gevonden. Op het hoofdveld speelt ons jongste kleinkind vandaag een wedstrijdje tegen leeftijdgenoten van Zalk, dat zonder Klazien aantreedt.

Voor Daeley is het wennen, zo’n eerste jaar, in teamverband voetballen. En niet alleen voor hem, ook geldt dat voor zijn medespelers van het vijfde team van de Onder 9 jaar die nog vaak moeten oefenen voor zij een echt en hecht geheel vormen. Daar is ook de training op gericht. Spelers worden veelvuldig gewisseld en iedereen moet zo nu en dan onder de lat staan. Dat laatste moet ook ons kleinkind en zelfs bij de afsluitende strafschoppen.

Bij het bezoekende team trekt een jongetje zowel positief als negatief de aandacht naar zich toe. Bij het winnende team neemt hij de regie, scoort bijna alles en kan niet tegen zijn verlies als hij door Daeley wordt afgestopt, trapt hem na. Dit hoort niet op het veld en ook niet in een kinderverhaal! Maar het is helaas de praktijk. En daarom laat ik ook dit lezen. Dat Zalk als winnaar van het veld afstapt is terecht, maar gelukkig maakt het strafschop nemen en stoppen nog iets goed.

Hiermee is de koek nog niet op, want ook Yari moet aan de bak met zijn team. Hij speelt in het vierde van de Onder 13 jaar en treft in Dronten als tegenstander Reaal Dronten. Ook hier gaat het mis. Bij de thuisploeg speelt een razendsnel jongetje, die zich zo nu en dan als een Neymar ontpopt. Het samenspel van Reaal verloopt veel beter, dan dat van DOS Kampen en de overwinning van die ploeg is daarom volledig terecht.

Over sportiviteit valt echter te twisten en datzelfde geldt over arbitrale beslissingen en missers. Gebeuk hoort niet op het veld, emotie wel. Beide hebben plaatsgevonden. Sorry zeggen na afloop nadat je boos wordt na een bewuste beuk in de rug, maakt voor mij echter alles goed. Voor mij ben jij daarom de held van deze wedstrijd Yari. En de jongens die schelden en anderen op hun afkomst beoordelen hebben nog veel te leren.

Opa IJsbeer

PS Het team van Gianny heeft zaterdag niet gespeeld omdat Spakenburg niet in staat is geweest een elftal jongens voor de Onder 17 jaar bijeen te brengen!

PS 2 De wedstrijd tegen Hoogland is vorige week uit de hand gelopen. In de eerste helft raakt Gianny, de aanvoerder van het team, geblesseerd tijdens een duel om de bal. Terwijl hij in de dug-out zit scoort Hoogland bij een 4-0-achterstand de eretreffer. Een speler wil de bal snel meenemen, dat wordt hem verhinderd door de keeper waarna een vechtpartij ontstaat tussen één speler van Hoogland en drie jongens van FC Almere waaronder de speler, die de aanvoerdersband van Gianny heeft overgenomen.

PS 3 Is het gek dat mensen afstand nemen van voetbal?

Bij Daeley gaat een lichtje op

Donderdag 26 oktober 2023

Je hebt onwaarschijnlijk veel geluk gehad en een reis gewonnen via een radioprogramma. Alles wordt betaald en je krijgt ook nog eens 1.000 euro aan vakantiegeld mee. Waar ga je naar toe, wie neem je mee, wat ga je er doen en in welke tijd wil je er naar toe. Dit is de schrijfuitdaging van Schrijvelarij voor de maand oktober.

 

‘Ja hoor’, dat heb ik weer verzucht Opa IJsbeer, ‘heb ik eindelijk een prijs gewonnen bij een radioprogramma, krijg ik via twee doorgaans zeer betrouwbare bronnen te lezen dat de berichtgeving slechts onzin is, dus heb ik de bevestigingsbrief in duizend snippers verscheurd. En blijft het daar maar bij, maar nee hoor schrijven ze ook nog doodleuk dat juist dat bericht niet klopt.’

Met veel gepuzzel, geleerd in coronatijd, heb ik al die prijssnippers in de juiste volgorde gekregen en op een groot vel geplakt. Daarmee ben ik naar de balie van het radiostation gegaan en uiteraard geloven ze mij niet. Weg hoofdprijs, geen reisje naar de zon voor ons terwijl hier de herfst in slagregens naar zijn hoogtepunt gaat. Dat is een forse tegenvaller, maar dan krijg ik een lumineus idee: een troostprijs. Als goedmakertje, een licht in de duisternis zeg maar, krijg ik een bezoek aangeboden en behalve mijn vrouw mag ik nog een persoon meenemen.

Dat treft, want onze jongste kleinzoon Daeley logeert een nachtje bij ons en die kunnen wij dan mooi verrassen. Hij denkt dat wij hem meenemen naar Brighton in Engeland waar Ajax die avond voetbalt. Helaas wil de radiozender zover niet gaan en brengen wij vanavond een bezoek aan het gratis festival Alluminous. Wij nemen vanuit Buiten de bus naar Stad en wandelen door het verlichte winkelcentrum richting Weerwater.

Langs dit binnenmeer ligt een wandelroute van ruim vijf kilometer met in totaal acht verlichte lichtkunstobjecten. Het ene werk prikkelt meer dan de ander. Zeker bij een jongen van acht jaar die van de ene naar de andere verandering in zijn nog jonge leven stuitert en voor wie een kermis geen dagelijkse pret is.

Onderweg door het Lumièrebos glibberen wij over een bruggetje, onder bomen door en schrikken van ieder geluid. Is dat een ritselend muisje, een opvliegende vogel? En die stemmen dan, worden wij zo meteen overvallen en door wie en wat dan? Uiterst langzaam, voetje voor voetje, naderen wij Circe, die voortdurend van kleur verschiet en als een spook lijkt te bewegen tussen bomen en struiken.

Deze godin is de dochter van de zonnegod en heeft tovenaarseigenschappen. In de reflectie van het water laat ik mij bijna gaan. ‘Opa niet doen’, waarschuwt Daeley. ‘Als je die laatste stap naar haar toe maakt, dan tovert ze jou om in een varken en moet ik je voortaan Opa Varken noemen.’

Oma pakt mijn hand vast en leidt mij het bos uit. Onze kleinzoon volgt trouw en heeft ook dit verhaal gered. Over het voormalige Floriadeterrein vervolgen wij onze weg. Zelfs in het donker is dit gebied, een jaar na dato, nog indrukwekkend. Het is een echter illusie te verwachten dat critici hier nu met andere ogen naar kijken.

Misschien is het een idee alles eens in een ander licht te plaatsen. Als een baken in het duister rijst de vuurtoren voor ons op. Precies op deze plek heeft de ideeënwolk een plaatsje gevonden en strooit het geluk over Daeley en ons uit. Bestrooid met liefde en geluk laten wij ons meevoeren richting de grote M in de wetenschap dat wij daar vanavond niet zullen uitkomen.

Daeley laat namelijk zijn Fantasie spreken en heeft bedacht dat onze route verder langs het water gaat naar Maastricht. Een wandeling van niets als je weet dat aan het einde van de tocht er nog een busrit naar huis staat te wachten.

Maar eerst heeft hij nog een andere vertelling in petto, over een panorama van dieren en gebeurtenissen waarin zijn hele leven voorbij lijkt te trekken. Van klein en gevoelig, over een bloemenweide naar de volwassenheid. Terwijl het gif van de waarheid rond de spelonken loert lacht uiteindelijk de overwinning hem toe.

Terwijl de knieën knikken en er geen ijs is om te laten smelten, waden wij naar het verzengende vuur dat gevoed wordt door de rietbossen uit zijn nieuwe omgeving. Een vonk slaat over en geeft ons het laatste zetje. Vol dankbaarheid voor zoveel moois en zoveel schittering kunnen wij er weer tegenaan.

Opa IJsbeer

Een verhaal van Opa IJsbeer en zijn kleindochter Fayèn

Van oppassen op tot opassen voor

Woensdag 18 oktober 2023

Als opa heb ik diverse keren het voorrecht gekend verantwoordelijk te zijn voor onze kleinkinderen. Zoiets wordt ook wel oppassen genoemd. Ze hebben nu een leeftijd bereikt dat zoiets eigenlijk alleen voor de jongste nog geldt, hoewel die twee elfjarige banjers zo nu en dan ook een wakend oog kunnen gebruiken. Of zit het toch iets anders in elkaar?

Die vraag durf ik mijzelf eigenlijk niet te stellen, want stellen betekent ook beantwoorden. Ik draai liever ietwat om de hete brei heen. Inderdaad zo sportief ben ik als grootvader ook wel weer, om maar iets banaals te noemen.

Het geeft mij bovendien de gelegenheid voor te borduren op het sportieve vlak, want sportief is het viertal wel. De jongens trappen allemaal tegen een bal aan en de jongedame… ja dat is er een die zo stilletjes haar eigen gang gaat. Tot enkele weken geleden dan. Fayèn:  ‘Opa IJsbeer wil je komen kijken bij mijn training’, zo’n vraag is wel het laatste wat ik verwacht heb en het antwoord kan dus alleen maar een volmondig ja zijn.

En zo zit ik dus onverwacht bij Van Itterzon Sport in de sportschool om een vloeiende demonstratie van souplesse en doorzettingsvermogen te bekijken. En even moet ik aan mijn eigen sportactiviteiten denken als trainer Mike zijn pupillen mee naar buiten neemt voor de warming-up.

Ik zie mijn leraar Cees nog zo voor mij als hij ons laat valbreken op het schoolplein. Dat vallen hoort er hier niet bij en na een paar rondjes en nog wat oefeningen voor de knieën kunnen de handschoenen worden aangebonden.

Handschoenen? Inderdaad handschoenen, want deze taaie tante is helemaal gek op kickboksen. Met een fraaie serie stoten , afgewisseld door een trap met scheenbenen of voet teistert zij de boksbal.

Ondertussen geeft Mike op zijn eigen wijze de aanwijzingen. ‘Niet zeiken! Je komt toch om te trainen.’ Het is een oproep met een knipoog naar de vechters, die absoluut niet aangespoord hoeven te worden. En dat geldt zeer zeker voor Fayèn, die geen enkele vermoeidheid lijkt te kennen.

Geduldig werkt zij haar oefeningen af, luistert geduldig naar de aanwijzingen en glimt als Mike haar beloont met een luid ‘Jaaaa’. Van vechten, een partijtje sparren, komt het vandaag niet. Misschien gelukkig ook maar, want van oppassen op is het toch oppassen voor geworden. En als ik zo de zaal inkijk, nadat zij haar training heeft afgewerkt, dan constateer ik dat zelfs die volwassen vechters met respect naar haar kijken.

 

Opa IJsbeer

Die ene dag

Geschreven voor de augustus  2023 uitdaging van Schrijvelarij.

 

Een koude regendruppel viel in de kraag van haar jas en zocht zich langs haar ruggengraat een weg naar beneden. Even rilde ze kort. Tijd om zich er druk over te maken had ze niet want daar in de verte zag ze… de volgende bui al hangen. En dat was er een van totaal andere aard.

Weer bekroop haar de spanning, net zoals bij de eerste ontmoeting. Wat was zij naïef geweest. Met bijna trillende benen had zij daar toen gestaan, overgegeven aan dat beeld van hem, een bonk spieren, een blonde jonge god met een opgekweekte sixpack. En hij had naar haar gekeken, haar gewenkt, haar in zijn sterke armen genomen.

 

Ja, dat was toen. Hoe anders is het nu. Zij heeft ook zijn andere kant gezien en daar wil zij niet meer aan denken. Schichtig kijkt zij om zich heen. Is er nog een uitweg, kan zij ongezien verdwijnen.

Een bliksemschicht, een donderklap. De wereld lijkt even volledig stil te staan. Tussen de bomen van het kerkhof door ziet zij de bloemen op het grafje. Iedere dag is er één. Alleen die ene dag, die haar leven totaal heeft veranderd.

   

Hij slaat de hoek om en verdwijnt, zoals hij altijd weer verdwijnt.

 

Opa IJsbeer

Op zolder

Zondag 25 juni 2023

 

Maanduitdaging Schrijvelarij: juni 2023. Kennen jullie het verhaal van Noach en de ark? Dat van de zondvloed en zo? Dat God via een regenboog een belofte deed? Nou zijn regenbogen niet meer wat ze geweest zijn en mede daardoor is er een tweede zondvloed op komst. Wie overleeft? En hoe ziet de aarde er na de zondvloed uit? Leef jezelf uit in een verhaal tussen de 300 en 750 woorden.

 

Terwijl boven de evenaar de blauwe lucht al zinderend overgaat in de zee hoor ik in gedachten het geklop van mannen die door hun echtgenoten zijn aangezet om een nieuwe ark te timmeren. De ongelovigen, weer wordt een plank misgeslagen, wordt een verhaal ontheiligd. De vrouwen zoeken hun heil bij elkaar terwijl de oorspronkelijk opdracht toch echt heel simpel is. Van iedere soort moeten er twee mee de boot in worden genomen.

De huidige opdracht is anders. Je uitleven op de aarde en in de toekomst kijken alsof een glazen bol redding brengt. Niks daarvan, ik kijk liever naar het verleden en probeer daarvan te leren. Wat heb ik eraan als ik ga timmeren en een paar muggen weet te redden, die vervolgens door mijn  nakomelingen worden platgeslagen.

En als er zoveel arken zijn wordt de wereld daar beter van? Nu al wordt mij gevraagd excuses te maken voor zaken waaraan ik part nog deel heb. Word ik in een oorlog gefrommeld terwijl ik op mijn borst een gebroken geweertje draag. Wie kom ik wel tegen en wie niet? Die vraag doet ertoe.

De geschiedenis herhaalt zich, dat wordt ons toch voorgehouden? Dus dan krijgen wij niet alleen een tweede zondvloed maar ook weer een ijstijd en is bijna ons gehele land met ijs bedekt. Heeft u uw ijzers al ingevet klaar liggen en skilessen genomen?

Terwijl ik mijn woorden voorzichtig afweeg op de weegschaal van mijn grootvader, merk ik al snel dat de gewichtjes niet meer geijkt zijn. De balans is zoek en herstel lijkt niet meer mogelijk. In de verte hoor ik het zachtjes rommelen. Is het Lei Gong, Thor of toch Donar, moet ik mij tot Jupiter of zelfs Zeus wenden.

Heb ik tijd voor een afscheid? En van wie dan? Voorzichtig neem ik de treden naar de zolder. Daar ligt mijn rubberen opblaasboot ingepakt en wel. Dat is in opdracht van de voormalige Noorse wethouder omdat wij hier op de bodem van de voormalige Zuiderzee kwetsbaar zijn.

 

In het schuurtje ligt een buitenboordmotor, naast de roeispanen. Terwijl ik naar boven loop bekijk ik de weerradar, die voorspelt regen, veel regen. Ik loop terug naar beneden. De weervoorspellers zitten er voortdurend naast. Met een aantal zandzakken voor de deur moet ik het voorlopig wel kunnen redden.

 

Opa IJsbeer

Kennis

Woensdag 31 mei 2023

Geschreven bij diverse illustraties voor de mei-uitdaging van Schrijvelarij.

Het is nooit te laat om te leren, zelfs niet voor hen die denken geleerd te hebben. Met die gedachte sta ik vanmorgen op na een nacht vol liefde. Nee dit is geen anekdote en nee dit is geen fantasie, het is de ware wereld die iedere dag weer op mijn deur klopt. Op de deur van mijn geest en mij vraagt om de deur van de kennis te openen.

Natuurlijk zijn er mensen die deze deur met een dubbele grendel hebben bewapend, heel hun wezen is erop gericht die kennis buiten de deur te houden, maar neem van mij aan dat zij daarin niet zijn geslaagd. In hun onderbewustzijn is er immers een splinter kennis doorgedrongen en die woekert voort in hun geest.

Zelf houd ik de deur open en laat mij fêteren op een verfrissend ontbijt. Die komt mij toe na zo’n stormachtige nacht waarin de kennis van nu zich heeft verenigd met de kennis van toen. Bergen hebben wij samen verzet. Jij en ik. Nu wordt het tijd voor een nieuwe dag waarin wij niet alleen de praktijk eren, maar ook weer nieuwe theoretische regels tot ons nemen. Waarom? Omdat mijn geest niet van nature lui is en op zoek is naar nieuwe kennis. En die van jou?

Voor ieder mens is dat weer anders. Zelf zoek ik nieuwe wegen en stof de oude af. De Uiver heeft mij de weg gewezen, de weg naar verre oorden waar anderen in armoede leven. Mijn kennis wil ik aan hen overbrengen en hoop van hen ook weer iets te leren. En dat is dan geen kwestie van ruilhandel of materiële verrijking, maar een gevalletje van sociaal denken.

Wij kunnen wat dat betreft nog veel leren van de dierenwereld maar moeten dat uiteraard ook met een klein korreltje zout nemen. Het knuffelgedrag van poezenpuppy’s is aandoenlijk, maar in hun instinct zit vaak iets wreeds. Iets wat zij echt niet van de mens hebben geleerd, maar dat diep in hun genen is geworteld.

Ik zie dat regelmatig voorbij komen door te kijken naar als ik door de smalle straatjes van een oude stad loop in de hoop te ontdekken wat de mens heeft bewogen zich juist hier te settelen. Inderdaad daar probeer ik van te leren, ik probeer te begrijpen waarom een heuvel meer geschikt is om op te bouwen dan het vlakke land. Heeft dat iets met bescherming te maken en tegen wie of wat? In die straatjes zie ik niet alleen de huizen, de mensen, maar ook de kadavers van de slachtoffers van de oorlog tussen diverse diersoorten.

Om niet alles op één grote hoop te gooien wissel ik die straatjes af met het bezoek aan een oase van rust. De ene keer kies ik daarbij voor een gloeiende zandvlakte en een andere keer – zoals vandaag – valt mijn keuze op een klein en intiem eiland waar het groen nog welig tiert. Waar ik de opgedane kennis weer kan omzetten en op papier kan gooien.

Maar dat moet niet te lang duren, die rust, want het begint al snel te kriebelen. Kennis is voor mij iets als een welkom bad, waarin ik mij wentel. En ja een deeltje van die kennis deel ik graag met u en u en al die anderen.

 

Opa IJsbeer