Uitpakken

Zaterdag 13 september 2008
De wekker in onze gsm werkt perfect. Waar heb je nog een gewone wekker voor nodig? We staan vroeg op en ik maak zoals gewoonlijk het ontbijt. Er zijn nog twee eieren over, dus een halfzacht eitje is een goede start van de dag.
We eten voor het eerst binnen. Niet vanwege het weer, maar we willen de overige Aléca-gangers niet storen. Drie echtparen van de vijf gaan naar huis. De benedenboel en een paar, dat in de Zagoria heeft rondgezworven en nog een weekje Párga deed.
Het is rustig. Paraskeví zien we niet meer. Van haar kunnen we dus geen afscheid nemen. Het is niet anders. De tassen gaan naar buiten. We hokken wat bij elkaar tot Madelijn van Onzen arriveert. Het busje is er om de tassen op te halen, te transporteren naar de bus die ons naar de vluchthaven van Préveza brengt.
De mensen in de bus zijn allemaal loom. Het vroege tijdstip en de drukkende warmte van de laatste dagen hebben hun tol geëist. De hostess legt nog even uit hoe het op het vliegveld gaat. Moet gaan, want de praktijk is uiteraard anders.
De Ross-juf houdt zich verder vooral op de vlakte, beseft dat deze gasten een vakantie-episode aan het afsluiten zijn en zich mentaal aan het voorbereiden zijn op de reis naar Nederland. Bovendien staat er straks weer een nieuw gezelschap op haar te wachten. Mensen, die een of meerdere weken in Párga en omgeving willen verblijven. Toch is zij tot het laatst paraat op het vliegveld.
Wij hebben de eerste vlucht naar Nederland, de eerste vlucht sowieso van de dag. Het vliegveld is zelfs nog gesloten als wij arriveren. Buiten staat al een forse rij te wachten om binnengelaten te worden. De tassen door de scan te douwen en dan inchecken. Zoiets gaat uiteraard allemaal zonder haast. Nee, drinken mag niet voorbij het scanapparaat. Zoiets blijft een raadsel. Wie kan dat voor mij oplossen, want eenmaal in de vertrekhal is er voldoende drinken te verkrijgen. Is dat een verkooptruc misschien?
Maar goed, we raken voorbij de scan en gaan naar de incheckbalies, nemen de meest rechte rij. En als we dan eindelijk bijna bij de balie zijn, gaat die voor Amsterdam dicht. Mogen er alleen passagiers naar Wenen langs. En waar zijn die dan? Vermoedelijk in de rij voor een andere balie. Hier komen ze niet heen.
Moeizaam voegen we in de rij naast ons in. Geen gezeur overigens van de buren. Die zijn volledig begripvol. En als er dan geen passagiers opdoemen voor Oostenrijk en het besef komt, dat er nog heel veel Nederlanders voor de eerste Amsterdam-vlucht staan, mogen we toch weer naar rechts opschuiven. De Griekse slag. Altijd in voor een grapje.
Nu gaat het vlug. Even Madelijn gedag zeggen, haar succes wensen. We hopen voor haar dat ze bij Ross kan blijven, want deze hostess is een aanwinst. Geïnteresseerd en leergierig. We hebben echt slechtere meegemaakt.
Vervolgens door de tweede scan en langs de douane alsof er geen Europese grenzen zijn. Het vliegtuig uit Nederland is gearriveerd. En voor wij mogen instappen over het platform, wandelend onder een zwaar bewolkte hemel, staat ook de tweede Transavia Boeing al aan de grond. Opvallend overigens dat op dit militaire vliegveld nergens een bordje staat dat er niet mag worden gefotografeerd. Ook de hostess en de stewardessen reppen daar met geen woord over.
We verlaten een streek waar ieder momet het onweer kan losbarsten. Een rustige vlucht is het niet. Veel turbulentie onderweg. We vliegen via München, Enschede en Lelystad, om door te steken naar Purmerend voor we landen. Enkele passagiers kennen een van de vliegers en maken een groot deel van de vlucht, inclusief landing, mee vanuit de cockpit. Is dit toegestaan? Waar zijn ineens alle veiligheidseisen?
De afwikkeling van de bagage gaat met horten en stoten. Als onze tassen op de molen verschijnen, is een deel van de Épiros-gangers al lang en breed weg. En het volgende Épiros-vliegtuig al geland. Snel door naar de trein en naar huis. Raema moet werken, maar haalt ons toch op het station op, rekt haar werktijden iets op. Tineke doet snel de boodschappen en ik sjouw haar tas naar boven, pak uit en draai de eerste was. Dan naar Naomi, Martin en Gianny. Daar zijn ook onze honden. Die zijn vrijdag uit het pension gehaald. Weer terug naar huis. De rest uitpakken. En de wasmachine laten draaien.