Aftellen
Vrijdag 29 augustus 2008
De meeste voorbereidingen zitten erop. Het aftellen naar onze vakantievolgers ben ik drie weken geleden begonnen. En nu ben ik een soort niemandsland beland. Ik stel het pakken van mijn tas nog even uit. Laat de roes nog even voortduren. De roes waarin ik mezelf heb gemanoeuvreerd. Een zelf opgeworpen spanning die te vergelijken is met het vertrek naar onze eerdere vakantiebestemmingen Samothraki en Kythira.
Twee Griekse eilanden waar we wat informatie over wisten te vergaren via internet, maar waar we desondanks – voor ons gevoel – redelijk blanco naar afreisden. Nieuwsgierig vooral. En dat is dus nu weer het geval. Aan beide eilanden heb ik fantastische herinneringen. Vraag je me vandaag om in te pakken voor een reisje naar een van die twee bestemmingen, dan aarzel ik geen moment. Hoewel? Ik sta op het punt om te vertrekken naar weer zo’n voor ons onontgonnen gebied. Gaat dat dezelfde indrukken opleveren als Kythira en Samothraki?
Ik hoop het want dan gaan we een fantastische vakantie tegemoet.
Zoals hierboven al geschreven. Ik stel het pakken nog even uit!
Maar er is een moment dat mijmeren averechts werkt. Dat er onzekerheid in mij sluipt. Dan kun je toch maar beter klaar zijn. Dan kan de tas maar beter ingepakt in de kamer staan. Of boven klaar staan, grotendeels ingepakt. Dat moment stel ik uit tot na het eten.
Tineke gaat nog even naar de kapster en krijgt daarna een huidbehandeling in een beautysalon. Het geeft mij de was op te hangen, de vaat te doen. En mijn tas dus boven pakken en die van Tineke naar beneden te tillen.
Een laatste mailtje schrijven, eigenlijk twee. Een alleen bestemd voor de kinderen, met de adresgegevens. Het andere mailtje is voor de volgers.
De laatste uurtjes tikken weg.
Vrijdag 29 augustus 2008
De meeste voorbereidingen zitten erop. Het aftellen naar onze vakantievolgers ben ik drie weken geleden begonnen. En nu ben ik een soort niemandsland beland. Ik stel het pakken van mijn tas nog even uit. Laat de roes nog even voortduren. De roes waarin ik mezelf heb gemanoeuvreerd. Een zelf opgeworpen spanning die te vergelijken is met het vertrek naar onze eerdere vakantiebestemmingen Samothraki en Kythira.
Twee Griekse eilanden waar we wat informatie over wisten te vergaren via internet, maar waar we desondanks – voor ons gevoel – redelijk blanco naar afreisden. Nieuwsgierig vooral. En dat is dus nu weer het geval. Aan beide eilanden heb ik fantastische herinneringen. Vraag je me vandaag om in te pakken voor een reisje naar een van die twee bestemmingen, dan aarzel ik geen moment. Hoewel? Ik sta op het punt om te vertrekken naar weer zo’n voor ons onontgonnen gebied. Gaat dat dezelfde indrukken opleveren als Kythira en Samothraki?Ik hoop het want dan gaan we een fantastische vakantie tegemoet.Zoals hierboven al geschreven. Ik stel het pakken nog even uit!
Maar er is een moment dat mijmeren averechts werkt. Dat er onzekerheid in mij sluipt. Dan kun je toch maar beter klaar zijn. Dan kan de tas maar beter ingepakt in de kamer staan. Of boven klaar staan, grotendeels ingepakt. Dat moment stel ik uit tot na het eten.
Tineke gaat nog even naar de kapster en krijgt daarna een huidbehandeling in een beautysalon. Het geeft mij de was op te hangen, de vaat te doen. En mijn tas dus boven pakken en die van Tineke naar beneden te tillen.Een laatste mailtje schrijven, eigenlijk twee. Een alleen bestemd voor de kinderen, met de adresgegevens. Het andere mailtje is voor de volgers.De laatste uurtjes tikken weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten