Dit is een terugblik op een najaarsvakantie 2008 in het mooie Épiros.
Wil je een wereldrecord hoogspringen vestigen dan moet je de lat hoog leggen. In de praktijk komt het erop neer dat je eerst een aanloop neemt. Niet meteen de wereldrecordhoogte neemt, even inspringen. In tegenstelling tot het verspringen, daar kan het inspringen wel eens te veel energie kosten en kan de eerste sprong meteen de klap zijn die geen daalder maar een miljoen waard is.
Hoe verhoudt zoiets zich tot onze vakantie. Ik heb de lat hoog gelegd, maar ik heb wel meteen een slag om de arm gehouden. Niet meteen voor het allerhoogste gaan. De verwachtingen temperen. Er zijn zoveel factoren die meespelen. Kleine dingen zijn vaak bepalend.
Zoals al in het begin van de serie gemeld, heb ik geprobeerd me in te lezen op het gebied. Ook via internet. En in Épiros heb ik mijn kennis verder verrijkt. Onder andere dankzij Ross-hostess Madelijn. Zij gaf me ook leuke tips over opgravingen en omgekeurd vertelde ik haar weer over onze belevenissen en wat wij ter plaatse opvingen.
Verder leerde ik van de Griekse gids Anastassia dat Párga pas halverwege de jaren zestig echt is ontsloten. Daarvoor was deze plaats hoofdzakelijk via de zee te bereiken. Er waren wel ezelpaden en onverharde wegen, maar daar reden eigenlijk alleen de lokalen over. De bewoners moesten het daarom vooral hebben van de visserij en de olijfindustrie. Pas na die ontsluiting en asfaltering van wegen is het toerisme op gang gekomen. En hoe! Als je in de zomermaanden van 2.500 naar 15.000 mensen gaat, dan is dat zeker niet misselijk.
Zo druk was het niet toen wij er waren. Toch was het bij sommige restaurantjes vechten om een plaats. Nee niet letterlijk. De mensen stonden buiten rustig te wachten, tot er een plekje vrijkwam. Bij Bacchos bijvoorbeeld. En dan is het bij mij al snel laat maar zitten. Misschien is dat ook wel de reden dat we het culinair niet altijd troffen. Zelf was ik tweemaal heel ontevreden over wat mij werd voorgezet.
Maar daar laat ik mijn vakantie toch niet door bederven. Ik heb veel gezien, we hebben vooral veel opgravingen bezocht. Die zijn er genoeg in dit gebied. Het gidsje Parga, geschreven door Periklis Karaminas en uitgegeven bij Ilianthos heeft daarbij soms als leidraad gediend. Er is bovendien een Nederlandstalige uitgave, dus dat is altijd gemakkelijk. Het Engelstalige Paxi Antipaxi met teksten van Despina Tsakiris en uitgegeven door Spyros Dendias hebben mij iets meer over die twee eilanden geleerd. Bij het orakel van Dodoni heb ik een gidsje aangeschaft dat is uitgegeven door het ministerie van cultuur.
Sryros Moyselimis schreef over het orakel van de onderwereld en Nekromanteio, een Engelstalig boekje dat in 1989 is uitgegeven in de hoofdstad Ioannina.
Verder moet ik vermelden het boekje dat ik in het folkloristisch museum in Melingi heb gekocht. Al met al heel veel informatie. Tel daarbij op de mythologische verhalen, de vertellingen van Homerus en het een paar keer aangehaalde boek De schatten van Griekenland door Stefano Maggi en Christina Troso, uitgegeven door Kosmos reisgidsen.
En natuurlijk luisteren, praten, kijken, genieten. En dat laatste heb ik toch opnieuw met volle teugen gedaan. Maar wel, zoals ik aan het begin van dit laatste deel heb geschreven, met een getemperde verwachting. Het over mee heen laten komen en heel bewust ook niet te veel heb gedaan, willen doen. Het rijden moest immers toch weer van Tineke komen en die moet er ook van genieten, van kunnen genieten. Het is immers niet alleen mijn vakantie. Maar het zijn wel mijn verhalen, mijn gedachten.
Gedachten die mij terugvoeren naar oude vertellingen, vaak mijn Achilleshiel. Zoals het verhaal over de nereïde Thetis, de zeenimf Thetis, een dochter van de zeegod Nereus. Thetis werd grootgebracht door Hera. Over haar heb ik in het voorjaar op Samos geschreven. Veel goden waren op de beeldschone Thetis gesteld. Onder andere Zeus, die achteraf blij was dat hij geen kind bij haar verwekte, want haar kind zou zijn vader overtreffen.
Toen Zeus dat besefte besloot de oppergod dat de nereïde met een sterveling moest trouwen. Zeus liet daarbij zijn blik op Peleus vallen. Net als alle zeegoden kon Thetis zich razendsnel in allerlei gedaanten veranderen. Het viel dus niet mee om haar te veroveren. Peleus deed een poging, maar Thetis veranderde zich in een vogel, een boomstam en een tijgerin. Op advies van de zeegod bond hij haar in haar slaap vast. Na nog enkele gedaantewisselingen gaf Thetis zich gewonnen en Peleus verwekte bij haar een zoon: Achilles. Die was dus niet onsterfelijk. Thetis wist toen al dat haar zoon zou sterven op het slagveld en deed er alles aan om hem onkwetsbaar te maken.
Zij dompelde hem bijvoorbeeld net na zijn geboorte onderin het zwarte water van de Styx, de onderwereldrivier. Er was een probleem: ze moest hem ergens vasthouden. Inderdaad, bij de hiel en dat was zijn kwetsbare plek. De plaats waar hij ook door een pijl van de laffe en egoïstische Paris. De god Apollo leidde de pijl, omdat deze zoon van Zeus een bloedhekel had aan Achilles.
De keuze om Párga te gebruiken als uitvalsbasis is juist gebleken. Het ligt redelijk centraal en heeft meer mogelijkheden dan bijvoorbeeld Sívota. Echt grote wandelingen heb ik nauwelijks gemaakt, maar de wandeling op de laatste volle dag mag er zijn en is bijna een must voor iedere Párga-ganger. Het treintje heb ik gewoon laten rijden, maar niet voor mij, niet voor ons. Anderen sukkelen daar wel prima mee, maar ik heb een ander plan getrokken. En daar kon Tineke zich prima in vinden. Hoewel die een ritje naar Ali Pasja in het treintje eigenlijk wel zag zitten.
Zoals al uit de verslagen blijkt heb ik veel gezien, ben op veel plaatsen in Épiros geweest, maar niet overal. Nog geen Arta, nog geen Ioannina en geen Pindos-gebergte. Ook geen uitstapje naar Albanië. Dat had ik wel willen doen.Maar ja, met een noodpaspoort is zoiets nu eenmaal niet mogelijk. Ook niet voor een paar uur.
Dat moet dus nog maar even wachten, net zoals Meteora en al die andere plaatsen die we nog niet hebben gezien. Ik zeg maar zo, dan blijft er nog iets te wensen over voor een volgende reis naar Ëpiros. Nee, volgend jaar nog niet. Dat komt te vroeg. Maar misschien in 2010?
Hoe verhoudt zoiets zich tot onze vakantie. Ik heb de lat hoog gelegd, maar ik heb wel meteen een slag om de arm gehouden. Niet meteen voor het allerhoogste gaan. De verwachtingen temperen. Er zijn zoveel factoren die meespelen. Kleine dingen zijn vaak bepalend.Zoals al in het begin van de serie gemeld, heb ik geprobeerd me in te lezen op het gebied. Ook via internet. En in Épiros heb ik mijn kennis verder verrijkt. Onder andere dankzij Ross-hostess Madelijn. Zij gaf me ook leuke tips over opgravingen en omgekeurd vertelde ik haar weer over onze belevenissen en wat wij ter plaatse opvingen.Verder leerde ik van de Griekse gids Anastassia dat Párga pas halverwege de jaren zestig echt is ontsloten. Daarvoor was deze plaats hoofdzakelijk via de zee te bereiken. Er waren wel ezelpaden en onverharde wegen, maar daar reden eigenlijk alleen de lokalen over. De bewoners moesten het daarom vooral hebben van de visserij en de olijfindustrie. Pas na die ontsluiting en asfaltering van wegen is het toerisme op gang gekomen. En hoe! Als je in de zomermaanden van 2.500 naar 15.000 mensen gaat, dan is dat zeker niet misselijk.Zo druk was het niet toen wij er waren. Toch was het bij sommige restaurantjes vechten om een plaats. Nee niet letterlijk. De mensen stonden buiten rustig te wachten, tot er een plekje vrijkwam. Bij Bacchos bijvoorbeeld. En dan is het bij mij al snel laat maar zitten. Misschien is dat ook wel de reden dat we het culinair niet altijd troffen. Zelf was ik tweemaal heel ontevreden over wat mij werd voorgezet.Maar daar laat ik mijn vakantie toch niet door bederven. Ik heb veel gezien, we hebben vooral veel opgravingen bezocht. Die zijn er genoeg in dit gebied. Het gidsje Parga, geschreven door Periklis Karaminas en uitgegeven bij Ilianthos heeft daarbij soms als leidraad gediend. Er is bovendien een Nederlandstalige uitgave, dus dat is altijd gemakkelijk. Het Engelstalige Paxi Antipaxi met teksten van Despina Tsakiris en uitgegeven door Spyros Dendias hebben mij iets meer over die twee eilanden geleerd. Bij het orakel van Dodoni heb ik een gidsje aangeschaft dat is uitgegeven door het ministerie van cultuur.Sryros Moyselimis schreef over het orakel van de onderwereld en Nekromanteio, een Engelstalig boekje dat in 1989 is uitgegeven in de hoofdstad Ioannina.Verder moet ik vermelden het boekje dat ik in het folkloristisch museum in Melingi heb gekocht. Al met al heel veel informatie. Tel daarbij op de mythologische verhalen, de vertellingen van Homerus en het een paar keer aangehaalde boek De schatten van Griekenland door Stefano Maggi en Christina Troso, uitgegeven door Kosmos reisgidsen.En natuurlijk luisteren, praten, kijken, genieten. En dat laatste heb ik toch opnieuw met volle teugen gedaan. Maar wel, zoals ik aan het begin van dit laatste deel heb geschreven, met een getemperde verwachting. Het over mee heen laten komen en heel bewust ook niet te veel heb gedaan, willen doen. Het rijden moest immers toch weer van Tineke komen en die moet er ook van genieten, van kunnen genieten. Het is immers niet alleen mijn vakantie. Maar het zijn wel mijn verhalen, mijn gedachten.Gedachten die mij terugvoeren naar oude vertellingen, vaak mijn Achilleshiel. Zoals het verhaal over de nereïde Thetis, de zeenimf Thetis, een dochter van de zeegod Nereus. Thetis werd grootgebracht door Hera. Over haar heb ik in het voorjaar op Samos geschreven. Veel goden waren op de beeldschone Thetis gesteld. Onder andere Zeus, die achteraf blij was dat hij geen kind bij haar verwekte, want haar kind zou zijn vader overtreffen.Toen Zeus dat besefte besloot de oppergod dat de nereïde met een sterveling moest trouwen. Zeus liet daarbij zijn blik op Peleus vallen. Net als alle zeegoden kon Thetis zich razendsnel in allerlei gedaanten veranderen. Het viel dus niet mee om haar te veroveren. Peleus deed een poging, maar Thetis veranderde zich in een vogel, een boomstam en een tijgerin. Op advies van de zeegod bond hij haar in haar slaap vast. Na nog enkele gedaantewisselingen gaf Thetis zich gewonnen en Peleus verwekte bij haar een zoon: Achilles. Die was dus niet onsterfelijk. Thetis wist toen al dat haar zoon zou sterven op het slagveld en deed er alles aan om hem onkwetsbaar te maken.Zij dompelde hem bijvoorbeeld net na zijn geboorte onderin het zwarte water van de Styx, de onderwereldrivier. Er was een probleem: ze moest hem ergens vasthouden. Inderdaad, bij de hiel en dat was zijn kwetsbare plek. De plaats waar hij ook door een pijl van de laffe en egoïstische Paris. De god Apollo leidde de pijl, omdat deze zoon van Zeus een bloedhekel had aan Achilles.De keuze om Párga te gebruiken als uitvalsbasis is juist gebleken. Het ligt redelijk centraal en heeft meer mogelijkheden dan bijvoorbeeld Sívota. Echt grote wandelingen heb ik nauwelijks gemaakt, maar de wandeling op de laatste volle dag mag er zijn en is bijna een must voor iedere Párga-ganger. Het treintje heb ik gewoon laten rijden, maar niet voor mij, niet voor ons. Anderen sukkelen daar wel prima mee, maar ik heb een ander plan getrokken. En daar kon Tineke zich prima in vinden. Hoewel die een ritje naar Ali Pasja in het treintje eigenlijk wel zag zitten.Zoals al uit de verslagen blijkt heb ik veel gezien, ben op veel plaatsen in Épiros geweest, maar niet overal. Nog geen Arta, nog geen Ioannina en geen Pindos-gebergte. Ook geen uitstapje naar Albanië. Dat had ik wel willen doen.Maar ja, met een noodpaspoort is zoiets nu eenmaal niet mogelijk. Ook niet voor een paar uur.
Dat moet dus nog maar even wachten, net zoals Meteora en al die andere plaatsen die we nog niet hebben gezien. Ik zeg maar zo, dan blijft er nog iets te wensen over voor een volgende reis naar Ëpiros. Nee, volgend jaar nog niet. Dat komt te vroeg. Maar misschien in 2010?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten