Wandelen
Maandag 14 juli 2008
Ik ben opnieuw vroeg wakker en besluit om ditmaal wel een ochtendwandeling te maken door het dorp. Het zonnetje lacht me toe en mijn fototoestel gaat mee. Ik wandel nu door straatjes die ik nog niet ken.En ook op deze vroege morgen leer ik weer iets. De huizen op Ameland kosten een lieve duit, maar voor de restauratie kunnen de huizenbezitters een beroep doen op subsidie van monumentenzorg, die daar rijkelijk mee strooit want monumenten moeten in ere worden gehouden.Verder is niet iedere commandeurswoning een echte commandeurswoning. Een rij ‘muizentanden’ betekent dat hier slechts een stuurman woont. Twee rijen gekantelde stenen geeft aan dat de bewoner de kapitein/commandeur is van een walvisvaarder.
Ik ben op tijd terug bij hotel Hofker om twee mensen om acht uur bij de bus uit te zwaaien. Ik sta gelukkig niet helemaal alleen. Er is er nog een vroeg haar bed uitgekomen met hetzelfde doel. Twee anderen willen op dat tijdstip ontbijten, maar krijgen nul op het rekest. De ontbijtzaal gaat namelijk pas een half uur later open en weer een kwartiertje later hebben we toch afgesproken gezamenlijk te ontbijten. Een tijdstip waarop de boot naar Holwerd net is vertrokken, zodat ik de vroege vertrekkers niet bij de kade kan uitzwaaien.
Een van de politieagenten die hier speciaal voor de zomer op het eiland zijn gestationeerd en in Hofker verblijven, gaat op pad. Zijn nachtdienst zit erop, maar dat is voor hem geen reden om meteen tussen de lakens te schuiven. Nee, eerst nog even wat aan de conditie doen middels een stuk hardlopen. Een uurtje later, nauwelijks bezweet, keert hij terug. Een prima conditie, dat straalt hij helemaal uit en zo ziet hij er ook uit.
Niet iedereen haalt de afgesproken ontbijttijd. Zoals ik al had opgemerkt de groep is veranderd. Van samenstelling en qua sfeer. Vreemd? Nee, uiteraard niet. In de sport gaat het bijvoorbeeld exact zo. Eén versterking moet moeiteloos in de groep passen, bij meerdere veranderingen tegelijk ontstaat een nieuw team en daarbinnen moeten nieuwe afspraken worden gemaakt.
Voor we op pad gaan, maken we onze kamer leeg en stallen de tassen in de gang. Zeven man fietst er naar Buren. Twee komen iets later. Drie gaan er naar het strand, eerst bij Buren en later naar Nes. Vier gaan er wandelen en dat kwartet na ongeveer een halve kilometer uitgebreid tot een sextet. Nee, geen seks. Een sextet. We hebben gekozen voor een tocht uit het boekje Wandelroutes op Ameland van de VVV Ameland.
De route is uitgezet door een kantonnier van Rijkswaterstaat. De Bureblinkertroute begint bij het parkeerterrein aan het eind van de strandweg en wordt aangegeven door paaltjes met witte kop. Dat blinkert staat voor een hoog duin waarvan het witte zand in de zon blinkt. Logisch toch? Op Ameland zijn er drie van die blinkerts: van links naar rechts de Ballummerblinkert, de Bureblinkert en de Oerdsblinkert.
We bereiken de Bureblinkert op ongeveer driekwart van onze tocht, die ons onder andere eerst door de Buurderduinen en daarna door het Oostbos voert.Aan de rand van het bos hebben we al genoten van de grote variatie aan flora en diversiteit van het terrein. Maar dat haalt niet bij wat we te zien krijgen bij de blinkert. Over het wad vaart de Amelandexpres.Het buurtschap Kooiplaats met zeven woningen/boerderijen is herkenbaar. De eendenkooi in de Kooiduinen, iets ten noordoosten van Kooiplaats, is begin deze eeuw in zijn oorspronkelijke staat hersteld. Meer naar het oosten ligt het Nijlandsreid, een kweldergebied, dat een paar keer per jaar onder water staat waardoor het gras een hoog zoutgehalte heeft.Ten noorden van de kwelders ligt de Kooioerdstuifdijk, waardoor het eiland Het Oerd aan de Ameland is verbonden. Veel van deze informatie is terug te vinden op het informatiepaneel dat hier is geplaatst. Over het gehele eiland verspreid, op wandel- en fietsroutes, staat er zo’n dozijn van deze borden.
We gaan nu naar het strand en zien heel duidelijk een gasplatform liggen, dat het gas onder Oost-Ameland weghaalt. In grootte is het gasveld het derde van Nederland. Een forse knaap dus, een echte schatkist waar jaren strijd om is geleverd.
Op het strand staat een gezelschap om een groepje gidsen, die net begonnen zijn met hun uitleg. Wij scharen ons onder het volk, maar dat is tegen het zere been.Of we zo goed willen zijn om verder te lopen. Want die andere mensen hebben allemaal betaald voor de uitleg en dat wij hier onbetaald staan mee te luisteren is niet netjes.
Nou dan toch niet. Hup richting Heksenhoed, waar we ditmaal wel iets drinken. We hebben dan overigens de officiële Bureblinkertroute links laten liggen. Die gaat namelijk verder over het duin en dan naar het kruispunt waarvandaan wij het bos in zijn gegaan. De route loopt vanaf dat punt naar het startpunt.
Het wandelen zit er nu wel op en het fietsen eigenlijk ook wel. We laten Buren liggen en steken onder de duinen langs over de verharde weg naar Nes, waar we onze tweewielers inleveren bij het verhuurbedrijf. Nou ja, inleveren. We zetten ze op slot en gooien de sleutel door de brievenbus want Kiewiet is tot een uur gesloten.
Tineke en cs heeft zin in een visje. Mij niet gezien. Tineke twijfelt. Zelfs de geur kan ik momenteel niet verdragen. ‘Doe nou maar, ik vermaak me wel.’Echt veel overredingskracht is er niet nodig. Het dorp is afgeladen. Het lijkt wel of iedereen er met het mooie weer opuit is getrokken. Een ijsje? Daarvoor moet ik zeker tien minuten in de rij staan. Zolang is de rij wel. Een broodje dan? Nee, ook geen zin. Ik neem plaats op een bankje in de schaduw, terwijl de rest bij Metz zich verlekkert aan de vis. De zoen van Tineke als ze mij ophaalt is gemeend, maar smaakt naar? VIS, bah, ajakkes.
Nog even naar de slijter, die wel Cranberriebier maar geen echt Amelands bier heeft. Toch is de rit niet voor niets, want Tineke slaat haar kruindenbitterslag. Dan terug naar Hofker waar we wachten op het busje, afscheid nemen van de eigenaar en zijn vrouw en vertrekken naar de boot, die enige vertraging heeft vanwege laagwater.
Met zeven mensen zijn we vrijdag tegelijk gekomen. Van dat septet is een duo vanmorgen vroeg al vertrokken. Met zijn zevenen gaan we toch weer weg.Het tweetal dat als laatste is gearriveerd besluit nog even te blijven op het eiland. Nee, uitzwaaien is er niet bij. Ze willen nog even genieten van…?
Op het bovendek van de veerboot waaien we heerlijk uit, praten nog wat, doen onze ogen dicht.En doen de ogen dicht.Een verdwaalde zeehond(?) zorgt voor enige opwinding.De boot laveert door de geulen om een vrachtboot heen.Op weg naar Holwerd. Daar doet zich weer een voor mij nieuw fenomeen voor.Met de chipknip betalen gaat wel. Maar met een pinpas niet. Wel met een creditcard en dat is ook de snelste manier. Gepast geld, kan ook. Maar niet ieder briefje wordt geaccepteerd. Dat levert oponthoud en nogmaals oponthoud op. Tineke heeft de auto al gehaald, is ongerust. ‘Waar blijft-ie nou.’
Maar ook dat lukt. Net zoals de weg naar huis, zonder gebruik te maken van een routeplanner. We kunnen het wel.