Compleet
Zondag 13 juli 2008
We benutten de gelegenheid om uit te slapen. Ik ook, hoef Tineke niet naar de boot te begeleiden en haar fiets mee terug te nemen, omdat het wadlopen niet doorgaat. Het weer is opnieuw niet helemaal optimaal.

Vanaf het vaste land krijgen we signalen dat er toch over de wadden gelopen wordt. De gidsen van Dijkstra, waar Tineke heeft geboekt, geven echter niet thuis. Of beter, zij blijven thuis en maken de overtocht niet.
De vier andere lopers komen in tweetallen naar het eiland.Dat betekent voor ons tweemaal de gang naar de veerhaven maken om mensen op te halen. Dat betekent ook tweemaal een duo begroeten.En twee keer wachten bij het huren van fietsen. Hen begeleiden naar Hofker, waar ze inchecken. En dan gaat het met zijn allen opnieuw naar het westen.
Dat met zijn allen moet je niet te nauw nemen, want bijna iedereen rijdt in zijn eigen tempo. En bij de Ballumerbocht maken er bovendien twee een uitstapje, om met een omweg via Ballum en de duinen naar Onder de Vuurtoren te rijden. Nee, de rest hoeft niet mee.
Ik blijf het grootste gedeelte van de rit bij Tineke, die achter mijn brede rug wegduikt, tegen de wind in. Geen enkel punt. Zo hoort het ook, net zoals je fietskennis met anderen delen, waardoor we allemaal zonder mankeren arriveren op onze tussenstop.
Aan de voorkant van het terras is er voor ons nauwelijks plaats, maar ook aan de achterkant zijn er zitplaatsen. Daar bestellen we onze drankjes en krijgen die daar ook geserveerd. Zoals het een pannenkoekenhuis betaamt is dit restaurant echt op kinderen berekend. Niet alleen zijn er aan de achterzijde van het etablissement zitjes, maar ook een speeltuin en een kinderboerderij gevestigd. Dat ontdek ik voor er weer een fikse regenbui losbarst. We vluchten naar binnen. Daar bestellen we onze pannenkoeken en drinken de bestelde drankjes op.Tineke is verguld met haar kleurplaat, die ze volledig naar eigen wijze inkleurt.
Na het eten besluiten de nieuwkomers de vuurtoren te beklimmen. Deze dateert uit 1880 en ligt op de grens van duinen en het Hollumer Bos, 236 treden voeren omhoog, naar een uitzicht dat vooral op onbewolkte dagen sprookjesachtig is.
De oudgedienden blijven aan de voet en vertrekken eerder dan de groentjes. Onderweg geef ik aan dat Tineke – en de rest - zich niet om mij hoeven te bekommeren, als ik achterblijf.Ik wil onderweg nog wat mooie plaatjes schieten, bijvoorbeeld van de schuifduinen. Achteraf valt het iets tegen. Als ik die mededeling doe heb ik het mooiste stuk al achter de rug. Ik peddel nog wel tegen een duin op, waar een stuntvlieger op het strand zijn ‘bedje’ in de lucht houdt.Ik zwaai naar de achterblijvers, die mij zien staan, even terugzwaaien en dan doorrijden. De afspraken zijn duidelijk; iedereen kan zijn gang gaan. En doet dat ook. Toch is de sfeer veranderd.
Ik kom als laatste aan. De ploeg heeft zich verspreid over zwembad, sauna en kamers. Ik lees wat, doe mijn ogen dicht en bereid me voor op het avondeten. Dat nuttigen we in Hollum in het wokrestaurant De Vierwindstreken.De meeste wokkers laten zich daar met een taxibusje naartoe rijden. Drie van de vier nieuwkomers kiezen voor de benenwagen. Geen probleem als je gewend bent om te fietsen, of in ieder geval over een goede conditie beschikt. Dat kan helaas niet iedereen zeggen en in plaats van een ritje van drie kwartier volgt nu een lijdensweg van anderhalf uur. Wij wachten gelaten en horen vervolgens het relaas aan. Ik stel tot tweemaal toe voor het fietsen over te nemen. Ondanks dat ik geen regenjas mee heb genomen. Maar het wordt vriendelijk maar resoluut afgeslagen.
Dan zijn wij al wel aan het eten van stokbrood. Speciaal voor een van de Beth Shalomers is er een nieuwe wok aangeschaft, waarin de Chinese kok het uitgezochte eten wokt.Iedereen schept namelijk op wat hij wil eten en dat wordt dan al dan niet met een sausje in sneltreinvaart gegaard. Voor het sausje zijn er diverse mogelijkheden: pittig of liever iets milder, zurig of zoetig, lemon, cocos, koriander. Ik noem zo maar wat mogelijkheden op. En ga rustig voor een tweede of derde ronde. Dat laatste doe ik, waarbij ik steeds uitga van een kleine hoeveelheid en met de sausjes varieer.
Ik heb het duidelijk naar mijn zin. Hoewel? Even verlang ik naar een rustig moment. De kinderen in het restaurant produceren wel heel veel lawaai en dat wordt allemaal nog eens versterkt door mijn gehoorapparaat. Zo erg, dat eerst het volume lager wordt gezet. Nee, niet van de kinderstemmen, maar van mijn hulpstukken. En tenslotte gaan ze helemaal uit. Nadeel is wel dat bijna alle conversatie dan langs mij heen gaat.
Terwijl de fietsers aan hun terugreis beginnen, bestellen wij een taxi. Het duurt ongeveer twintig minuten voor de wagen arriveert wordt ons verzekert.Ik loop naar buiten om nog wat foto’s van de omgeving van noord, oost, zuid en west te maken. Buiten ontstaan groepjes. Een enkeling waagt zich niet naar buiten. Een volgende regenbui dient zich aan. Het busje komt zo.En inderdaad het arriveert en dan in gestrekte draf door Ballum naar Nes. Op zoek gaan naar het eerder genoemde kasteel van Ballum hoef ik niet. Dat is al in 1829 afgebroken en daar staat tegenwoordig het gemeentehuis. Een ook van de oude stoeterij die de familie Oranje-Nassau beheerde in Ballum is niets meer terug te vinden.
Vlak voor Nes halen we de fietsers in. Met het windje in de rug hebben die er duidelijk de sokken ingezet.
Bij Hofker worden afspraken voor de volgende morgen gemaakt. Voor het ontbijt. En twee mensen van het gezelschap nemen al een vroege boot. Zij regelen nog even hun laatste zaakjes.Ik zeg toe ze te zullen uitzwaaien. Niet bij de boot, want dan wordt van mij verlangt dat ik aan het ontbijt zit. Maar wel buiten bij het hotel.