Ameland

‘Ik zou ’t fijn vinden als je dit jaar meegaat.’
Weekendjes uit, een lang weekend. Het is lange tijd niet aan mij besteed geweest.
Meestal heb ik als excuus dat ik moet werken, zodat ik niet in de gelegenheid ben om ergens heen te gaan. En ben ik een keer een dagje vrij, dan heb ik echt geen zin om met een (onbekend) gezelschap op te trekken. Asociaal? Noem het zoals jezelf wilt.
Alles verandert.De natuur, mijn omgeving. Mijn werk staat het tegenwoordig wel toe om ergens heen te gaan. Niet meer ieder weekend werken. Niet langer iedere sporter achterna rennen. En ik ben ouder, misschien ook wel milder.
De personeelsvereniging van Beth Shalom, waar Tineke werkt, heeft enkele jaren aan een georganiseerde wadlooptocht meegedaan. De animo daarvoor is verminderd. Een klein groepje is doorgegaan. Niet meer vanuit de personeelsvereniging, maar zelfstandig. En niet alleen personeel, maar ook aanhang, familie, vrienden. Vorig jaar heeft Tineke een lang weekend op Ameland georganiseerd, gecombineerd met een wandeling over het wad van Holwerd (Friesland) naar Ameland. En dat is goed bevallen, daarom mag ze het nog een keer doen.
En ik ga mee.
Diverse mensen haken op het laatste moment af. Nee, niet om mij. Daar hebben ze andere redenen voor. Zeer persoonlijke redenen.
Ameland wordt mijn derde waddeneiland. De eerste overtocht – met een oude schuit – naar Vlieland staat mij nog helder op het netvlies. Daar komt mijn aversie voor eilanden vandaan.En Griekenland dan?
Ik hoor de vraag al, voor hij is gesteld.
Ja, Griekenland is Ellada.
Maar goed, terug naar die eerste overtocht. Met die oude schuit. Vanuit Harlingen. Een stuk de Noordzee op. Want anders kun je niet veilig aan de waddenkant de haven van Vlieland binnenglijden. Stampen op de Noordzee. Het is bijna de titel van een nieuwe hit. Groen en geel stap ik aan wal. De terugweg is niet veel beter.Nee, laat Tineke maar lekker alleen gaan, of met onze meiden. Ik zwaai ze wel uit.
Later wordt de boot groter, het water rustiger, maar mijn maag blijft vaak door mijn lijf dansen. Ik ben geen held op een boot, geen held op het water. En ook niet erin.
Na Vlieland komt - ik schat ongeveer twintig jaar later – Terschelling.Daar trouwt Naomi in de Brandaris.

En nu dus Ameland.
Wat weet ik ervan? Behalve dat het bij Friesland hoort, volgens de kenners het meest toeristische Nederlandse waddeneiland is en er geen Fries wordt gesproken.
Heel weinig. O ja, je gaat er vanuit Holwerd naartoe en de auto mag mee. Nog iets. Er liggen meerdere dorpen op Ameland en de veerboot legt aan in de haven van Nes.
En de rest komt uit de boekjes. Een ANWB-gidsje, gekocht in Almere. En de overige lectuur heb ik aangeschaft bij de VVV, gevestigd in een vrij nieuw pand tussen de haven en Nes.