Fietsen

Vrijdag 11 juli 2008
Na al de voorgaande schermutselingen wordt het tijd zelf kennis te maken met het eiland. De totale groep gaat uit elf personen bestaan. De kwartiermakers gaan al op vrijdagmorgen; zeven personen sterk. Tineke maakt zondagochtend een waddentocht en gaat daarvoor ’s morgens vroeg terug naar Holwerd en komt dan met de overige vier lopers terug. Die hebben hun karige bagage aan ons meegegeven.
Van internet plukken we de route naar Holwerd af. We vertrekken extra vroeg omdat woensdag een aantal ontevreden vrachtrijders heeft aangekondigd dat er weer acties tegen accijnzen en dieselprijzen komen. Die drie kwartier extra moet voldoende zijn om door een eventuele fuik te komen. Het helpt ook trouwens als je afwijkt van de route. En dat doen deze wereldreizigers uiteraard. Hoe krijgen we het iedere keer weer voor elkaar. Vlak voor Leeuwarden slaan we braaf af richting Harlingen. We hebben het gemelde aantal kilometers ook braaf afgelegd. De eerste rotonde is geen probleem, maar waar ligt die tweede? Die komt niet. Aan het eind van de weg hebben we de keuze links- of rechtsaf. Rechtsaf, richting St.Annaparochie zover gaat mijn geografische kennis gelukkig nog wel. En dan Stiens aanhouden. Dat herken ik weer van de routebeschrijving. We rijden ongeveer twintig kilometer om, maar zijn toch op tijd.
Tineke zet mij bij het begin van het parkeerterrein af. Dat voorkomt gesleep met de vier extra tassen.
In de terminal is een deel van het gezelschap al gearriveerd. Het eerste stel is zelfs zo vroeg dat het een boot eerder kan nemen.Maar afspraak is afspraak. En half elf is half elf.

Dat haalt de rest ook en gezamenlijk stappen we op de veerboot die ons overzet. Het is een rustige tocht door de geulen langs het wad. Niet iets om je druk over te maken. Een tocht met een drankje en een hapje. Het blijft allemaal binnen. Dat geldt niet voor het gezelschap. Een deel gaat even naar dek. Zeehonden spotten.Halverwege komen we het tweelingbroertje tegen. Na ongeveer drie kwartier draaien en keren legt de boot aan. Het ontschepen gaat razendsnel. Bij de boot staan taxibusjes klaar en voor 2,50 euro per persoon worden we naar hotel Hofker, ons logeeradres gebracht.
Even is er verwarring over het aantal kamers, vanwege een paar afzeggingen. Maar alles wordt soepel geregeld in dit familiehotel. We installeren ons vlot, tas uitpakken en dan eropuit. Eerst Nes ontdekken of een fiets huren. De verhuurder houdt er een siësta op na en is tot één uur gesloten. De keuze wordt daarmee een stuk gemakkelijker. Een appartementencomplex van drie hoog trekt de aandacht. Een jaar eerder is de (ver)bouw nog volop bezig. Nu staat het te koop, inclusief garage. Het gehele pand moet zo’n 1,5 miljoen opbrengen. Een hoop geld.
In een plantsoentje staart Jan de Jong sinds 1982 in de verte. Jan de Bakker, zoals hij in zijn geboortedorp Nes ook wel wordt genoemd, is een van de bekendste eilanders.Hij is van 1936 tot zijn overlijden aartsbisschop van Utrecht. Een man van het volk, die liever dorpspastoor was geworden. Als het even kan, gaat hij terug naar zijn Ameland, dat hij nimmer verloochent. Tijdens de Tweede Oorlog leidt hij het kerkelijk verzet tegen de Duitse bezetter. Openlijk neemt hij afstand van het nationaal socialisme en werkt mee aan een protestmanifestatie tegen de jacht op studenten door de Gestapo. Vanwege zijn dapperheid wordt hij na de oorlog door de paus tot kardinaal verheven. Beeldhouwer Jan Ram vereeuwigde hem, als de burger, met hoge hoed en stok. Een beeld dat best vaker mag worden opgepoetst.
Bij Kiewiet huren wij onze fietsen en besluiten om naar de westkust te fietsen. Over de hoofdweg naar de vuurtoren. Tegen de wind in. Niet iedereen is even fietsvast. Het gezelschap ligt al snel uit elkaar.Ik rijd vooruit om wat plaatjes te schieten. De eerste twee mislukken. Ik ben niet snel genoeg met mijn camera. Als iedereen is gepasseerd stap ik op en race naar voren. Vanaf de fiets fotografeer ik verder, zodat iedereen is vereeuwigd.
Onderweg passeren we het hellinkje van de onnodige landdijk van Hollum en Ballum en ook het laatste stukje gaat licht omhoog.Vlak voor de vuurtoren is het (pannenkoeken)restaurant Onder de Vuurtoren gevestigd en daar strijken we neer om onze dorst te lessen. En om te voorkomen dat we op de terugweg geconfronteerd worden met de bij fietsers gevreesde hongerklop wordt er ook wat vast voedsel ingenomen.
De terugweg gaat door de duinen over een schelpenpaadje. Verscholen in duinpannen staan talloze vakantiehuisjes, maar complete landhuizen. De toppen steken net boven het helmgras uit. Het gaat omhoog en omlaag. Soms even afstappen. Een kijkje nemen bij een duinovergang. Genieten van het spel op het strand. En dan volgt voor mij de beloning in de vorm van een koud glas bier, een Kriekje.Anderen drinken liever een witje met citroen, een sapje of een kruidenbittertje, speciaal gestookt voor Ameland in Rotterdam.
Het avondeten nuttigen we bij het moderne ingerichte Rixt. Hier worden duidelijk geen Griekse tijden gehanteerd. De patat is niet gaar en gaat terug. En zo mankeert er nog wel het een en ander. De bediening maakt excuses. Ach ja, zij kan er nu eenmaal ook niets aan doen dat er in de keuken zo wordt geklungeld.