De Paasheuvel
Er is nog plek zat op De Paasheuvel, als wij daar arriveren.
Maar toch zit men bijna vol, horen we bij de administratie. Hoe dat kan? Nou heel gewoon; op De Paasheuvel wordt niet ieder vrij plekje door een tent bezet. Er zijn speciaal plaatsen voor langkampeerders en speciale trekkersplaatsen, voor mensen zoals wij. Maar ook trekkershutten en er staan diverse groepsaccommodaties (groepsschuren).
Als je eenmaal op De Paasheuvel zit, dan hoef je eigenlijk niet meer weg. Misschien voor wat boodschappen, maar verder toch echt niet. Want er zijn uitgebreide toiletgebouwen, een wasserette, talloze speelweides voor de kinderen, sportvelden, tennisbanen. Er zijn diverse parkeerplaatsen, zodat de auto’s niet tussen of naast de tenten of huisjes blijven staan. De horeca is aanwezig, niet alleen om iets te drinken, maar je kunt er ook uit eten en je kan er eten halen. Nee er is geen pizzabezorger of wegbrengchinees op het terrein, maar ik vermoed dat er best een mogelijkheid zal zijn om fastfood te laten brengen. Alles in de omgeving riekt immers naar toerisme en als het om centen verdienen gaat, worden toch echt heel wat (christelijke) beginselen overboord gegooid. Ook op zondag.
Nadat we onze tenten bij een van de velden hebben neergezet, maken we een rondwandeling in de omgeving en over het terrein. En ontdekken dan veel van de hierboven al vermelde voor(oor)delen van een verblijf op De Paasheuvel.
Hier dansten vroeger de AJC’ers op de dag van de arbeid rond de meiboom.
Als wij er zijn, herken ik op deze plek weinig uit die tijd. In mijn herinneringen zag het recreatieoord er trouwens in de “Philips-tijd’ – ik ben er toen tweemaal geweest als kind van een Philips-arbeider – heel anders uit. Vooral veel minder vol.
We eten een hapje, niet te zwaar want we houden rekening met de conditie van Naomi. Raema heeft zich vandaag uitstekend gehouden. Zij heeft duidelijk geen fietsdijen.
De meiden gaan op tijd slapen en wij maken het ook niet te laat, want morgen is er weer een (fiets)dag.