Rustdag

Deel 8 woensdag 22 september 2010

De zevende dag van de week is traditioneel een rustdag en zo beschouwen wij die dag ook grotendeels. Het geheim van deze voorgaande zin zit in het laatste woordje verpakt.

Pakken doen wij ook, na het ontbijt, want we verhuizen naar Santorini en weten nog steeds niet waar we uit zullen komen. In welke plaats, hotel, grot of gewoon onder de blote hemel.

Ik gebruik de ochtend om mijn verhalen even uit te schrijven. Verhalen die al wel grotendeels in mijn hoofd zitten en de laatste foto’s op een usb-stick te zetten. Feitelijk wordt er voor we naar de receptie van Mathiassos Village vertrekken maar een verhaal uitgewerkt. Als wij bij de straat arriveren, staat de rest al te wachten, verhalen worden gedeeld. Tineke levert de sleutel in.

Na enige tijd krijgen we te horen dat het busje dat ons naar de haven brengt tien minuten vertraging heeft. Dan is de bus al een kwartier te laat. En het duurt nog even voor de chauffeur verschijnt. De tassen achterin zet en zich in het verkeer naar de boulevard stort.

Omdat onze tassen het laatste in de bus zijn gezet, staan ze ook weer snel op straat en kunnen we ons in de vertreksluis wagen. Daar wordt het al snel drukker.
De Blue Star Paros is nog niet gearriveerd. Bij aankomst gaan alles heel gedisciplineerd. Ik vind in de boot opnieuw een plekje op de grond voor onze tassen, waarna we omhoog klimmen naar dek zeven. Nee, we gaan ditmaal niet buiten zitten, maar blijven binnen en zakken weg in behaaglijke stoelen, van waaruit ik mijn laatste verhaal verwerk.

Ruim voor Santorini ben ik klaar en wandel op en neer. Het vertrek gaat iets chaotischer. Het vertrek vanaf de boot. Wij hebben een aardig plekje in de buik van de veerboot gevonden, maar er zijn altijd mensen die de loopruimtes dichtgooien en daarmee belemmeren dat andere bij hun bagage kunnen komen. Ja dan worden extra looppaadjes gecreëerd, want iedereen wil als eerste van de boot af. Dat voorrecht is echter voorbehouden van de akela van de Chinese reisgroep, die vooraan tegen het touw wacht tot de laadklep, stom woord, in dit geval een ontlaadklep, naar beneden gaat.

Op de kade - tussen alle andere verwijzers - staat iemand die ons naar een bus dirigeert en vertelt dat wij de rest van onze vakantie vanuit hotel Blue Sea vieren. Geen welkomstenvelop, helemaal niets. Wees welkom; terug op Santorini. Van de overige Hollandse koppels uit Mathiassos, gaan er drie ook hierheen en twee anderen worden in Argo gehuisvest. Een hotel met kleine en nette kamers. Kamer 20 valt ons ten deel.

We gaan naar boven, lezen, Tineke doet een wasje en we gaan ’s avonds bij Irini’s eten. Een prima hap. Maroeli vooraf, gevolgd door een kleftiko voor mij en gemista voor Tineke. Van het huis kregen we nog twee kleine stukjes gebak. Het thuisfront krijgt te horen waar wij zitten. Hierna zijn we nog even het stadje in gewandeld. Met twee korte broeken, een sleutelhanger en wat ideeën voor later - om uit eten te gaan en voor een excursie - in onze bagage keren we terug.

Daar had de Nederlandse enclave zich verzameld. Die ontbond zich toen wij arriveerden.