Reizen

Deel 2 Woensdag 15 september, donderdag 16 september 2010
Geen reis zonder pakken en afspraken maken. Zelfs ik ben al vroeg begonnen met mijn tas te pakken. Nieuw ondergoed en nieuwe sokken hebben hun weg naar de ingewanden van de slokop gevonden. Nieuwe T-shirts, nieuwe polo’s volgen. Lekker makkelijk, nog nooit gedragen en ze blijven tijdens de reis netjes, in het plastic. Bij mij is niet alle kleding nieuw, want de zwembroeken heb ik vorig jaar al aangeschaft en de lange broeken zijn eveneens van een eerdere datum. Wel weer nieuwe wandelschoenen.

Genoeg opgesomd. Over naar de afspraken. Dinsdagmorgen eerst ingecheckt in het vliegtuig, stoelen 11E en 11F, lekker voor de vleugels En taxi Salders besteld voor ongeveer half drie. We vliegen om kwart voor zes en dus wil ik om een uur of drie op het vliegveld zijn.
Naomi belt nog even, Raema en Daniël komen ’s avonds nog even langs, Ajax verliest kansloos van Real Madrid. Zo verloopt onze laatste avond thuis.
De tassen worden verder ingepakt en (taxi) Salders belt of ze eerder kunnen komen. Ruim eerder. Nou daar ben ik niet gelukkig mee, maar het moet maar. Voor tweeën staat het busje al in de straat geparkeerd. De chauffeur sjouwt met Tinekes tas, dat weer wel en we gaan op pad. Sprakeloos, geen uitgebreide kletsverhalen, alleen dat er een vlucht is vertraagd van mensen die hij moet oppikken en dat daardoor zijn schema hopeloos in de knoop komt.

Om half drie zijn we op de luchthaven, leveren onze tassen in bij het drop-off-punt zonder dat we in een rij hoeven te staan. Dat is wel weer het voordeel van vroeg op Schiphol te zijn. Tiineke koopt nog twee boeken, want ze had er slechts een paar bij zich en we drinken en eten (samen een broodje) voor we aan onze wandeling naar gate D87 beginnen.

En daar zijn we niet eens als eerste. Er zit al een echtpaar te wachten en langzaam stroomt het vol. Vlucht HV565 is een kwartiertje vertraagd, maar daarna gaat het rustig richting Griekenland. Het vliegtuig zit bommetjevol, onder andere met Engelsen. Zelf heb ik een Engelse dame naast me, die bijna de hele vlucht met een zwart ooglapje voor zit, vermoed ik. Want een groot deel van de reis slaap ik. Tineke is dankzij haar pillen redelijk ontspannen en heeft ook een rustige vlucht, die via Arnhem, München en Zagreb naar Thessaloniki en Athene gaat. Daarna landen we op Mykonis, onze eerste kennismaking met de Cycladen. Ik zet er geen voet op de bodem, dus nog streepje in het boek met eilanden. De tussenstop is kort en met nieuw volk aan boord vertrekken we naar Santorini ons voorlopige einddoel, of toch niet. Want eigenlijk weten we weinig van onze reis en onze bestemming.

Onze tassen komen laat op de band, die van Tineke zelfs als allerlaatste. Van een Engelse hostess krijgen we onze papieren en we weten nu dat we eerst naar Kamari gaan, daar onze tassen bij Kamari Tours kunnen laten staan en vervolgens naar Naxos vertrekken. We worden met de bus naar Kamari gebracht en dan gaat er bij mij een lichtje branden. Kleding, de korte broeken vergeten. Nadat we bij het reisbureau zijn afgezet is dat het eerste wat we doen, korte broeken zoeken. Ik schaf er twee aan en kan daar weer even mee vooruit.

Daarna eten en drinken we iets bij Mango aan de kust. Een prijzig iets, een frappé voor 3,50 euro is toch te gek voor woorden. In het voorjaar heb ik er in Pilion nog een euro voor betaald. Dat is wel andere koek, nee voor verse (?) jus, frappé en twee tosti’s , waarvan één een club, waren we 21 euro kwijt. Dat is te gek. Geen geweldige kennismaking met Santorini.

Om twee uur moeten we terug zijn bij het reiskantoor van Kamari Tours en worden we naar de haven van Santorini gebracht. Krijg ik meteen een eerste indruk van dit eiland. En die indruk is weer niet verkeerd.

Bij de haven is het wachten op de Blue Star Paros, de boot die ons naar Naxos brengt.
De eerste indruk van Santorini wordt nog eens bevestigd. De steile rotsen met bovenop de witte huizen. Er is een tijd geweest dat er delfstoffen werden gewonnen en die werden rechtstreeks in de ruimen van vrachtschepen geladen.
Voor Fira liggen cruiseschepen, dagelijks. Zeilboten kruisen over het blauwe water.

We varen langs de Cycladen Ios, Ikari en Paros voor we in de hoofdstad van Naxos belanden. Daar staat weer een Engels sprekende juf, die ons een envelop geeft en zegt dat we moeten wachten. Vergeet om te zeggen dat we in de bus kunnen stappen naar Mathiassos. Daar krijgen we de sleutel van onze studio. Klein maar wel heel rustiek, met een eigen zitje, een koelkast (heel belangrijk), douche en toilet, maar geen keukentje. Dat wordt ook niet van de bezoekers verwacht, dat ze zelf koken. Want op het terrein kun je kleine hapjes krijgen vanaf twaalf uur en er is een ontbijtschuur.
Ik fris me snel wat op en we besluiten om in het dorp iets te gaan eten. Maar waar? Met haar inzicht wijst Tineke de juiste weg en we wippen zo naar de boventuin van Evia om te gaan eten.

Zelfs voor ons aan de vroege kant, maar dat mag ook wel na zo’n lange dag. Henk kiest voor gebakken courgette vooraf, er komt een xoriatiki op tafel, de giouvetsi van Tineke wordt een spaghetti, waar veel minder smaak aan zit. Henk neemt een lournou (Imam). Al met al nog geen dertig euro, inclusief bier, water, ouzo. Dat is heel wat anders dan die prijzige lunch. We lopen terug richting Mathiassos, slaan nog wat vocht in bij de supermarkt en ik val al snel als een blok in slaap.