De sleutel

Deel 4 Zaterdag 18 september 2010
We ontbijten weer heel rustig. Het fruit blijkt bikkelhard, zodat Tineke haar kiwi maar teruglegt, maar ook de kant en klaar gesneden stukjes kiwi zijn nauwelijks weg te happen. Vanaf vandaag hebben we een auto tot onze beschikking en zullen drie dagen hier op het eiland rondtoeren. Een Jeep van Mike Bike’s, getekend EMZ 9734. Niet in al te beste staat. Met een klapperend zeil, en de voorwielaandrijf doet het niet. Ook niet schoongemaakt. De afspraak is dat-ie om negen uur wordt gebracht. Dan staat er inderdaad een Jeep, maar geen eigenaar te bekennen, die komt op zijn Grieks een half uurtje later.

We hebben al een tochtje uitgezet. En maken vandaag een ritje naar de zuidwestkust van de stad. Even uitzoeken welke richting we opmoeten. Dat lukt en dan door naar Sagri. Daar hebben ze er hier op het eiland ook weer twee van, dus dat is even uitzoeken waar een oud klooster staat. In Kato Sagri of in Ano Sagri. Het klooster van Elevtherios. We zien het niet, maar wel het oude kerkje van agia Nikolaos.

En dat bezoeken we wel, al is het alleen maar om de zoon van Sigrid een eer te bewijzen. Het pad er heen is smal en gelukkig hebben we geen tegenliggers. Wel een hele rits auto’s achter ons, kan nog leuk worden met terugrijden, bovendien een aantal quads die je hier op het eiland in grote aantallen ziet. Het pad eindigt bij een veldje. Wat nu? Keren is niet mogelijk, passeren ook niet. Naast ons ligt de kerk. Ik verwijder het stalen hekwerk aan het eind van het pad en creëer zo een parkeerplaats op het land waar de oogst af is. De een na de andere auto volgt. Ik sluit het hek ook weer. Zoals het hoort. Via een muurtje bereiken we het kerkje, dat zijn schatten zorgvuldig voor ons verbergt. Een sleutel is er ook niet te vinden in een van de nissen, zodat we het kaarsje branden tot later orde moeten uitstellen.

De meute vertrekt en ik hoop alleen maar voor de eigenaar, dat de laatste het hek heeft gesloten. Een paar van de deelnemers komen we iets verder – na wat heen en weer gerij – tegen bij de tempel van Demeter, een complex met prachtige pilaren, gebouwd in de zesde eeuw voor Christus. Een deel van deze tempel is weer opgebouwd. In een bijbehorend museum is te zien hoe de tempel er in vroegere dagen daadwerkelijk uit heeft gezien.

Dat hier de godin van de vruchtbaarheid werd vereerd is niet zo gek. Want het binnenland van Naxos behoort tot de groenste plekken van de Cycladen.
We zakken nu verder af naar het zuiden en Tineke stopt nog even voor de kerk van Ioannis Theologos, die ook al weer via de restanten van muren (ditmaal van een gebouwtje) te bereiken is. Maar evenals bij het voorgaande kerkje blijft de toegang voor ons gesloten. Dan maar door naar het zuiden, naar Agiassos. Dat was immers ons streven. Hier ligt een mooi strand, waar je zo met je auto op kunt rijden. Nog iets zuidelijker staat het kerkje van Agia Sozon, de weg wordt slechter en slechter.

We stoppen onder ons ligt een baai, een kleine baai waar al twee koppels zich hebben neergevlijd, laat ze maar, geen zwempartij voor ona. Wel zet ik de prachtige kuststrook op de foto. Tineke overweegt nog even om met kleren en al een duik te nemen om wat fris water te halen, maar ik kan haar daar van afhouden. Zout water is geen drinkwater.

We rijden terug naar Agiassos. Het is tijd om iets te eten, desnoods alleen een stokbroodje. Bij Aliko beach verorberen we nog wel een heerlijke maaltijd onder de bomen. Bij Kopakis mogen we eerst even een kijkje in de keuken nemen om onze keuze te maken. Veel is er niet. Een groot gezelschap heeft het meeste al weggekaapt. De keuze; twee mogelijkheden. Wij kiezen voor een vegetarische maaltijd met onder andere artisjokken, courgette en ui. Dan slaat de schrik toe. Tineke is haar mobieltje kwijt. Zoekt in de auto, ik bellen. Wel gehoor, maar geen mobiel. Dan moeten we toch maar even terug, want haar hele agenda heeft ze in dat apparaat staan.
We verlaten ietwat gehaast de taveerne. Ik reken af. Nog geen twintig euro en bel nog eenmaal. En ja hoor, daar ligt de gsm. Onder een pet verstopt. Ja de eerste keer bellen ging ook al zo vreemd. Nou ja, het geeft niet, het mobieltje is terug.

We tuffen nu noordwaarts langs de kust. En rijden langs Kastraki. We zien steeds meer stranden, komen door Mikri Vigla, en rijden langs Paralia Orkos en Paralya Plaka. Het lijkt wel een lang gerekt strand via Maragas naar Agia Anna. Hier vind je de echte strandliefhebbers, die op loopafstand hun drankje en een hapje vinden bij een van de vele taveernes.
Onze reis gaat door naar Irea waar we te laat arriveren voor een bezoek aan de sanctuary of Dionysos. Om drie uur gaat het hek dicht, trouwens op maandag is het gesloten, zoals zoveel in Griekenland. Tineke stelt voor om zondag even terug te gaan. Dat is goed.
We keren terug naar de stad en doen nog snel enkele inkopen, waaronder brood. Nee, niet voor het ontbijt, maar voor het avondmaal, want uit eten gaan zal er vandaag niet inzitten, tenzij we er een heel late maaltijd van maken. Bij het brood nog wat vleeswaren en klaar zijn Henk en Tineke.

Dat denken we, maar bij ons huisje is de sleutel nergens meer te vinden. Het zal toch niet. Tineke gaat naar de balie en de deur wordt opengemaakt. Een sleutelmaker wordt gevraagd om het slot te vervangen, want een reservesleutel is niet zo snel te vinden. Maar die sleutelmaker blijft ook weg. De baas - bazin in dit geval – wordt er bij gehaald en die weet wel een reservesleutel uit haar mouw te schudden. Ik bedank haar vriendelijk en ga terug voor ons avondeten.
Zo rond half acht wandelen we naar de kastro voor een concert op een bijzondere plek. Aan de voet van de oude kastromuur. Ik schiet daar snel nog wat foto’s. Een jong stel laat hun tasje achter en ook dat red ik. Althans ik weet hen te achterhalen en hun kleinood terug te geven. Die kunnen vanavond in ieder geval hun huisje weer in.

Voor de uitvoeringsruimte verzamelen de bezoekers zich al vroeg. Er kunnen er ongeveer zestig in, er zijn er iets meer dan dertig. Die komen allemaal af op het domus-festival dat al voor het elfde seizoen draait. Veel klassiek werk, met zo nu en iedere week wel een Sunset concert met traditionele muziek en drankjes, dat eindigt in dansen. Verantwoordelijk voor het programma is art-director Elena Kiseliova.
Ons avondje uit bestaat uit een concert van piano en zang. Met Matina Velimachiti als zangeres, die als soliste optrad bij het Saxafoonorkest tis Nomarxias Piraeus in onder andere Parijs, Rome en St. Petersburg. Maar ook als operazangeres optrad in Italié. Maar ook onder andere rollen vervulde in de opera’s Candid (Bernstein) Falstaff (Verdi).
Caterina Karabatsa studeerde behalve fysica aan de universiteit van Athene ook piano aan het conservatorium in Athene. Zij gaf recitals en kamerconcerten door Griekenland, maar trad ook op in Engeland en Japan.

Het concert bevat voor de pauze onder andere werken van Ravel, Ioannis Konstantinides en Gershwin. Het prachtige Summertime is daarbij de afsluiting. Na de pauze wordt er werk van Sakelarides, Mitsakis uitgevoerd en wordt er afgesloten met H Mytria van Theodorakis. Er volgt nog een toegift, waarna het concert als beëindigd wordt beschouwd. Er wordt nog wat nagepraat en gedronken. Het einde van een bijzondere avond.

Wij wandelen naar de boulevard en ondergaan daar de gezellige drukte voor we terug naar 155 wandelen. Tineke heeft de sleutel veilig opgeborgen in haar portemonnee. Veilig inderdaad. We kunnen naar bed.