Ia

Deel 13 maandag 27 september 2010
Tineke heeft zondag voorgesteld om met de bus naar Ia te gaan om daar de zonsondergang te bekijken. Omdat het mooi helder weer is en er verder geen plannen zijn besluiten we daartoe. Maar eerst Raema bellen en haar met haar verjaardag feliciteren. Dat doe ik om een uur of acht ’s morgens. Nog voor onsontbijt. Haar zus heeft haar een half uur eerder al wakker gebeld. Ja Baas boven Van Maanen zullen we maar zeggen.

De reis naar Ia staat voor ’s middags gepland, dus hebben we ’s morgens nog genoeg tijd voor andere dingen. Tineke gaat naar het strand, en is daar zeker niet alleen. Ik wandel aan het eind van het strand langs de Aghia Nikolaos (dicht) en probeer via een pad omhoog de Messa Vouno op te komen, maar mijn poging strand al snel.

Ik ben ook geen bergbeklimmer. Ik heb een prachtig overzicht over het strand waar ik Tineke ook ontdek. Na enige tijd van het uitzicht genoten te hebben keer ik terug en wandel het dorp in. Dat komt langzaam op gang. Het is enerzijds het eind van het seizoen zodat niet alles meer open is en anderzijds, het is maandagmorgen. Bij de pub Aegian drink ik een frappé en zie in de herhaling op Sky Sports hoe een dag eerder Wolves schlemielig verliest van Aston Villa.

Omdat ik Tineke niet op mij wil laten wachten, ga ik terug naar Sea Blue en haal de sleutel op. De kamer is nog niet gedaan. Het eerste deel van het zondagverhaal tik ik weg en ga daarna beneden zitten tikken, zodat de kamermeisjes de boel kunnen schoonmaken, het rechtgetrokken beddengoed weer af kunnen halen en opvouwen en op ons bed leggen. Want dat doen ze steevast iedere dag weer, een opgemaakt bed of niet. En wij iedere dag weer tweemaal ons bed opmaken. We lijken wel gek.
Tineke weet ongemerkt op onze kamer te komen en belt na enige tijd waar ik zit. Ik ben dan net bezig mijn laptop in te pakken om naar boven te vertrekken. Tegen tweeën vertrekken we naar Ia, of Oia. Mij maakt dat niet zoveel uit. Beide schrijfwijzen worden gebruikt. Ik begin er steeds meer van overtuigd te raken dat de Grieken verantwoordelijk zijn voor het ontstaan van de Babylonische spraakverwarring. En zo niet dan houden zij het aardig in stand. Neem nu de hoofdstad; Fira, of is het Thira of misschien ook wel Chora of Hora, hoewel ik die laatste twee benamingen hier niet echt ben tegengekomen. Maar de naam Fira/Thira is natuurlijk al voldoende afwijking van de eilandnaam Santorini.

Met de bus reizen we eerst naar de hoofdstad en maken daarna de overstap naar Ia. Er wordt veel gebruik van gemaakt de bussen. Zowel door toeristen als door de bevolking. Ouderen die met boodschappentassen vol vanuit de hoofdstad naar huis gaan, jongeren die uit school komen of juist daarheen gaan.

Wij maken de reis mee tot het eindpunt en het geeft Tineke de gelegenheid om ook te kijken. Straks als ze zelf moet sturen, gaat sturen, heeft ze daar toch minde rtijd voor. In Ia zoeken we al snel ongewild de drukte op, merken we. Maar als we afbuigen naar de smallere paadjes hoog boven de klifwand komen we in een andere wereld terecht.

De wereld van het idyllische Ia, dat een verwoestende aardbeving van 9 juli 1956 nauwelijks overleefde. Daaruit weer is opgestaan. De talloze koepels van herbouwde kapelletjes, de kerktorens en gerestaureerde woningen zijn daar het voorbeeld van.

Wij hebben onze blikgericht op de zonsondergang. Die is vooral vanaf de noordpunt goed te zien. Veel mensen bekijken die vanaf de ruïne van het kasteel van de familie Argyri, een Venetiaans geslacht, die de huizen en het kerkje ooit heeft laten bouwen als bescherming tegen piraten. Om vier uur zitten hier al de eerste mensen te wachten, in de hoop het beste plekje gevonden te hebben.

Wij willen eerst nog wat eten en doen dat gewoon boven in het dorp. Daar is het rustig, prijzig bovendien. Tineke wil geen uitgebreide maaltijd en is al tevreden met een tosti, maar die wordt niet geserveerd. Het wordt dus een Griekse salade.

Hierna gaan ook wij op zoek naar een mooie plaats. Zelf wil ik de zonsondergang op de plaat zetten in combinatie met een windmolen. Al snel blijkt dat ik niet de enige ben met dat idee.

Tineke blijft onder die molen, zodat we het beeld vanuit twee standpunten kunnen belichten. Ook hier merk je weer dat sommige toeristen zich als horken gedragen. Rustig voor iemands neus gaan staan, terwijl ze op het laatste moment arriveren.

Bij de zonsondergang in Ia wordt altijd het kleurenspectrum geroemd. Dat heeft zeker waarde. Doordat er rond de kim wat wolkjes varen, zien we de zon niet helemaal in het water zakken, maar het beeld is desondanks schitterend genoeg om met een voldaan gevoel terug te kunnen keren naar Kamari.

We zijn opnieuw niet alleen. Veel mensen keren hotelwaarts en het is een drukte van belang in de smalle straatjes. We gaan de drukte uit en komen zo snel op het plein waar de bus vertrekt. Daar wordt het al snel ook druk. Te veel mensen voor een bus. Dat wordt dus dringen geblazen.

Tineke stelt voor om maar een taxi te regelen. Dat kan voor 25 euro. Wij vinden het niet erg om met anderen te reizen. Maar die hebben er wel een probleem mee en dus gaan wij zijn tweetjes met de chauffeur mee.

We eten vanavond weer bij Andreas en werken een gecombineerde schotel voor twee personen naar binnen.