Musea

Deel 12 zondag 26 september 2010
Wie denkt dat er op zondag misschien een eitje bij het ontbijt zit komt bedrogen uit. Het ontbijt hier is echt iedere dag hetzelfde. Het is en blijft bovendien zelfbediening en daar is uiteraard niets mis mee. Wat wel verschillend is, is de persoon die voor de vaat zorgt, zorgt voor voldoende brood en koffie. Die vrouwen wisselen zich af, net zoals de dames die iedere dag ons bed afhalen, wel een onderlaken op het bed leggen, maar geen bovenlaken. Dat mogen we zelf doen.

We ontbijten laat voor ons doen, ongeveer half tien en op dat tijdstip is het druk in de eetzaal. Veel andere gezichten. Na het ontbijt gaan we naar het busstation voor een dagje hoofdstad. De kaartjes voor de bussen koop je hier nog gewoon bij een conducteur, die bij iedereen langs komt in de bus. Onderweg kun je bij haltes opstappen, maar niet vergeten je hand op te steken. Dat moesten we vroeger in Nederland ook, want als je dat niet deed reed de bus dus gewoon door.

We rijden mee tot het eindpunt in Fira. Hier is het al meteen een drukte van belang. We belanden bijna vanzelf in de smalle (winkel)straatjes, maar zijn eigenlijk op zoek naar het museum, of beter gezegd een museum. Tineke ziet het prehistorisch museum al meteen bij het busstation liggen, maar ik heb slechts oog voor het archeologisch museum, dat verderop moet liggen, vlakbij de kabelbaan, die bezoekers naar het haventje aan de voet van de rots brengt.

Zonder haar mond open te doen volgt Tineke slaafs. Ik wandel door, kijk nog een keer op het kaartje en dan plotsklaps net om de hoek is de ingang van het museum. De toegang is gratis en fotograferen is ook geen enkel probleem. Hoe groot zijn toch de verschillen in dit Griekenland. Nee, niet alleen in dit Griekenland. In heel Griekenland, waar ieder eiland, iedere plaats, ieder plekje haar eigen regels heeft. In het archeologisch museum vind je een aantal scherven en weer herstelde urnen, amfora’s schalen en kruiken. Verder zijn er ook enkele bustes. De meeste stukken komen uit het oude Thira. In een zijhok ontdekt ik nog meer koppen, kennelijk is er sprake van een wisselende expositie.

Na het museum belanden we al snel weer in de drukte. Ik wurm mij langs de rij wachtenden voor de kabelbaan en volg de bordjes naar de katholieke kathedraal, gewijd aan Ioannis Baptistis. Het heeft het midden tussen een kleine kathedraal en een grote kerk. Sober ingericht, een stuk soberder in ieder geval dan de meeste Griekse kerken. De kerk is gebouwd in 1823 en tijdens de zware aardbeving van 9 juli 1956 zwaar beschadigd. Bijna dertig jaar duurde het voor de herstelde kerk weer in gebruik kon worden genomen.

Naast de kerk ligt een nonnenklooster, dat niet voor publiek is geopend maar volgens verhalen heel erg mooi moet zijn. Wel worden er in het kerkje enkele diensten gehouden. Het geheel behoort tot de zogenoemde katholieke wijk van Fira. We hebben een mooi uitzicht op Limani Skala, de oude haven.

We laten ons daar niet naar afzakken via de Odos Spyridon Marinatos de weg die met 587 treden naar beneden voert en al evenmin gaan we met de Oostenrijkse kabelbaan naar beneden. Wij gaan echter naar het museum met de muurschilderingen.

De oorspronkelijke schilderingen zijn ergens in Athene te vinden en alles komt eigenlijk uit het oude Akrotiri, dat in het zuiden van het eiland te vinden is.

We zetten onze wandeling voort of beter gezegd, we gaan vanuit het noorden – op de grens met Firostefani weer terug naar de zuidkant, waar Tineke in ieder geval nog het prehistorisch museum wil bezoeken. Daartoe storten we ons weer in de gekte van de vollopende winkelstraatjes. Wij kennen de Griekse gewoonte om mensen een terras op en een taveerne in te praten, maar hier worden toeristen ook nog eens de naast elkaar gelegen juwelierszaakjes ingepraat. Wij laten ons verleiden tot een terras, zonder dat het wordt gevraagd. En hebben daar ook al snel spijt van. Daar wordt voor verse lemon rustig acht euro gevraagd. Snel weg wezen maar, zonder fooi achter te laten voor de norse bediening.

We komen bij de Ypapanthi kathedraal, waarin niet mag worden gefotografeerd. De waakhond zit achterin de kerk haar middagdutje te doen, zodat menig het verbod aan haar of zijn laars lapt. Videocamera’s zie ik nog niet kaartjes vol draaien. Voorin deze kerk komen is overigens ook al een probleem, want een rood touwwerk houdt de bezoekers in toom. De kerk is overigens gebouwd op de fundamenten van de Metropoliskerk die vernield werd tijdens de hierboven vermelde aardbeving.

We gaan nu naar het prehistorisch museum. Ook al gratis te bezichtigen, zoals kennelijk alle archeologische musea in Griekenland tijdens het laatste weekend van september. Dit museum is vooral gericht op Akrotiri, met gebruiksvoorwerpen als potten en kruiken, maar ook visbenodigdheden (haken), sieraden en een aantal wandschilderingen. Tevens wordt ingegaan op de ontstaansgeschiedenis van het eiland. Desgevraagd is een gids bereid om een rondwandeling mee te maken.

Voor ons wordt het tijd om Fira te verlaten. Het busstation ligt zoals al geschreven naast het museum. Als duidelijk wordt welke bus ons gaat vervoeren duurt het echter toch nog geruime tijd voor we binnen worden gelaten. De macht van de chauffeurs is groot. Hij laat toch gauw een dertig mensen gaar stoven in de hitte. Een conducteur begint buiten maar vast kaartjes te verkopen. De jeugdige conducteur die met de bus meereist is daar eerst verbaasd en na enkele reizigers ook gelaten over.

Terug in Kamari eten we op een terrasje een broodje gyros voor we terug gaan naar onze kamer. ’s Avonds stellen we in een café even een mailtje op voor onze volgers voor we bij Stellada gaan eten. We doen het maar weer met een choriatiki, Tineke bestelt een lamb kleftiko en ik een choirini peper. We krijgen na afloop van het huis nog een ouzo. Na het eten besluiten we tot een avondwandeling en kopen voor Naomi een verjaardagscadeau. We lopen nog een stukje verder voor we terugkeren naar onze kamer.