Versierd

Deel 9 maandag 17 mei 2010
Bob de Bouwer is vanmorgen langs geweest in Kalá Nerá. De rust keert langzaam terug. Met een bulldozer is het meeste zand en vooral ook het grint en de stenen van de kustweg geschoven. Naar het strand. En de zee doet het wat rustiger aan.
De bakker was vandaag goed voor een broodje en een croissant. Heerlijk ontbeten. In alle rust. Er zijn diverse mensen vertrokken uit Kamèlia. Gisteren is er al een stel in de kamer naast ons getrokken en in de loop van de dag arriveren er nog andere gasten. Hoeveel? Geen idee. We merken het wel of niet.

Na het gezakte ontbijt maakt Tineke nog even een rondje om het dorp. Iets anders dan de loopjes hiervoor, omdat de kustweg richting Afissos nog steeds niet helemaal schoon was toen zij vertrok. De Bouwer was toen nog bezig. Een licht (hand)wasje doen en daarna op pad, naar de heuvels, waar we een aantal dorpjes bezoeken. We starten in Miliés, waar we aan het begin van het dorp de auto neerzetten, op de weg naar het treinstation. Het eindpunt van de trein.

We wandelen naar dit station. Onderweg doen we nog even een kerkje aan, waar de pappas ijverig bezig is het groen te snoeien. En zien we ook weer eens waarom ezels pakezels worden genoemd. Ze worden volgeladen met stro en met de grondstoffen voor de bouw, van een appartement halverwege de berg. Op het stationnetje staan ditmaal niet alleen een aantal wagonnetjes op een rij, maar er staat ook een locomotief voor de wagonnetjes. In de eerste wagon ligt de machinist uitgebreid te slapen. Of is het gewoon een zwerver? Ik houd het maar op de eerste. Dit klinkt toch wat romantischer.

Via een breed pad (800 meter lang) ben je in een kwartiertje op het centrale plein. Het eerste stukje ziet er verwaarloosd uit, Tineke loopt daarom liever over de weg, terwijl Henk in rap tempo het centrum van Miliës bereikt over het ezelspad.

Het dorp van Anthimos Gazos en Grigoris Konstantis. De grondleggers van Psihis Akos, zoals Miliés aanvankelijk heette. In de indrukwekkende kerk van Panmegiston Paxiarchon werd door Gazos de Turken de wacht aan gezet, waarna de vrijheidsstrijd van Pilion tegen de Turken begon. In de bibliotheek, die bijna tegenover de kerk te vinden is, liggen talloze geschriften uit en over die tijd, maar ook andere oude boeken zijn er te vinden.

Het museum is gratis te bezoeken en is open van tien tot twee, althans als de beheerder aanwezig is. De hal is open, maar de rest: dicht. Hier kun je ook boekjes (in het Engels) kopen onder andere over de geschiedenis van het gebied. Jammer ook na enig wachten verschijnt er niemand. Weer een Pilion-illusie armer wandelen we terug over de weg naar onze auto, waarna we door het dorpje rijden naar het volgende plaatsje.
Vyzitsa. Tineke krijgt alleen bij het lezen van die naam al de rillingen. Nee, ik verklap niets, raad het maar. In dit dorp staan nog veel woningen, die zo karakteristiek zijn voor dit gebied. Een beetje vierkant, met leistenen daken en soms ook bijzonder fraai versierd. Veelal door de raampjes die net onder het dak liggen.

We besluiten op het plein iets te eten, een xoriathiki met tzatziki en een portie vlees. Het gebeurt duidelijk niet vaak dat hier toeristen even neerploffen, waarbij de eigenares/kokkin van de dagelijkse Griekse soap wordt gehaald. Ze vindt dat niet erg en vertrekt met bijna een Engelengezicht naar haar domein en zet ons een heerlijke maaltijd voor. Het draadloze internet in de taveerne is beveiligd. Niet inloggen dus. Aan de andere kant van de weg ligt de kerk van Zoodoho Pigi.

Ik bekijk nog een bron tegen een berghelling aangeplakt. Tineke is dan al afgehaakt en is eigenlijk ook niet te bewegen om op zoek te gaan naar de waterval hier in de buurt. Dat heeft allemaal te maken met een slang die Henk niet heeft zien liggen en waar hij dus zomaar overheen is gestapt. Nou ja slang, een dikke pier of zo dood als een pier, maar natuurlijk mag ik Tineke daar niet mee plagen.

We vertrekken naar het volgende dorp Pinakates. Achteraf had Tineke hier willen eten, maar het door Wilma Hollander beschreven restaurant is dicht. Zo erg is het dus niet allemaal dat we een dorp eerder al aan de maaltijd zijn gegaan.

De basiliek van Agias Dimitrias is heel nadrukkelijk aanwezig. Naast de kerk bevindt zich een waterbron die dateert uit 1894. Aan de voet van de kerk liggen wat kafenions en taveernes rond een dikke plataan. Hier heerst rust, zoveel rust dat er niets meer open is. Wel zijn de twee mini-markets open. In de ene winkel een allegaartje aan gebruiksvoorwerpen, de andere verkoopt ook producten voor het inwendige van de mens, zoals tsipouro.

We besluiten dat het genoeg is voor vandaag. Tineke maakt het rondje nog wel even af, waarna we doorrijden naar Kamèlia. Even half negen vertrekken we weer naar Pagasitikos, voor een maaltijd. Henk eet keftedes met gigantes (balletjes gehakt met grote witte bonen) en Tineke neemt gemista met een gekookte groente. En we krijgen weer een ijsje toe. De drankjes zijn opnieuw gratis, net zoals de allergische reactie van Tineke. Er zit daar iets in de lucht waar zij niet tegen kan.
Buiten vliegen de vleermuizen ondertussen weer dapper rond. De nachtegaal laat zich echter niet horen.