Rustdag

Deel 15 zondag 23 mei 2010
Een luie dag. Een luie zondag. Voor mij nog luier dan voor Tineke. Ik word om negen uur wakker. Lekker uitgeslapen. De ochtend nadat Internazionale de Champions League heeft gestolen. Maar misschien hebben ze dat ook wel al eerder gedaan. Of is het toch verdiend, omdat voetbal oorlog is en niemand erin is geslaagd om het defaitisme van Mourinho uit te kleden. Zelfs tacticus Van Gaal niet.

Genoeg gekletst over voetbal tijdens mijn vakantie. Ik ga naar de bakker. Maar die is op zondag niet open. Althans mijn bakker. De supermarkt is wel open, maar heeft geen vers brood. Ach dan maar een klein potje koffieprut meenemen, omdat we die toch nodig hebben later deze week. Door naar de bakker bij de hoofdweg, want die is op zondag wel open.
Ho, stop. Laat ik deze alinea opnieuw beginnen. De bakker is op zondag open! Hè? Nogmaals: de bakker is op zondag open!!! En er staat een jong ding (meisje) achter de toonbank, die mij met plezier een (warm) broodje verkoopt. Voor slechts 80 eurocent. Daar heb je in Holland een halfje voor.
Ik snel terug, snel hè. Ik verzorg het ontbijt met – omdat het zondag is – een zacht (te zacht) gekookt eitje. Maar het smaakt wel, ook al is er nog steeds geen zout. Ga lezen, weer een boek uit en doe de vaat, terwijl Tineke een extra lang rondje rent. Vijftig minuten rent zij zich in het zweet, terwijl ik al weer in de tuin zin. Heerlijk niets doen, een luie dag. Voor Tineke is het werken nog niet gedaan, want zij doet nog snel een wasje. Waar vrouwen zich toch druk mee kunnen maken. Op zondag, tijdens je vakantie. Maar ja, je kunt die bezwete kleding toch ook niet laten liggen.

In het begin van de middag gaan we het dorp in. Naar de pantoffelparade, zoals Tineke het flaneren langs de boulevard noemt. Wij duiken het terras van Enalion op, om even wat te eten en te drinken en een mailtje op te stellen. Tineke kiest voor een tosti (drie stuks) haam/kaas – en krijgt er chips bij. Henks keuze valt op een clubsandwich, steevast geserveerd met patat. Vanwege de zon wordt het internetten niets. Niks te zien op het beeldschermpje. Tineke krijgt het koud, gaat terug om een trui te halen en als er een paar druppels vallen maak ik van de gelegenheid gebruik om te verkassen en overdekt te gaan zitten. En dan is er ook zicht op de aansluiting, komt er een Alfa op tafel. Een Alfa? Ja, lees maar terug naar het vorige mailen.

We zoeken nog iets op voor Tineke op internet, over falangisten. Wat dat nou precies inhoudt. Niet voor haar cursus kunstgeschiedenis, maar vanwege een ingewikkeld boek dat zij leest en we maken daarna nog een rondgang door het dorp dat vol staat met geparkeerde auto’s, Griekse auto’s. De Griekse bergbewoners zijn eindelijk hun berg afgekomen om zich te laten zien langs de boulevard en hun kinderen even de gelegenheid te geven om te zwemmen in de zee, in de Golf van Volos.

Tineke doet nog snel wat boodschapjes en daarna terug naar Kamèlia, waar ik dit stuk tik. Het verhaal van gisteren ligt nog steeds te wachten, is nog niet geschreven, heeft nog geen vorm gekregen.

Uit eten? Nee vanavond niet. We eten brood met Russische salade en tzatziki. Doen het ook daar kalm mee. Een echte rustdag derhalve.