Tsipouro

Maandag 10 mei 2010
Het is spannend, weer een nieuw gebied ontdekken. Pilion, en wat we daar zullen aantreffen? Eigenlijk kan nauwelijks iemand uit onze vrienden- en kennissenkring daar iets over zeggen. Ja, Ankie en Johan zijn hier geweest, in Afissos. En zij hebben het ontzettend naar hun zin gehad. Zelf hebben wij – zoals al gezegd - gekozen voor het dorpje Kalá Nerá, iets noorderlijker aan de baai van Volos. En Kamèlia is drie weken ons huis.

Maar eerst moeten we er nog maar zien te komen, want het zijn toch wel rare tijden. Allereerst hebben we te maken met IJsland. Het gaat niet om de kredietcrises waardoor IJslandse banken zijn omgevallen. Nee het heeft te maken met de werkende vulkaan …..
Enkele weken geleden heeft de asregen, die deze vulkaan uitstortte het complete vliegverkeer platgegooid en ook nu weer zijn enkele vliegvelden gesloten. Vooral in Italië, maar ook in Zwitserland. Wij gaan weliswaar oostelijker, maar een asregensimulatie geeft aan dat de aswolken maandagmorgen boven Griekenland liggen. Als dat maar goed gaat. Cees Ootjers geeft ons echter een steuntje in de rug. Hij heeft berekend dat we erboven of eronder kunnen vliegen. Lekker hè, zo’n woordje kunnen.

We zetten in ieder gevval alle hulpmiddelen in om ons doel te bereiken. Salders komt ons ophalen met een (taxi)busje. Neemt ook nog twee vrouwen mee uit de Landgoederenbuurt en daardoor reizen we voor gereduceerd tarief.
We zijn tussen kwart over drie en half vier op Schiphol. Ruim op tijd dus. We hebben ons al ingecheckt en hoeven alleen maar onze bagage in te leveren. Het is echter een drukte van jewelste en ook de douane lijkt overuren te maken. Een scherpere controle dan ooit tevoren. Dat houdt in: Henk wordt zoals (bijna) gebruikelijk gefouilleerd maar ook zijn tas wordt op zijn kop gekeerd. De vele (fototoestel)batterijen hebben een belletje laten rinkelen. Vandaar.
Maar goed, ook daar komen we doorheen, snel een (Volks)krantje kopen. Het formaat is ook niet meer wat het is geweest. Voor een kop koffie en een broodje is eigenlijk nauwelijks tijd meer, daarvoor gunnen we ons ook geen tijd.
Toch blijkt die er ruimschoots te zijn, want het vliegtuig vertrekt ongeveer een half uur te laat. Problemen met de bagageverdeling, is de officiële lezing. Daaraan twijfelt Henk hard. De eerste piloot en zijn maatje komen gewoon te laat. Maar goed, als dat alles is. We vliegen, hebben geen last van de as en ook de boze Grieken, die miljarden moeten bezuinigen omdat de economie op haar gat ligt, hebben besloten om het luchtruim maar een dagje open te houden voor de toeristen die hun zuurverdiende euro’s in Griekenland komen uitgeven.

De vlucht gaat als een speer. In twee uur en nog eens drie kwartier zijn we langs Dusseldorf, München en Frankfurt gevlogen. Verder is Klagenfurt gepasseerd, hebben we Sarajevo onder ons gelaten en zijn via Skopje, Macedonië binnengevlogen om op het militaire vliegveld van Volos te landen.

Hier werd ooit gewerkt aan een nieuw luchthavengebouw. Maar dat werk is op een laag pitje gezet. Het geld kun je nu eenmaal maar een keer uitgeven. Het oude gebouw staat nog steeds overeind en daaraan zit een ijzeren kooi gekoppeld. De opvangplaats voor vertrekkende reizigers. Hier hebben we al eens voor aap gestaan en dat wordt straks ook weer ons lot als we over drie weken naar huis reizen.

Maar eerst nog naar Kalá Nerá en Kamèlia. De Ross-meiden Kim en Henny vangen ons op, de tassen laten heel even op zich wachten en ook het vertrek met de bus duurt iets langer dan normaal; kwestie van een gevalletje van reisschade afhandelen. En door al dat getreuzel slagen we er niet in om voor twaalf uur achter een glas frappé te zitten.. Die frappé smaakt overigens uitstekend bij het koffiecafé Naftilos.

Dan zijn we echter al wel door Maria ontvangen en hebben een boekje over Pilion, geschreven door Wilma Hollander, voor de somma van tien euro in ontvangst genomen.
We maken een korte wandeling door het dorp en doen bij een Supermarket snel wat boodschappen. Tineke is bekaf, over haar slaap heen, maar gaat wel liggen. Henk leegt zijn tas en gaat in de tuin zitten tikken, in afwachting van Henny de Ross-juf die aan Kamèlia is toegewezen.

Zelf wat plannen gemaakt, voor dagen dat we willen wandelen en aan een excursie willen meedoen, een auto huren en dat met Henny regelen. Onze hostess is van het ruige type. Dat hebben we al onderweg gemerkt. Haar auto is gebutst en waardoor? Ach er wordt hier niet op een deukje meer of minder gekeken, Als zij achteruit rijdt, zit ze tegen een muurtje aan en als zij onze tassen vanaf de boulevard naar Kamèlia brengt schuurt ze langs de trottoirband. En onverstoorbaar gaat ze verder.

Nadat ik ’s middags wat heb getikt, komt ze langs voor een kennismakingspraatje, maar wel aan de late kant. Omdat ik geen verhuurbedrijf in Kalá Nerá heb kunnen vinden tijdens onze wandeling huur ik een auto voor tien dagen, verdeeld in twee blokken.. En ik boek twee excursies, een toer door Pilion en een tocht naar Meteora.
’s Avonds gaan we uit eten bij Paris, vernoemd naar de jongeling die de schone Helena schaakte naar Troje. Daar hebben we gegeten en gelachen.
Laat ik maar met het eten beginnen. Met het eten. De broer/eigenaar van Paris, biedt ons een welkomstdrankje aan, een tsipoura en daarna starten we met een eenvoudige patzaria (schijfjes rode bieten). Tineke kiest voor een Gemista (gevulde tomaat en paprika, formaat kleine meloen) en krijgt er ongevraagd een bord slappe patat bij. Henkt vraagt om de Pastitsio, een ovengerecht met gehakt en pasta (zeer machtig) en drinkt er een Kaiser bier bij.

Als afsluiting krijgen van Paris nog een bordje met yoghurt en kers, verrukkelijk. En dat allemaal voor de prijs van nog geen twintig euro. Niet per persoon, all in.
Daarin zit begrepen de Hollandse bediening en een aantal glaasjes van de lokale, regionale tsipoura, die hier met anijs wordt gestookt.De broer/eigenaar drinkt gezellig met ons een glaasje mee, aan het begin en als afscheid nog twee glaasjes. Maar dat doet hij niet alleen bij ons, ook bij het tafeltje naast ons (twee dames ook uit Kamèlia) en daarnaast (ook al uit Kamèlia) en bij de andere tafeltjes, waar hij voor de bediening zorgt. En dat gaat dus de hele avond door. En dronken na afloop? Daar hebben wij niet op gewacht. Ik denk het niet. Een stel pikt de drankfles in en zet die onder hun tafel. Maar dat heeft hij feilloos door.
We gaan op tijd terug naar Kamèlia in ieder geval. Ik val daar al snel als een blok in slaap.