Verkassen

Vrijdag 18 mei 2012

Vandaag voor het laatst last van de Amerikaanse kinderen tijdens het ontbijt. Ditmaal gedragen zij zich iets beter, laten minder achter op hun bord. Maar voor de rest blijven het voor mij een stel klieren. De hero van de dag moet meteen zijn shirt weer inleveren, want die hebben ze (de leiding) vandaag voor iets anders nodig.

Wij weten nog net het laatste beetje jus uit de bak te persen en brood is er ook nog voor ons. Gebakken eieren niet en aan de gekookte (koud en hard groen) eieren begin ik niet. Na het ontbijt nog even de tanden poetsen en de laatste dingen inpakken voordat we weer gaan verkassen. Vandaag verlaten we Nafplio en gaan naar Loutraki, aan de noordzijde van het Kanaal van Korinthe.

We hebben inmiddels ervaring gekregen hoe we het beste de stad kunnen uitrijden. Voor we echt de stad uit zijn, wil Tineke eerst nog even tanken. Het station waar 1,668 moet worden betaald voor een liter zien we te laat. Iets verderop moet 1,71 worden neergelegd. Dat station blijkt echter gesloten, zoals er in Griekenland wel meer dicht gaat en blijft. Onze literprijs wordt uiteindelijk 1,669 en daar kunnen we wel weer een tijdje mee vooruit. Elders op de Peloponnesos zullen ongetwijfeld wel weer andere prijzen gaan gelden. Kalamata ligt bijvoorbeeld toch verder van de raffinaderijen af dan Nafplio.

Onze route is voor een deel bekend. De eerste ruim 25 kilometer sowieso, want die gaan richting Paleio Epidravos. Daarna rijden we naar het noorden. Op de borden moeten we Korinthe en Athene aanhouden. Tineke zit er niet op te wachten om met de auto naar Athene te rijden en dat meldt ze me overduidelijk. Maar met de kaart in de hand weet ik haar feilloos richting het beroemde Kanaal van Korinthe te loodsen.

Weer of geen weer. Dat laatste dus, want echt lekker is het niet. Fris, dat allereerst en nat. Veel wolken en regen. Tineke stopt even voorbij het kanaal zodat we nog snel enkele foto’s kunnen maken. Een klein vrachtschip wordt door een sleper door het kanaal getrokken. In de verte davert een trein van Athene naar de Peloponnesos. Eindbestemming? Patras? Kalamata? Geen idee. De trein rijdt.

Wij gaan snel weer door naar Loutraki, waar we ook al snel Hotel Mantras vinden. De bewegwijzering die we van Ine hebben meegekregen klopt als een bus en Patty, misschien zien we die nog in Kalamata of op het vliegveld. Voorlopig hebben we haar niet nodig.

Het inchecken gaat vlot. Dat doe ik terwijl Tineke haar auto iets verderop op een parkeerplaats neerzet. Het hotel heeft een zusje Mantras Sea Side, iets verder op in de straat. Wij zitten hier op de vierde etage. Beetje lastig om wifi te krijgen, maar ook dat lukt wel. Soms moeten we daarvoor richting gang.

Tijdens onze eerste wandeling langs het water maken we een stop bij La Coralle voor een tosti en een club sandwich en als het droog is gaan we weer verder. Op het eerste oog is Loutraki geen echt interessante stad. Een badplaats, ja dat zeker. Met heel veel hotels en barretjes, cafés en ouzoriën. Vooral bij Grieken is het een favoriete badplaats. Het had vroeger de naam Thermae, waarmee wordt verwezen naar de heilzame bronnen.

De treinverbinding die Loutraki aandeed is verleden tijd. De rails liggen er nog steeds en worden gebruikt om auto’s te parkeren, want aan parkeerplekken lijkt het toch wel een gebrek te hebben. Zeker als de Grieken hier ook arriveren. Misschien maar goed ook dat het weer het een beetje laat afweten, dan hebben de Grieken geen zin in een verpozing aan het strand.

De middag gebruiken we voor internet, tikwerk en wassen, want dat hebben we in Nafplio niet gedaan. Tineke heeft in Nafplio gisteren nog wel een lijntje gekocht en die bind ik naast een bestaand draadje, zodat zij morgen weer voldoende schoon spul heeft. Ik was morgen mijn spullen wel uit.

Het is mogelijk om in dit hotel te dineren. Tineke gaat liever ergens uit eten en dat doen we ook. We gaan toch maar naar de kust, omdat we elders niet zo snel een taveerne hebben kunnen vinden. We nestelen ons bij Paulo-Nikos. De zon doet zijn best ondertussen om door de wolken heen te prikken. Als een goedmakertje voor een toch wel grauwe ietwat verregende dag. En dat lukt ook. Ineens zakt de zon er doorheen en nadert in hoog tempo het water. Je kunt het sissen bijna horen als de rode vuurbal in het zwarte water wegzakt. Een mooi gezicht. Eerlijk is eerlijk.

Terug naar de maaltijd. Ik heb patatasalata besteld. Nee het wordt geen aardappelsalade zoals wij die kennen, maar mooie stukjes aardappel gecombineerd met tomaat en stukjes uit. Tineke heeft een souflaki xirino en ik neem gemista. Natuurlijk komt er ook ouzo en bier op tafel. We krijgen fruit toe en dat voor nog geen 27 euro.