Nafplio

Dinsdag 15 mei 2012

De nachtrust in Apollon heeft me goed gedaan. Het ontbijt wordt ons hier bezorgd. In de eetzaal, dat nog wel. Het is geen roomservice. Wel koffie en slappe jus, maar geen melk. Verder is alles aan de taks. Ach wat mag je verwachten voor veertig euro. Ik check uit en breng onze tassen naar de auto, die popelt om Nafplio te bekijken.

Maar eerst moet ik nog even uitzoeken hoe de ruitenwissers werken. Want Tineke komt er niet uit. Ja, zoiets moet je mij helemaal niet laten doen, want ik heb geen verstand van auto’s.  En maak meer stuk dan heel. Of toch. Ik raak de hendel aan en die komt iets naar me toe en dan… gaan die dingen, die daar op het raam zitten, spontaan heen en weer, heen en weer. Ja, beginnersgeluk. Maar wel handig bij regen.

Ik heb de route bestudeerd en het beste lijkt mij om niet helemaal naar Tripoli door te rijden, maar iets eerder af te slaan naar Stadio en Steno. De bedoeling is goed, de uitvoering iets minder, maar pakt toch ook weer goed uit. Zo zie je opnieuw dat improvisatie het kan winnen van alles van minuut tot minuut vastleggen.

Stadio bereiken we en de weg naar Astros volgen is evenmin een slecht idee, en zo komen wij bij Tefga uit. Met een prachtig park een mooie kerk en oude muren, monumenten en een borstbeeld dat van zijn sokkel is gevallen.

Het enige minpuntje hier is de wind. We hebben dan onderweg al wat regen gehad. Gelukkig dat de ruitenwissers het deden, zullen we maar zeggen. Vanaf Astros volgen we de baai en rijden moeiteloos naar Nafplio. Daar vinden we ook het hotel Nafplio, maar het zoeken naar een parkeerplaats heeft wat meer voeten in aarde.

Het huidige Nafplio is een havenplaats aan de Golf van Argolis, aan de voet van de berg Palamedes. Volgens de overlevering is de stad gesticht door Nauplion, zoon van Posidon en Amimone, toen hij van Euboa (Evvia) naar Argolis kwam. Hij versterkte Nauplion met cyclopische muren. Zijn nazaat is Palamedes, een uitvinder, die het volk vermaakt met zelfbedachte spelen, bijvoorbeeld tijdens de belegering van Troje.

In de derde eeuw voor Christus werd de top van AkroNauplion versterkt. In de romeinse tijd was de stad verlaten. De Byzantijnen bezetten Nauplion en herbouwden in de vijfde eeuw de versterkingen bovenop de funderingen van de hellenistische constructies. Ernaast stond het Frankische fort (1210-1377) en daar weer naast het Venetiaanse fort Castel Toro. In 1450 bouwden de Venetianen de benedenstad voor de vluchtelingen uit Chalsis, dat door de turken was veroever. In 1540 werd Nauplion aan de Turken afgestaan. De Venetiaan Francesco Morosini heroverde het in 1686, waarna het de naam Napoli di Romania kreeg.De Venetianen bouwden toen ook de rechthoekige borstwering om de Akro Naplion te verbinden met de stadsmuren en een indrukweekend fort van acht met elkaar verbonden bolwerken op de berg Palamides. Het bleek niet voldoende om de Turken te werken, want die namen de stad in 1715 weer in. Na de bevrijding werd in 1822 Nauplion de eerste hoofdstad van de onafhankelijke staat Griekenland en vervulde die rol tot 1833.

Dat fort bekijken we vanaf het balkon van ons hotel en vanuit de stad. We maken een middagwandeling door de smalle straatjes om ons te oriënteren in onze nieuwe verblijfplaats en eten op een winderig terras een pita gyros.

Langs de haven zijn slechts enkele horecagelegenheden. Een enkele modern, maar ook weer niet super. Je kan er eten, maar echt authentiek is het allemaal niet.

Aan de kade ligt een cruiseschip dat aan het begin van de avond vertrekt en langzaam wegglijdt langs het Venetiaanse fort op het eiland Bourtzi dat aan de mond van de haven ligt.

Voor ons eten, niet te gek laat, gaan we de stad weer in. Moeiteloos vind ik het winkelstraatje waar we overdag ook zijn geweest. Daar heb je enkele gezellige eettentjes. Zo aan de straat. En dat doen we dus gewoon op een terrasje half op de straat, waar wandelaars en fietsers vlak langs komen. Evenals die ene taxi, die zijn vrachtje voor de deur afzet.