Lachen

Vrijdag 11 mei 2012

Vandaag weer zo’n heerlijke dag. Na het ontbijt en de vaat eerst even tijd voor ontspanning. Lia is jarig en haar willen we nog even feliciteren. Dan doen we op onze manier. Op de kast liggen feesthoedjes en ik stel voor om die op de foto te zetten en die op de prikbordpagina van Lia te zetten. Bij springt meteen het uitgedroogde elastiekje dus dat ding staat wiebelend op mijn hoofd.

Dan wordt het zoeken naar de juiste manier om samen op de foto te gaan van mijn iPhone. Ook dat lukt, waarbij we de grootste pret hebben. Gieren, lachen brullen. En vervolgens wachten tot er eindelijk verbinding is en de foto wereldkundig kan worden gemaakt. Dat gebeurt pas in de loop van de middag.

Eerst gaan we op pad naar het zuidoosten van het eiland. Ons eerste doel is Avlemonas. Dit dorp wordt wel eens het mooiste dorp van het eiland genoemd. De bewoners van dit dorp vinden dat sowieso. De route erheen is overigens ook bijzonder mooi. En wij genieten beiden van de begroeiing. Lage begroeiing vooral, omdat ook hier veel bomen door brand vergaan zijn. De bodembedekkers herstellen zich het snelst en hebben het minst te lijden van de branden.
Avlemonas aan de zuid-oostkant van het eiland, ten zuiden van het klooster Moni en het kerkje Agia Giorgios, dat beiden boven op een berg liggen. Het heeft aan de oostkant een klein haventje, maar het meest bijzondere is toch wel de baai, die tot bijna de weg tot het dorp doordringt en eindigt in een klein strandje.

Op diverse plaatsen kunnen bewoners en toeristen via trappetjes afdalen tot het water en bij mooi zomers weer is het hier uitstekend toeven. De bloemenweelde van dit dorp heeft de crisis toch niet helemaal overleefd. Niet iedereen heeft daar tegenwoordig nog aandacht voor, maar er zijn natuurlijk nog genoeg mensen die genieten van de kleurige rozen, oleanders, geraniums en noem ze maar allemaal op.

Het kleine Venetiaanse fort staat al jaren onberoerd boven de kreek en dat zal het voorlopig ook nog wel blijven doen. Ook zonder speciale aandacht.

Lunchen willen we niet in Avlemonas, daar hebben we in 2006 slechte ervaringen aan. Tineke wil nog even naar Livadi naar het museum van de fresco’s naast de kerk. Langs de muren hangen delen van fresco’s uit verschillende kerkjes en de bewaakster van het museum geeft ons uitgebreid uitleg over alles wat we hier te zien krijgen, inclusief enkele ikonen, waarvan er een aantal een plastic laagje heeft gekregen tegen de verrotting, want niet voor iedere ikoon is een degelijke houtsoort gebruikt. De apostel Johannes is op dit eiland geweest. Hij zou aanvankelijk hier zijn Openbaringen hebben willen schrijven, maar koos uiteindelijk voor Patmos.
Nog een stukje geschiedenis. Het eiland heeft onder Minoïsche en Myceense invloed gestaan. De bevolking uit Monemvasia heeft de oversteek gemaakt. Athene en Sparta hebben om Kythira gestreden tijdens de Peloponnische oorlog. Byzantijnen, Fransen en Engelsen hebben er eveneens geheerst.

In Aroniadika, het kruispunt der wegen op Kythira, eten we bij een kafenion een sandwich. Dit kafeneion is eigendom van dorpsvoorzitter (burgemeester) Theodoros Grygorakis. Hij solliciteerde op de functie van assistent-röntgenoloog in het ziekenhuis van Potamos, maar werd ondanks zijn diploma afgewezen, omdat hij nog in dienst moest. Na zijn diensttijd ging hij in Athene in de horeca werken en keerde daarna terug naar Kythira, waar hij al jong in 1994 het kafeneion overnam.

Vroeger kon je in een kafeneion ook terecht voor wat boodschappen en er was in Aroniadika zelfs een tijdje een kapper gevestigd. Omdat de horecawet was veranderd mocht Theodoros geen kruidenierswaren verkopen, in tegenstelling tot wat zijn vader nog had gedaan. Hij houdt bewust een heel kleine menukaart en heeft aan de achterzijde een terras toegevoegd, waardoor bezoekers een prachtig uitzicht hebben.

Onder de invloedssfeer van Aroniadika behoren diverse dorpen en wij reizen vervolgens door naar het gehucht Pitsinades. Toch is dit dorp ook zeker een bezoekje waard, vanwege de typische bouwstijl die hier is gehanteerd.

Echt veel woningen zijn er niet. En daarvan wordt ook nog eens een deel verhuurd als vakantiewoning. Zelf denk ik dat er meer bouwvallen dan bewoonbare huizen staan. Toch zijn er twee kerken in dit dorp. De kerken zijn zoals tegenwoordig bijna overal in Griekenland – vanwege de diefstallen uit kerken – gesloten.

Een bewoner spreekt ons in het Grieks aan en wijst ons op een weggetje, die naar de plaatselijke kerk leidt. En naar Osios Moni Theodoros. Ja dat weten en morgen zullen wij daar ook zijn. Volledig tot zijn tevredenheid pakken we dit landweggetje en komen naast het kloostertje uit.
We nemen daar alvast een voorproefje op de dag van morgen. Buiten is alles versierd met vlaggetjes vanwege de naamdag van Theodoros.

In de kerk en in het kapelletje worden versieringen aangebracht. Er staan prachtige bloemen en er wordt rijkelijk gestrooid met rozenblaadjes.

Omdat we toch redelijk kerks bezig zijn brengen we ook nog even een bezoekje aan het kerkje van Nikon, net buiten Potamos.

Dit heeft een unieke stijl, waarvan er op het gehele eiland maar een te vinden is. Uiteraard kun je ook hier niet in. Dit kerkje is bovendien bijna volledig gestript, zodat er ook niet veel meer valt te zien. Maar een foto maken door een kapot raam lukt mij nog wel.

’s Avonds eten we bij Kalires en dat is net zoals de vorige keren prima.