Holocaust

Maandag 21 mei 2012

De derde week is gestart. Vandaag verlaten we Loutraki en de kust en geven het gebied over aan ronkende motoren. Over een paar dagen zijn de bergen boven Loutraki het domein van de Akropolisrally. Dan jagen mannen als Loeb hun wagens over soms onverharde wegen. Dan telt iedere seconde.

Na het ontbijt en het uitchecken zien we op het parkeerterrein een wagen die ongetwijfeld iets met die rally te maken heeft. Zonder stickers en compleet wit gespoten zal het niet meteen een deelnemer zijn, maar misschien is het wel een voorrijder. Waarom zou anders de cabine volledig zijn versterkt?
Ik zie tegen de rit van vandaag op. Vanwege Korinthe. Maar eigenlijk valt het reuze mee. Gewoon zoveel mogelijk de kust aanhouden. Maar eerst moeten we het kanaal nog over. Vanuit de Saronische Golf stroomt een dikke wolk mist het Peloponnische land binnen. Wij blijven net uit de grijpgrage klauwen van de wolken.

Onderweg is het in Korinthe wel druk, maar ook niet super. En vrachtwagens? Natuurlijk maar niet op Tinekes bumper. Ik slaag er zelfs in om de snelweg naar Tripoli en die naar Patras te ontlopen. Het is druk in Korinthe, maar ook weer niet uitzonderlijk druk. Zo van, er is geen doorkomen aan of hoe komen we hier weer uit. Door zoveel mogelijk de kustzone aan te houden en toch op doorgaande wegen te blijven ging het bijna van een leien dakje.

De rest van de route langs de kust is ook druk. Bij een aantal kerken wordt er feest gevierd. Via een tweet van Maarten Vonk begrijp ik dat er vandaag drie naamdagen tegelijk zijn. Ja, dan is de kans natuurlijk groot dat er ergens een kerkelijk feestje wordt gevierd, want de kerk neemt bij veel mensen nog steeds een belangrijke plaats in.

De dorpen liggen nagenoeg aaneengeschakeld. We komen door Perigiali, Vraxati, Kokoni, Kiato. En dan zijn we pas op eenderde van onze reis westwaarts langs de kust. Op een bepaald moment krijgen we even een gebied met wat fruitbomen (sinaasappelen), druivenstruiken en verkooppunten voor (bloeiende) planten en aanverwante artikelen, maar daarna gaat de rits dorpjes gewoon door. Echt spectaculair is dat overigens ook niet. In ieder geval niet de moeite waard om even te stoppen en zo’n plaatsje te bezoeken. Het strand nodigt bovendien ook niet echt uit. Vanaf Sylioveniotiko is het afgelopen met de rits dorpen. Paralia Platanos komt nog en daarna Paralia Trapezes. Vanaf daar verlaten we de kust en gaan het binnenland in. Op zoek naar Kalavrita (goed water). Dit is tegenwoordig een skidorp in het Chaiagebergte, met enkele toppen van dik boven de tweeduizend meter.

Zo’n tien kilometer voorbij Megalo Spilaio bereken we dit dorp. Het is even zoeken naar ons Chalet. Dat blijkt een houten skihut te zijn. Eigenlijk een beetje onvriendelijk ten opzichte van de eigenaren, want het is van bijna alle gemakken voorzien. Ons ontbijt zit bovendien al in de koelkast, moeten we zelf nog wel even in het tosti-ijzer doen.

Wij besluiten in het dorp te lunchen en doen dat bij To Spitoko. Daar spreekt men nauwelijks Engels, geen punt. Op de menukaart laat men zien wat er is. En wij kiezen voor een Bifteki en een Soutzoukakia, die we redelijk eerlijk verdelen, zodat we van beiden iets binnenkrijgen. Daarna terug naar ons chalet en op pad naar het klooster Megali Spilaio, dat al in de tweede helft van de vierde eeuw is gesticht. Het huidige klooster dateert van latere tijd en is ook diverse keren verwoest, onder andere in 1400. Verder speelde het een rol in de opstand tegen de Turken in 1821. De laatste keer dat het is verwoest was in december 1943.

Een oude papas nodigt ons uit om de kerk te bezoeken. Steeds een stapje verder. Het blinkt en glinstert. Aan een muur een wandschildering met de verwoesting van een deel van het klooster.
We worden naar buiten geleid, waar achter het klooster een grot ligt, waar het naar is vernoemd. Hier is het een en al kitsch en geen kunst. Tineke proest het uit en ik heb eveneens moeite om mijn lachten te bedwingen.

Terug binnen komen we in een ruimte waar wat kunstvoorwerpen bewaard worden. Voorwerpen die hebben behoord aan bisschoppen en andere kerkelijke hotemetoten. Niet alleen gewaden en een staf, maar ook handen en hoofden, ver gekrompen, liggen hier in kistjes.

Buiten dwalen we nog even rond en zetten een bijzondere vlinder op de foto. We een decimeter groot. Er zit nog wel wat beweging in, maar wegvliegen ho maar. Ten dode opgeschreven, vermoed ik.

Aan de andere kant van Kalavrita ligt het mannenklooster Agia Lavra, dat ’s middags is gesloten. Er rest ons niets anders dan wat foto’s te schieten en vervolgens maar terug naar ons dorp te rijden. Maar eerst moet ik nog even een goede daad verrichten. Door een landschildpad even een handje te helpen bij het oversteken.

In Kalavrita rijden we door naar een prachtig oorlogsmonument, zover je zoiets prachtig kunt noemen. Het is opgericht ter gedachtenis van de mensen, die hier op die plek in 1943 zijn afgeslacht door een Grieks Jagerregiment.

Het gaat om alle jongens vanaf dertien jaar en alle volwassen mannen. De heuvel waarop dit gebeurde heeft bijna een theaterachtige opzet. Alle namen van de geëxecuteerde personen zijn in de delen van het monument gezet. Bijzonder indrukwekkend allemaal.

’s Avonds lopen we eerst even door het dorp. In de belangrijkste winkelstraat is wel veel van hetzelfde. Hoeveel van deze winkels overleven het als het zo rustig blijft, want veel toeristen zijn er momenteel niet in Kalavrita.

Er zijn een paar taveernes, met grote eetzalen en daar verdrinken de weinige bezoekers in Wij eten wij bij Elatos en horen dat het daar tussen twaalf en vier uur ’s middags meestal redelijk druk is. Rond een uur of acht ’s avonds zit er bij elkaar een man of tien en als de groep van zes weg is, komen er nog twee eters bij. Maar meer ook niet. Het eten wordt heel snel geserveerd. Ik heb zelfs de saganaki nog niet op, of de rest staat al op tafel. Met die rest bedoel ik tzatziki en Bizoela xoirini fivdas.

Bonne appetit op zijn Frans.