Lia Bosch

Onderstaand artikel komt uit:

De Gooi en Eemlander van dinsdag 31 juli 2007

Ik vind dat dit artikel op mijn weblog thuishoort.

Emotie bijzonder belangrijk in werk van Almeerse

Lia Bosch vecht tegen ziekte van Ménière

,,Door de ziekte van Ménière kan ik drie weken heel veel en twee weken helemaal niets. Ik ben nu eenmaal iemand die tot het gaatje gaat en soms een stapje te ver gaat. Ik noem mezelf invalide. Dat voelt zo, op het moment dat ik volledig ben uitgeschakeld.’’

Aan het woord is Lia Bosch, een Almeerse, 51 jaar, moeder van drie kinderen. Haar twee dochters leven nog, haar zoon Wouter is iets meer dan tien jaar geleden overleden, na een bromfietsongeluk.

Haar creatieve gaven kwamen te pas als er geholpen moest worden op de basisscholen waar haar echtgenoot les gaf, maar ook tijdens de feestdagen om de woning aan de Middenhof en later Sportmark te versieren.

,,Door mijn ziekte werd ik volledig op mezelf teruggeworpen. Het is heel vervelend, ik durfde geen afspraken meer te maken, omdat de kans bestond dat ik moest afzeggen. Je bent niet betrouwbaar.’’

De ziekte van Ménière wordt gekenmerkt door een combinatie van draaiduizelingen, slechthorendheid en oorsuizen. Tegen de verdrukking in ontwikkelde zij haar gaven. Als kind tekende Bosch al veel. Zo’n 24 jaar geleden begon zij met het boetseren van kleine oude mannetjes. Zij nam les en moest wel naar buiten. ,,Soms deed ik gewoon teveel en dan kon ik een tijdje helemaal niets meer.’’

Bosch ontwikkelde zich tot poppenmaakster, porseleinen poppen die hun weg vonden over de gehele wereld. ,,Ik had zelfs een eigen agent, die de verkoop regelde. Er was een enorme vraag naar. Sommige poppen waren al een kwartier nadat ze op internet waren gezet verkocht. De Amerikanen kwamen altijd met wensen, wilden het mooier hebben. Maar daar heb ik nooit aan willen toegeven. Het moesten mijn creaties blijven.’’

Haar kennis gaf Bosch door via cursussen. Door de ziekte van Ménière was dat lastig. Vijf jaar geleden is zij gestopt met het maken van die poppen. ,,Omdat ik hartstikke ziek was, ik had een periode van twee jaar waarin het heel slecht ging.’’ Om zich te ontwikkelen volgde zij diverse opleidingen en rondde onlangs een tweejarige opleiding tekenen en schilderen af aan de Leeuwenburghacademie in Amsterdam. En straks gaat ze naar Gouda voor een vervolgopleiding glazuren.

Wie naar haar werk kijkt, ziet veel non-verbale communicatie. ,,Omdat ik in snel tempo volledig doof aan het worden ben.’’ En veel emotie, waarbij tot voor kort verdriet bijna altijd de overhand had. Maar ook liefde, moederliefde voor haar kinderen en sinds kort kleinkinderen. ,,Dat is genieten, net zoals de eerste jaren toen we nog een onbezorgd gezinnetje vormden. Nieuw leven is zo belangrijk.’’

Een paar maanden geleden kon zij dat vertalen in een schilderij. ,,Nee, eerder was niet mogelijk.’’ Bosch liet zich inspireren door haar dochter Annemieke en kleindochter Emma. ,,Anderhalf jaar geleden zijn we naar Australië op vakantie geweest. Emma was acht maanden toen we terugkwamen. Ze zat op de arm van haar moeder en keek me aan. Heel voorzichtig zei ik: ’Hoi liefje, dag mooi meisje’. Bang dat ze me niet meer zou kennen. Ze keek en keek en toen kwamen die twee handjes, zachtjes pakte ze me bij mijn gezicht. Haar handjes dwaalden en voelden. Het was goed, ze wist nog wie ik was. Ik huilde, dat zachte lieve gebaar, van zo’n baby, zo vol herkenning. Ze nestelde zich op mijn arm, als vanouds.’’

Informatie over de ziekte van Ménière kunt u vinden op: www.kno.nl/voorlichting/meniere Werk van Lia Bosch kunt u vinden op www.liabosch.nl