Drente

Als ik moet kiezen wat nu echt mijn lievelingsprovincie is, dan is die keuze heel erg moeilijk. Dan moet ik kiezen tussen het land van Bartje en de Limburgse heuvelen. Het is eigenlijk een beetje een vergelijking tussen appelen en peren. Die smaken liggen ver uit elkaar. Bovendien, niet iedere appel smaakt even goed en datzelfde geldt ook voor peren.

Zo kunnen de Drentse heiden ook niet worden vergeleken met de zuid-oosthoek van dezelfde provincie , waar de bekende ja-knikkers te vinden zijn. En zuid-Limburg lijkt weer niet op de omgeving van Weert. Dus, niet meer over zeuren over wat is de mooiste provincie, maar er gewoon heen gaan.

Dat hebben wij ook gedaan. En vooral naar Drente, het land waar een deel van de familie van Tineke vandaan komt. In het zuidwesten heeft ze ook gewoond, niet zover van de prachtige heidevelden vandaan. In de jaren tachtig gaan wij in die buurt een paar keer op vakantie. Tweemaal zitten we op kampeerterrein De Noordster, aan de rand van het natuurpark Dwingeldervelt in Dwingeloo. De eerste keer mogen we in de caravan van ‘tante’Judith en een andere keer huren we op De Noordster voor een week een bungalow.
Tevens hebben we aan de rand van de Dwingelose heide een keer een bakhuisje gehuurd, in Ruinen. Tineke heeft veel later ook nog in het toenmalige huis van Judith gezeten, aan de rand van Dwingeloo.

Op De Noordster ga ik met de meiden bijna iedere dag even naar het veld naast de camping, of beter gezegd we blijven net in de bosrand. Bij het vallen van de avond verschijnen daar op die akker reeën. Heel stil moeten we zijn, dan verstoren we hun rust niet. Bij het minste of geringste gevoel van onraad nemen ze de benen. Helaas lukt het ons niet ze op de foto te krijgen. Daarvoor zijn deze beesten te schuw.

Drente is een fantastische fiets- en wandelprovincie. En beide activiteiten hebben we volop gedaan. Fietsen over de heide en door de prachtige bossen. En natuurlijk mag een bezoek aan de schaapskudde, die op de heide graast niet ontbreken. We gaan ook op zoek naar de herder en zijn schapen. Een andere keer wachten we tot hij met zijn schapen terugkeert naar de schaapskooi, aan de rand van de hei, richting Ruinen.


Aan een andere rand van die heide en in de bossen staan machtige radiotelescopen opgesteld waarmee het heelal wordt afgespeurd. Wij kijken op onze beurt daar weer met veel verbazing naar. Heden ten dage wordt de telescoop bij Dwingeloo overigens niet meer gebruikt.
Samen met Naomi bezoek ik op een avond het Planetron, dat toen nog niet zolang is geopend. Vlak voor onze neus wordt iemand in de watten gelegd, omdat het de zoveel duizendste bezoeker is. Na een rondwandeling door dit sterrenkundig museum, waar veel aandacht wordt besteed aan de ruimtevaart, mogen we door telescopen kijken. Het hoogtepunt van die avond is zondermeer het kijken naar de planeet saturnus, met zijn machtige ringen bestaande uit ijs- en meteorietstofdeeltjes.

Op de camping is er voor de bezoekers een uitgebreid activiteitenprogramma. Voor de kinderen is er ook iedere dag wel iets te doen, van gezellig huppelen tot van alles en nog wat knutselen. Voor de gehele familie is er bovendien een avondspeurtocht met enge geluiden in het bos.

Dwingeloo is een zogenoemd brinkdorp met een prachtige vijver in het fraaie park. Het water uit die vijver werd vroeger gebruikt voor het blussen van branden. Op die brink worden in het zomerseizoen regelmatig Brinkavonden gehouden, met muziek dans en in kraampjes is van alles en nog wat te koop. Aan de rand van de centrale brink, staat de hervormde kerk, de siepel vanwege zijn uivormige toren. Aan de voet van die kerk staat het bekende beeld de Juffer van Batinghe.

Een bezoek aan zwembad De Paasbergen, dat gevoed wordt met bronwater, mag niet ontbreken. Zelfs niet door mij, die toch een aardige angst heeft voor water. En ja heus, Dwingeloo heeft een Oudheidskamer, een museumpje waar te zien is hoe men in vroeger tijd leefde.

Vanuit het bakhuisje, dat vanuit Ruinen bekeken aan de weg naar de schaapskooi lag maar inmiddels is verdwenen, gaan we in Ruinen boodschappen doen.


Ook Ruinen heeft zo’n dorpsmuseum met spulletjes uit begin vorige eeuw en een eeuw eerder. Ook Ruinen is een brinkdorp en ook hier staat bij de kerk een bekend beeld, dat van Lammechie het zusje van Bartje. En een beeld van Bram de ram. In het dorp eten we pannenkoeken bij restaurant Luning.

De kinderen bezoeken ‘Ome Willem’, razend populair en niet alleen bij de kids van ons. Het is een drukte van belang. En ouders niet gewenst. Die moeten buiten de poort blijven, mooi de tijd voor een kopje koffie en snel wat boodschappen doen. En als dan de voorstelling is afgelopen, klaar staan met een broodje p…
Met Naomi en Raema ga ik ook naar een demonstratie van de brandweer, die voor de gelegenheid nog is uitgerust met zo’n oude spuitwagen. Het is ’s avonds en fris. Ik ben blij als we weer naar het bakhuisje terug kunnen.

Op zekere dag verschijnen Wim en Ali Zunnenberg bij het bakhuisje en met hen gaan we de heide op, bezoeken we de schaapskudde. We vinden de herder onder een boom, daarvandaan houdt hij de schapen onder controle. Het is eigenlijk nog maar een leerling, die is uitgeleend van een kudde die normaal op de Veluwe graast.

We fietsen regelmatig richting Ansen, de Anser dennen om precies te zijn, het theehuis met een grote speeltuin waar Naomi en Raema zich uren kunnen vermaken. Op de schommel, op de wip, in de draaimolen, de glijbaan en aan de kabelbaan.
In het theehuis wordt niet alleen thee geschonken, maar ze hebben daar ook heerlijk appelgebak. En Raema en Naomi genieten van het ijs, dat buiten in een huisje in hoorntjes wordt geschept.
En dat pad zalig, dalen en het klimmen gaat bijna vanzelf als je weer beneden bent.
En vervolgens een rondje rijden via de Dwingelose heide en de schaapskudde naar het bakhuisje.

Waar blijft toch de tijd?