Naomi

Gewenst? Nou en of. Onze oudste dochter. De verklaring voor haar naam: de lieflijkste.
Een (christelijke) bakker uit Almere had het echter over bitterheid. Dat zou de verklaring voor zijn. Dat haalde hij uit het bijbelboek Ruth. Daar staat echter noem mij maar Mara, want bitterheid is mijn deel.

Zo’n eerste kind krijgen is spannend. Er moet ook veel voor worden geregeld. Er moet een kinderkamer worden ingericht. Martin van Polanen helpt de aanstaande moeder met het behangen. De aankleedtafel wordt door mijzelf – op een eenvoudige manier - in elkaar gezet.
Tineke dijt langzaam maar zeker uit. Een jurk, ja echt, is in de zomer een uitkomst. Toch blijft de broek haar favoriete kledingstuk. Met of zonder elastiek, tuinbroeken. Het maakt niet uit.

Tegen het eind van de zwangerschapsperiode moet ik een keer mee om te leren puffen. En om Tineke bij te staan tijdens de bevalling. Meindert E. brengt Tineke en mij in de loop van vrijdag- op zaterdagnacht naar Naarden, waar Tineke zal bevallen in het toenmalige ziekenhuis. Het is een mooie dag, het zonnetje schijnt. De bevalling duurt lang, maar het is de moeite waard. De vlaggen gaan uit. Een prachtige dochter. En dat is het nog steeds.

Ze wordt wel het papa’s kindje genoemd. Omdat ze meteen in mijn baard kruipt? Misschien, maar ze trekt inderdaad veel met mij op in haar jeugdjaren. Nu doet ze ook veel met haar moeder. Ze hebben al een paar jaar samen een seizoenskaart van Ajax. Twee moeders naar het stadion. Straks ongetwijfeld ook wel eens met kind en/of kleinkind.

Omdat Almere een waterrijke stad is, moet Naomi al op jonge leeftijd leren zwemmen. In Haven komt ze op een wachtlijst terecht en het nog geruime tijd voor ze daar terecht kan. Te lang vinden wij.

In Stad is een sportschool met een instructiebadje en daar kan ze wel snel beginnen. Wekelijks reist ze daarom op en neer tussen Haven en Stad, soms met de bus, soms op de fiets. Soms fietst ze het hele stuk zelfs alleen. Onverantwoord als ik er nu aan terugdenk. Maar halverwege de jaren tachtig is het niet druk op het fietspad en gebeurt er eigenlijk niets. Op die ene valpartij na dan, als ze onderuit gaat met haar fietsje en flink onder het bloed zit.
Naomi zwemt af in het zwembad van Stad en haalt daar ook haar B-diploma.

Al vroeg toont ze veel uithoudingsvermogen. We fietsen regelmatig even naar Huizen, naar mijn ouders en Naomi trapt dan dapper mee. Op de fiets gaan we ook naar Schin op Geul, waar we een vakantiehuisje hebben gehuurd. In een paar dagen, via een stukje België, leggen we het stuk af. Het gaat zelfs sneller dan verwacht, daarom blijven we een nachtje (extra) in Maastricht en verkennen die stad vast. En in Zuid-Limburg trapt ze ook dapper omhoog over de heuvels, zelfs naar het Drielandenpunt.
We fietsen samen in een dag van Almere naar Tholen, waar Maus – een vriendin van ons – woonde. We fietsen samen naar Tecklenburg in Duitsland om een ijsje te eten en komen bij onze oosterburen in bijzonder slecht weer terecht. Fietsen in de stromende regen over de vluchtstrook van een regionale weg. Mag, verplicht zelfs (behalve op de Autobahn), maar er rijden ook veel vrachtwagens op, om de rest van het verkeer niet te hinderen. Levensgevaarlijk met dat regengordijn. Niet meer aan terugdenken. Ook de terugweg is bar en boos. Regen en storm. En gelukkig voor haar kan haar moeder haar ophalen uit Voorthuizen.
Ze judoot, voetbalt en haalt de hoofdmacht van sv Almere. Loopt later de marathon van New York.

Naomi heeft al vroeg een vriendje en trouwt uiteindelijk met een vriend van dat vriendje. Ze heeft vanaf het begin een hartsvriendin: Annemieke. Die is getuigen bij dat huwelijk dat in de Brandaris wordt afgesloten.

Dat trouwen heeft te maken met haar zwangerschap. De trouwambtenaar maakt bekend dat het een … is.