Vlotte reis
20 september 2007

De taxichauffeur is besteld om ongeveer kwart over drie, maar staat om ongeveer drie uur al voor de deur. Meestal staan wij buiten te wachten om zo weinig mogelijk overlast voor de buren te zorgen, dus geen auto door ons smalle straatje etc.
Ditmaal ben ik echter nog niet helemaal klaar. Ik ben me na het douchen namelijk nog aan het aankleden en moet zelfs nog even naar binnen omdat ik in de haast wat ben vergeten. Ja, ik ben nog in Nederland en voor mij is de onthaasting (siega, siega) op dat moment duidelijk nog niet begonnen.
Maar eenmaal in de taxi komt het wolkje (Griekse) kalmte toch over me heen. Deels ingegeven door de rust waarmee we – weliswaar in een rap tempo - naar de lichtstad Schiphol zoeven. Dat is het voordeel van de luxe goed geveerde Mercedes boven het busje, dat ons in het voorjaar naar het vliegveld bracht en waaruit ik bot en blauw gehutseld stapte.
Op Schiphol verloopt eveneens alles vlotjes. Allereerst belanden we niet in een rij die ons naar de incheckbalies brengt. Daar is het wel even druk, maar echt lang hoeven we eigenlijk ook weer niet te wachten. Mijn tas zit bij lange na niet vol en het gewicht geeft ook aan dat er nog wel enige rek in zit, dus een aantal gewichtige souvenirs voor aan de pergola kunnen probleemloos mee.
De scanner begint weer eens hevig te piepen. Dat schijnt aan mijn zweetschoenen te liggen. Ik wist niet dat er ook al geurscanners bestonden.
In de ingewanden van onze nationale luchthaven begint een vast ritueel; krantje/boek kopen door Tineke. Vervolgens naar de koffiebar voor koffie/thee en een broodje voor mij. Tineke krijgt behalve wat vocht namelijk echt niets weg. Voor gate C12 hoeven we niet ver te lopen op de lopende band en na het toiletbezoek vliegt dat uurtje wachten voor we instappen.
De heenvlucht kent nauwelijks problemen. Tineke heeft er tegenopgezien vanwege de lange reis, de omweg via Chios is daar de oorzaak van. Maar met een beetje slapen, flarden van een film kijken en de krant doorbladeren zitten we in no-time op het eiland van de mastiek. Daar mogen of beter gezegd moeten we blijven zitten. Geen grote schoonmaak binnen en buiten wordt er gewoon afgetankt.
We hadden trouwens verwacht dat het vliegtuig hier leeg zou stromen, maar dat valt toch tegen. We hadden er al rekening mee gehouden dat er tien of vijftien mensen met ons naar Skyros zouden gaan. We zitten weliswaar in een kleiner type van de Boeing 737 dan we gewend zijn, maar dan nog. Ook zit de 700 bij lange na niet vol, desondanks stapt slechts de helft van de passagiers hier uit en de rest een kleine vijftig passagiers gaat mee naar Skyros. Terwijl dat toch echt geen al te bekende vakantielocatie is. Bovendien is Ross Holydais de enige touroperator die op dit Sporaden-eiland vliegt.Boven zee bij Skyros maken we nog een ererondje.
Voor wie?
Moeten de militairen soms haastig hun geheimen opbergen?
We hebben hier namelijk weer eens te maken met de zo over bekende militaire luchthaven. Alhoewel de voorschriften hier toch een stuk strenger lijken dan elders. Natuurlijk, er mag niet gefotografeerd worden. Maar bovendien is er bijna niets te krijgen. Er is een toilet, waar meteen flink gebruik van wordt gemaakt en er ligt een piepkleine bagageband. Maar hier geen verhuurbedrijven van auto’s zoals Hertz.
Terwijl ik op onze tassen sta te wachten, krijgt Tineke de papieren van onze hostess, Ine van de Loo, die we eerder al eens in Alexandropouli hebben ontmoet. Ze werkte toen voor het onlangs failliet verklaarde Olympia. Sinds maart zit ze hier.
We krijgen te horen dat op het vliegveld een auto voor ons staat te wachten, maar dat blijkt uiteindelijk toch niet zo te zijn. We worden met de bus vervoerd en de auto staat bij ons appartement in Gyrísmata. Geen enkel probleem, dan stappen we zoals we eigenlijk ook van plan waren gewoon in de bus, die ons ons eerste rondje over het eiland bezorgt. Omdat van de drieling dorpen Magazia, Molos en Gyrísmata onze bestemming de laatste van de rij is, ga ik daar – ten onrechte blijkt – vanuit. Wij worden echter als eersten gelost en bij Pélagos zijn we ook de enige toeristen, denken we heel even.
Dat blijkt ook al niet het geval te zijn, alle appartementen zitten vol. Wij krijgen nummer 1 toegewezen en die is heel ruim, met twee slaapkamers, een zitkamer en een echte keuken, waar we (gelukkig) nauwelijks gebruik van maken. Niet dat ik de kookkunst van Tineke niet vertrouw, maar ik vind het toch een stuk gezelliger om uit eten te gaan.
Het appartement beschikt ook nog eens over drie terrasjes/balkonnetjes. Een aan de achterkant, vandaar is een glimpje te zien van de woelige zee. Aan de voorkant is op de begane grond (!) en boven een balkonnetje ingericht. Beneden kijk je tegen een heg aan en boven hebben we uitzicht op een stukje Kambos.
De taveerne van O Stélios ligt bij ons om de hoek, nog een hoek om en dan kom je bij de warme bakker, die ook een mini-market runt, waar we de eerste kleine boodschappen kunnen doen.
Tijd om op te stappen. Het eerste ritje gaat naar Linaria, het havenstadje van Skyros en qua grootte de tweede plaats van dit eiland. Nee, van groot kun je eigenlijk niet spreken en stadje is ook te veel eer. Eerder moeten we het hebben over een verzameling woningen tegen een bergwand met aan de baaizijde een haven, waar overigens wel de ferry naar Evvia eenmaal per dag vertrekt en ’s avonds weer aankomt. Aan de kade liggen ook veel vissersbootjes en op de kade liggen de gebruikelijke gele vissersnetten hoog opgestapeld. Het is ook de haven van de kustwacht. De boot van de kustwacht ligt te pruttelen aan de kade. Linaria is tevens voor zeiljachten en motorbootjes een vluchthaven, want Skyros ligt nu eenmaal ver van alle overige eilanden vandaan, in het midden van de Egeïsche zee. Boven de haven uit torent het kerkje Agios Nikolaos.
Druk is het niet in Linaria, niet aan de kade, niet op de bootjes en al evenmin op de terrasjes, die rond de haven liggen gesitueerd. Wij pakken een terrasje om te kunnen genieten van onze eerste frappé en verbazen ons weer over de serene rust, die er in Griekenland heerst. Onderweg doen we nog enkele boodschappen en reizen terug naar ons appartement. Het is al met al toch een lange dag en een uurtje rust, siësta, is tegenwoordig wel aan ons besteed.

Om kwart voor zes komt de reisjuf, die eigenlijk niet veel bijzonders te melden heeft. Ik maak nog een eind-middag/avondwandeling langs de kust en een stukje van het strand waar ik de molen van Molos op de foto zet, terwijl het water voorzichtig tegen de kust beukt. Het is al donker als ik terugkom. Nog een uurtje pitten en dan eten bij Stélios. Het eten is prima, de kaart een beetje sober, zo laat in het seizoen wordt er niet zoveel meer gemaakt en omdat de eigenaar en zijn vrouw er nog een baan naast hebben, hebben ze ook geen tijd voor uitgebreide voorbereidingen.
De restaurantruimte wordt overheerst door een breedbeeldtelevisie, die luid schettert en een voetbalwedstrijd uitzendt. We maken het laat en genieten bij het teruglopen van het uitzicht op de Chora, die schittert tegen de berg.