Chora
Zondag 30 september 2007
De stroom is uitgevallen. Ach, dat schijnt bij Skyros te horen of toch niet? In ieder geval geen koffie, geen zacht gekookt ei en daarom laat ik het ontbijt op bed voor Tineke ook maar zitten. We ontbijten sowieso laat.
Tegen het eind van de morgen komt de Ross-juf om onze buurtjes te verhuizen. Maria is ook al aan de slag. Ik praat even met Ine van der Loo, onder andere over de elektriciteit en schiet Maria aan. Bij Tineke gaat er een lichtje branden.
De oorzaak van de veelvuldige stroomstoringen waarmee wij te maken hebben, zit in ons appartement, of beter gezegd in de stekerdoos waarop de waterkoker is aangesloten. Een paar knopjes omzetten en de stroomstoring is verholpen.
Had ik dat zelf niet kunnen bedenken?
Misschien wel, maar ik heb het ten onrechte gegooid op de krakkemikkige leidingen op het eiland. Maar goed, de problemen zijn verholpen en – ik lijk wel een profeet en loop vooruit op de geschiedenis - ook de volgende dagen brengen wij storingloos door.
Aan het eind van de ochtend rijden wij naar Chora en parkeren op ons vaste plekje. Zondagmorgen in de stad, dat staat garant voor gezelligheid. Dan stroomt de bevolking samen. Mensen kijken, Griekse koffie drinken, frappé drinken. De politiek bespreken en gewoon praten over het weer, de opbrengst van de landerijen, het feit dat Skyros aan de branden is ontkomen die elders in Griekenland wel hebben gewoed.
Die samenklontering op zondag gebeurt op Skyros ook, maar vreemd genoeg is het centrale plein niet de plek waar de ouderen samenkomen, maar vooral jongvolwassenen zijn hier te vinden. Jonge gezinnetjes met jengelende kinderen. Niet iedereen is hier gecharmeerd van en regelmatig wisselen stelletjes van terrasje, op zoek naar wat minder geschreeuw.
Een groep opgeschoten jongens trapt een balletje op het plein. Anderen bemoeien zich ermee en verstoren het spel als zij bruut geweld tegenover technisch vernuft stellen.
Na genoten te hebben van onze frappé trekken we het stadje/dorpje in. Ook in de kafenions in de hoofdstraat kan ik geen ouderen ontdekken. Waar hebben die zich verstopt, vraag ik me af. Ze moeten toch ergens zijn, want net zoals op zoveel andere eilanden trekken ook van Skyros vooral de jongeren weg van de eilanden en blijven de ouderen achter.
We dwalen door de smalle straatjes. Ogenschijnlijk doelloos, maar toch niet helemaal. De weg slingert langzaam omhoog. Soms een straatje breed en dan weer een stukje omhoog. Steeds verder weg uit het centrum. De huizen lijken kleiner te worden, hoe hoger we komen.
Vroeger wilde men dicht bij de top wonen, dicht bij de bescherming van het kasteel, dat door keizer Nikiphoros Phohas samen met Georgios Tsimiskis in ongeveer 400 voor Christus is gebouwd op de plaats van de antieke Akropolis. Eeuwen later is de kastro door Francesco I Grispo in de veertiende eeuw toen de Venetianen op Skyros heersten voltooid. Vanuit de kastro gaat er een trap naar de basiliek Episkopi, een drie schepige basiliek uit 895. Hiervan staan alleen nog de voorste grondmuren overeind. De basiliek is vermoedelijk gebouwd op de plaats waar eeuwen eerder de tempel van Athene heeft gestaan.
Hoe dichter je bij het kasteel woonde, hoe rijker je was. Dat was vroeger in ieder geval zo. De mensen met geld, hebben nu elders hun optrekjes en hoeven niet meer beschermd te worden door de burcht. 
Zij hadden hun eigen hoofdkerk de Ekklisia Archonotopargia met uiteraard een handgesneden iconostase. Naast die kerk staat de Agios Eustrátios met enkele gerestaureerde fresco’s.
Voor het kasteel staat nog het klooster, dat dateert uit 895. De kloosterkerk is gebouwd in 963 en heeft een iconostase die uit olijfhout met de hand is gesneden. Verder zijn er tegenover de altaarwand nog wandschilderingen te zien en is op het rode tapijt de dubbelhoofdige Byzantijse adelaar afgebeeld, het symbool van de Grieks orthodoxe kerk.
Voor ons blijft dit echter buiten beeld. Door de aardbeving van 1991 is het officieel te gevaarlijk om het klooster te bezoeken. Wel wordt de zaak gerenoveerd.
En als de priester zin heeft, kun je het klooster bezoeken. Dan is het ook een stuk eenvoudiger om de kastro te beklimmen.
Boven het klooster zoeken duiven een rustplaatsje in en tegen de stijle bergwand. We genieten van het prachtige uitzicht over enerzijds de stad en het dal Anavalsa en aan de andere kant naar het noorden met de plaatsjes Magazia, Molos en Gyrismata.
Ik kan hier wel uren doorbrengen, bijna afgesloten van de wereld. Maar na een kwartiertje gaan we toch weer verder, waarbij langzaam kris-kras afzakken. Eigenlijk ben ik op zoek naar het openluchttheater, dat ergens in de buurt van de museums, waar we al geweest zijn, moet liggen.
We dwalen langs oude gerestaureerde woningen. Andere panden zien er vervallen uit. Een man is op het dak al begonnen aan de voorbereidingen van de maaltijd en heeft de open oven, inderdaad zo op het dak, aangestoken.
We wandelingen langs Skyros Center, dat gelieerd is aan het centrum in Atsitsa.
Ook hier zijn mozaïeken ingelegd. In tegenstelling tot het dorpje aan de westkust van het eiland is het hier wel druk. Mensen lopen af en aan en op het binnenterrein is een workshop gaande.
Elders op het eiland hebben we weinig katten aangetroffen, maar in deze omgeving zijn die wel volop te vinden. Sommige heel kwetsbaar en angstig, andere brutaal of juist weer heel erg loom.
Langs de doorgaande weg die onderaan de Chora loopt is ook de brandweerkazerne gevestigd. Twee wagens staan langs de kant van de weg te wachten. Er is enkel rookpluimpje te zien, zodat de vuurbestrijders weer een rustige zondag hebben.
Iets verder ligt een sportveld van het uitgebreide scholencomplex te blinken in de zon. Niemand heeft er behoefte aan om zo midden op de dag een balletje te trappen.
We naderen weer het centrum van Skyros-stad.
Er zijn wat meer kafenions open, maar ook hier nog steeds zien we de ouderen niet. Ook niet op het centrale plein, waar de rust langzaam maar zeker is teruggekeerd. Enkele erkende terrastijgers zitten achter hun zoveelste glas ouzo en kijken niet al te fris meer uit hun ogen.
Wij maken het rondje af en keren terug naar de auto en zitten niet veel later weer in ons appartement.
Tineke en ik hebben ieder onze eigen boeken uitgelezen. Bij Pélagos ligt gelukkig ook nog een stapeltje Nederlandse boeken, daarmee boren we een nieuwe portie leesvoer aan.
Zondag 30 september 2007
De stroom is uitgevallen. Ach, dat schijnt bij Skyros te horen of toch niet? In ieder geval geen koffie, geen zacht gekookt ei en daarom laat ik het ontbijt op bed voor Tineke ook maar zitten. We ontbijten sowieso laat.
Tegen het eind van de morgen komt de Ross-juf om onze buurtjes te verhuizen. Maria is ook al aan de slag. Ik praat even met Ine van der Loo, onder andere over de elektriciteit en schiet Maria aan. Bij Tineke gaat er een lichtje branden.
De oorzaak van de veelvuldige stroomstoringen waarmee wij te maken hebben, zit in ons appartement, of beter gezegd in de stekerdoos waarop de waterkoker is aangesloten. Een paar knopjes omzetten en de stroomstoring is verholpen.Had ik dat zelf niet kunnen bedenken?
Misschien wel, maar ik heb het ten onrechte gegooid op de krakkemikkige leidingen op het eiland. Maar goed, de problemen zijn verholpen en – ik lijk wel een profeet en loop vooruit op de geschiedenis - ook de volgende dagen brengen wij storingloos door.
Aan het eind van de ochtend rijden wij naar Chora en parkeren op ons vaste plekje. Zondagmorgen in de stad, dat staat garant voor gezelligheid. Dan stroomt de bevolking samen. Mensen kijken, Griekse koffie drinken, frappé drinken. De politiek bespreken en gewoon praten over het weer, de opbrengst van de landerijen, het feit dat Skyros aan de branden is ontkomen die elders in Griekenland wel hebben gewoed.Die samenklontering op zondag gebeurt op Skyros ook, maar vreemd genoeg is het centrale plein niet de plek waar de ouderen samenkomen, maar vooral jongvolwassenen zijn hier te vinden. Jonge gezinnetjes met jengelende kinderen. Niet iedereen is hier gecharmeerd van en regelmatig wisselen stelletjes van terrasje, op zoek naar wat minder geschreeuw.Een groep opgeschoten jongens trapt een balletje op het plein. Anderen bemoeien zich ermee en verstoren het spel als zij bruut geweld tegenover technisch vernuft stellen.
Na genoten te hebben van onze frappé trekken we het stadje/dorpje in. Ook in de kafenions in de hoofdstraat kan ik geen ouderen ontdekken. Waar hebben die zich verstopt, vraag ik me af. Ze moeten toch ergens zijn, want net zoals op zoveel andere eilanden trekken ook van Skyros vooral de jongeren weg van de eilanden en blijven de ouderen achter.We dwalen door de smalle straatjes. Ogenschijnlijk doelloos, maar toch niet helemaal. De weg slingert langzaam omhoog. Soms een straatje breed en dan weer een stukje omhoog. Steeds verder weg uit het centrum. De huizen lijken kleiner te worden, hoe hoger we komen.Vroeger wilde men dicht bij de top wonen, dicht bij de bescherming van het kasteel, dat door keizer Nikiphoros Phohas samen met Georgios Tsimiskis in ongeveer 400 voor Christus is gebouwd op de plaats van de antieke Akropolis. Eeuwen later is de kastro door Francesco I Grispo in de veertiende eeuw toen de Venetianen op Skyros heersten voltooid. Vanuit de kastro gaat er een trap naar de basiliek Episkopi, een drie schepige basiliek uit 895. Hiervan staan alleen nog de voorste grondmuren overeind. De basiliek is vermoedelijk gebouwd op de plaats waar eeuwen eerder de tempel van Athene heeft gestaan.Hoe dichter je bij het kasteel woonde, hoe rijker je was. Dat was vroeger in ieder geval zo. De mensen met geld, hebben nu elders hun optrekjes en hoeven niet meer beschermd te worden door de burcht. Zij hadden hun eigen hoofdkerk de Ekklisia Archonotopargia met uiteraard een handgesneden iconostase. Naast die kerk staat de Agios Eustrátios met enkele gerestaureerde fresco’s.Voor het kasteel staat nog het klooster, dat dateert uit 895. De kloosterkerk is gebouwd in 963 en heeft een iconostase die uit olijfhout met de hand is gesneden. Verder zijn er tegenover de altaarwand nog wandschilderingen te zien en is op het rode tapijt de dubbelhoofdige Byzantijse adelaar afgebeeld, het symbool van de Grieks orthodoxe kerk.Voor ons blijft dit echter buiten beeld. Door de aardbeving van 1991 is het officieel te gevaarlijk om het klooster te bezoeken. Wel wordt de zaak gerenoveerd.
En als de priester zin heeft, kun je het klooster bezoeken. Dan is het ook een stuk eenvoudiger om de kastro te beklimmen.Boven het klooster zoeken duiven een rustplaatsje in en tegen de stijle bergwand. We genieten van het prachtige uitzicht over enerzijds de stad en het dal Anavalsa en aan de andere kant naar het noorden met de plaatsjes Magazia, Molos en Gyrismata.Ik kan hier wel uren doorbrengen, bijna afgesloten van de wereld. Maar na een kwartiertje gaan we toch weer verder, waarbij langzaam kris-kras afzakken. Eigenlijk ben ik op zoek naar het openluchttheater, dat ergens in de buurt van de museums, waar we al geweest zijn, moet liggen.We dwalen langs oude gerestaureerde woningen. Andere panden zien er vervallen uit. Een man is op het dak al begonnen aan de voorbereidingen van de maaltijd en heeft de open oven, inderdaad zo op het dak, aangestoken.We wandelingen langs Skyros Center, dat gelieerd is aan het centrum in Atsitsa.
Ook hier zijn mozaïeken ingelegd. In tegenstelling tot het dorpje aan de westkust van het eiland is het hier wel druk. Mensen lopen af en aan en op het binnenterrein is een workshop gaande.Elders op het eiland hebben we weinig katten aangetroffen, maar in deze omgeving zijn die wel volop te vinden. Sommige heel kwetsbaar en angstig, andere brutaal of juist weer heel erg loom.Langs de doorgaande weg die onderaan de Chora loopt is ook de brandweerkazerne gevestigd. Twee wagens staan langs de kant van de weg te wachten. Er is enkel rookpluimpje te zien, zodat de vuurbestrijders weer een rustige zondag hebben.
Iets verder ligt een sportveld van het uitgebreide scholencomplex te blinken in de zon. Niemand heeft er behoefte aan om zo midden op de dag een balletje te trappen.We naderen weer het centrum van Skyros-stad.
Er zijn wat meer kafenions open, maar ook hier nog steeds zien we de ouderen niet. Ook niet op het centrale plein, waar de rust langzaam maar zeker is teruggekeerd. Enkele erkende terrastijgers zitten achter hun zoveelste glas ouzo en kijken niet al te fris meer uit hun ogen.Wij maken het rondje af en keren terug naar de auto en zitten niet veel later weer in ons appartement.Tineke en ik hebben ieder onze eigen boeken uitgelezen. Bij Pélagos ligt gelukkig ook nog een stapeltje Nederlandse boeken, daarmee boren we een nieuwe portie leesvoer aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten