Doop

Deel 21 zaterdag 29 mei 2010
Wandelen of? De laatste zaterdag in Pilion. We kiezen ervoor om naar Volos te gaan met de bus. Op zaterdag zijn er aangepaste reistijden. Vanuit Kalá Nerá vertrekt de bus om elf uur. Tijd genoeg om naar de bakker te gaan, ontbijt te maken, vaat te doen en de auto in te leveren. Die komen ze overigens halen, zonder zich bij ons te melden. Hoe dat met betalen gaat?

Als we naar de bushalte vertrekken – bij de bakker aan de hoofdweg – weten we dat nog steeds niet. De bus is lekker vlot. We stappen - op mijn verzoek - vooraan in Volos uit. Niet om naar het archeologisch museum te gaan, maar gewoon om lekker langs de kust te lopen. De Aghia Triada is open en heeft een aparte ikonostase. Alles heel modern en licht. Langs de kust staat een aantal hotels met zwembad, waarvan druk gebruik wordt gemaakt. Het lijkt wel iets op het hotel waarin wij in Alexandropouli hebben gelogeerd, al bijna een mensenleven terug. Zo voelt dat althans.

Aan de rand van de hotels, zijn wat strandjes. Het contrast is bijna schrijnend. Moeders met kinderen, ouderen, armoezaaiers? We lopen over een smal pad en arriveren bij de Agios Konstantinos. Ook die is open. Hier is het druk. Buiten staan veel mensen. Binnen is net een doopplechtigheid geweest. Jammer?

Nee, want de rode versiering wordt opgeruimd en maakt plaats voor roze versiering. Er volgt nog een doop, een orthodoxe doop. Van de schone Helena. En dat is toch iets aparts. Ook dat hier – zeker in deze kerk – niet naar kleding wordt gekeken.

De schouders onbedekt, Daar kijkt niemand van op. De dames lopen hooggehakt, de rokken zijn soms superkort. De vader regelt en regelt. De moeder heeft vooral oog voor de camera. De peettante (een zusje van de vader) volgt gedwee in alles, en is apetrots, voelt zich soms echter ook wat ongelukkig als de dopeling het op een brullen zet en bijna niet is te stoppen.

De hulppriester is geduldig, in alles. Maar ook de (doop)pappas is een schatje. De mensen in de kerk zijn bijzonder vriendelijk voor ons. Geven ons alle ruimte om te kijken en foto’s te maken. Tineke krijgt een mooi zilveren speldje met wit lint opgespeld. Zij is erbij geweest.

Driemaal gaat Helena kopje onder, het gezelschap maakt ook driemaal een rondje rond het doopfont. En als alles achter de rug is krijgen de aanwezige kinderen allemaal een cadeautje en de volwassen een ijsje. Wij trekken ons via een zijdeur terug. Verheugd dat wij dit hebben mogen meemaken. Dit is voor ons een cadeautje.

We wandelen langs het Konstantionospark waarin diverse beelden staan opgesteld en besluiten vervolgens om door te steken naar Ermou, de winkel/wandelstraat van Volos. Hier is het bij de cafés bijzonder druk. Er is geen plekje meer vrij.
Tineke heeft trek gekregen en wil iets eten. Ik zie in de zijstraatjes wel enkele eetgelegenheden, maar (omdat Tineke voor mij uitloopt) gaan we daaraan voorbij. Uiteindelijk lopen we terug naar de haven en kiezen voor een plekje bij O Giorgos. Ook hier hebben de Grieken niet alles wat erop het menu staat. Hier zijn verschillende redenen voor. Het is nog vroeg in het (vakantie)seizoen, er zijn minder toeristen dan normaal en de Grieken zelf hebben minder te besteden. We eten saganaki (Henk) en garnalen (Tineke).

We hebben nog tijd zat en gaan op souvenirjacht. Dat valt niet mee, zeker niet op de Ermou waar de rust terugkeert. De Agios Nikolaos Mitropoli staat in de zon te schitteren. Veel winkels zijn al dicht. De zitjes bij de cafés worden opgeruimd. Voor later. We lopen maar weer terug naar de haven en Tineke ontdekt boven een taveerne het Nederlands consulaat in Volos. Bewijs dat dit voor Nederland toch een redelijk belangrijke stad is. Het waarom? Daar blijf ik het antwoord op schuldig.

Omdat we nog tijd genoeg hebben gaan we nog een keer langs bij het prachtige Joodse monument en wippen even aan bij het treinstation van Volos. Net als de stationnetjes van Miliés en Ano Lexónia overheerst hier de kleur geel. De gebouwtjes hebben bovendien allemaal ongeveer dezelfde bouwstijl. Die van Volos is uiteraard groter.
Op het terrein staan bovendien een aantal totaal verroeste locomotieven gestald. Klaar om gesloopt te worden? Of worden ze opgeknapt voor een tweede leven als stoomtrein.

Achter het station is de Plaia Volos, een van de opgravingen hier. Of zijn de kruiken misschien ingegraven voor argeloze toeristen, die overal in geloven. Er liggen immers ook flesjes cola en andere frisdrankflesjes. Toch niet echt iets uit de oudheid.

Nou het wordt tijd om naar het busstation te gaan. We hebben nog ongeveer twintig minuten voor de bus vertrekt. Ik koop de kaartjes (3,20 euro), terwijl de temperatuur in de schaduw oploopt naar 29 en zelfs 30 graden Celsius. De bus naar Neoxori vertrekt als eerste, van de bussen die naar het zuiden van Pilion gaan. Een geparkeerde bestelbus zorgt onderweg voor oponthoud. Met de parkeerregels neemt men het in Griekenland niet zo nauw. Maar oh wee, als het fluitje van oom of tante agent klink… In Agria moet de bus slalommen, omdat een deel van het dorp is afgesloten vanwege een autorally die hier start en finish heeft. Het is de laatste onderbreking op weg naar Kalá Nerá.

Bij Kamèlia zitten diverse medelanders in de tuin, met Maria. Ik wacht op Henny om te vragen hoe het nu eigenlijk zit met de auto. Zij zegt dat alles in orde is en heeft het reçu van de verhuurder bij zich. Dat werpt toch wel enkele vraagtekens op betreffende de betrouwbaarheid van het gebruik van creditcards, want hiervoor hebben wij geen toestemming gegeven. In Nederland toch maar eens informeren.
Aanvankelijk hebben we het plan om bij Kanarinia te gaan eten, maar we laten dat varen en besluiten om even na negenen naar Pagasitikos te gaan. Door bestellen we in de keuken. Tineke kiest voor lamb met aardappels en ik krijg de imam, de laatste die er vandaag nog is. Oh, gebakken courgette vooraf en een Fischer als drinken, terwijl de mini-magnum als toetje wordt geserveerd. De allergie steekt weer de kop op, maar Tineke weet et redelijk te onderdrukken, terwijl de Eurovisiesongfestivalgeluiden (wat een woord) door de geluidsboxen schallen en de beelden van een groot beeldschermen flikkeren. Laat maar.